Скоро никој не се обидуваше да биде пристоен, let alone ожалостен.
Пиејќи шприцер и ждерејќи грав со колбаси, собраната популација како да не можеше да се одвои од секојдневната приглупава атмосфера, од секојдневното однесување макар на два часа и да го испрати покојникот како што треба.
А покојникот...не беше особено добра особа но не беше ниту особено лоша.
Работејќи во библиотека целиот работен век - и немаше особено голем број на пријатели. Се чинеше дека никој и не го забележуваше.
Ако се има предвид дека една од омилените книги на покојникот беше "Невидливиот човек" од Херберт Џорџ Велс - тогаш би можеле да се впуштиме и во кратка аматерска и сосема бесцелмна психоанализа околу проекцијата на особините од својот живот врз вкусовите и ставовите кои човек ги има...но овој блог не е погодно место за такво нешто бидејќи и самиот е невидлив низ виртуелните пространства.
Библиотекарот некако ја забележуваше таа книга низ полиците почесто од останатите и секогаш ја бришеше прашината и влагата од неа. Можеби му беше мило што некој, некогаш се сетил да напише книга и за невидливите луѓе кои се значително малцинство во светот. Точниот број е непознат но секако ги има повеќе од оние кои се идентификуваат како бразилци да речеме.
А се` започна така наивно.
Снегот, кој паѓаше цели 79 минути беше доволен за да дотраениот кров на библиотеката пропадне под тежината на сите 16цм кои паднаа дотогаш. Библиотекарот беше сам на смена и како таков испадна единствена жртва на овој несреќен сплет на околности. Една греда го удри по глава, го раскрвави и го патосира за подот.
Докторот кој дојде да ја завери смртта и да потпише посмртница, чешајќи се во задникот и баздејќи на ракија бараше пенкало низ џеповите. Од нив на светло на денот излегоа сметка за телефон, партиска книшка, список за пазарење и привезок за клучеви со еректиран пенис. Пенкало ни за лек.
Но тоа беше најмал проблем и низ рушевините на библиотеката набрзина се најде пенкало.
А где је печат?
За печат, сепак мораше да се оди до болница а патот беше подмрзнат.
После тричасовна голгота, лекарот сепак стигна до болницата и официјално го прогласи библиотекарот за покојник. Што се однесуваше до државата, библиотекарот беше покоен.
Сандакот веќе беше спуштен а рајата нервозно гледаше кој на часовник кој на мобилниот и се прашуваше уште колку ќе мораат да стојат на ладното. Како стар ерген, библиотекарот не беше особено внимателен кон својата гардероба. Без женска рака во куќа, знаеше сам да сошие дополнителен џеб на палтото или на панталоните, за секој нов гаџет кој излегуваше на пазарот.
А еден таков, имено ефтин кинески смартфон ќе одигра драматична улога во оваа бизарна приказна.
На овој свет секогаш има лица необавестени за нечија смрт па така некое такво лице некаде, го заврте бројот на библиотекарот во тој момент.
Одеднаш, од сандакот почнаа да одекнуваат звуците на рингтонот оние на легендарниот хип-хоп артист Ванила Ајс, "Ајс, ајс бејби, тарадам тарадам тарадам там там Ајс, ајс бејби".
Рајата ненавикната на вакви ситуации почна панично да бега наоколу, некои попаѓаа во за нив непредвидените дупки за сандаци, некои се криеја зад мермерните спомен плочи а трети беа смрзнати на самото место.
Тогаш, уште еден звук се пронесе низ етерот, звукот на удирање во дрво.
Библиотекарот сепак, и покрај упорноста на државните органи да го прогласат за леш, не беше мртов.
Со звуците на ЕмСи Хамер, библиотекарот беше изваден од страна на присебните гробари кои го отворија покровот. Соземајќи се, почна со неверица да гледа наоколу обидувајќи се да сфати како се нашол во дупка и што значат сите тие крстови и раја со изкривени лица наоколу.
"Конечно, ден за паметење!" - се јави оптимистичната страна на мозокот на екс-покојникот.
"Кент тач дис, на на на на, тадам, тадааам, кент тач дис."
No comments:
Post a Comment