Friday, July 24, 2015

Педофилскиот рај

(By Roger Mortis, 212/092)
Си било едно Баварско село во подножјето на Андите...и во тоа село, лика и прилика на рурална идила - си трчкарале наоколу плавокоси дечиња во класична Дирндл носија...Wait, what? Сигурно се мисли на Алпите, во куцањето мора да се поткраднала грешка...

Нема никаква грешка, во подножјето на Андите сеуште постои Германско село, основано во педесеттите години кое ја криело една од најгрозните тајни со кое човештвото имало можност да се запознае после паѓањето на режимот на генералот Пиноче, стандарден лик на корумпиран латино-диктатор со мноштво еполети и ордени на униформата и сурат кој просто потсетува на остарен педофил.

Кошмарот кој подоцна ќе делува како несреќна средба меѓу Дахау и Џонстаун, започнал со бекството на нацистичкиот педофил Паул Шефер од Германија каде што истражните органи започнале истрага за неговите педофилски активности.
Јужна Америка била спасоносна за огромен број пореметени припадници на Вермахтот, СС и Абвер - па така каде сите нацисти таму и Паул, но со битна разлика што Паул освен тоа што обожавал детски гениталии - основал и своја секта!
Сектата била рисјанска, фракција на Католицизмот модифицирана со цел да се создаде нова Ариевска раса врз егалитаријанска база, каде што поединецот нема да постои и каде `повисоката цел` ќе биде алфа и омега. Децата после раѓање биле одземани од родителите и препуштени на `старање` на заедницата.
Останува нејасно од каде му биле парите на Шефер за да купи десетици хектари земјиште во централно Чиле, на околу 400 км далечина од Сантијаго. Не само земјиште туку и градежен материјал и механизација и сите други работи кои се потребни за еден таков потфат. Трагите упатувале на бројната Германска емиграција таму и на старите `другарчиња` од Национал социјалистичката Германска работничка партија.

И така по некое време на Шефер, освен локални Германци му се придружиле и жители на Германија кои дошле во потрага по подобар живот и смисол на постоењето во Колонија Дигнидад, како што било именувано селото. Неколку стотини луѓе започнале деноноќно да работат за Шефер, не само градејќи ја инфраструктурата на местото туку и бавејќи се со земјоделие, фармерство, производство на храна и пијалаци кои потоа ги продавале во Сантијаго. За својата работа не добивале плата, парите оделе во џебот на лидерот на сектата кој со тие пари купувал околно земјиште за да во еден момент неговиот имот достигне 13.700 хектари или 137 км2 !


Имотот бил опкружен со двојна ограда од бодликава жица, изградени биле подземни тунели и скривници и стражарски кули бидејќи Шефер претпоставувал дека многумина ќе сакаат да го напуштат тоа место а такво нешто не смеело да се дозволи.
Проширувајќи ги своите бизниси, Шефер се `побратимил` со локални политичари и полицајци кои дошле на неговиот платен список. На тој начин си обезбедил непречена власт и болесни потфати.
Децата во `колонијата` биле изложени на педофилски изживувања од страна на Шефер и негови пријатели. Подоцна, кога Пиноче дошол на власт, во селото почнале да доаѓаат реномирани Чилеански педофили од светот на политиката и бизнисот кои можеле на мир, далеку од очите на јавноста да уживаат во силување деца. Шефер станал апсолутно недопирлив, деминутивно божанство во забеганиот свет кој го створил.

Покрај деца за секс, Шефер на власта и понудил и место каде што ќе можат да се носат уапсени противници на режимот за да бидат измачувани. Со таа цел и со државни пари биле изградени објекти опремени со најмодерни апарати за тортура кои ќе бидат користени при изживување врз илјадници луѓе во годините на диктатурата. Многу од нив биле и ликвидирани, како што подоцна се дознало со откопувањето на масовните гробници.
Наталитетот на Ариевците се покажал незадоволителен па затоа се пристапило кон купување и `посвојување` на деца на локалното граѓанство. Паул Шефер се истакнува како доајен на педофилијата, со цифри на малтретирани деца единствено достижни од `педо-легендата` Џими Севил.

И така еден ден на сцена во колонијата се појавил и `Ангелот на смртта` лично, кој друг ако не Јозеф Менгеле кој дошол за да надгледува медицински експерименти вршени над политички противници во одлично опремената болница која што била изградена таму. Во подземните запечатени комори се испитувало дејство на бојни отрови врз жртвите, под водство на ветеранот на Злото - Јозеф, во координација со претставници на Чилеанската војска и тајната полиција ДИНА.

Присуството на Менгеле и Валтер Рауф, `пронаоѓачот` на мобилните гасни комори - го предизвикале вниманието на познатиот `ловец` на нацисти Симон Визентал, а веројатно и на Мосад. Имено, во осумдесеттите години - бил упатен еден наводен агент под име Борис Вајсфелер на лице место за да присобере информации околу сектата.
Вајсфелер бил откриен и фатен а подоцна жестоко измачуван и ликвидиран од страна на манијаците во колонијата. 
Се чинело дека сектата ќе си продолжи да снабдува со деца нови генерации на педофили се` до Судниот ден. Но во 1990, режимот на Пиноче паѓа а со тоа пресушуваат и голем дел од финансиите кои го држеле во живот Педофилскиот рај.
Новинари, разни активисти на здруженија за човекови права и `ловци` на нацисти се појавуваат секојдневно околу колонијата, притисокот да се отворат вратите на селото станува се` поголем...и во 1997 Шефер ги напушта своите робови, своите послушници и своите наци-колеги и користејќи ја пистата во колонијата - бега со авион во Аргентина.


Откриен е во 2005 и екстрадиран во Чиле каде што е осуден на дваесет години робија поради педофилските активности, конечно цркнува во затвор во 2010, во поодминати години.
Преживеаните жртви делумно се вратиле во Германија, делумно останале во Чиле а повеќето низ судските лавиринти се обидуваат да добијат отштета од државата Чиле која што ги подложила на сексуални злоставувања и тортури.

Држава како држава, веднаш ги запленила документите кои се наоѓале во колонијата и до денес остануваат под клуч бидејќи очигледно би имплицирале многу локални и меѓународни политичари во нивната незаситна глад за детско месо. Настрана експериментите со бојни отрови и огромните количини оружје кои биле пронајдени таму, одговорноста за финансирањето на колонијата и ред други ситуации кои би се испилиле од јајцето наречено Disclosure.
Денес, селото е реновирано, отстранети се повеќето компромитирачки објекти и служи како туристичка атракција (!?) што претставува извор на приходи за малкумината жители кои останале да живеат таму.

Колонијата била де-факто екстериторијална, надвор од сите правни и даночни закони кои важеле за остатокот на Чиле, уште еден во низата докази за крајната психопатија на политичките и бизнис елити кои со своето постоење предизвикуваат само страдање и невидена мизерија за неброени милиони заглупавени, зомбифицирани луѓе кои си ја сакаат државата...макар каква и да била.

Макар и финансирала силување на дечиња.

Оскар Ромеро

(By Roger Mortis, 211/091)
После неколку векови деновиве конечно се појавила позитивна вест од Ватикан, еден од најголемите центри на организираниот мистицизам. Конечно од утробата на ѕверот излегло нешто различно од педофилија, папски енциклики со јаросни демагогии против абортусот и презервативите и подршка на разни геноцидни режими кои со своето дејство ја `збогатиле` веќе пребогатата историја на Несреќата на планетата Земја.

Новиот Папа Фрањо кој го наследи екс-Хитлерјугенд војникот Рацингер после неговата сензационална оставка - дури може да се каже дека делува сосема човечно. Член на редот на Језуитите (погрешно означени во алтернативните медиуми како заговорничко легло) и наследник на традициите на `либералната теологија`, пред неколку дена најави Беатификација на одамна покојниот Оскар Ромеро, лик кој необично многу потсетува на Бискупот од `Железната пета`, книгата на Џек Лондон која го инспирирала Џорџ Орвел за неговата `1984`.

Надбискуп на Ел Салвадор во седумдесеттите, свештеник под чија управа имало многу Језуити склони кон `либерална теологија` која што теологија го толкува ликот и делото на Исус како начин за борба против неправедните и нечовечни социјални и економски услови. Сето тоа било посебно популарно меѓу дел од свештенството во Латинска Америка во тоа време.
Ромеро започнал како крајно конзервативен поп но со тек на време, гледајќи ги страданијата на рајата и неправдите почнал да се менува и сигурно во главата му одекнувале Исусовите зборови од `Проповедта на гората`, без сомнение социјално најсвесниот дел во Светото писмо.

После редица диктатори, манијаци и психопати на власт во Ел Салвадор, државата повторно била на раб на граѓанска војна (која и се случила по смртта на Ромеро), земјата била власништво на полу-феудална олигархија под заштита на армијата, полицијата и паравоените ултра-десничарски единици.
Стандардот на живот, посебно во селата бил на средновековно ниво, без струја, вода, лекови...со еден збор диктатурата ги содржела сите оние елементи кои постоеле во земјите од тоа подрачје (со исклучок на Коста Рика) каде претседателите-диктатори биле назначувани од ЦИА, во согласност со доктрината на Студената војна и корпорациските интереси.
Смртта, болестите и изживувањето на воените формации врз руралното население биле секојдневие.
Црквата за разлика од повеќето случаи, во овој случај под влијание на Језуитските попови со ниваната `либералната теологија` заземала став во корист на оние кои страдаат.

Ромеро како главен свештеник во земјата, почнал јавно да настапува против власта и армијата, и против политиката на САД. Дури и му напишал писмо на американскиот претседател Картер барајќи Америте да престанат со финансирање и обука на војската која таа обука само ја користела за масакри на цивили и одбрана на олигархијата.


Неговите говори почнале да се радикализираат, се` повеќе и повеќе народ откажувал послушност на власта, луѓето започнувале да добиваат некаква надеж дека се можни подобри денови. Ромеро дошол до точка во која барал да се откаже соработка со системот, бидејќи истиот бил во целосна спротивност со учењето на Исус...
Неколку соработници на Ромеро (Језуитски свештеници) се масакрирани, сечени им се делови од телото и покажувани низ селата, некои се убивани од заседа...Страдале и многу `часни сестри` кои пружале помош на гладните, биле силувани од страна на паравојската а потоа ликвидирани и закопани.

Кулминацијата се случила на 24.3.1980.
Откако убиствата на негови `колеги` и `колешки` не вродиле со плод со негово носење на `државоугоден пат`, власта одлучила да го убие и него.
Ликвидиран бил од страна на армиските специјални сили со снајпер, во црква - за време на држење проповед.
Одлуката на воената хунта да го ликвидира била во согласност со интересите на ЦИА но и на Ватикан, каде Ромеро барал поддршка за своите напори од папата Јован Павле II но секако без успех...му било сугерирано дека световната власт била од бога дадена т.е. да не дига многу прашина, бидејќи на тој начин ги поддржува “безбожните“ герилци од ФМЛН кои се бореле против диктатурата.

На неговиот погреб се собрале десетици илјади граѓани да го испратат за последен пат.
Но не било судено да оди сам на последното патување...полицијата и армијата отвараат оган за време на погребот и убиваат преку 50 луѓе а стотици се ранети, многумина се апсат, некои се измачувани по средновековни методи, некои `исчезнале` и до ден денес не им се знае гроб...

ЦИА, власта во Ел Салвадор и Ватикан можеле да здивнат, црната овца била елиминирана заедно со другите `трули јаболка`.

35 години подоцна, Језуитскиот Папа ги признава грешките на своите претходници и му оддава признание на Маченикот, потег кој е за поздравување.
Оскар Ромеро останува да биде еден од ретките позитивни примери во редовите на религијата во последниве половина век, ако не и повеќе.

Monday, July 20, 2015

Кришна Вента

(By Roger Mortis, 210/090)
Once upon a time there was a секта која извршила напад со бомбаши-самоубијци looong before it was cool.
Истовремено биле навлезени во источњачки мистицизам многу пред Хипи времето, again quite ahead of the global trends.

Која била оваа секта во која доколку постоеше денес сигурно би членувале експлозивни хипстери?

Се нарекувале Фонтана на Светот  а биле предводени од некој Франсис Пенцович, дете на Еврејски емигранти во Калифорнија. Како што е редот, Франсис си го сменил името во Кришна Вента, го отфрлил Јудаизмот и после богата кариера исполнета со ситни превари, криминал и чести престои во затвор - решил да се просветли, да стане Гуру и да собере следбеници кои ќе ги одведе во светла иднина и спасение.
Почетокот на сектата биле во раните четириесетти, во периодот кога Вента праќал заканувачки писма до тогашниот претседател Франклин Рузвелт (!?) од некои само нему познати причини поради што бил затворен во лудница.

А дали има подобро место за просветление од лудница?
После излегувањето, Вента се прогласил за Гуру откако тврдел дека духот на Исус се даунлодирал во неговото тело и тој станал само алатка за канализирање на повисока свест, проповедал тешко сварлива мешавина од рисјански/мормонски, јудејски и хинду мистицизам.
Духот на Исус наводно бил одамна присутен на земјата бидејќи пред 100.000 години стигнал на планетава со вонземски брод и бил распореден во разни поединци кои на тој начин ја пренесувале пораката на рајата.
Меѓу нив биле и првиот човек Адам, Кришна, Исус, Џозеф Смит (основач на мега-сектата Мормони) и Абрахам Линколн (!?) а последен таков, природно бил Вента...


Апокалиптичен секташ не би бил апокалиптичен доколку не предвидувал крај на светот а Вента кажувал дека ќе има атомска војна меѓу САД и СССР и дека мора за што пократко време да собере 144.000 следбеници кои ќе го продолжат човештвото на едно ново, повисоко ниво на свесност.
Нешто слабо му одело бидејќи собрал најмногу неколку стотици члена, купил имот на некои 45 км од Лос Анџелес, место каде секташите спокојно можеле да секташат.
За воља на вистината сектата се бавела со добротворна работа, спасиле некои луѓе при голем пожар во Калифорнија и неколкумина преживеани од авионска несреќа а во својот имот примале и бездомници и разни страдалници.
Вента подоцна отишол во Европа да се сретне со Папата во Рим, да му ги отвори очите и да му каже како стојат работите само што Папата не бил расположен да му даде Аудиенција.

Повремено биле вршени квази-распнувања со цел Вента да го доживее `филингот` на Исус на Голгота. Меѓу другите духовни дејанија биле и коцкањето во Лос Вегас, превара со паричните фондови на сектата и активно месијанство. Со цел да набави средства за јачање на сектата, Вента често одел во Лас Вегас откако еднаш добил добра пара на коцка...но среќата се` повеќе го напуштала и морал да зема пари од фондот на сектата и да се коцка со нив со што ја довел сектата пред финансиски колапс.

И тогаш (1958) на двајца фанатични секташи им прекипело, крајот на светот и атомските печурки ги немало никаде, а заедничките пари магично исчезнувале. Двајцата решиле да му го дотераат умот на коцкарот-месија-бесмртник-ascended-master преку лична саможртва, маченички пат кон подобриот свет.
Веројатно имале страв да се соочат отворено со лидерот и затоа решиле да се жртвуваат без многу муабети бидејќи делата зборуваат сами за себе.
Набавиле динамит кој го врзале околу појасот и со електричен упаљач во рацете отишле во `базата` на сектата во Калифорнија и го пронашле Кришна Вента како проповеда пред голема група луѓе.
Во тој момент го активирале експлозивот при што биле разнесени бомбашите-самоубијци заедно со лидерот Вента и осум други секташи, се` на се` настрадале 11 лица а преку 70 биле тешко ранети од експлозијата.

И така месијата заминал на повисоко ниво на постоење, буквално се дезинтегрирал, а сектата никогаш не се опоравила од шокот и губењето на водачот, постоела уште некое време со се` помалку членови за да во средината на деведесеттите замре скроз.

The Cult was just too early...

Села и градови

(By Roger Mortis, 209/89)
Тешко е да се прецени безначајноста на населените места во прататковината на Хунзите. Ако на безначајноста и се придружат останатите карактеристики кои ги `красат` градовите (бесперспективноста, изолираноста, мртвилото и грдотијата) - тогаш би се добила една целосна слика која за која не може да се пронајде погоден збор во сиротиот Македонскиот речник.

Интересна работа се митовите. Еден од тие митови кој како црево се влече постојано низ годините е дека градот Скопје претставува метропола, центар, значајно место. Можеби...иако на жалост само во рамките на одредена територија која покрива 25.713 км2 по последните мерења и во која наводно постојат 2.062.000 носители на корпоративна декларација за власништво (пасош, лична карта, извод од книга на родени) според одамна застарените пребројувања.

Надвор од таа мала и тажна територија значењето на Скопје е еднакво со тоа на Ниш, Тирана, Приштина, Пловдив, Бања Лука...споредба веќе со Солун, Софија, Белград (иако и Белград е `неумитно` на пат да стане припиздина и покрај олеснителни околности како бомбардирања and stuff) па дури и Сарајево или Сплит е на голема штета на Скопје од било кој аспект.

Регионално, континентално и глобално, значењето на Скопје е повеќе од скромно.
Ако на регионално ниво, сеуште може да се фати на радарот со тешки маки, веќе на континентално ниво - било какво значење на Скопје е непостоечко.
Непостоечко во онаа мера колку што континентално `не постојат` Дебар, Прилеп, Охрид, Битола, Крива Паланка...
Следи непобитен заклучок  дека на глобален план Скопје е еднакво на Кочани.


Охрид и Битола на пример се тешки вукојебини. Разликата со Скопје е во тоа што се мали вукојебини а Скопје е релативно голема припиздина, вукојебина и недоџија. Релативно бидејќи во Индија постојат петмилионски градови за кои никој не чул ништо.
Чисто разлика во бројот на жители и кумулативното влијание што тоа го носи.
Нешто како разликата меѓу Охрид и Косел или Битола и Новаци.
Менталитетот е малограѓанско-ситнобуржоаски-ретрокомунистички амалгам, зачинет со изразитиот шарм на забаталена Отоманска касаба и клептократската Стиропор-естетика.

Веројатно не постои населено место во кое нема `кукање` по `старите добри времиња` кога вирееле стари добри граѓани и стари добри граѓанки, еснаф раја, поштење и поштовање. Секако дека тоа е универзален феномен и не е ограничен на овие простори.
Разликата повторно е само во бројноста на рајата и интензитетот на кукањето.

Освен бројноста на рајата скоро и да нема разлика меѓу наведените места. Од Косел до Скопје, квалитативна разлика скоро и да не постои. Ако Новаци се мултиплицира 30 пати ќе се добие Битола. А ако Битола се мултиплицира 10 пати - ќе осамне Скопје.

Saturday, July 18, 2015

Пази Секта !

(By Roger Mortis, 208/088)
Во соседството се прават сериозни напори децата и младите навреме да се запознаат со демнеењето кое го вршат сектите. Како резултат на тие напори и како последица на научни трудови од епски размери се појавуваат изданија кои ќе задолжат генерации луѓе преку својата спасоносна мисија.
Како што е општо познато, сектите најмногу вребаат околу сеуште неоформените детски умови. Hook`em while they`re young е мотото под кое сектите се обидуваат да врбуваат нови членови.
Со цел младата јавност да се информира околу таа опасност е објавена книгата `Пази Секта` на извесна Биљана Џурџевиќ-Стојковиќ која веќе објавила неколку феноменални дела на таа тема како `Ловци на душе`, `Исповести жртава секти` и `Лексикон секти`.

Ова значајно и пред се` поучно ремек-дело кое со своите хартиени страници застанува на браникот на правоверието било издадено во 2004.година од страна на Српската издавачка куќа `Антуријум` на 150 страни, а можело сеуште да се набави за некои три евра, сосема разумна цена за спас на душата на една млада особа.


Следи извадок од книгата со делумен список на опасни секти кои ги демнеат нејаките чеда :

Bele veštice
Gospodari prstenova
Rozenkrojceri
Zlatna zora
Antropozofi
Lucis trast
Kreacionisti
Kabalizam
Domneh
Subud
Spiritizam
Bektaši
O.t.o.
Hare krišna
Montanisti
Sanatan
Sajentološka crkva
Crna ruža
Red solarnog hrama
Tarot
Crna škorpija

Авторката очигледно била сеопфатна во истражувањето на секташтвото, вклучени се и Господарите на прстените, како што дознаваме станувало збор за секта основана од некојси Џ.Р.Р. Толкин.
Тука се и вегетаријанците за кои во книгата има и потресна исповед на родител `Упомоч дете ми је вегетаријанац`, и секако Јогата, која на задна врата, преку телесни вежби станува конкурентна на пазарот на секти.


Ова монументално дело претендира на избавување на најмладите од канџите на секташлукот и тоа на еден симпатичен, ненаметлив начин, со помош на суви факти и проверени аргументи кои се прилагодени за возраста на читателите при што има и пригодна корица на која ги гледаме Лиза и Барт Симпсон како се плашат од окултни симболи.

Waco

(By Roger Mortis, 207/087)
Делувањето на сектите е фасцинантна тема која навлегува во најдлабоките амбиси на човечката психа, во динамиката на свесното делување, во мрачните катчиња на потсвеста - сектите се своевиден микрокосмос, систем во системот каде на мал примерок раја може да се дијагностицираат многу крупни проблеми кои го мачат едно општество.

Ако Аум Шинрикјо е најзабегана секта во историјата на секташењето тогаш Давидијанците се секако најхрабрите.
Давидијанската Гранка била фракција на некаква фракција од фракцијата на сектата Адвентисти (ги има и во нашите краишта) која што за разлика од мејнстрим Адвентизмот проповедала милениаризам, односно крај на светот. А што е крај на светот без второто доаѓање на Исус? Тоа е како грав без ребра, мотор без уље, Јин без Јанг, такво нешто не може да постои и затоа, многу природно, самиот лидер на сектата Дејвид Кореш се прогласил себе си не баш за второ доаѓање на Исус туку за `Последниот Пророк`, the next best thing to a Messiah.
Класичен лик на харизматичен секташки водач (плукнат Денис Хопер) со библија во едната и АК-47 во другата рака. Можеби и не баш толку класичен и можеби малку `оцрнет` од медиумите кои подоцна се настрвиле на Дејвид, неуспешен Хеви Метал басист и уште помалку успешен продуцент, кој го сменил своето неугледно вистинско име Вернон Хауел во Дејвид Кореш од маркетиншки причини.

Седиштето на сектата било во близина на градот Вејко, Тексас, САД каде што уште од 1920-те години биле изградени серија објекти за сместување на секташите.
При крајот на осумдесеттите започнала внатрешна борба за превласт во сектата. Двајца од тројцата кандидати за изпразнетото место `Пророк`, Дејвид и Џорџ Роден се одлучиле на фер натпревар во Некромантија чиј победник ќе докажел дека е во божја мисија.
Меѓутоа Дејвид како особено лукава особа го искористил откопувањето на лешот на некоја жена од локалните гробишта од страна на Џорџ за да издејствува апсење на конкурентот поради сквернавење на леш.
Откако Џорџ излегол од затвор по неколку месеци, прво што направил било да го ликвидира третиот конкурент, некојси Вејман Адер со удар со секира по главата после жестока теолошка расправа, чин за којшто бил затворен во лудница што му го отворило патот на Дејвид да дојде на чело на сектата.


Дејвид бил вреден човек, веднаш ги засукал ракавите и се фрлил на работа, неговите интерпретации на Светото писмо говореле за старт на `последните денови`, време во кое светот ќе се соочи со пропаст а ќе преживеат само `избраните`. Во игра била и популарната тема од рисјанската митологија позната како `Седумте печати`, пасуси од `Откровението` (најпопуларниот дел од библијата за генерации и генерации секташи) кои кажуваат дека Крајот на светот ќе дојде после отварањето на последниот, седми печат.

Како што Дејвид тврдел, печатите биле при крај, останувал уште последниот што значи дека Судниот ден бил скоро пред врата. Затоа Дејвид брзал да направи што повеќе деца со женските припаднички на култот, да донесе на свет ново поколение на секташи. А можеби само бил постојано напален...

За да се спасат од апокалипсата, секташите одлучиле дека молитва не е доволна, а богами ни мотика. Потребен бил кеш.
Затоа почнале да тргуваат со оружје на големо, полуавтоматски пушки кои ги преправале во фул автоматски, тешки митралези, рачни бомби па дури и понекој залутан рачен ракетен фрлач се наоѓал во понудата.

Таквите набавки не можеле да останат анонимни при што американската служба за Оружје, тутун и алкохол (!?) почнала истрага околу секташките активности. Истрагата резултирала со налог за претрес на секташките објекти и 76 вооружени членови на оваа федерална служба се упатиле да извршат претрес. Долгата колона на припадници на органите на редот предизвикала интерес кај локалната телевизија која ги наместила камерите за `директен пренос` од апсењето на секташите, агентите `позирале` како пауни пред камери а секташите кои ги имало барем 150 во објектите можеле на ТВ да видат дека се спрема рација...

Органите на редот, потценувајќи ги хард-кор вооружените секташи се обиделе да навлезат во објектите при што секташите отвориле оган, настанала права битка во која федералната Служба за алкохол, тутун и оружје била целосно разбиена и приморана да се повлече со неколку загинати и дваесетина ранети припадници. Секташите дури се покажале милостиви бидејќи при повлекувањето на агентите можеле тотално да ги покосат, нешто што Дејвид не го дозволил.

Откако се видело дека службата и локалната полиција нема да можат да се справат со сектата во приказната се замешале ФБИ кои испратиле специјални одреди, ја заобиколиле сектата и почнале опсада која ќе трае 51 ден и во која ќе бидат употребени тенкови, оклопни транспортери, психолошко оружје и хеликоптери.
Очекувале дека за неколку дена на секташите ќе им снема храна и вода и ќе се предадат цимолејќи, но тоа било наивно очекување, секташите имале огромни залихи на храна вода и муниција кои ги спремале во очекување на апокалипсата. А таа на некој начин и пристигнала...


После неколку обиди за пробив кои не успеале (во кои бил ранет лидерот на сектата) ФБИ одлучиле да преговараат. Во меѓувреме припадници на ФБИ убиле еден секташ кој однадвор се обидел да се пробие во објектот.
ФБИ целовремено пуштале непријатни звуци од огромни звучници околу објектите со цел секташите да не можат да спијат, вклучувајќи и ретро-хитови од Ненси Синатра. Јаки светла исто така биле употребувани за постојано заслепување на Давидијанците.
Преговорите не вродиле со плод и на 51.ден мистериозен оган започнал да се шири низ секташките објекти. До ден денес не се знае кој го подметнал пожарот, преживеаните секташи тврдат дека тоа е масло на ФБИ (the pun is strong here) а ФБИ тврди дека самите секташи во настап на апокалиптично лудило решиле да се саможртвуваат. Во хаосот и огнот загинале најмалку 80 секташи вклучително и лидерот и неговите помошници и со тоа бил ставен крај на опсадата. За трагедијата да биде поголема, изгореле и многу деца кои се криеле во подземна скривница чиј излез бил `случајно` блокиран од паркиран тенк.

Контроверзите околу овој настан никогаш не стивнале, државните служби сериозно се избламирале, прво специјалците бидувјаќи поразени од група секташи, потоа и ФБИ кои со тимови психолози, преговарачи и тотална опсада со користење на сите расположиви средства не успеале да ги натераат секташите на предавање, медиусмкото фијаско и непотребните жртви.
Најверојатно државните вооружени служби решиле покажат `кој е кој` преку крвав пир кој ќе испрати `порака` кон тогашниот бран на појава на секти и разни сецесионистички милиции и да ја ликвидираат сектата со помош на пожар,  газење на деца со тенкови и стрелање на луѓе при обид да излезат од пеколните огништа.

И покрај релативната забеганост, припадниците на култот со ништо не заслужиле таков крај и такви маки. Мора да се признае нивната неверојатна храброст во скоро двомесечниот вооружен отпор кон неспоредливо посилен и подобро опремен противник.
Единствено е штета што не успеале да повлечат со себе на оној свет повеќе припадници на државните служби.

Thursday, July 16, 2015

Томе од Пиварата

(By Roger Mortis, 206/086)
Искрената верба и искрениот идеализам ретко кога носат нешто добро за човекот кој верува во нив и се придржува строго до своите принципи.
Најдобар показател за тоа е еден случај од Скопје кој одамна подлегнал на забот на времето до таа мера што дури и Гугл останува глув и нем ако се пребарува за него.

Томе Стојановски, 34.годишен електричар родум од селото Горно Коњари бил poster-boy на Југословенскиот социјализам и работничкото самоуправување. Завршувајќи основно - отишол во Скопје да учи занает во фабриката `Кузман Јосифовски` откаде што отишол да служи во ЈНА за да се врати и да се вработи во МЗТ. Оттаму патот го навел во Скопска Пивара во почетокот на 1965. година.
Вреден, работлив и чесен до степен на наивност, Томе бил член на сите можни младински и `сениорски` комунистички организации, член на работничкиот совет на претпријатијата во кои работел а во Пиварата за брзо време станал претседател на синдикалната филијала. Можеби бил на сигурен пат да стане Македонскиот Алија Сиротановиќ, којзнае?

И се` би било феноменално а патот кон Марксовиот рај отворен доколку Томе поради својот карактер не дошол во судар со реалноста во која раководството на фабриката било склоно кон малверзации. Иако смешни од денешна гледна точка, неправилностите во работењето на директорите изразено во протекција на `подобни` вработени, вработување на роднини и нивно поставување на помалку напорни работни места како и промовирање на местото кое по сета логика му припаѓало на Томе - воделе кон неочекувана кулминација...
Томе како синдикалец често ги критикувал и повикувал на одговорност раководните лица на Пиварата кои што биле градски моќници во тоа време.
Веројатно Томе бил вистински поклоник на самоуправувањето но што му вредело тоа кога во Јануари 1966 бил отпуштен од работа. Томе верувал во системот и го покренал прашањето на неговото отпуштање пред општинскиот партиски комитет...потег кој не само што не му помогнал туку и довел до негово исфрлање од партијата!


Томе имал во план да оди на суд за да докаже дека е во право - кога до неговите уши стигнале гласините лансирани од неколку фабрички кодоши дека наводно спиел на работа, ѕиркал во женските вецеа, дека бил нервно растроен и уште многу слични муабети кои до срж го навредиле искрениот Томе.
Дното било допрено во последните денови од работниот однос, кога не наишол на подршка од своите колеги кои приватно го подржувале но јавно си молчеле за да не се замерат со управата.

И што да прави сега Томе?
Се што му останало било многу гнев и пиштол Збројевка во популарниот калибар 7,65мм.
И така Томе на 10.Февруари 1966 се вратил во пиварата за последен пат под изговор дека треба да се раздолжи околу алатот. Во алатницата очекувал да ги најде двајцата кодоши за кои разбрал дека го клеветеле, инженерот Владо Христовски кого го усмртил веднаш со еден истрел во главата и техничарот Божо Дапчевски кој бил убиен на идентичен начин.
Оттаму, Томе го продолжил походот кон управната зграда каде што го пронашол директорот Киро Ванински кој излегол да види што се случува - и добил три куршуми from point blank range.
Четвртата жртва бил секретарот Љубо Додевски во кој ги испукал преостанатите три куршуми во канцеларијата.

Томе излегол надвор, го оставил пиштолот на земја и изјавил нешто како `Јас своето го завршив, направив тоа што требаше да се направи. Викајте Милиција.`
Ја сочекал милицијата и без отпор заминал во притвор.


Ликвидација на четири особи била нешто незапаметено за тоа време, сиромашно со тешки злосторства и серијски убијци, феномени кои ќе се појават многу подоцна, со транзицијата.
Уште пошокантно било тоа што Томе не бил делинквент или на било кој начин поврзан со криминал и насилство - напротив, бил вреден и почитуван член на општеството.
На судењето кажувал дека сакал со оружје да се бори против бирократијата и чиновниците кои го загорчувале животот на секој чесен човек, тврдења кои воопшто не му помогнале.

Бил осуден на смрт со стрелање, покасно по многу жалби случајот стигнал и до врховниот суд на Југославија кој неочекувано му ја заменил смртната казна со доживотна робија. Со затворената врата од ќелијата во Идризово се затворила и приказната за Томе Стојановски, кој бил Vigilante slightly before Harry Roberts was cool.
Не е позната понатамошната судбина на Томе, ако тогаш имал 34, денес би имал 83. години така што не е незамисливо дека би бил сеуште жив.
Колку време поминал во затвор, дали бил помилуван, дали го доживеал распадот на системот и што се случило останува мистерија.

Некои би рекле дека ваквиот тип на делење правда е сомнителен и морално `двојбен` но од сегашна перспектива нема никаква причина за осуда на Томе...единствено човек може да жали што нема повеќе такви ликови во денешно време.

Еурека

(By Roger Mortis, 205/085)
Кажано е дека параноикот (за разлика од муштеријата кој наводно секогаш е во право) треба само еднаш да биде во право, а во случајот со невработениот германски граѓанин Гинтер Штол - параноикот и тоа како бил во право.

Човек во средина на неговите триесетти, сосема обичен, regular Joe кој со ништо не се разликвуал од останатите освен што во последните неколку години од животот почнал да се интересира за алтернативни погледи кон реалноста. Информациите кои ги собирал од весници и книги не ги споделувал со никого. Одвреме навреме неговите блиски и сопругата забележувале како споменува нешто во смисол дека `тие` се криви за ова или она или дека `тие` кројат планови да го уништат.
На прашањето кои се тоа `тие`...одговарал конфузно со нешто како `па знаете...тие`.

Последните месеци од животот ги споменувал `тие` се` почесто, а на кобниот 25.10.1984, Гинтер бил видно нервозен, како да чувствувал закана по својата безбедност.
Приквечерта бил замислен и повлечен повеќе од вообичаено кога одненадеж извикал `Сега сфаќам!` после што недефинирано изјавил дека непозната групација луѓе сакаат да го ликвидираат или нешто слично. Еурека-моментот бил проследен од шифра која оденакде му искрснала во главата и Гинтер ја запишал на хартија, тоа биле шест големи букви (Y, O, G, T, Z, E) кои нешто подоцна ги прецртал (или подвлекол, не било баш јасно)...

Неспокоен, Гинтер отишол околу 23.00 часот во бар во гратчето Хајгерзелбах каде живеел и нарачал пијачка. Откако ја испил првата голтка нагло се онесвестил и удрил со главата во некоја столица. По извесно време се освестил и си заминал без да се напие ништо повеќе.

По околу четири часа, двајца камионџии забележале слупан Голф-кец покрај автопатот а блиску до Голфот стоел некој лик облечен во бела јакна. Набрзо пристигнала полицијата која го пронашла Гинтер како седи соблечен гол и тешко претепан во седиштето на Голфот. Иако со тешки повреди успеал да се врати во свесна состојба додека полицијата го извлекувала од автомобилот. На прашањето што се случило - им кажал дека `тие` го претепале и дека се работело за четворица напаѓачи кои прв пат ги гледал во животот.
На пат кон болница Гинтер им подлегнал на повредите...


Полицијата утврдила дека Голфот воопшто не бил оштетен од излетување од патот туку дека бил турнат во ендек, обдукцијата и тестовите утврдриле дека немало ниту алкохол ниту дроги или лекови во крвта на Гинтер. Истрагата укажала дека Гинтер бил запрен на патот, изваден од Голфот и тепан а потоа вратен внатре и колата била турната настрана.

Никогаш не се утврдило кој го убил Гинтер Штол ниту пак се дознала причината за убиството и до денес не се знае кои биле убијците или кој бил ликот во бела јакна кој бил виден до самото место на злосторот.
Ништо помалку мистериозна не останала и пораката (шифрата?) со шест букви која ја напишал и оставил на сопругата.
Организираноста на убијците и неоставањето траги укажувале на професионализам што уште повеќе говорело за фактот дека Гинтер бил на траг на нешто.
Што било тоа нешто, никогаш нема да се дознае, иако е јасно дека целиот настан никој не би го организирал само за да убие некој небитен лик од германска вукојебина што наводно страдал повремено од параноични испади...и кој предвидел дека ќе се случи нешто драматично во денот кој излегол дека е последен во неговиот живот...

Останува нејасно зошто не избегал некаде далеку (а можеби баш тоа се обиидувал да го стори бидејќи бил најден на автопат) и дали некој му имал ставено `дрога во сокчето` во барот. Нејасно е и на какви информации налетал кои би го довеле во животна опасност поради нивната содржина.
Она што е сосема јасно е дека не бил баш доволно параноичен...

Wednesday, July 15, 2015

Луѓе и Термити

(By Roger Mortis, 204/084)
Постојат многу приказни за закопани богатства кои ја скокоткаат фантазијата на модерните ловци на богатство. Подзаборавената легенда за златото на украинскиот Хетман Павло Полуботок исчезнато во лавиринтите на Британските банки, мејнстрим легендите за закопаните пиратски богатства како она на капетанот Кид, веќе помалку досадните Нацисти и нивните баснословни скривници по Алпите, митското злато на `Белиот` контраш Колчак - сите тие му правеле друштво на легендата за златото на генералот Јамашита.
Поради неочекуван развој на настаните, златото на Томојуки Јамашита излегло од сферата на легендите и станало сосема реален факт и сега е осамено и тажно, без своите поранешни другарчиња кои му правеле друштво во имагинарниот свет.

Благо патетичниот вовед настрана, се работело за богатство кое манијакалните Јапонски орди за време на Втората Голема Војна, па и пред тоа - во својство на Термити - го краделе од цела Азија, според планот кој го изработил братот на царот Хирохито (something.....Hito) кој практично значел дека треба да се собере се` што има вредност од окупираните подрачја а за практична реализација бил назначен генералот Јамашита, ветеран од геноцидните дејанија на Јапонската `Квантунг` армија во Кина.

Како и нивните еквиваленти од светот на инсектите - и Јапонските војски ја хранеле `Матицата` со ограбеното богатство. Митовите за Јапонските чесно-поштени воини, наследници на Бушидо стандардите на однесување и војување се појавиле подоцна, во Калифорнија. На Кинеската, Корејската и Филипинската раја се` им било јасно одамна...


Краделе што краделе и сето тоа го носеле на Филипините, таму го сортирале и пакувале, претопувајќи ги златните и сребрени полуги за да се избришат печатите на разните оригинални сопственици. Товарот го носеле на пристаниште, го товареле на бродови и подморници и правец - Нипон.
Веројатно заблудени во својата самодоверба поради почетните успеси, не очекувале дека Америте толку брзо ќе се пробијат низ Филипинските острови при што дел од масивното богатство останал непревезен во Јапонија. Поради тоа Јамашита наредил да се ископаат 175 подземни складишта каде што ќе биде закопано сето тоа, во очекување на контраофанзива, пораз на Америте, Божји ветар...подобри времиња во секој случај.

Нормално, работниците кои како робови работеле на тунелите во кои било закопувано богатството биле ликвидирани по завршувањето на работата, прагматична постапка за да не протечат информации иако и Садизмот имал улога во сето тоа, како по најдобар Бушидо обичај. Локациите бил запишани со шифри на хартија и биле однесени во Јапонија.
Јамашита бил фатен од страна на Јенките, осуден како воен злосторник и обесен така што ја однел тајната на богатството во гроб. Или барем така се верувало...

20-тина години подоцна, некој сиромашен лик од Филипини кој се викал Рохелио Рохас, опседнат од муабетите за наводното богатство закопано од страна на Јапонците во неговиот крај, после многу маки, штедење, напорни претраги - стигнал до една од шифрираните мапи, очигледно не сите биле пренесени во Јапонија или пак некој направил копии, за случај патриотизмот да не е доволно калоричен после војната.
Рохас пронашол и некој роднина кој знаел Јапонски, ја превеле мапата, ја дешифрирале и сиромашниот лик собрал се што имал и се што немал, најмил и неколку души за да заедно копаат во тунелот кој го пронашол.

По неколку месеци копање и тешки напори...се испоставило дека богатството не е наводно туку сосема реално! Станувало збор за едно од 175-те тајни складишта. Околу 240 златни полуги, сребро, уметнички дела, златен Буда украден од Бурма, накит...
Рохас очигледно немал почит кон религиозната реликвија бидејќи ја одвртел главата на Буда...и за тој неочекуван труд бил награден со два грста необработени дијаманти кои биле скриени во внатрешноста на псевдо-божанската статуа.

Сиромавиот станува милијардер...

И тогаш стапува на сцена гаден, одвратен, никаков, грозен, подмукол, курвински плот твист.
Одвратен, никаков, грозен, педерски, гаден, ужасен, злобен...споменав и гаден?!
Имено, диктаторот на Филипини во тоа време, клептократска џукела која се одазивала на име Маркос - и самиот трагал по богатството, имал ангажирано тимови од археолози но сето тоа - попусто. Дали еден од копачите пијан се пофалил некаде, дали некој го видел златниот Буда и седумте полуги кои ги носеле за да ги продадат или нешто друго - Маркос дознал за настанот и ја пратил тајната полиција да го најде сиромашкиот Рохелио, го нашле и го уапсиле, го тепале, го гореле со цигари, му приклучувале електроди на гениталиите...видел не видел, Рохас им кажал каде е богатството и потпишал дека го донира на...државата. А државата била Маркос.


Подоцна следеле разни трауми, го ставиле во затвор каде останал неколку години, избегал но бил фатен и повторно вратен во зандана, подоцна го пуштиле но не бил сигурен дека ќе преживее се` до падот на Маркос и режимот во 1986. Жена му го напуштила со децата, не гледал на едно око од тепањето, му се треселе рацете, јадниот немал скршена пара иако за кратко време имал се`.

Успеал да најде адвокат кој се согласил да покрене тужба на Хаваи (каде што лагодно живеел пребегнатиот диктатор), процесот се развлекол и тек во 1996 била донесена пресуда да му се врати богатството заедно со најголемата отштета во правосудната историја на светот од 40 милијарди долари, но попусто, богатството одамна било пренесено по сметки во Швајцаски и Кајмански оази...
Залудно и поради тоа што Рохас не ја дочекал одлуката на судот, умрел од мозочен удар во 1993, без сомнение поради последици на трагичните настани кои му се случиле.

Ептен депресивна прича за еден кутар човек, кому би му доликувал портрет од некој нов Теодор Жерико, единствен кој би можел да ја долови трагичноста на една мрачна судбина.
Трагедија произлезена поради толку маки и напори, штедење, кратење на секојдневниот леб, успех во пронаоѓање на богатство за кое малкумина воопшто и верувале дека постои, без да превари или повреди некого...за да на крај наместо да ужива во плодот на својата работа и фанатична упорност - Рохас завршува како руина, напуштен од сите, седејќи сам пред својата куќичка, веројатно не можејќи да ги сфати и не сакајќи да се предаде на одвратните пресврти на судбината.
Ако некогаш имало потреба за измислување на поим спротивен од хепи-енд, тогаш тоа било во овој случај...

Отануваат уште 174 тунели, 174 мамки за авантуристи од целиот свет, 174 потенцијални трагедии...

Бела Ружа

(By Roger Mortis, 203/083)
Морињата и океаните немаат ексклузивен договор со универзумот за мистериозни настани туку и реките и езерата кријат свои тајни. Ок, некои езера како езерото Мичиген се со големина на море така што бродоломите и не се нешто премногу ретка појава.
Но некои бродоломи се сепак единствени поради многу причини.

Во 1875, скунерот Роза Бел (Убавата Роза) со 10 души на палубата се превртел од непознати причини. После извесно време, превртениот брод задржувајќи каква таква пловна способност бил исфрлен од ветровите и струите точно на пристаништето Гренд Хејвн (Големиот рај), гротескна ситуација кога бродот сам по себе се појавил на докот (!?). Само што од десетте патници и членови на екипажот немало ни трага и никогаш не се разјаснила нивната судбина.

И сето тоа би било само уште трагична мистериозна епизода, фуснота во локалната историја ако бродот не бил доволно зачуван за да се исплати да биде поправен и реновиран.
И ако не се замешала секта...

Откако го реновирале, бродот бил во служба скоро половина век. Во 1921, бил изнајмен од страна на сектата Давидова Куќа, рисјански култ познат по своите напредни сфаќања, афери со оргии, основањето на богоугоден безбол клуб, по тоа што изградиле сопствено гратче и по правилото дека сите мажи морале да носат брада.

А кога рисјанска секта се качува на брод во чие име стои зборот Ружа, па макар и Бела - не може да испадне ништо добро.


Есента 1921, бродот повторно сам од себе се појавил на пристаниште, овој пат Ен Арбор, повторно превртен и повторно без ниту еден од луѓето кои биле на него, во случајов без 11 секташи кои го изнајмиле скунерот.
Секташите ја доживеале истата судбина на несреќниците од 1875, исчезнале без трага за вечни времиња и вечнаја памјат.
Причините за превртувањето не биле познати. Времето и условите биле сосема добри иако на бродот после неговото појавување било забележано мало оштетување, кабината со кормилото била скоро уништена а на трупот над водената линија имало дупка. Тоа наведувало на заклучок дека се работи за судар но ниту еден брод не пријавил такво нешто и никогаш не се појавиле сведоци на таков настан, ниту пак се пронел глас за поправка на оштетен брод кој евентуално би учествувал во сударот.
Никогаш не се утврдило кој е мистериозниот брод кој ја удрил Роза Бел.
А можеби се работело за Вознесение, одамна очекуван религиски ивент од страна на подобро информираните рисјани кога праведните души ќе бидат вознесени директно во рајот додека на земјата ќе останат оние грешните...

Без разлика на превртувањето, како круна на бизарноста, бродот во двата случаи останал над вода и во двата случаи никој не се спасил и не само тоа туку сите тотално исчезнале без траг.

По овој инцидент, почнале да кружат гласови дека бродот зема жртви на одредено време, as if it had a mind of it`s own  а една од теориите подоцна била дека патниците од 1875 влегле во временска дупка, се појавиле во 1921 изнајмиле стар дотраен брод, ја сочекале Роза Бел да доплови до истото место каде што тие исчезнале (и навистина превртувањата се случиле скоро на идентично место) - и со целосна брзина удриле во нивниот поранешен-сегашен брод-душман. Или беше иден?

Временските парадокси отсекогаш ми предизвикуваат главоболие па затоа не сум сигурен дека последната теорија има било каков смисол.
После вториот инцидент било решено да не се ризикува повторно со Убавата Ружа, бродот бил размонтиран за секој случај и завршил како извор на огревно дрво, испраќајќи ја последната симболика за пеколните огништа каде можеби ги испратил секташите поради нивното неправоверие, оргии и секташлук.

Monday, July 13, 2015

Старечка динамика

(By Roger Mortis, 202/82)
Во мизерните несреќи познати како Балкански општества сеприсутен е култот на почитување на постарите лица. Можеби денес помалку од некогаш, барем судејќи према муабетите на постари лица кои се жалат дека не останало повеќе почитување на старците, младите се опишуваат како побеснети, некултурни, злобни и незапознаени со дифолтната старечка вредност.
Верувам дека секоја генерација досега од времето на дедо Ное па и порано од Анунаките до денес се жалела дека помладите генерации се `никакви` и дека во `нивно време` имало ред, поредок и дисциплина. Класичниот меѓугенерациски јаз, злоба на остарени ликови кои љубоморат на нечија младост или само старото добро кукање?

Постои цел арсенал од поговорки и изреки за наводната мудрост на постарите, тоа е опеано во народната песна и приказна, митовите и легендите се полни со `старечки` квалитети. Тинејџерството па и детството како поими се релативно од поново време, со оглед на поместувањето на возрасните граници во однос на минатото како резултат на наголемувањето на животниот век. Детството ионака го измислил Чарлс Дикенс во 1844.
Како што и `староста` веќе не започнува на 40. како некогаш (за жените и нешто порано) туку многу покасно така се менуваат и перцепциите.

Truth be told, постои и контратежа на овој култ а тоа е култот кон младите/децата, но тоа е веќе друга тема...


Кои се тие квалитети кои се вредни за почит кај senior citizens?
Зошто би требало старите лица да се привилегирани во однос на другите?
Дали можеби постарите лица се сметаат за `чувари` на традициите?

Пред се` би требало да се постави прашањето дали постојат `млади` лица на овие простори бидејќи кај младите постои старечка динамика на размислување, кукавичлукот го наследиле од старите кои се уште ги дојат новите генерации со страв и понизност, секоја власт за нив е светиња, секој авторитет е апсолутен. Надворешноста изразена во 25 годишно тело само ја прикрива 96-годишната перцепција на створот кој се крие внатре во тоа руво. Неговите или нејзините прсти можеби се брзи на тастатура или на тач-скрин, можеби имаат секс неспоредливо повеќе од нивните жални претходници а можеби се крајно либерални во однос на лесни дроги, коцка и алкохол. Гледаат различни филмови и слушаат различна музика од нивните родители, баби, дедовци и остали животињи - но тоа се оние небитни, skin deep разлики бидејќи и облеката и фризурата и музиката и Твитер - доаѓаат од надворешниот свет во празната глава на младиот човек. Она што го еманираат од себеси наоколу, тоа е истата онаа морбидна заглупавеност и тотално немање на социјална свест околу било која работа која ќе биде пресудна во нивните животи и во животите на нивното идно потомство...
Затоа не гребете под површината ако не сакате да видите гнилеж.

Генерацискиот јаз и не е нешто голем на Балканот, никогаш не бил, освен технологијата која ги раздвојува - останатите аспекти се многу слични или сосема идентични така да ако се земат животните фундаменти еден 19 и еден 80-годишник ќе се утврди дека размислуваат по идентични шаблони и имаат забележливо отсуство на социјална свест.

Ако одиме и во подалечното минато и забележиме какви народни поговорки и мудрости се зачувале низ вековите ќе стигнеме до глорифицирање на тупоста, стравот, покорноста, бескичмењаштвото и улизувањето. Преварата е во тоа што веројатно секоја генерација го пролонгира митот за старечката мудрост за да си даде лажна вредност и навреме да го отруе бунарот од кој утре ќе пијат помладите.

`Мудрите` генерации ја продадоа иднината на денешната генерација за 150 евра месечно. Денешната генерација ја продава иднината на следната за 200 евра. И сендвич на митинг секако. И тој циклус изгледа никогаш нема да има крај. Единствена надеж е катастрофалниот наталитет, емиграцијата и растечкиот морталитет. Тука би припомогнал и понекој Килотон или соодветен биолошки агенс, стратешки распрскан над полуостровот...

Иако генерализацијата е меч со најмалку две оштрици, понекогаш сама се наметнува со поглед на актуелните состојби. Не е тоа напад врз конкретни поединци или нивните баби и дедовци кон кои истите се приврзани и не им е мила една ваква генерализација. Муабетот е за вредностите кои генерациски се пренесуваат и дали/колку вредат.
А не вредат скоро ништо.

What`s more, ако се оди наназад со векови - полуостровот бил клето место за живеење, перпетуација на срања, никогаш за сантиметар подалеку од гола борба за егзистенција и опстанок. Наведната глава лета и не се јаде.
Интересна коинциденција, во екот на периодот со највисокиот животен стандард на населението во историјата на овие простори, време на т.н. `период на Анте Марковиќ`, рајата очигледно се нашла во непрепознатлива ситуација да биде надвор од борбата за гол живот и комплетно шокирана и збунета, наместо да следи консолидација на тој почеток - следела крвава оргија на злото распоредена низ цела деценија војни, глад, болести, незапаметено крадење и корупција...


Во минатото на овие простори не постоела класа која била надвор од борбата за гол опстанок а денес има една таква мала безначајна група од политичко-криминогено потекло за чие преживување е потребно страдање на мнознството население. А тоа е најлошата можна варијанта...
Вековната борба за опстанок без можност да се дигне главата макар малку над прагот на гомната кои во секој момент се закануваат дека ќе влезат во устата на поединецот, да се земе воздух за да се направи нешто позначајно од преживување - е во основата на проклетието на многу меридијани меѓу кои и на јадниот полуостров, осуден да вирее на диета од делузии и ропство.

Одговорите на поставените прашања сами се наметнуваат.

Скоро и да не постојат квалитети кои се вредни за почит кај senior citizens.
Старите лица не треба да имаат било какви привилегии во однос на другите.
Традициите кои ги `чуваат` постарите лица се ефтина митоманија полоша од рандом измислица на петгодишно дете.

Привидот за евентуален пристоен живот тука пропорционално зависи од тоа колку ќе се раскрсти со тие `вредности` еднаш засекогаш. Веројатно е веќе предоцна за тоа и само се чека на паѓање на завесата, чин кој никогаш не е пријатен за гледање но е логичен резултат на векови и векови морбидна глупавост.

Тродмор

(By Roger Mortis, 201/081)
Еден убав ден во Август 1898 (не се знае баш дали денот бил убав, но во секој случај е убав начин да се започне еден текст) во редакцијата на тогаш најпознатиот британски спортски весник `The Sportsman` влегол елегантно облечен тип со совршени манири и се претставил како господин Мартин а целта му била да пријави одржување на нова коњичка трка во Тродмор, гратче во Корнвол.
Со себе имал беспрекорно отпечатена програма на трката, картици со карактеристики на џокеите и коњите и потврда од општината Тродмор за претстојниот настан, значи се` по список како шtо е редот. Уредно си платил за реклама на трката и си заминал.

Бидејќи времето било Викторијанско а во зборот на богатите џентлмени никој не се сомневал, весникот ја објавил трката и до тука немало ништо чудно.
Кладилниците во тоа време се информирале од весници и преку телеграф во обид са состават коефициенти за кладење па така и овој пат составиле `билтен` во кој ја имало и трката во Тродмор. Најдобро котирал некој коњ со однос 1/5 што значи ако тој коњ победи, за секоја вложена фунта се добивале пет.

И така еден друг убав ден, нешто пред почетокот на трката се појавил уште еден фин, галантен џентлмен кој ставил некои 2.000 фунти на коњот фаворит.
Дошол денот на трката и подоцна господинот Мартин се појавил во редакцијата на весникот повторно, за да ги донесе резултатите, победник бил коњот кој веќе го споменавме

Другиот фин господин, оној кој уплатил кај букмејкерите (кладилницата де...), со примерок на весникот (како доказ за резултатите) отишол во кладилница, најприродно си подигнал 10.000 фунти и си заминал.

Подоцна се појавиле и други ликови со поситни суми но на излогот на кладилницата било напишано дека коефициентот е 2/5, т.е. за две фунти се добиваат пет, веројатно ненамерна грешка. Тоа створило забуна и букмејкерите се јавиле во редакцијата на Спортсмен да проверат коефициент. Од таму им кажале дека е 1/5, но за секој случај се решиле да се јават во Тродмор и да проверат на лице место.
Проблемот бил што Тродмор не постоел а уште помалку постоела коњичка трка во непостоечкиот град...


Може само да се замислат изразите на уредникот и букмејкерот кога го дознале тоа. Спортсмен бил погоден од скандал дека објавува фиктивни трки а кладилницата останала покуса за 10.000 фунти, јако забегана сум во тоа време ако се знае дека работник годишно заработувал околу 50 фунти

Господинот `Мартин` и ликот кој уплатил и подигнал исплата...needless to say, were never seen again, си заминале релативно богати и никогаш не биле фатени, не само тоа туку никој не влегол во траг на нивниот идентитет. Без оружје, без насилство, без омраза - само ја употребиле style over substance ситуацијата која владеела во психата на тогашната раја.

Нешто подоцна друга група љубители на кладењето влетале во призмата на јвниот интерес. Тој настан била местенката помеѓу играчите и управата на Манчестер Јунајтед и Ливерпул во 1915, кога Јунајтед морал да победи во последното коло за да не испадне од лигата а Ливерпул бил безбеден на средина и така се договориле за победа на Јунајтед од 2-0. Во тоа време тие клубови не биле нешто посебно непријателски настроени еден кон друг како подоцна што оставало простор за ваква `соработка`.
Утакмицата била срање, Ливерпуловци се понашале како прв пат да играат фудбал, имало и пенал за нив ама го промашиле со шут три метра над голот  и сето тоа било доволно за сомнеж кај Фудбалската Асоцијација.

Можеби и ќе поминело сето тоа неказнето ако извесни фини џентлмени не уплатиле тешка сума на точен резултат 2-0 за Јунајтед, со коефициент 1/7 и си заминале со добра пара - тоа веќе било знак за аларм и за кратко време Ф.А. во соработка со Скотланд Јард ја отркиле преварата, три играчи на Манчестер Јунајтед и четири на Ливерпул биле доживотно суспендирани од бавење со фудбал и никогаш повеќе не заиграле, останатите играчи, тренери и управа со условни казни, клубовите поминале без одземени поени, имале `среќа` бидејќи тоа бил последен меч пред да се прекине лигата поради Големата Војна, и на тој начин и после војната продолжиле во Прва лига иако со поголема двојно-црвена дамка на клупската чест...

Friday, July 10, 2015

Добриот граѓанин Барт

(By Roger Mortis, 200/80)
Железницата отсекогаш била цел на вооружени грабежи, имињата на славните престапници од Дивиот Запад како Буч Касиди и Џеси Џејмс или Брус Рејнолдс и Рони Бигс од `кражбата на векот` во Британија се скоро household names и нивната слава се чини дека не проаѓа туку се пролонгира со секој нов филм, документарец или книга посветени на нив.

Во сета таа шаролика галерија на ликови се издвојува еден кој со својата самосвесност и анонимост е како црна овца во заедницата ограбувачи, пред се` поради двојниот живот и изразениот Робинхудовски комплекс а веројатно и со идеолошката мотивација.

Во Декември 1946. на железничката линија помеѓу Троа и Шомон во Франција се случил незапаметен грабеж во кој еден единствен маскиран човек се појавил со пиштол пред шокираните чувари на поштенскиот вагон на возот бр.426 и им се обратил со зборовите - `Не се плашете, само смирено, ми требаат парите ограбени од државата и ништо повеќе`. Заминал со 2,5 милиони Франци, денешен еквивалент на некои 7,5 милиони евра. И тоа не било ништо посебно ниту значајно ако по неколку недели низ цела Франција околу 500 луѓе не примиле мала пратка со по 4.500 Франци (13.500 евра) - која дошла како подарок од небото...

Овој настан ќе биде прв во низата слични во наредните седум години зад кои стоел Бартелеми Варзе, на прв поглед побожен и скромен тип, добар и совесен граѓанин и фамилијарен човек кој со ништо не се издвојувал од средината во која живеел.
Освен можеби со склоноста кон добра храна и добро вино со акцент на конзервирано пилешко, специјалитет на една единствена фабрика во Франција...

Единствена работа која ако може така да се каже `стрчела` кај Варзе бил фактот што никогаш не гласал на избори, локални, регионални или национални а на прашањата зошто не гласа одговарал - `никогаш не сум гласал затоа што не се согласувам со системот. Не сакам да знам ништо за државата која уништува милијарди франци а истовремено илјадници деца се мачат во тешка сиромаштија`.
За некои можеби тоа би бил знак за аларм но добрите жители на Монтрибур и онака не биле особено перцептивни...

Следниот грабеж се случил на 23.Март 1948 на линијата Периге-Бриве каде што возот пренесувал општински пари, 250.000 франци (или 750.000 денешни евра). Копија на првиот напад - и овој прошол без проблеми. Третиот напад бил на 1.Декември истата година на линијата Родез-Северак а пленот - 100.000 франци.


Полицијата почнала да се сомнева во организирана група која `сериски` ограбува возови а настаните почнале да биднуваат и тема на разговор на локалното население. Бартелеми до таа мера се имал соживеано со двојниот идентитет што во разговор со свои пријатели се жалел на неспособноста на полицијата да се справи со такви дрски ограбувачи!
Железниците почнале да најмуваат вооружени стражари, факт кој не го спречил следниот (четврти) напад - на железничката станица во Лонгре во Февруари 1950. Овој пат ситуацијата се покажала тензична, стражарот не го послушал Варзе кој со вперен пиштол му заповедал да го предаде оружјето - туку го удрил Варзе со тупаница и се обидел да го извади револверот од футролата. Варзе не се двоумел, истрелал три куршуми од кои еден бил кобен за стражарот бидејќи го погодил во главата полна со празно херојство на сметка на државата.
Пленот бил 3.086.000 франци што ќе остане рекордна поединечна сума `експроприрана` од страна на Варзе.

Мистеријата на пратките со пари кои осамнувале на адреси на сиромаси била доволна за полицијата да се сомнева во голема и добро организирана група. Дали Бартелеми делувал сам или имал помагачи, дали имал `подмачкано` вработени во поштата и воопшто на каков начин парите стигнувале до луѓето никогаш не станало јасно...

Петтата акција, во Февруари 1951, воз на линијата Париз-Дижон при која чуварите биле послушни а вреќите полни со 1.120.000 франци - била turning point во истрагата бидејќи напорите на полицијата преку своите доушници и информанти во подземјето да дознае нешто - биле залудни - наведувајќи на заклучок дека се работи за Волк Самотник или за малобројна група, одметнат Робинхудовски лик кој веројатно воопшто немал досие или било каков проблем со `законот` претходно. Цајкани во цивил почнале да дремат по разни железнички станици и да патуваат со возови, вооружени и спремни во случај однекаде да се појави непознатиот добротвор.

Сепак јавноста очекувала резултати а надредените промоции и затоа без некои посебни докази - биле уапсени двајца ситни криминалци и обвинети за грабежите и убиството на чуварот на станицата во Лонгре. Варзе во склад со своите убедувања не сакал да дозволи невини лица да страдаат поради него и затоа пратил писмо до судот во кое ги навел сериските броеви на вреќите со готовина како доказ дека анонимното писмо е навистина од вистинскиот сторител.
Правосудните органи биле спори во својата реакција и по неколку месеци погрешно осомничените сеуште биле во притвор што го навело Бартелеми да прати уште едно писмо - овој пат со два куршуми внатре адресирано за судијата Ле Пен во кое пишувало дека во случај да не бидат ослободени осомничените - исти такви куршуми ќе завршат во главата на судијата...

После ослободувањето на двете `жртвени јагниња`, Варзе се притаил некое време.
Една анегдота од тој период најдобро го отсликува ликот на Варзе, имено зимно време со својот автомобил заглавил во снег при што наишол селанец со коњска кола. На молбата да биде извлечен - селанецот ги ангажирал коњите кои го извлекле автомобилот на Варзе од снегот. На вербалната благодарност биле додадени 1.500 франци кои ги имал во себе (4.500 евра) како награда за шокираниот селанец...
На 12.Септември 1952, Варзе тргнал повторно по `поход`, ово пат на линијата Сен` Етјен-Клермон Феран. 585,000 франци со кои се вратил во својот дом и со идеја да напише книга за својот живот, акции и погледите на животот бидејќи бил свесен дека потфатот нема да трае вечно...

10.Април 1953, напад на линијата Ле Ман-Тур со одземени 270.000 франци од државата.

23.Октомври истата година, последниот напад на Бартелеми Варзе, станицата во Жизеј, целта биле 350.000 франци но овој пат тие пари биле штитени од неколкумина вооружени чувари на кои им се приклучиле и неколку цајкани во цивил. Варзе стигнал на станицата како обичен патник, со платена карта и со торба, а планирал да избега со запленето возило.
Ситуацијата ескалирала брзо, почнала престрелка во која биле ранети двајца чувари што му овозможило на Варзе и покрај дождот од куршуми да избега со помош на запленета кола - но овој пат зад себе ја оставил торбата во која што имало една од неговите толку омилени конзерви кои се произведувале во само една фабрика...


Овој траг бил доволен и за не премногу бистрите инспектори кои работеле на случајот.
На 21.Ноември 1953, цајканите ја опколиле куќата на Варзе во Монтрибур. Варзе имал доволно оружје за да се обиде да се пробие но фактот што во куќата била неговата сопруга и неколку роднини кои би се нашле во смртна опасност доколку отпочне пукање - решил да се предаде мирно.
После неколку дена, цајканите раководејќи се од својата вродена генијалност - ја уапсиле и сопругата на Варзе бидејќи сметале дека не е можно да не знаела ништо за акциите на својот сопруг. Подоцна била осудена на пет години затвор иако останал фактот дека не била запознаена со тајниот живот на сопругот - како впрочем и никој на светот...

Инспекторот Таган кој бил назначен да го испитува Варзе изненадувачки прецизно го опишал испитаникот...
`Луѓето сакаат да веруваат дека е луд. Лично сум цврсто уверен дека воопшто не е луд, напротив се работи за исклучително паметен и дрзок човек. Човек кој живеел двоен живот во сите области, контрадикторна и конфликтна личност, необразуван а пишувал книги, служел двоен воен рок а бил жесток антимилитарист, навидум фанатичен Католик - а всушност фанатичен Анархист, човек кој се грижел за сите, кој делел пари на сиромашни вдовици и на болни деца, човек кој секој ден оставал трошки за птиците кои слетувале во неговиот двор - а кој не се двоумел да пука во човечко битие кога бил притеснет. Не можам да се согласам со тврдењата на некои кои велат дека Варзе е само обичен криминалец бидејќи тој е повеќе нешто како литературен лик кој избегал од страниците на некоја книга`

Бартелеми Варзе, типот кој ограбил и подарил преку 8 милиони франци (24+ милиони евра) - бил пронајден мртов во својата ќелија во Јануари 1954 година. Човекот кој сменил илјадници судбини на подобро (или барем се обидел) и кој никогаш не крадел приватен имот туку само `државни` пари - своеволно заминал во амбисот на анонимноста како аномалија која не смее да постои во ваков свет, зрак на светлина кој откривал премногу во видното поле на рајата навикната на narrow band vision...

Ловецот во `ржта

(By Roger Mortis, 199/79)
Ловецот во `ржта од Селинџер е прилично оригинална книга, се работи за тинејџ-анти-херој под име Холден Колфилд, повремен уживател на лесни дроги и социјално не баш најадаптиран, по малку иритантен лик...
Она што ја прави книгата влијателна надвор од библиотеките и домашните полици се теориите дека некои реченици во книгата биле вметнати со убиствена намера.

За време на апсењето на Марк Чепмен (убиецот на Џон Ленон) кај него била најдена оваа книга која ја носел со себе за време на убиството а ја купил неколку часа пред да го убие Ленон па дури имало и нашкрабана забелешка во книгата дека планира да направи некакво срање, сето тоа потпишано со `Холден Колфилд`  а се шпекулирало дека типот бил слушнат како вели `Catcher in the Rye says John Lennon must die`...

Наводниот убиец на Роберт Кенеди (Сирхан Сирхан) исто така поседувал примерок од оваа книга каква што имал и наводниот егзекутор на Мартин Лутер Кинг (Џејмс Ерл Реј).
Џон Хинкли кој извршил атентат на сенилниот Американскиот претседател Реган (успеал да го погоди во градите но го промашил срцето за малку) исто така непосредно пред атентатот ја читал Ловец во `ржта...


Според некои теории, Селинџер (и самиот изразито мистериозна фигура) бил дел од тим кој работел на сај-опс, разни проекти за контрола на умот и за стварање `Манџуриски кандидати`, убијци кои се програмирани да убијат одредена цел но таа цел им се соопштува индиректно заедно со наредбата за акција - преку читање на книгата во која се содржат команди кои служат како тригер на програмата всадена во умот на убиецот.
На тој начин можат да се елиминираат `непожелни` особи без никаков ризик дека нарачателите на било кој начин ќе бидат откриени, не постои врска која може да се докаже меѓу замешаните страни.

Книгата била објавена баш во истата година (1951) кога започнува со работа и првата програма на ЦИА за испирање на мозокот (проект Артичок на кој подоцна ќе се надоврзе злогласниот проект МК-Ултра).
Селинџер водел крајно повлечен живот, далеку од медиумите па дури и прекинал контакт со пријатели и роднини целосно, долго време се шпекулирало дека не постои таков автор, други тврделе дека е ликвидиран а трети дека живеел на некоја планина. Сепак, Селинџер бил жив а се упокоил во 2010 на 91-годишна возраст и со себе во гроб ги одвел тајните на своето најпознато дело `Ловец во `ржта`

Ако сте ја читале книгата и ви доаѓаат чудни мисли...не сте вие криви, до книгата е!
А ако ја читате во моментов и почнете да мумлате или шкрабате наоколу `Catcher in the Rye says комшијата/рандом лик кој ве нервира must die`, престанете веднаш со читање
Лично, ја читав преведена на Србијанско-хрватски при што не забележав наплив на хомицидални помисли во главата, претпоставувам дека кодот се активира само во оригинал на Англиски...

Си било еднаш едно животно...

(By Roger Mortis, 198/78)
Рајата во француската област Жеводан, сместена помеѓу реката Лоара и планината Маржерид за време на трулиот `древен режим` (Ancient regime, кралството на Бурбоните) се опоравувала од епидемија на чума, бројот на население почнал да се наголемува повторно, раните зацелувале...кога започнала наезда на разбојници, ликови кои краделе од богатите ама не им текнувало да даваат на сиромасите, напротив ги краделе и нив, даноците повторно натежнувале на грбот на јадните селани а бидејќи животот им бил премногу `забавен` судбината решила да им прати и глад која траела неколку години.

И таман кога рајата помислила дека не може да биде полошо, се појавил Врколак!

Можеби не од оние филмските, кои на полна месечина со крици се претвараат во ѕверови и кои припаѓаат на фантазијата - туку сосема реална опасност која ќе одземе непознат број животи.

Страданијата народни започнале во Јуни 1764 кога нешто налик на волк но многу поголемо и со тенденција да се исправува на две нозе нападнал девојка која чувала стадо волови (во `добрите стари времиња` млади девојки чувале волови). За среќа на девојката крвожедниот створ само ја ранил бидејќи неочекувано неколку волови тргнале во противнапад и го избркале створењето, за разлика од кучињата-чувари кои цвикајќи побегнале...

Изјавите на девојката за огромен волковиден створ биле исмеани од селаните кои сметале дека тоа е привидие како резултат на страв и паника. За крвава потврда на девојчините зборови не требало многу да се чека, истото битие нападнало, задавило и делумно изело `колешка` на преживеаната девојка од првиот напад - после неколку дена.
Во следните неколку месеци почнало владеење на стравот и ужасот, осамени патници по магливите Жеводански патишта, намерници низ шумските патеки, овчари и остали сточари, деца кои си играле малку понастрана од обично и чија крв мрзнела пред злокобното завивање на створењето кое изронувало од утринската магла со демонски сјај во очите - само за да се фрли и да ги задави жртвите - тоа била тажната `шема` по која во наредните три години на оној свет ќе заминат најмалку 113 а најмногу 310 души, проценките варирале како што варирало и тогашното собирање на информации...


Народот се собирал по црквички да се моли за избавување од маката а нивната молитва често била прекратена од завивањето на ѕверот во далечината, најава за нова смрт, страв и неспокој во областа.
Освен за молитва, рајата се фатила и за пушка, вила, секира - дај шта даш и се формирале групи кои требале да го откријат и убијат `сторителот`.
Биле убивани волци на големо, некои од нив прилично големи - но попусто, секој убиен волк давал лажна надеж дека опасноста е елиминирана само за да наредниот ден повторно се копа нечиј гроб...

Наредната година, глас за настаните стигнал и до кралот Луи XV кој финансирал посебна група `специјалци`  поточно искусни ловци собрани од цела Франција кои требало да го решат проблемот. И тие убивале волци наголемо, но попусто. Само еднаш дошле во контакт со наводниот Врколак кога успеале да му нанесат рана иако и неколкумина од елитните ловци задобиле тешки повреди.

Нападите продолжувале се` до Јуни 1767 кога локален ловец по име Жан Шастел, прецизен стрелец, ризикувајќи го својот живот конечно успеал да го застрела битието и тоа со помош на сребрен куршум (!?). Конечно дошол крај на маките но не и на мистеријата. Огромниот и бизарен леш на нешто кое наликувало на хибрид меѓу огромен волк и Мастиф бил однесен во Париз, ловецот бил награден а за гледање на лешот се наплаќале пари. Предлозите да се препарира чудото биле задоцнети, летно време и високи температури - лешот се распаднал и бил закопан, за жал.

Никој не успеал да утврди за што станува збор. Нападите на волци врз луѓе се реткост но створењето и онака не било волк. Брзината и бројот на напади исто така биле невозможни за волк а територијата која ја `покривал` ѕверот во потрага по жртви била неверојатна.
Сребрениот куршум употребен за ликвидација послужил за раѓање на теории дека се работи за Врколак.
Некои тврделе дека `ординирал` специфичен тип на манијак, феномен кој подцна ќе стане познат под називот `сериски убиец` - камуфлиран со крзно, а хибридната животиња само служела за да одвлече внимание и да сее страв, во необично својство на чирак-милениче-убиец.

Створот останал познат како `Ѕверот од Жеводан` и продолжил да живее во легендите и колективната свест во областа долго време. До ден денешен не се знае за што точно се работело, но ако навистина бил сериски убиец и престанал да убива после смртта на `миленичето` тогаш тоа би бил еден од најголемите манијаци било кога, со барем 113 убиства зад себе - што ги прави Џек Мевосек, Зодијак, Лудиот касап од Кингсбери Ран, Џек д`Стрипер, Библискиот Џон и секирашот од Њу Орлеанс - тотални аматери во доменот на садизмот. Заедничка особина им е што останале неоткриени и легендарни фигури во светот на злото...

Wednesday, July 8, 2015

Црна Ружа ваше младости

(By Roger Mortis, 197/77)
Скоро и да нема човек под 50 години кој нема слушнато за најславната секта на екс-Ју просторите (па и пошироко), митската Црна Ружа, наводна сатанистичка тајна организација која се бави со широк спектар на дејности - од ритуални самоубиства до сквернавења на гробишта, од жртвување животињи до слушање на Панк-Рок и Дет-Метал, дрогирање и оргијашење - и сето тоа во слава на Нечестивиот кој е гладен за кревките и невини души на тинејџери и тинејџерки.

Непостоечка а сеприсутна, кога станува збор за Црна Ружа секогаш се работи за `познавање` на секташките активности од шеста рака, пријател на свекрвата на старосватот на комшијата раскажал како се отепал средношколец некаде после долгогодишен стаж во Црна Ружа...

Сепак сите патишта кон почетоците на овој култен Култ водат во Загреб.
Постојат неколку верзии за појавата на недофатливата секта и сите се фасцинантни на свој начин.

Една верзија е дека најдалечниот траг на поимот Црна Ружа водел кон истоимен кафиќ во Загреб, некаде во времето кога умрел Тито а во тоа време имало наезда на металци, панкери и остали секташи кои шокантно и скандалозно облечени го посетувале кафиќот Црна Ружа, име кое подоцна прераснало во симбол на црнилата, гробиштата, слушањето грамофонски плочи од опаку и жолтите свеќи. Моралното граџанство било вознемирено од едно такво место каде нивните деца се собирале и масовно ја продавале душата на ѓаолот. Наводно се наоѓало во подрумска просторија (логично, под земја, поблиску до Адот)...Не се знае судбината на угостителскиот објект кој го носел тоа име некои тврделе дека пропаднал за време на `Домовинскиот рат` а некои дека култниот кафиќ го изела транзицијата...така барем гласи една од теориите за потеклото на сектата.


Друга верзија зборува за Хеви-Метал бенд со име Црна Ружа, оформен при крајот на седумдесеттите и почетокот на осумдесеттите во Загреб и фронтменката Ненси, млада женска особа која што била вокал на групата. Медиумите во тоа време изнедриле umbrella term за сите нови појави на анти-друштвено поведение кои доаѓале од трулиот запад (Панк, Метал, Њу Вејв, Пост Панк, Хард Рок) во тој период. Тој поим бил `Даркери`, веројатно поради црната боја која преовладувала во дрес кодот на фановите на наведените правци.
Бендот и Ненси имале ограничен успех со свирки низ второразредни клубови а наводно подоцна, под теретот на неостварените сништа, дрогата, алкохолот и сексот - Ненси се самоубила со скок од осми кат со што се родила легендата за суицидалната норма која мора да ја исполнат членовите на Црна Ружа.
Црната Ружа од метал-бенд била промовирана во секта низ тогашните медиуми и се` останато е историја...

Трета верзија е онаа за УДБА, сеприсутна и за жал постоечка организација која во обид да ја зачува традицијата на социјалистичкото самоуправување на работничката класа на Југославија од постојаните закани на западното влијание - ја измислила приказната и преку своите медиумски експоненти ја пласирала меѓу јавноста. Во сето тоа помогнало самоубиството на Ненси кое било искористено за стварање на самоубиствениот мит.

Четврта варијанта кажува за познатиот авантурист и водител на сомнително ток-шоу Жељко Малнар кој наводно бил основач на Црна Ружа. Жељко бил сопственик на кафиќ (или биртија!?) во кој се собирала алтернативна младина која што ја врбувал за членство во Црна Ружа. Една од припадничките била и Ненси која во оваа верзија не била пејачка на бенд туку само металка, ќерка на висок офицер на ЈНА кој во својата соцреалистичка закоравеност и забранил на ќерка си да се дружи со сомнителни ликови и да слуша лоши музики.
Бидејќи тинеџерката била тврдоглава, пушела, пиела, имала еден куп кецови на чколија (а можеби и вошки) - офицерот се решил на драматичен чекор - ја заклучил Ненси во станот. После извесно време, Ненси затворена и изолирана, скренала од умот како што се вели и се фрлила од осми кат.

Радио Милева во тоа време била главен преносител на вести па така во околината на Загреб хистеријата околу Црна Ружа достигнала врв после самоубиството на Ненси кога бесна толпа загрижени верници забележала поп облечен во црна мантија како излегува од Фиќо.
Којзнае зошто, таа ситуација им се причинила дека е некако `секташка` и рајата го претепала попот мислејќи дека е `Даркер`...а тој ни крив ни должен само си носел црна попска униформа!
Тоа не бил единствен напад врз вработен во црквените редови а слични напади имало и врз други особи кои носеле црна гардероба...


Петтиот траг води кон загребскиот сатанист и `гузоњин син` Александар Милес, црвено-буржоаско чедо кое е познато по организирањето на кражба на илјадници ретки книги од националната универитетска библиотека во Загреб, вредни милиони тогашни марки кои подоцна биле криумчарени и продавани по приватни колекции во Австрија и Германија.
Се зборува дека Црна Ружа била криминална а не религиозна организација која ја основал и развил Милес како мрежа за кражба и криумчарење на ретки книги иако се тек на време групата се преориентирала и на други лукративни полиња како шверцот на дрога на пример.
Милес бил уапсен во 1988 и осуден на петнаесет години робија заедно со дел од групата. После несупешниот обид за бекство при кој Милес дури успеал да земе и цајкан како заложник - сатанистот паднал во депресија и си го одзел животот во 1994. Групата наводно опстанала и после смртта на лидерот па дури и се развила во значаен фактор во криминалното подземје на Балканот а убиствата маскирани како самоубиства при криминални пресметки заедно со сатанизмот на оновачот биле повод да се роди медиумската приказна за секта под име Црна Ружа...

Шестстотини шеесет и шестата верзија ја обвинува црквата како организатор на митот за Црна Ружа, во обид да се застраши стадото и да се врати младината на прав пат, група католички попови најмиле неколку богоугодни новинари да објавуваат стории за присутноста на ѓаоло низ улиците на Загреб и пошироко со надеж дека младите ќе се згрозат од бранот на наводни самоубиства предизвикани од разузданиот стил на жиеачка и општиот неморал, а нивните родители ќе имаат нова `Баба Рога` со која ќе ги плашат своите чеда. Подоцна овие стории по принципот на `расипан телефон` се расшириле низ сите екс-Ју држави каде и ден денес се присутни во печатените медиуми и интернет порталите.

Дека патот кон пеколот не е послан со црни ружи туку со добри намери најдобро сведочи тоа што денес скоро секое самоубиство на лице под 30 години во било која од екс-Ју земјите мора да биде поврзано со Црна Ружа на барем еден медиум, тестамент на трајноста на масовната халуцинација, на потребата од скриен непријател кој вреба од темнината и кој иако ѓаолски - ќе ги превземе на себе сите родителски и системски гревови кои довеле до тоа млад човек да посегне по својот живот...

Одмор од соништата

(By Roger Mortis, 196/76)
Што има лошо во тоа дечкото да ја одведе девојката на романтичен одмор за Божиќ?

Ништо особено, освен ако дечкото нагло почне да покажува значи на отсутност, изгубен поглед во далечината и да инсистира на недефинирана, фиксна идеја.
Питер Гибс, музичар и повремен пилот слетал со својата девојка во изнајмена Цесна-150 на хотелската писта (постоело и такво нешто) во Гленфорса, на островот Мал на северот на Шкотска.
Би се рекло почеток на одмор од соништата за вљубениот пар...а така и било се` до божиќната вечера на 24/25.12.1975. Двајцата испиле по неколку чаши вино и веројатно требало да се упатат кон хотелската соба за да се препуштат на телесни задоволства - кога одеднаш...Питер почнал да кажува дека мора да полета баш во тој момент, сам, веднаш, одма, без одлагање!
Неговата девојка, очекувано шокирана и изненадена од инсистирањето за летање не добила никаков одговор, Питер делувал малку збунето и отсутно и на сите нејзини прашања одговарал со неодредени фрази кои се сведувале но тоа дека мора да полета веднаш.

Девојката се нашла во небрано но сепак решила да го стори она што Питер го барал од неа т.е. да му помогне да полета. Наближувало полноќ, надвор била црна темница а тука била и маглата. Со батериска лампа во рацете, девојката се упатила на крајот на пистата за да сигнализира каде таа завршува и до каде отприлика нејзиниот дечко мора се одвои од пистата со авионот. Можеби фактот што Питер бил екс-пилот на РАФ (Британското воено воздухопловство) и имал прилично искуство со авиони и давало каква таква сигурност.

Питер успешно полетал...aaaaaaaaaand was not seen again...at least not alive.
По полетувањето - целосно исчезнал. Била дигната тревога, полицијата и крајбрежната служба го барале заедно со други граѓани кои се вклучиле во потрагата...целосно безуспешно.
И повторно одненадеж, во почетокот на Април 1976, ете го Питер! Но за жал, само како леш, на околу три километри од хотелот во кој престојувал со женската, без знаци на насилство освен ситна повреда на ногата. А авионот...Цесната останала исчезната иако лешот се појавил на место кое веќе било пребарувано. Лешот бил невообичаено свеж и без знаци на распаѓање соодветни на тромесечен престој на отворено.
Патолозите соопштиле дека смртта настапила поради премрзнување а не како последица на паѓање од височина.


Разни теории се појавиле околу овој случај.
Нормално, баналното објаснување со неверство и обид да се напушти женската било очекувано, но Питер не примил телефонски повик ниту некогаш се утврдило дека варал, од друга страна такво драматично `раскинување` е на граница на лудило и тешко замисливо а освен тоа не објаснува ништо за смртта и за исчезнувањето на авионот.

Друга теорија споменувала дека Питер бил шпион на МИ-5 и требало да оди на задача во Северна Ирска каде што тогаш имало граѓанска војна, таму бил убиен и потоа лешот вратен близу до хотелот (!?). Прилично неверојатно ако се има во предвид дека има еден куп начини за полесно справување со леш. Освен тоа...а где је Цесна?

Единаесет години подоцна во еден од заливите на островот Мал на неколку километри од пистата но во спротивен правец од местото на кое бил најден лешот - биле откриени остатоци од мал авион за кој некои претпоставувале дека е баш Цесната иако авионот очигледно удрил со голема брзина во водата поради што многуте остатоци биле разнесени наоколу, тоа укажува дека не се работело за принудно слетување кое би го оставило авионот да потоне како една целина.
Пронајдена била кабината, а во неа удобно сместен стоел - јастог...а легендата кажува дека тоа била баш последната вечера на парот во хотелот на 24.12.1975...

Подоцна во 2004 биле забележани остатоци од сличен авион во близина, Цесна но не од моделот 150, дефинитвен одговор немало никогаш...

Како и да е, пооригинален и повозбудлив одмор кој остава доживотни импресии - женската не можела да си замисли.