Некромантика

(By Roger Mortis, 298/178)

За несреќниот Анатолиј луѓето имале само една дилема.
Озборувањата се сведувале на дилемата дали Анатолиј е Асексуалец или сепак се работи за Некрофил.
А кога за било кој човек постои таква дилема, тоа е неубав знак.

Ништо убаво не произлегло од житието Анатолиево, напротив, овој несреќник на крај завршил во прегратките на кошулата без ракави, помеѓу меките ѕидови на лудничката ќелија, помеѓу електродите на машината за Електроконвулзивна терапија.

Но не поради озборувања. Сеуште тие ја немаат таа моќ да праќаат луѓе во лудница.
Туку поради долгиот пат кој го изодил Анатолиј, скоро цел живот, стартувајќи уште кога бил основец.
Тој пат започнал на градските гробишта во Нижњи Новгород, во почетокот на седумдесеттите, во тмурните советските времиња, во стариот град по рабовите на европска Русија.
Процесијата била тажна и траурна, сосема очекувано при погреб на единаесет годишно девојче. Присутен на погребот бил и малиот Анатолиј кој не можел да ги оттргне очите од девојчето.
Погледот му бил фиксиран како што никогаш нема да биде фиксирана ракета "воздух-воздух" врз својата цел.
Бидејќи ракетата нема душа.
А Тоља Москвин ја имал.

Фиксацијата не можела да биде ограничена само на гледање на лешот. Чувствувал како нешто да го влече кон неа, како да слушал женски глас кој му зборувал да се приближи.
Малиот несреќник се упатил кон сандакот и оставил еден срамежлив бакнеж на челото на покојната. Па потоа и еден на нејзините усни. Со тоа запечатувајќи го својот емотивен живот засекогаш.

Не се знае кога за прв пат чул за Мајкл Скот.
Не, тоа не е симпатично иритантниот Мајкл Скот од The Office, туку оној кој сметал дека мртвите може да бидат оживеани со помош на одредени ритуали и одредени хемиски формули, шкотскиот математичар, астролог и некромант, заборавен уште од средниот век, кога бил сметан за еден од најголемите интелектуалци во Европа.
И бил сметан за Вештер.
Сепак тоа било пред модата на употреба на вештери како огревен материјал да дојде до израз.

Некаде низ средно, или за време на студиите по Филологија и Лингвистика кои екстремно интелигентниот Анатолиј Москвин ги завршил со врвен успех, се заинтересирал и за Келтската митологија па може таму некаде, во огромната универзитетската бибиотека во Москва, преку лавиринтите на судбината, од некаде да искрснало името и делото на Мајкл Скот.
Како и да било, Тоља создал скромна но релативно стабилна кариера движејќи се на маргините на академскиот пазар на трудот, предавајќи, асистирајќи, преведувајќи, лекторирајќи, пишувајќи за списанија и весници, објавувајќи бизарни дела и работејќи на своето животно дело.

А тоа било попис на сите гробови во Нижњоновгородската област, своевидна database на сите покојни од почетокот на гробната бирократија па се до денешни дни.
За таа помалку морбидна цел, имал подршка од неколку колоритни ликови како Олег Рјабов и Алексеј Лесин кои освен вербално, го помагале и финансиски. Алексеј бил издавач на бизарно списание за сите ствари поврзани со смрт, списание во кое нормално нашиот Тоља бил чест контрибутор.

Но Анатолиј бил крајно осамен. Во Новгород а посебно во Москва, само како што човек може да биде осамен во милионски град, најстрашната врста на осаменост која е полоша од онаа на Арктикот или онаа во Сахара.
Затоа што луѓе има на секој чекор.
А нема збор.
Нема пријателска насмевка.
Нема безгрижен муабет.
Нема ништо.

Освен осаменоста, повременото живеење со родителите кои го подржувале (?!) во неговиот чуден животен пат, на сцена стапила и менталната болест, наводна Параноидна шизофренија, но тоа ќе биде дијагностицирано дури отпосле, по епилогот, можеби само како барање начин да се смести Анатолиј во предвиденото место во општеството.
Анатолиј никогаш немал девојка, не знаел како со жените, бил болно срамежлив, повлечен, збунет и крајно несмасен во нивна близина. Самодовербата му била пониска отколку Мртвото море, погледот изгубено талкал за да избегне поглед очи во очи.
Но на крај на краиштата тие и не му биле потребни.
Барем не во таа форма.
Барем не кога имале пулс.

Можеби за да ја победи самотијата, можеби за да ја убие емотивната глад, да го неутрализира чувството на неадекватност поради својата физичка непривлечност или поради тоа што бил тотален лудак - Анатолиј започнал да откопува гробови.
Гробови на свежо закопани девојки, на возраст од осум до триесетина години.
Слушал како го повикуваат, како им е тешко под мермерните капаци и споменици.
Како никој не доаѓа да ги посети.
Како сите ги заборавиле.

Освен Анатолиј, Тоља, човекот кој ги сакаше погребите.

Вкупно откопал некои 150 гроба но во својот дом пренесол "само" 26 посмртни остатоци.
Веројатно оние кои не биле премногу трули, кои можеле да бидат хммм..."спасени", онакви какви што "враќал" во живот проколнатиот Мајкл Скот, некогаш, меѓу шкотските ридови, низ маглата и реата на мртвилото.
А дома, чекале спремни - када полна со сол, некои хемикалии, нашкрабана тешка езотерија наоколу по ѕидовите и книги. Со рецепти од Мајкл Скот.

И така, ден по ден, нашиот лудак ги сушел и балсамирал лешевите.
Ги облекувал и шминкал. И на крај ги "оживувал" со ритуалите на шкотскиот математичар.
Барем во неговата глава.
Таму тие биле одново живи, благодарни што ги избавил од тесниот дрвен ковчег.
Што им бил друштво.
Што ги прашувал како се`.
Што никогаш не им ги заборавал родендените.

Но во еден случај, родителите на едно покојно девојче, убиено од страна на наркоман во потрага по нешто ситно - биле чести посетители на гробот во својата болка. А таа била страшна, неопислива, кога виделе дека гробот е отворен. И таму ја немало нивната ќерка.
Алармирана била полицијата, медиумите, Радио Милева.
И не било посебно тешко, дури и во стравичната Русија, да се пронајде кривецот.
Тој и онака никогаш не ги криел своите опсесии.
Патот водел право кон станот во зградата, низ хаосот на околу 50.000 книги и списанија, неред и нечистотија.

И така родителите морале да ја закопаат по втор пат својата ќеркичка.
Другите 25 балсамирани "кукли"? Не се знае. Веројатно на општински трошок.

Уапсен во Ноември 2011, Анатолиј бил прогласен за луд и поради тоа избегнал затвор и бил пратен во лудница. На секои две години се вршела ревизија на неговиот случај. Во 2013 и 2015 било одлучено дека сеуште е премногу болен во умот за да биде пуштен.
Исто и во оваа 2017. Што значи дека најрано што ќе може да излезе на слобода е во 2019 година.
Анатолиј се колнел дека никогаш немал сексуални односи со лешевите, дека озборувањата за неговото некрофилство се злобни и одвратни. И веројатно било така, затоа што од она што се знае за некрофилите - тие никогаш не би се оддале на толкав напор и труд за да го задоволат својот нагон.
Но кој би можел да знае...
Подобро да е во право.

А тој само сакал да шета низ гробиштата.
Да си прилегне кога ќе се умори.
Врз нечие вечно почивалиште.
Да ја преспие ноќта таму.
Во друштво.
Како тогаш.
Во советските досадни седумдесетти.
Кога ја поминал првата ноќ на гробишта, до гробот на својата прва љубов, единствената девојка која ја бакнал во животот.

Симпатични животинки

(By Roger Mortis, 297/177)
Патувајќи низ алеите на перцепцијата, човек понекогаш се прашува зошто некои ствари ги доживува како симпатични а некои како антипатични?
Кој е и каков е мистериозниот тај-брејкер кој одлучува дали нешто ќе ни биде симпа а нешто бљак?

Како класичен пример можеме да земеме споредба помеѓу две птици, Тукан и Тигресто папагалче. Додека папагалчето е на врвот на симпатичноста, Тукан никој не сака, не го чуваат по кафези, не го галат по главата, не снимаат видеа со него како се врти на седалката и не ги аплоудираат на Јутјуб.
А за тоа можеби е виновен фактот што туканот е чудна птица. Уствари може да се каже дека целиот организам на туканот постои само како носач на импозантниот клун. Туканот пред се` се состои од клун кој зафаќа некои 70% од неговата појава. Зошто еволутивните процеси забегале натаму не е познато.
Сепак, Туканот, жител на Јужна Америка, е своевидно чудо на природата, летечки клун, интересна птица со живи бои за која човек би се чудел како воопшто се одвојува од тлото со сиот тој клун на себе. I like the Tucano.

Под сводот со лисја и светот во кој живее туканот се мота едно друго симпатично животинче а тоа е тапирот. Тапирот нема ниту една гламурозна особина, не е брз, не е особено бистар и нема особен осет за мирис - но затоа барем е дебел, здепаст и релативно спор. Иако служи како храна за гламурозниот Јагуар и славните и одвратни анаконди, ова битие кое наликува на несреќен спој помеѓу дебел Штакор, Мравојад и Магаре - е бескрајно мило и фино нешто.
Освен во Амазонија, го има и по Малајските џунгли.
Сепак, мора да се каже дека тапирот има една особина која ја нема ниту еден вид меѓу милионите во Амазонија. А тоа е феноменалниот осет за излез од опожарено подрачје. Ако во таа шума има пожар и има Тапир - следи го тапирот и ќе се избавиш од смртта. Игнорирај го тапирот и ќе завршиш како јагленисан леш.
Како и на кој начин ова животно го прави тоа, дали е шесто чуло, дали е некаков мистериозен радар во главата, дали се некои вирбации низ тлото - не се знае. Без разлика на тоа, стои фактот дека тапирот е мајстор за излегување од огнениот лавиринт.

Но врвот на симпатичноста е достигнат од една друга животиња а тоа е Вомбат, сосема необичен торбар од Австралија. На прв поглед делува како зголемена и дебела варијанта на познатата Коала, сепак се работи различно створење, коцкасто и несмасно. Си јаде трева и лисје, си пушта чудни звуци и последно време станува мода да биде домашен миленик.
Нема ништо спектакуларно ниту кај вомбатот, тој е таков каков што е, само си постои и мрзеливо се движи низ австралиските пространства.

Во релативна близина живее едно бизарно, нејасно и нежно животинче кое го нарекуваат Човечка Рипка. Иако не е риба а уште помалку човек, ова змијолико и јагуловидно суштество со раце и нозе (!?) евентуално е некаква роднина на саламандерот или некој сличен облик на водоземство. Нејзината боја е иста со онаа на човечката кожа, нејзините очи се само за украс бидејќи е полуслепа. А таква е бидејќи се прилагодила да живее во подземни води, во пештери, во понорници, во вечен мрак, како и сите балканци уствари. Крајно ендемична, живее само во Динарскиот појас со акцент на Постојнска Јама како место кое привлекува раја од светот да ја види. На тој начин таа е осудена да гледа по цел ден сталактити и сталагмити и да го слуша гадниот јазик на грдите Јанези.

Има едно чудо кое е толку симпатично што станува дути и антипатично, so good it`s actually bad. А тоа нешто има и име.
Мрзливец!
Да, навистина постои животно со такво име. А постои и смртен грев со таков назив.
Нестварно во својата спорост и тупост, ова неинтелигентно животинче со вечен cerek na usnama е тешко за перцепција. А можеби не се церека туку се смее? Но тоа може да се каже и за Гвинплен, јунакот од филмот "Насмеаниот", култно дело на доцниот нем филм.
Понекогаш е тешко да се оддели смеата од церекот...но да се навратиме на мрзливецот, тој природен феномен.
Што да се каже за битие кое го мрзи дури и да се почеша? На сметка на неговата мрзеливост, неговото крзно е дом на бескрајни роеви вошки, болви, гниди, црви, муви, крлежи и остали досадни напасти кои паразитираат врз мрзливецот. Не помага тоа што неговото срце отчукува само по неколку пати во минута, што неговата крв се движи нестварно споро низ крвните садови а неговиот метаболизам е толку спор што го мрзи и да се исере.
Едноставно, тој ги собира гомната во за тоа предвиден меур кој го празни еднаш на петнаесетина дена, кога после целодневно симнување низ цели шест метри дрво со помош на огромните и силни канџи - мрзливецот се празни...

Но сите овие погоренаведени животни во овој бесцелен рант бледнеат пред неговото величество, господарот на чудното, доајенот на бизарното - Клунарот. Интересен е неговиот назив на хрватски - Čudnovati kljunaš, што е сосема добро одбрана придавка за ова нејасно животно.
Се работи за недефинирано створење кое е цицач, но и покрај тоа несе јајца, ги квачи (!?) и се испилува како птица, има клун како оној на патка, секако сразмерно зголемен за да одговара на големината на Клунарот. А не е воопшто птица. Има и некакви рудиментарни заби со кои џвака.
Тука се и неговите шепи и нозе кои и поркај тоа што имаат големи канџи тие се искомбинирани со пераи со пловна кожа, повторно птичји елемент накалемен на оној на цицачот.

Ако тоа не е доволно необично, треба да се спомене и отровното осило кое скриено вреба потенцијална опасност и е спремно за дејство и самоодбрана. Осилата се карактеристични за некои инсекти, никако за цицачи.
Неговите очи се длабоко и чудно всадени и делуваат како оние кај змии, крокодили и слични рептилски бештии. Поседува и Сонар, сличен на оној кај китовите, а антена му е клунот преку кој ги собира сигналите кои се одбиваат од околината и на тој начин го лоцира евентуалниот плен.

Кога за прв пат бил забележан при крајот на 18.век во Австралија (каде што единствено живее) луѓето биле шокирани од неговата појава а првите научници пред кои било доведено мртво клунарче биле навредени бидејќи помислиле дека некој се обидува да направи шега, да ги измами и исмее преку франкештајновско спојување на делови од разни мртви животни и птици. Сепак не се работело за превара и реалноста за постоењето на Клунарот набрзо осамнала како непобитен факт.

И покрај дебелото крзно (?!), водата е неговото царство каде што е брз и спретен, а копното е негова резервна територија на која е спор и несмасен. Дебелиот опаш истоветен со оној на дабарите воопшто не му смета во движењето. Подеднакво добро дише и во вода и на суво. Можеби фактот што нема стомак како цицачите туку некаков недефиниран дигестивен тракт е само уште еден во низата поединости кои го прават исклучително интересно животинче. На нет може да се погледнат видеа каде што припитомени клунари уживаат да бидат чешкани како мачките. One cheeky freak of the week.

Абориџинската легенда кажува за времето на Сонот а таму се сонувал и оној сон за Стварањето.
Таму, надлежните божанства биле зафатени измислувајќи животни и птици.
Кога завршиле со работа и ги креирале сите живи битија на планетата - забележале дека во сета таа гужва им останале разни органи и екстремитети како неупотребен вишок.
Бидувајќи несклони на расфрлање, им било жал да ги остават така сите тие органи, сами и бесцелни по себе, туку се решиле да состават една целина од тоа што преостанало.
Таа целина било она што е денес познато под името - Клунар.