The Sailor

(By The Marked One, 119/029)
Given birth, set out at sea,
young and strong
ignorant of what is to be.
A blank stare, his glistening eyes
fail to perceive the waves that arise.

The words never spoken,
The melodies unheard.
Left alone, friendless
Escapee from the herd.

The storms ruthlessly raged,
The tides danced across
Leaving him ashore, fragile and aged.

An eldery man sat ashore,
Looking upon the one thing he adored.

He sets sail one last time.

May

(By Roger Mortis, 118/029)
He lived in Berlin in May Forty-five,
midst concrete rubble and dying dreams
Volksturm`s crest on his empty sleeve
queueing to mingle with unfortunate limbs

They fought in Paris, May Seventy-one
last barricade falling, young lovers in arms
through cursed ideals she followed her man
the firing squad killing `nother romance

He dwelt in Phnom Penh, May Seventy-five
complacent a bit, warnings be damned
future was steamrolled, lucky ones ran
Year Zero arrived, courtesy of reason maimed

She drank in Khartoum, May Eighty-five
heads impaled with hive-minded rage
Highland Malt straight, strong as Mahdi`s strive
Slow recollection, was that son`s head in a cage ?

All with their reasons, perhaps even clear
humans offering sacrifice, kneeling on the floor
her majesty Hope it was, crowned in fear
seldomly in mood, she ran through the back door.

Paradigm shift

(By The Marked One, 117/028)
Таканаречената објективна вистина отсекогаш ќе генерира архетипови на моментални општествени феномени.
Ќе обликува карактерни црти и атрибуции на општествени единки,
ќе ги интегрира во Генералната слика и ќе ги истиска оние кои будно ја отфрлаат догмата.
Кон ваквите општествени феномени, генералната популација, просекот, секогаш пристапува по одредена парадигма која ќе ја обликува и предводи master-mind-елемент како власт, медиум, авторитетна личност како научник, филозоф или шоумен.

Се разбира, концептот е ever-changing и морфира и се молдира според желбите и потребите на истите оние кои го сублимираат во секојдневието на денешниот човек.
Ирационалната општоприфатеност на тврдењата на одредени непроверени интелекти доведува до сосем лесно, брзо и ефикасно менување на генералната слика во дадено општество.
Како тоа перцепира одредени индивидуи кои битисуваат во него, и се разбира како ги конфронтира истите.

Но, конфузно е како масата е игнорантна во врска со тие промени на општествениот архетип?
Зошто и како сеопштото население не ги забележува промените кои често се нелогични и ги заменува со приказни во кои е подопадливо да се верува и панично создава сопствени себе-измамувачки илузии поради постојаната потреба да се чувствува сигурно.
Дали на некој таинствен начин луѓето се способни да се натераат да ги заборават аргументите кои им ги наметнале истите тие кои сега наметнуваат некоја нова вистина , сосем спротивна на онаа во која досега се крстеле без воопшто да настане забуна и некој да се запраша што стана со старата.

Всушност, луѓето ќе заборават дека таа некогаш постоела.
Oваа способност да ја менуваат сегашноста ги научи господарите дека се способни да ја модифицираат и историјата.
Свесни сме дека тоа се случува и денес. Прост пример сме и ние како држава, учебниците денес содржат имиња на албански херои кои демек се бореле за некоја македонска кауза.
Информации кои не постоле во учебниците пред 15 години.
А сега спиеме на ново уво и во ист кош ги ставаме гегите и комитите.
Бесмислено е кога ќе се претстави вака, нели?
Но историјата е контролирана како и сегашноста.

А ако ги имаш овие две, третото е мачкина кашлица.

Фасцинирачки фасцинации

(By The Marked One, 116/028)
Соочен со длабоките корени на егоцентризмот во мене, принуден сум да ја ставам на тапет потребата од обожување одредени сензации и карактери, засновано на дадени атрибуции кои субјективно ги сметаме за вредности.
Непотребно е да го потврдуваме присуството на доза егоцентризам во било кој
Човек, потребата да се биде во право и илузиите кои се создаваат при задоволувањето на истите се само уште еден природен човечки атрибут кој го храни егоцентризмот.

Непотребно е сево ова да се дебатира и разјаснува понатаму со оглед  на тоа дека егоцентризмот во нас без размислување ја отфрла секоја аргументирана можност да биде прикажана во лошо светло.
А сепак сета таа фасцинација од сомнителни авторитети и самодекларирани интелектуалци...
Причината повторно лежи во човековата наивност.
Од колевка до гроб, човечката инквизитивна природа е постојано задушувана со пропагирање на истите тие псеудо авторитети, констатно под притисок, принудени нивните тврдења да ги земаме здраво за готово.

Учењата на старите филозофи се продаваат со задни намери и купуваат без грам сомнеж.
Се цени и форсира способноста да се меморираат податоци и следење наредби без прашање.
Лагите одамна го запоседнаа човечкиот ум, а кога веќе еднаш е засадено семето, плевелот е невозможно да се исчисти.

Веќе невозможно и апсолутно недозволиво е отворено да се критикува било кој јавен авторитет. Без разлика  дали е законски дозволиво или не, критичката контемплација и разумното резонирање кое е способно да ги разруши авторитативните догми ќе биде осудено и отфрлено од поробените умови како субјективно гледиште, тролање или платен вербален напад.
Дискредитирање на истиот оној кој ќе се обиде е детска игра, via ad populum, па сега би требало да го завршам  текстот со две-три реченици кои влеваат надеж во срцата на оние кои се чувствуваат како мене.

Нема.
Се е така црно како што ви се чини.
Можеби и потемно.

Common Sense = Common Fallacy

(By The Marked One, 115/028)
Нашите господари од секогаш биле сосем свесни дека индивидуалната измама е неефективна кога станува збор за сублимација на нивната волја, истовремено екстрахирајќи ја нашата.
Општото мнение веќе без понатамошни дискусии се презема како кредибилно, и се разбира, ad hoc се сузбиваат  сите обиди да се испита и рационално оцени вистиноста во истото.
Навидум, вистинитото тврдење може да се чини магливо и субјективно, но сето тоа е само нус продукт на неможноста на човекот рационално да рассудува согледувајќи ги фактите, кои доколку не одговараат на неговиот светоглед најчесто истите ги отфрла како loosely-аргументирани претпоставки на база на субјективна перцепција.

Ние сме свесни за ограниченоста на нашите сетила, за парадоксалниот дух на перцептивната дилема.
Сепак, науката експериментално ни потврдува дека материјалниот свет постои независно од перцептор, па така можеме објективно да утврдиме дека нашите сетила восприемаат нешто.
Останува на нас да ги процесираме и филтрираме новодобиените податоци и од овде да извлечеме колку што е можно пообјективни заклучоци.

Па тогаш од каде тука човековата потреба за општа конфирмација?
Човекот е грегариусно суштество.
Чувствува потреба да се социјализира, да партиципира во поголема слика, да знае дека неговата постоење има возвишено значење.
Егзистентна афирмација.
Одовде лесно се согледува зошто argumentum ad populum е така примамлива менталистичка замка која господарите ја поставиле токму за лековерните.
Единката чувствува дека има задача да се вклопи, да споделува но и да дели мислење со останатиот дел од стадото.

И порано зборував за параноидноста која се создава од општествената диференцијација.
Потребата на човекот да биде парче од сложувалката ќе го самоубеди  во наводниот кредибилитет на општо прифатената таканаречена вистина.
Народски кажано,  играме како што ни свират а ние од секогаш сме биле во војна со Истазија и овој марш ни се допаѓа; па што ако не болат нозете?

Го сакаме Големиот Брат!

Секој почеток има 14 милијарди години празно минато

(By The Priest, 114/028)
Нема лесен начин да се објасни ова. Можеби заради тоа што нема потреба. Што тоа јас правев последниот половина час?
Just thinking.

Ги одвоив телото и мозокот. На жабата. Тоа го пишува дневникот на студентот по биологија, или слично. Додека го читаш тоа, помислуваш дека е ептееен kewl, а всушност, иднината ќе те запрепасти. Иднината може да биде запрепастувачка? Како прво: за кого како. Како второ, иднината ја има, пред нашиот нос е. Е сега, кој колку знае да чита, воопшто, и кој колку знае да чита брзо и да ја скопча суштината.
Got it?
I don’t care if don’t.

Главата ми се потпира на палецот кој е притиснат од предните два заба, додека моите очи гледаат голем пајак во основата на зидот. Пајакот не се мрда. Многу е тоа пајачки dude! O, да, заборавив. Пајаците сan’t be cool. Тие don’t use drugs.

Fuck society? Зашто? Затоа што society fucks you?
- Пааааа, да!
Не чини?
- Не чини?
Зошто тогаш, сакаш да бидеш society look-a-like?

Почнувам од утре да го читам Орвеловиот кошмар. Нека ова бидат букви кои ќе ја дијагностицираат разликата (if any) пред и после восприемањето на литературата.

Моментов е створен за прашањето: кој сум јас?
Мислам дека знам кој сум.
Единствениот кој не знае да го одговори прашањето.

Cause

(By Roger Mortis, 113/028)
Find me a cause, my special one
I`m walking the walk of infinite doubt
deliver a meaning, thy will would be done
rescue my dreams beneath grayest of cloud

Might find me a cause, my sweetest one
mesmerizing objective, a perceptive shock
mirror your yearnings the songs unsung
at World`s disbelief, the societal mock

Find me a net, my lovely one
one of them chequered for bulky bulky catch
screw all those daily, numbingly spun
so anything netted be majestic to match

Find me a shadow, oh beautiful one
when daylight rears it`s obvious face
to follow our path, hence mimicry done
illusions backpacked with notable haze

Find me at least somethin`, my confused one
you know much as any, the price of the fall
corrupt claims of glory, thy will left undone
neither for me & much less for you, save a requiem so dull.