Трката на Животот

(By The Marked One, 028/009)
(Втор дел)
Хак!

Ме слушаш ли?!
Хак, татко ти ми рече да те викнам!
Хак!
Застани идиоту!
Застани по ѓаволите!
Хак!

Трчаше брзо низ полето памук. Извиците на стариот полека се губеа некаде далеку во белото море.
Конечно стигна до една пенушка и седна.
Едвај дишеше.
Беше тоа едно сосем обично момче.
Живееше со своето семејство во предградието, покрај нивите на богаташите од градот.
Нивната, ако можеше да се нарече куќа, всушност беше фарма која некој некогаш успеал да ја приспособи за кохабитација на луѓе и животни, но семејството на Хак велеше дека никогаш
не би ја замениле за нешто друго.
Навистина, куќата имаше некоја сентиментална вредност за татко му на Хак.
Сув, и ковчест изгледаше доста неухрането.
Човек би помислил, бездомниче, нема ни да се прехрани.
Но природата го беше дарила Хак со витка става, а тој за среќа, имаше што да јаде.
Мразеше да работи на полето.
Собираше по 50 килограми тутун за неколку бедни доларчиња.
Но што да се прави, семејниот бизнис го хранеше семејството со генерации и татко му чувствуваше дека е летово е погодно и Хак да почне со она што го нарекуваше “вистинска” работа.
Кутриот Хак,никогаш дотогаш не се чувствуваше толку бедно.
Детството одамна беше зад него, му се чинеше дека ова лето е последно за него.
Навистина, полјоделството претставуваше агонија за него.
Мајка му исто како и него, се беше задушено во тој затвор, единствено љубовта кон сопругот ја натерала да остане во градот.
Но работата на полето полека го беше исцицал животот од неа и таа починала од туберкулоза, без волја да се бори за здравјето.
Уште од мал му се восхитуваше на стариот Чемберс, градскиот доктор.
Харизматичен човек во своите шеесетти, сосем пријатен но ѓаволски паметен.
Имаше докторат на Факултетот за Медицина во Филаделфија и Хак често го прашуваше за неговите студии.
Ги слушаше неговите приказни за разните болести и лекови со кои се сретнал, го впиваше секој негов збор.
Денес тој повторно се измолкна од фармата каде што беше задолжен за неколкуте кокошки што ги имаа и сега со сите сили трчаше накај канцеларијата на Чемберс, со надеж дека денес ќе чуе уште нешто за страшните чуми во Африка.

Ах, Африка.
Колку само Хак сакаше да се губи од оваа пустелија и да патува низ белиот свет.
Честопати дедо му кога беше жив му раскажуваше приказни за Том јаболковото семе и Пол Бањан, за нивните патешествија и подвизи.
Хак и деда си го сметаше за јунак иако навистина не знаеше дали дедо му некогаш имал заминато подалеку од градот.
Најпосле излезе на улиците.
Градот беше малечок и немаше многу метеж што на Хак и му се допаѓаше.
На радиото слушаше за големите метрополи и за хаосот што владееше во нив.
Но тој пекол беше далеку.
Трчаше по тротоарот на главната улица, покрај редот новоотворени колонијали и старата месарница.
И токму кога сврте на аголот, без да види,удри во нешто тврдо и падна наземи.
Го дигна погледот и на земјата веднаш до него го виде “тврдото” нешто во кое беше удрил.

Кретен!
Ааа...
Слепец!
Ама..
Глупак низаеден, селанец прост!
Добро, извини.
Вчера ми го купија фустанов, а погледни го сега идиоте!

Хак замолча. Не можеше да изусти ни збор. Таа беше бесна.
Ја наведна главата и повторно се извини.

-Ако сакаш ќе ти платам за фустанот, но ако може да ми дадеш малку време да заработам некој долар бидејќи последната заштеда ја потрошив на...

Нема потреба, извини, не требаше да ти викам...како се викаш?
...
Како?
Хак.
Мило ми е Хак, јас сум...еј каде одиш?!

Но Хак веќе трчаше, не знаеше каде оди.
Не беше ни важно.

Трката на Животот

(By The Marked One, 027/009)

(Пролог)

Хак!
Ме слушаш ли?!
Хак,копиле генералот нареди повлекување!
Хак!

Трчаше брзо по тесната шумска патека.Рафали ечеа на сите страни.Немаше време да се обѕрне наоколу,знаеше дека нема многу време.
Истрча зад една бука и се стутули во нејзината шуплина.
Накратко го обли топлина но знаеше дека мора да продолжи.
Веројатно мислеа дека е мртов,а и викањето неодамна прекина.
Се насмевна...што ли мислат сега назад во ровот.
Полека го наполни пиштолот и се измолкна од пукнатината.
Легна на земјата и тивко дишеше.
Тревата беше свежа,но мирисаше на барут.
Не беше обично лето,всушност беше навистина одвратно.
Но не му пречеше,немаше време да размислува на тоа.
Пукотниците прекинаа и се надеваше дека застојот ќе трае доволно долго за да стигне до ровот.
Полека се шмугна во тревите и почна полека да ползи.
Целата полјана беше обвиена во густ чад,беше невозможно да го видат,но,ништо не можеше да види и тој.
Се обиде да излезе од чадот и тргна накај еден мал карпест предел кој изгледаше како намерно исклесан во планината.
Успеа да излезе на чистина и како што очекуваше,покрај неговото уво профрче куршум.
Веднаш сфати дека идејата не му беше најпаметна.

-Хак,теле едно со кој памет се прчиш пред швабиве?

Радиото беше мртво,а и онака мислеа дека самиот тој е мртов.
Одеднаш од никаде како порачани од Бога на другата страна од голата карпа ги виде Еди и Каубојот.
Очигледно се враќаа од извидничка мисија,и двајцата беа ситни па можеше да се каже дека само за тоа и ги бидува.
Чуден човек беше каубојот,недруштвен,беше чудо што прифаќа да оди со Еди.
Мистериозно копиле.
Едвард беше спротивен,секогаш кажуваше некој црн хумор на кој се смееше самиот но го сфаќаа.
Тој беше од еврејска фамилија,гледал додека СС ги воделе неговите од дома додека се криел во рушевините што некогаш беа куќата на соседите.
Чудниот хумор беше само еден негов вид лек за душа.
И токму овие двајца чудаци беа оние кои го пресретнаа Хак.
Полека им се доближи и им го објасни планот.
Каубојот кимна со главата а Еди само проморе
Не е фер да го видиш татко ми пред мене ама ајде.
Исползеа до едно мало брдо и се притаија зад него.
Одеднаш Хак стана и почна да трча,директно накај ровот на непријателот.
Немаше пукотници...само смеа одекнуваше од германскиот ров.

Знаеше зошто се смеат.
Трчаше по минско поле.
Но мораше да премине,мораше.
И успеа,не му се веруваше дека го мина.
Германците сфатија дека тој се проби но веќе беше доцна,гранатите беа фрлени во главните генератори и нивната одбрана сега беше бескорисна.
Ги фрли двете последни димни бомби и почна да трча,не му се веруваше дека успеа.
Насекаде околу него фрчеа куршуми но знаеше дека нема шанси да го погодат.
Одеднаш земјата се отвори и тој беше фрлен високо во воздух.
Заборави...
Заборав...
А потоа...
Темнина.

Мојата вечна инспирација, `Пеперутката`

(By Roger Mortis, 026/009)

Тука лежи вољата која не умира. Кој ги познава тајните на вољата и нејзината сила? Она што го викаме Бог не е ништо друго освен големата Воља која ги подредува сите работи според природата на нејзината намера. Човек не се предава на ангелите, па ни на смртта целосно, освен преку слабоста на својата кревка воља.

Џозеф Гленвил

Она што не крши во секојдневието, оние обични работи кои со баналноста и монотонијата не разјадуваат и од кои кукаме секој ден...на некое место,во некое време и за некои луѓе биле маларија, комарци, содомија, колера, самица, ајкули, гиљотина и смрт. И надеж. За бегство. За Слобода.
За еден човек, затвореникот 54345, наводниот убиец на некојси Марсејски сводник, поранешен војник и фалсификатор сите оние поими кои ги прочитавте погоре биле секојдневие 15 години. Неговото име е Шарие. Анри Шарие. Да, тоа е `Пеперутката`. Оној за кого никој на планетава не би се менувал. А кого јас го почитувам како Човекот број еден. Примерот број еден. Надежта која како што често ни солат памет никогаш не умирала.
И онаа воља за која што ни зборува Гленвил, онаа која не умира ни кога гледаш како најубавите години одат низ цевките на канализацијата во самицата во Кајена. Не...ни тоа што останува без сите заби...скоро без коса...што маларијата го зема својот данок..што шест пати е фатен во обид за бекство...што си зборува сам со себе 5 години во изолационата ќелија, сам со својот ум, лебарките и стаорците... Ни тоа не е доволно да го скрши Анри `Пеперутката` кој ете дотерал до петнаесеттата година во Гијана и како стар робијаш има ретка привилегија бидејќи го оставаат да умре на Ѓаволскиот остров, последната станица за луѓето претворени во бројки. Стар...на некој начин...има 38 години иако кога се гледа во огледало препознава старец на кого во Марсеј би му дале 75 и би му помогнале да ја премине улицата. Учтиво.

Една работа на која не сметале властите била таа дека се работи за Анри Шарие. Кај него очигледно проработува некоја искра во мозокот која го тера да ги заборави мртвите другари за кои копал дупки во блатото на Кајена, оние кои исчезнаа без трага при обидите за бекство па и тие кои полудеа во самицата по година-две, а каде тој беше пет. Сепак, Анри не оди сам. Има неколкумина кои се спремни да ризикуваат. Рене, Луи, Паскал...кои сеуште сонуваат за слобода.

Доаѓа и тој ден. Се оди според планот. Бекството успева. Седмо по ред. Дали ќе биде ова конечното? Крајот на агонијата. Можеби...завршуваат во селото каде француската колонијална власт ги населува лепрозните жители на колонијата. Којзнае...и лепрозните можеби ќе помогнат... Тука доаѓа тестот. Оној тест кој ја мрзне крвта и убива во поим. Еден фин господин кој изгледа како авторитет во селото, иако му останале само два прста на раката со која ја држи пурата, цинично го нуди Анри со пурата која ја пуши меѓу лепрозните остатоци кои веројатно некогаш биле јазик и усни. Неприфаќањето на непишаните кодекси во пеколот на Гијана значи смрт. Брза смрт. Дали поради тоа или инаку Анри опуштено ја зема пурата и повлекува. Без гајле. Без страв. Триумфот на човечноста ги полни со солзи лепрозните очи кои скоро и да не гледаат. Има и такви. Кои не се гнасат од лепрозните. И кои делат цигара од евтин тутун. Со човек кој се распаѓа. Им даваат чамец и другарите бегаат...не за долго...судбината повторно им се сере на прагот. Ги фаќаат. Ете и седми пат. Назад во изолација.
Тоа е крајот. Анри Шарие и компанија ги броjат последните денови на Оној остров... И за најтврдокорните еднаш паѓа завесата...тоа е тоа...

Are you shittin` me? Ма каков крај... Анри веќе гледа кон морето. Повторно...Да...нема крај...нема почеток...хоризонтот ги развејува сите маки и црнила кои 15 години го мачат. Сакавте да знаете што е слобода? Тоа е неговиот домен. Ако некој знае знае тој. Пеперутката. Бројот 54345. Кој пакува една вреќа со кокосови ореви. Еден скок. Заборав или слобода.
Неутврден ден 1946. Некој секое утро ја буди Сењора Рита Шарие на брегот на Венецуела. Таква навика има. Станува в зори. Таа му е Оној остров.

Тоа е Анри. Вистинската приказна за Пеперутката. Среќен крај? Да. Рита, три деца, живот во слобода...па и книгата која допринесе пеколот на Казнената колонија да биде надживеан од самиот Анри. 

Напишана од него.

И покрај се.

До последен здив, Mon Ami

За шумскиот дух

(By The Marked One, 025/008)

Еден.

Може да има само еден?
Или мора да има само еден?
Отсекогаш имало еден, стоеше на малото ритче, ишибан од ветрот.
Сакаше да шета.
Да талка низ дрвјата, да го вдишува секој здив со сомнеж, прашувајки се уште колку до последниот.
Тој никогаш навистина не поседуваше нешто, се што имаше во своите раце беше неговата проклета омраза за оние кои тогаш му зедоа се.

Си ја сакаше назад слободата, тие ја зедоа без прашање и никогаш не ја вратија.
Нивните догми ги скршија неговите коски и го оставија сам.
Лежеше под ѕвезденото небо и со празен израз на лицето се прашуваше дали крајот е близу.
Но сонот пројде и тој веќе не беше слаб.
Сега знаеше дека синергијата никогаш не била таму, па затоа не ја ни бараше.
Не можеше да се носи со денешницата, сакаше напред, сакаше назад.
Се беше подобро од тоа проклето денес.

Но денес не сакаше да си замине, денес беше упорно и тој се предаде.
Конечно тој беше долу на земјата, а тие со злоба на лицето потсмешливо му ја врачуваа
нивната таканаречена помош во вид на доктрина.
Но тој ќе лежи таму, сам, во калта и упорно ќе гледа во мастилавото ѕвездено небо.
Тој сега знае, тој дозна.
Сеуште е рано за потег, тој мора да чека за следниот напад.
Често се симнуваше од планините и шеташе низ градот.
Светилките го бојадисуваа неговото сиво лице, но тоа беше маска.
Сета боја беше одамна замината од неговото постоење.
Тој беше црно бел, без позадина, глув за се околу него.
Знаеше дека никогаш нема да го врати она што го загуби, се надеваше дека сладоста на одмаздата ќе ја пополни празнината во неговите гради.

Проклети да беа...и тие и градот.
Ги гледаше луѓето кои го одминуваа, истите оние кои вчера плукаа на неговото битие, но тие него го игнорираа.
Тој не беше таму, не целосно.
Беше мртов.
Но тој е вечно буден и вечно ги следи.
Веќе не е онаа кршлива икона која се криеше во сенките на боровите шуми.
Тој се врати.

Светиот грал на тираните

(By Roger Mortis, 024/008)

Можеби на прв поглед би се помислило дека диктаторите се крајно перверзна сорта која освен хареми, педофилија, швајцарски банки, високи воени чинови, бизарни униформи и рандом чмарољубие се пали и на било која од 459-те регистрирани парафилии во доменот на сексуалната психологија.

Ако таа помисла ја повзувате со ултимативниот фетиш, светиот грал на диктаторската ерекција...не ги познавате како врста.

Воопшто.

Од Мобуту Сесе Секо, преку Фердинанд Маркос па се до Фидел Кастро.

Од  Леонид Брежњев, Жан-Бедел Бокаса, Никулае Чаушеску до Алфредо Штроснер.

Трухиљо или Мубарак.

Сите имаат ист влажен сон. А тој е - поданици кои не само што немаат кичма, туку и се постојано вљубени во оној кој го раширува нивниот чмар. Стерилни кукавици без праг на толеранција, каде било каков вид на изживување се прима без оптор. Пасивност до таа мера што е опеана во вековната традиција меѓу таквиот вид поданици како некој вид на доблест, вештина или мудрост. Светиот грал на диктаторството лежи онаму каде власта е навистина третирана од рајата како дар небесен .

Тоа се поданици какви што тешко се наоѓаат. Како совршена жена на пример.

Но има едно место, зад седум контејнери и девет чучавци, митска територија  зад три шалтери и 99 бирократи, често муабетено и со завист погледнувано од диктаторските очи, причината заради која тоа парче земја и покрај тоа што нема нафта, ресурси ниту море или нешто за кое би вредело да се војува на прв поглед... сепак било предмет на борби и битки на разно разни диктатори, кралеви, цареви и кнежеви  низ стотици години. Мотив? Во тоа место живеат митските поданици кои никогаш ама баш никогаш и под никакви услови нема да се побунат против власта. А ако некој случајно, на општо згрозување и спроти вековната традиција и се побуни ќе биде брзо и ефикасно елиминиран уште пред  најтивката  гласина за бунтувањето да стигне до ушите диктаторови.

Дали знаете за кое место станува збор?

Не ќе да е Мавританија.

Можеби Хаити?

The Confederate States of America?

Северна Родезија?

Ве лажеа дека таа територија ја поробувале заради некакви библиско-антички конотации?

Стратегиски местоположби и центри на светот?

Рудникот Алшар или Езерата?

For the batshit insane & the renown lunatic asylums?

Дека ја поробувале заради материјалните богатства и ресурси?

Не.

Заради поданиците. Ете сега знаете зошто населението на таа територија било цел на разни освојувачи. Рајата а не земјата. Бидејќи такви поданици не се наоѓаат ни на едно друго место, не барем во овој дел на сончевиот систем.

Исклучоци?

Имало...малку биле и не наишле на поддршка меѓу оние за чиј интерес и слобода се бореле.

Нивната историска фреквентност е чисто колку за иритација на статистичарите и историчарите. Неколку ситни каменчиња во вреќа со ориз. И не само тоа туку добивале редовни бонуси во вид на предавства, заради тоа што опортунизмот бил религија а кратковидната анимална себичност – догма.

Затоа историјата мора да се менува како што тоа го правеа во Министерството на Вистината каде дупката на заборавот работеше во полна пареа, како и печатарските преси.Секоја власт си носи нова историја и ја пишува одново. За да се прикрие колективниот fаil и да се даде нов фикс на зависниците од ефтини илузии.

Ако сеуште не ви текнува за кое место станува збор...вие сте тој. Совршениот поданик за кого датумот е некој ден и некој месец...но годината засекогаш останува иста.

1984.

Welcome.

How I met the Yellow Raven

(By The Priest, 023/007)
(Седев пред големата бела дрвена порта на мојата стара плитава селска куќа. 
Се сеќавам дека гледав далеку на хоризонтот. Мојот поглед ја „пробиваше“ ролатната планина која требаше да се премине за да се стигне до Новото Село. Јас лутав само со мислите, не ни планирав да одам таму. Во раката ја држев потковицата која ја најдов закачена на еден клинец од десната страна на чардакот, веднаш под пенџерето. Ми кажаа дека тоа е се што останало од големата стока што порано била чувана тука, во овие крупни дворишта. Ја тркалав на показалецот. Нозете ми беа прекрстени, десната рака им тежеше. Левата сум ја заборавил во џебот од моето палто. Сигурно сум барал нешто. Очигледно не најдов.

Ми се чини дека бааги време седев и не правев ништо што не го споменав до сега. А сонцето веќе немаше сили, веќе не можеше да се докрепи горе, највисоко што можеше. Полека почна да се тркала по синиот небесен со веќе излитена фраза наречен свод.)

Ја фрлив потковицата од коњот што некогаш тука си го отслужил своето, ги стокмив двете нозе наспроти и главата ми падна на двете дланки. Чиниш изморен бев. Или тажен. А јас само си ги триев очите мои. Само тие беа изморени. Проткаени беа милион приказни додека ја посматрав втората статива на игралиштето. Го барав изворот, онај за кој мислев дека има вода што не се пие, ама не го најдов. Касно лето е, има високи шавари.

Ги ставив двете дланки на колениците како механизам кој ќе ми помогне полесно да станам. Се исправив и го разработив мојот стар рбет во младо тело. Со двете раце како орел раширени се чувстував пријатно. Кога го завршив тој рефлексен ритуал, широко ги отворив очите, погледнав интуитивно надолу по благата стрмнина. По високиот ни наш двор забележав човечка силуета. „Кој ли може да е?“ - се запрашав. Знаете, јас нејќам ненајавени гости во случај да не ми се посебно драги. Нетрпеливо чекав да се доближи, со десната дланка преку челото и зо забрчкани мускули околу очите се трудев да ја победам дифузната сончева сјајност.
Милион мисли, повеќето негативни, ми поминаа низ главата додека правев математики кој би можел да ми дојде на посета. Кој би можел да ме бара тука? 

Човекот беше облечен во црно одело и црна капа со цревена линија наоколу како панделка. Имаше долга светла коса. Кошулата му беше свилена, бојата не ја паметам. Имаше мустаќи. Другите детаљи кои би го опишале неговиот изглед не можам да ги обелоденам, од проста причина што не ги паметам. Кога дојде блиску до мене, бев сигурен дека прв пат го гледам. не ми рече ни здраво. Стоеше исправен пред, со десната рака малку подадена кон мене. Дланката му чуваше кутија цигари. Една беше истакната, што беше доволен знак дека треба да ја земам. Ја зедов. Тој зеде еве. Едната ја стави на увото, другата ја запали. Јас ја запалив и мојата. Но, се изненадив кога тој преку рамо ја фрли кутијата која беше речиси полна. -„Нема да ни треба!“ рече и се упати кон местото каде што до пред неколку минути јас господарев. Пред големата бела дрвена порта. Седна пред вратата на степеницата самоуверено и со блага ароганција како секој ден да го правел истото. Гледаше некаде во далечината, и ја димеше цигарата толку опуштено, како ова да го чекал целиот свој живот. А јас само го гледав. Ми се чини дека во тој момент бев, на некој начин вознемирен и изненадев, воопшто не знаев што се случува. Сега, можам да кажам дека вака требаше да направам, ова требаше да го речам, но, тогаш поинаку размислував. Ситуацијата беше нешто што не се среќава секојдневно. Одлучив да речам нешто, било што. Па го прашав:

- Барем да кажеше добар ден...“
- Добар ти е? Воопшто, добар е?
- ...
- Од кај си?
- Зошто е битно од кај сум. Битно е каде сум.
-А кој си?
- Допрва ќе го установиме тоа. Засега сум човекот кој пуши цигара и гледа некаде во далечината. Знаеш, тие индијанците имале перцепција за која многумина можат само да сонуваат.
- Зошто си тука?
- Каде?
- Овде!
- Ти си таму, јас сум каде што сум. Те молам, не ги компликувај работите! - ми одговори брзо и опуштено со последниот дим од цигарата која ја изгаси токму од потковицата која набргу ја зеде во двете раце за да ја посматра.

- Која е причината што дојде на ова место? Човеку, не те познавам!
- Ниту јас не знам кој си. Тоа не прави еднакви. Дојдов тука од многу причини. Повеќето не ги знам.
- (се насмеав па му реков) Пријателе, не се зафркавај, кажи ми што бараш тука!
- Велат, убаво било ова место. Велат, утрата се прекрасни. И свежи. Велат, имало и чести виножита...

Indian summer bar

(By The Priest, 022/007)

И после целиот хаос, целата драма, колење, убивање, бесење, тепање, ... 

Англичанецот и Индијанецот решиле да се ракуваат и привремено да бидат buddies. Одлучиле да одат во новооформениот паб на стрико Семјуел.

Вратата зачкрипела ... белецот и црвениот влегле во кафаната. Се упатиле кон шанкот.

- Со што да Ве удостојам момци? - праша делебиот шанкер додека ги полираше чашите.Дај ... од тоа вискито Џимеј. И остави го до нас, вилја?

- Секако, секако, нема проблем.„Црвениот“ не беше прашан дали сака, дали не сака „огнена вода“. 

Ама добро, тоа беше параклаза која ќе „помине“. Тој седеше на високиот стол, подгрбавен. Му беше неудобно. Но, тој беше тука, со силна волја. Со бистар ум и зацртана цел. Неговиот остар поглед ги пробиваше кафеавите очи на Англичанецот од Довер сити.

- Знаеш, ние не сме толку лоши момци. Ние всушност, дојдовме овде како мирољубиви луѓе, како цивилизирани битија. Сакаме да останеме тука. Да живееме во мир. Не сакаме крвопролевање. Ништо од тоа. Јас би рекол дека ... вие сте криви! - се изнакажа Англичанецот. Само што ја заврши својата реченица, Индијанецот рефлексно реагираше. Ја турна чашата виски и таа се скрши.

- Што? Што рече? Ние ли сме криви? Ние сме криви за смртта на нашите љубени дечиња? За ожалостените мајки, за никогаш веќе веселите баби? - говореше Индијанецот луто и гласно.

Наеднаш стана, направи два три брзи чекори кон вратата и се сврте. Очите му светкаа. Тој беше неверојатно бесен. Со голема тага и жалост во позадина. Со горчина и лутина, му се обрати на Англичанецот од Довер Сити.Кој ти даде право да дојдеш тука и да ми кажуваш дека ние сме криви за целото зло, за крвта што се пролеа? Кој? Кој Ви даде право мојот дом да го наречете џунгла? За мене е дом, а за Вас џунгла? Кои сте вие воопшто? 

Ние сме родени под ѕвездите, среќни сме што скитаме кога сакаме и каде сакаме. Јадам, ебам, одмарам, спијам. Вие, вие што ги “христијанизиравте“ нашите тела, што ја крштевавте нашата крв во зараза и болести. Вие, вие, вашиот алчен и мрзлив дух треба да го понесе тешкото и одговорно бреме на неправдата! 

Што направивме за да ја заслужиме оваа неправда преточена во демони како вас? Што? Индијанецот ја исфли целата горчина од себе. Англичанецот слушаше внимателно, со мек поглед кон подот. Полека ја довршуваше својата пијачка. Го прочисти грлото, се сврте кон неговиот „црвен пријател“ и му рече...

Смири се пријателе, you got it all wrong. Ајде, вака ќе ти кажам. Никој не е виновен. Боговите над нас. Богот...не е битно, ќе ти објаснам за тоа подоцна. My point is...Никој не е крив, оти така се лошо подредени работите. Знам дека сакаш мир, и јас го сакам истото. Ама прво, мора да почнеме од некаде. Да се најдеме на „пола пат“. Слушај ме ...Прво, немате систем. Ќе мора да почнеме од таму.
Ние, како поискусни во тоа, ќе ви помогнеме.

Ваќа ќе направиме...

Тивок геноцид

(By Marsovka, 021/007)

Пред некое време ги читав саркастичните изјави на патриотите за тоа дека апокалипсата никако не доаѓала. Притоа негирајќи дека ни се случува нешто полошо од апокалипса. Нешто што не може да се дефинира поинаку од тивко трунење и тонење на народот. Не знам како да ви го објаснам освен со груб пример. Ако продолжи ова  деградирање и демолиразирање на народот,  полека но сигурно дека за неколку години ако некој рече дека сме дел од Република Албанија никој нема да го дигне гласот, нема да има немири освен неколкумина, поверојатно дека ќе се постави прашањето дали конечно ќе имаме подобар стандард сега? 

Дали ќе имаме поголеми плати сега? Постепено и тивко се урива стандардот на граѓаните, постепено и тивко се урива моралот нивен.

Можеме да седнеме и да се лажеме дека ништо не се сменило последните неколку години, но се менува секој момент кога некој човек во Македонија дига раце од државава, секој следен момент во нечија глава се увртува дека овде нема надеж за пристоен живот и дека треба да се замине. Ова е полошо од апокалипса, после апокалипса има надеж, има нешто што се вика одење нагоре. Оваа состојба која ја гледаме на тивко трунење и кршење кичмата на оние кои ја имаат, нема надеж, нема копнеж, било што освен апатија. Нема иднина. Нема ништо освен некои лични аспирации да се избега одовде по секоја цена.  

Можеме да бидеме саркастични, да обвинуваме кој сакаме, да вадиме реченици надвор од контекст. Но реалноста е таа.

Реалноста е дека ни се случува тивок геноцид. Не од страна на Албанците, Бугарите, Србите, Грците, рандом народ кој ни згрешил, туку од нас самите. Ние самите ја креиравме оваа атмосфера. Можеме да обвинуваме дека другите не биле доволно цврсти и треба да заминат. 

Но секој човек кој заминува од оваа држава е удар за нас самите, бидејќи тој што заминува не е бирократ, чиновниче, не е мрза, туку вреден човек со способности, вештини, дипломи, сонови, човек кој вреди, во најмала мера знае да збори англиски. Секој таков човек ни треба, секоја загуба на таков човек е преголема.

Реалноста е таа, ни се случува тивок геноцид а ние ја негираме, и тоа упорно. Негираме дека пропаѓаме, дека ние придонесуваме за ова што ни се случува. Дел од народот ќе се исели или замине по белите светови, дел полека но сигурно ќе труне. Полека но сигурно народов ќе прифати се само да се избави од бедата и сиромаштијата. Знам дека патриотите ќе се јават и ќе ме разуверуваат дека е крив овој оној, дека сеа ќе биде подобро или не знам што ти не. Но знаете што не се јавувајте ако сакате да се расправате кој е крив или дали е исто  или полошо, ако сакате да ја видете својата држава како огромен старечки дом каде престојуваат богати и мрсни странци а каде вашиот народ се нивни слуги  кои се замаени дека имаат некаква слобода и некаква ми ти држава со некаков ми ти суверенитет тогаш што да ви кажам освен... продолжете со вашата крстоносна војна. 

Слободно серете. Но тоа нема да смени ништо, освен што ќе придонесете да потонеме подлабоко во поларизирана атмосфера и омраза. Ако сакате да збориме како да ја избегнеме оваа  мрачна иднина тогаш сте добредојдени.

Немам сили, немам глас, немам бес во моментов освен моите мисли со надеж дека некој ќе ги свати. Дека некој ќе се свести. Дека некој ќе почне да гледа подалеку од тоа што се нуди по весниците, по медиумите, партиите.

Јас сум како сите други, човек кој дигна раце од државава неодамна со тронка надеж дека некој ќе го чуе пред да замине. Дека конечно ќе проработи логиката и здраворазумието и дека нема да мора да се замине одовде. Човек кој резигнирал како многумина пред него и после него. Човек кој му е смачено од лагите и лицемерието. Човек кој му е смачено да го прават будала иако ја гледа реалноста и ја кажува вистината која ја замачкуваат со обвинувања и лаги и испревртувања на вистината. Човек кој сака само пристоен живот  и пристојна работа. Обичен човек кој сака да се изрази, ништо повеќе. Човек со сон и аспирации кои му биле уништени од ова општество како и многумина пред него и после него.

Обичен шум во позадина кој го кажува своето мислење со надеж дека некој таму ќе го ислуша.

Уморна сум ...

Dance eternal

(By The Marked One, 020/007)

Велат секој крај на една приказна е почеток на нова.

Но зошто се фокусирам на нејзиниот почеток и крај?
Секоја приказна, сама по себе можеме да ја поделиме на бесконечен број делчиња, како поглавја на еден балет.
Танц.

Велат три нешта се вечни во овој универзум.
Смртта.
Лагата.
И љубовта.
Овие три нишки вечно ќе се преплетуваат низ нашите животи.
Барем така чув.
Но да се вратиме на нашата приказна.

Смртта, онаа темнина која не демне сите нас, но можеме ли без неа?
Ќе ја вреднуваме ли приказната ако таа го нема својот совршен крај?
А смртта е совршенство. Таа е неизбежна, објективна и во точниот час добредојдена.
Смртта е учител, наш личен Вергилиј додека шибани од студен сибирски ветер чекориме низ темнината на животот.
Стравот од неа е неоснован, но можам да разберам.
Во училиште, често ученикот се плаши од својот учител и добива впечаток дека тој сака да му наштети.
Смртта е наш животен сопатник,или како што велат
Death is the first dance, eternal.

Мојата приказна продолжува со најтенката нишка.
Лагата.
Толку многу има да се каже за лагата, толку многу зборови за измамата, за предавството.
Сите ние сме ја сетиле, сите ние сме биле повредени од неа, но дали учиме и од неа?
Јас знам, бев повреден, емоционално унаказен, предаден од најблиските.
Ја знам добро болката која ја предизвикува овој конец, и затоа можеби сеуште се плашам.
Да, навистина, јас се плашам повеќе од лагата отколку смртта.
Смртта е безболна, брза.
Лагата останува, остава белег.
Но, како и мускулното ткиво кое зараснува, зараснуваат и раните од предавството.
Нашето тело учи од лагата. Предавството е уште еден Вергилиј.
Deceit is the second dance, eternal.

И стигнавме до најголемата опасност за човека.
Не постои нешто што може да ја спречи, не постои ниту противотров ниту лек.
А сепак што се вели си ја бараме бељата.
Трчаме во нејзините прегратки со срца полни доверба и игнорантност.
Љубовта е најопасното оружје, таа разурнува градови, уништува животи.
Но во контраст, таа лекува, подмладува, поттикнува да се продолжи да се чекори низ животот.
Не се противам, всушност како и смртта ја пречекувам како пријател.

Love is the dance of eternity.

Кус Dream Theater reference, приказна која секогаш ќе успева да допре до мене.

Дијалектика во пракса? GTFO !

(By Roger Mortis, 019/007)

Балканската меѓуполова реалност е во многу нешта детерминирана од неколку поими.

Ќе се задржиме на два основни, Курва и Педер.

1.Машкиот припадник на хомо-сапиенс видот треба да е ебач, фраер, заводник, со еден збор да има висок двоцифрен а пожелно е и троцифрен број на вагинални, орални или анални апликации на курот...и тоа не во УСБ портови туку во различни сопственички на наведените дупки.

Во некои средини оралната апликација се вреднува како две или дури три вагинални, кај други пак се рачуна како пола вагинална. Аналната исто така има различни вредности. Нијанси.

Спротивноста на Догмата резултира со јасна пресуда...ПЕДЕР !!!

Тука нема нијансирања. Или е ебач или е Педер.

Во поново време поимите Папучар, Импотентен и Забеган малку по малку му конкурираат на ултимативниот израз...Педер. Но ништо не може да го замени ужасот,паниката и паранојата која  ја сее синонимот за обратен, двоцефка, хомос, ауспух...

2.Женскиот припадник на хомо-сапиенс видот треба да е светица, поштена, прибрана, чесна, со еден збор да има екстремно низок број на вагинални, орални или (не чуо нас џаво) анални апликации на соодветните дупки со помош на различни курој.

Цифрата почнува од нула и со секои 50-60.000 жители на населеното место каде сопственичката на дупките живее, се наголемува по некој процент.

Така да во релативно голем град со делузии за метропола и менталитет на Касаба од Курдистан, зборот Курва може да се испили дури и по 3 до 4 изедени кура.

Откако ќе се надмине лимитот (кредитот)...таа е...КУРВА !!!

Ороспија, Дроља, Пачавра, Мивка.

И се би било добро, сонце би греело и под сенка, бимбиљи и други зверчиња би пееле низ расцветаните гори и ливади, а мајскиот бумбар весело би летал од цвет на цвет зуејќи низ крајот на пролетта и најавувајќи лето. Плодовите на утробата на некоја поштена и семето на некој фраер би трчкарале по овој рајски амбиент, сwатки на мама и обдарени на тато...

Но...

Креаторите на оваа консензус реалити познати како наши предци нешто пропуштиле.

Не дека сакале да им се поткрадне некаква грешка, толку имале во умот. Кој ретко им служел за мислење повеќе како амортизиран инвентар, баласт во главата, терет или клетва.

Да не должиме...неписмени ретарди биле луѓето.

Таква им била и мудроста.

Во што е проблемот?

Тоа што секогаш (освен за време на долгогодишни војни) бројниот однос на мажи и жени е горе долу пола со пола. Што значи за да мажите се фраери мнозинството жени треба да се курви. А за да мнозинството жени се поштени, тогаш...

Бинго!

Мнозинството мажи треба да се Педери.

Толку од логиката на предците и нивните денешни потомци.

Привремен спас бил најден во лажењето.

Така секој може да е ебач и секоја да е невина.

Но и тоа е само привремено (вербално) крпење на химен или на машко его.

Чаре ?

Либерализмот како Месија.

Дали е тоа птица?

Дали е тоа авион?

Дали е тоа ракета?

Не !

Тоа е либерализмот кој долета како ангел спасител да ги спаси сувите пички и потечени јајца!

Го има на телевизија!

Далечинското во раце и примете го во својот череп најновиот Месија, светлината на просветлението, прекрасниот либерализам!

Ако не сте задоволни со телевизорот, ако сте урбани интелектуалци за вас има и апдејтиран продукт, носи опаковка со филозофија, духовност и прогресивност.

Do what thou wilt shall be the whole of the Law, што би рекле ванаби троловите...

Само и овој концепт има една фатална фабричка грешка. Произведен е во стерилната утроба на некрофилскиот капитализам.

И таков му е и квалитетот.

Обична животинска себичност и бегање од одговорност, сведување на човекот на продукт од рафт на полица, и вечно незадоволство кое пак е генератор на обрт на капиталот...

Разводи, деца без детство, родители со деца како терет, бебе место барбика, вечен пекол меѓу сопружници или партнери, борба за надмоќ меѓу истите, деца како колатерала, кариера место дете, стари фраери, фасадирани екс-пичкетини и мувлосани ебачи осамени како шугав пес пред егзекуција.

На Балканот ова не е резултат на Либерализмот. Таа лоботомија сеуште е нова и треба време да почне да произведува жртви. Не дека нема, ретки се. Конзервативизмот сега за сега вршеше работа за таа намена...штанцање мизерија.

Чаре.

Тролање.

Имаше еден сув, стар, закоравен Трол од некое Шкотско село.

Се викаше Александер Нил.

И проба да го трола системот.

Да прави дечки и девојки кои ќе се ебат дури не сфатат дека квалитетот не доаѓа од квантитет.

Туку преку квантитет кој подразбира и одговорност околу истиот. Кој не е цел сам за себе.

Но во пракса. А не со мудрувања.

Преку полигамија и полиандрија до моногамија?

Троловски концепт.

Скроз.

За ретки среќници....реалност.

За Балканот - утопија.

За останатите тука се Либерализмот и Конзервативизмот.

Не даваат резултати? GTFO !

За Нео-скоевизмот

(By The Marked One, 018/006)

Скоро секојдневно трпам, дали во автобус, дали на улица, дали на факултет...трпам кукумјавкање од страна на постарата генерација, трпам небулозни тврдења дека младината отишла по ѓаволите, дека крајот е близу со ваква младина, дека ние младите не знаеме ништо, дека за секој наш избор треба да ги консултираме, бидејки тие се помудри.

Мхм, да? Мудроста се здобива со тек на време, но не ја сакаме вашата мудрост.

Вашата мудрост, за нас е застарена, не сакаме да се конзервираме, не до тој степен на кој сте се затвориле вие самите во вашата сопствена игнорантност.

Можеби сте биле виновни можеби не, но не ни го наметнувајте истото!

Ние и вие сме различни, не ги сакаме вашите догми, вашите приказни, не ни ги префрлајте вашите трауми!

Младината е доктринизирана и brainwashed од влијанијата на постарата генерација.

Старите имаат од времето задржано некој комуњарски менталитет и сега истиот тој ни го натепуваат на нас.
Ни ги перат мозоците со doomsday приказни како тоа ќе умреме за јадење, како треба да стремиме кон конзервативно општество, да се ускрати културниот напредок оти е нездрав и слично.

На сето тоа го додаваме менталитетот и догмите кои ни ги набиваат белосветците, европјаните,  нивните девијации и разврат и ова доаѓа во судир со преконзервативните идеи и сонови на старите, и ние со отечен чмар и каша во главата полека ги губиме амбициите, нашите соништа се претвораат во борба за преживување затоа што само тоа го гледаме, само за тоа знаеме.

Се што знаеме е да преживуваме, да се гребеме и запотени да џвакаме бајат леб, не смееме да сонуваме, не смееме да имаме амбиции, тоа е за белосветците, ние имаме уште фурни леб да јадеме за тоа, бајат леб.

Навистина младинава, ТОА СМЕ НИЕ, го испушивме курот ради вас, „старината„.

The Tao that can be spoken of...

(By Igor, 017/006)

Ѕвезди и универзум.

Има промени во универзумот и тоа како, тука барем нема конфликт

Втората работа е еволуцијата.
Ќе ја баталиме теоријата на еволуцијата за момент.

Еве јас ќе ја дефинирам еволуцијата лаички, па ќе видиме што ќе се задеси понатака.
Еволуција е процес на промени низ време.
Ќе земеме дека промените се во ДНА, и одреден процент на разлика во ДНА (минимум на разлики) би ги разликувал видовите едни од други, може и да има (науката дефинирано), јас не сум чул,.
Како и да е некаде би требало да биде 0.5 % нагаѓајки на тепка...
Може е повеќе, да видам лотарија како ми оди.
Надворешниот изглед не ни е битен.
На пример куче од волк е помалку 3 % итн.
Разликување на еден вид од друг е работа на дефиниција.
Тоа е барем лесно.
Е сега.
Промени има, тоа е неоспорно.
Значи промени на видовите.
Како се случило тоа незнам баш со сигурност.
Има индикации дека главно промените биле циклични.
Ако се врзе тоа со фантом ДНА и супервејв теоријата интересни заклучоци може да се донесат.

Но да го баталиме тоа сега за сега.

Еве да претпоставиме дека промените се во рамките на видот и со време би станале доволно големи за да дефинираме како нови видови па макар и подвидови.
Проблемот е во причинителите на промените иако тоа се занемарува во дебатите.

Прва догма на теоријата на еволуцијата е времето. За да има еволуција мора времето да е линеарно.
Инаку не би станало збор за еволуција.
Еволуција = t (време)
Ако промените доагаат од место каде што не постои времето,дали би станало збор за еволуција?
Јас ќе речам дека овој процес на промени е еволуција, ама еволуција на свеста, која имајќи потреба да еволуира (можеби доживување е правиот збор) го менува живиот свет на планетава.
Станува збор за спрега помеѓу овие два света, во кои све учествува во кокреацијата.
И се е дел од кокреацијата, и засебен и целoто. Холограмска парадигма, не треба многу објаснување.

Треба само да живееш со срцето и се е јасно како ден.
И тоа од место кај што не постои време.
Тој свет е примарен, овој е секундарен.
Што не значи дека не е битен и треба да се отфрли како таков.
Покрај тоа ако се има потреба од адаптација тоа ќе се деси автоматски (несвесно на колективно ниво) или свесно, како што е случајот со нас (луѓето) кои свесно може да "еволуираме".
И не само да еволуираме туку и свесно да го менуваме материјалниот свет.
Очигледно проекторот-ДНА е способен за ова.

Но што со праната? (Јас го нарекувам светиот дух).
Има уште многу што незнам.

Дарвин-самоубиство-низмот вика нема цел во промени на свеста.
Таа случајно настанала, основна цел на еволуцијата е опстанокот.
НЕ...покрај тоа што е неоснована оди и против здравиот разум.
Квантната нелокалност и дуалната природа на (како што видовме со buckyball experiment-от) објекти со големина приближно на ДНА молекулот, се доволни за да се постави теорија.
Квантната нелокалност на свеста е доказ повеќе за ова. Дали ќе биде тоа - тоа,  ќе видиме.
Целата работа е што животот е интеракција на искуството во материјалниов свет со бесконечноста. Спрега во која неможе едното да постои без другото.
Или барем ова неможе без тоа, за обратното не сум сигурен.

Ова е нешто отприлика околу еволуцијата, и како што би рекол Лао :
The Tao that can be spoken is not the eternal Tao.
Има и една друга многу реална можност која би постоела доколку може да се патува назад во времето...

Земјата на зајдисонцето

(By The Marked One, 016/006)

Денес над Македонија се раѓа, нов крик на хипокризија!

Македонците се борат да изгледаат фенси на Фејсбук и воопшто на интернет via ставање црвени точки на нивните профили за електрично социјализирање.

До пред недела дена, таа точка, за Македонците беше само точка.

Црвена.

Но многу работи се сменија, нова земја се појави на видело.

Се карактеризира со мали курови, волнени минџи, педофилија и workaholics.

Таа земја се вика Јапонија.

Јапонија е релативно млада земја, стара само пет дена.

Барем во очите на секој нормален Македонец.

Пред пет дена Јапонија беше некаде далеку, таму зад седум планини и мориња и се што знаевме за неа е дека таму живеат вонземјани со коси очи и јадат со стапчиња.

Но одеднаш...a fuck was given!

Морам да ја цитирам Еленчето...што се случи кој те смени стварно не те разбирам...Македонче.

Од каде бе одеднаш таа заинтересираност за земјата на сонцето?

Што така одеднаш сите се зажелија за anime воа оноа?

Сега wappanese културата е ин?

Баш ме интересира дали сите сакаат да бидат Македонци во 1963...

А па сега ми текна.

Затоа грците сакаат да бидат Македонци, оти да си Скопјанец е ин.

Па ти си преживеал земјотрес!

Ехеееј не е мала работа!

Тогаш, оти немало Фејсбук, сигурно закачувале Македонски знамиња по дома и пееле песни од Бадев.

Не?

Зошто бе никој не сака да биде kool_boi_mkd?

I really find this matter a bit odd.

Па да си Македонец е кул!

Па батали земјотреси и Џемо Биљбиљ ние ги имаме БЦ и НГ.

Заедно ја тресат Македонија посилно од било кој земјотрес.

Mориња неплатена пот брануваат пожестоко од било кое цунами...

Само се надевам дека Јапонија нема да ја има судбината на Скопје по катаклизмата...а ни неговата инфрас...ова ние го нарекуваме инфраструктура?

Навистина нели е чудно што и Македонија и Јапонија го обожуваат сонцето?

Навистина Македонија...како што Јапонија е земја каде што изгрева сонцето, така Македонија е земја каде што тоа заоѓа...па затоа и на сите нам ни се темни.

Писмо до непознатото паразитче

(By Големиот Брат, 015/006)

Драг Другар Коце,

Јас како жител на Скопје сакам да те замолам да прекинеш да не споредуваш со светските метрополи. Да бидеме искрени не можеме повеќе да конкурираме ни на балканските. Мене ми е јасно дека немате пари за бугарски курви кои немаат сифилис, пардон за паркинг места и тротоари, но ве молам не земајте ги од малите луѓе кои немаат пари и онака, тие таксисти издржуваат фамилија а ние добиваме ефтин а ефикасен превоз бидејќи после полноќ бидејќи градот Скопје сака да штеди на нас црнците, робовите, што и да е сме…се извинувам работниците и не сака ни под разно да праќа автобуси после полноќ на секој еден саат до 5 часот а и тоа што го добиваме тешко дека може да се категоризира под ефикасен превоз . 

Има луѓе кои работат до 1 часот по кафичи во кои вашите луѓе ги поебуваат парите кои ние ви ги даваме, тие келнери не би работеле таму ако до Радишани или Старо Лисиче доколку би оделе со автобус во пет часот насабајле. А вас би ве послужувале келнери од Капиштец кои не се баш толку послушни и добри бидејќи според пазарната логика нивната цена би пораснала наеднаш.
Курвите бугарски без сифилис, пардон тротоарите и улиците, можеме да живееме и без нив и онака не постојат, полни се со џипови кои припаѓаат на луѓе од вашата администрација, или пак се гради нешто на нив. Затоа ве молам оставете не на мира и ако сакате толку да се среди градот прекинете да издавате лиценци за секој еден напукан со пари да гради во центар трговски центри или што и да е. Исто така луѓето во Лондон заработуваат 10 пати повеќе од нас и имаат ноќен превоз. Колку само да не се залетате пак .

Благодарам за вашето внимание

- Големиот Брат член на Блогспот.ком и жител на Скопје.

Дали патриотизмот е ментална болест?

(By Roger Mortis, 014/006)

Широката дефиниција го тврди следното – секое пореметување на мозочните функции кое влијае на мисловниот процес, емоциите или способноста за взаемно корисна интеракција со околината и опкружувањето е патри...упс...ментална болест.

Самиот патриотизам и неговиот дебилен брат, национализмот се базираат на “љубов„ кон некаков замислен ентитет наречен “држава“ или “народ“ во најчеста смисла на употребата на овие поими. Исто така имплицира на некаква позитивна разлика спрема сите останати ентитети кои се именуваат како народи и држави.

Емоциите насочени кон замислени ентитети не е новост, религијата е најдобар показател до каде може да ескалира сето тоа.

Но патриотизмот како релативно нова појава е кулминација. Ако во религијата барем „љубовта“ се давала на некаков семоќен ентитет наречен Бог, од кого се очекувала награда со живот вечен, во случајот на патриотизмот имаме емоционално едностран однос кон некакви црти на географска карта и некакво име кое ја означува таа територија. Секако зад тој концепт се кријат сосема конкретни механизми за грабеж на населението на одредена територија и експлоатација. Генијалноста лежи во перењето мозок кое бара од оштетените да го сакаат својот злотвор, бидејќи им продава приказна за посебност,припадност кон поголема целина,ги апсолвира длабоките стравови кои секој просечно лоботомиран припадник на некоја нација гледа да ги избегне во текот на животот земски.

Со други зборови патриотизмот вирее на плодната почва на кукавичлукот на поединецот и неговата умствена инертност .Исто како и многу други ментални пореметувања.

Оваа ментална болест ексалира на светско ниво со преименувањето на државите во нации во 18.век. Најмногу благодарејќи на нус-продуктот на француската револуција, Наполеон.

Ниеден патриот или националист не може да објасни што е тоа добро во наведените ентитети.Што е тоа кое наведува на емоционален ангажман од него кон замислената социјална конструкција.

Дали на пример, мастурбацијата на македонско издание на Плејбој е израз на патриотизам? Или сепак е само мастурбација? Ако е првото тогаш патриотизмот и мастурбацијата се еквивалент.

Со своето делување патриотизмот спречува развивање на личност со вечно инсистирање на непоставување прашања (имаше една Кенедиева небулоза) и условување на поединецот.

На територијата позната како РМ и годината 2011. оваа болест е се повеќе присутна и се заканува да го убие секое независно мислење и да спречи било каков tipping point во правец на индивидуални и колективни вредности спротивни спрема патриотизмот. А уште полошо во многу случаи човекот е условуван меѓу биолошки опстанок и свој став. Погодете кој има приоритет...

Но патриотизмот е болест од пандемиски размери.

Празниот личен живот и немањето јасно дефинирана претстава за сопствена вредност се заменува со готови модели на верување кои се деривативи, со што ширум е отворен патот за масовна епидемија на патриотизам, спрема која пандемијата на чума во 14.век позната како Црната Смрт е само пријатно пролетно ветре кое ја гали косата во некое убаво сончево мајско попладне...Само во 20.век патриотизмот и национализмот по најконзервативни процени се одговорни за смрт на 450 милиони луѓе во неколку илјади војни водени на сите континенти.

Освен Антарктик.

За среќа, на Антарктик нема скоро ништо.

Не виреат бактерии и вируси многу, а не виреее ни патриотизмот...

Убијте го патриотот во себе.

После тоа продолжете во комшилукот...

Еволуција ?

(By The Marked One, 013/005)

Extra!

Extra!

Read all about it!

Револуција!

Еволуција?

Деволуција, и ментална акцелерација до ретардација!

Каде сме? Што правиме овде? Зошто го правиме ова?

Прашања се ројат ама кој, кој, кој, КОЈ ќе ги одговори?

Некој педофил, зоофил или некрофил?

Секојдневно слушаме за нови подвизи во љубовта...секојдневно човек во нешто друго besides човека се заљубува?

Дали се тоа огради или дрва или Папата, ваш избор.

Апсурдот полека ескалира, секти, пореметувања, филии, фобии, зависности, пороци, болештини и што ли уште не го врти светот денес.

На интернет гледаме секакви видови порно материјали од секс со трупови до детска порнографија, И НИКОЈ НЕ ПРЕЗЕМА НИШТО ВО ВРСКА СО ТОА.

И настрана фактот дека не обрнуваме внимание на секојдневниот раст на девијациите, полека но сигурно ги прифаќаме како дел од здраво општество.

Ги натурализираме...биле и во природата, и човекот требало да ги практикува.

Било нормално.

А нормално ли е да клецаш желки, трупови, дрва, деца...да дркаш на папата, на камења, на мочуришта, на измет, мравки, нитроген и слични такозвани нормални turn-ons?

Ајде бре...

Nambla...скратено од The North American Man/Boy Love Association.

Драгите педофили, педерасти од оваа асоцијација со сета сила се обидуваат да докажат дека децата дури на 7 годишна возраст треба да бидат сексуално активни и дека уште од мали децата се всушност РЕПРЕСИРАНИ сексуални битија и дека против СИТЕ регистрирани педофили треба да бидат дигнати сите обвиненија и тие да бидат веднаш ослободени.

Навистина ќе се замислам дали сакам да имам деца ако оваа глупештина се легализира.

Навистина, децата можеби се најголемата среќа која може да ја доживее човек, но кој би бил доволно луд да ризикува нивно трауматизирање кога вакви лудаци ќе шетаат на слобода.

Интернетот, исто така е буквално мочуриште каде виреат вакви болештини.

Секојдневно излегуваат видеа каде се гледа силување на беспомошна девојка од страна на ретардирани јапонци, или пак реално убиство  извршено на најболен начин.

Целиот свет е во проклет uproar на девијација а сите ние либерални, го прифаќаме како некој Њу Ејџ бран.

Дали навистина ова е еволуција?