(By Roger Mortis, 298/178)
За несреќниот Анатолиј луѓето имале само една дилема.
Озборувањата се сведувале на дилемата дали Анатолиј е Асексуалец или сепак се работи за Некрофил.
А кога за било кој човек постои таква дилема, тоа е неубав знак.
Ништо убаво не произлегло од житието Анатолиево, напротив, овој несреќник на крај завршил во прегратките на кошулата без ракави, помеѓу меките ѕидови на лудничката ќелија, помеѓу електродите на машината за Електроконвулзивна терапија.
Но не поради озборувања. Сеуште тие ја немаат таа моќ да праќаат луѓе во лудница.
Туку поради долгиот пат кој го изодил Анатолиј, скоро цел живот, стартувајќи уште кога бил основец.
Тој пат започнал на градските гробишта во Нижњи Новгород, во почетокот на седумдесеттите, во тмурните советските времиња, во стариот град по рабовите на европска Русија.
Процесијата била тажна и траурна, сосема очекувано при погреб на единаесет годишно девојче. Присутен на погребот бил и малиот Анатолиј кој не можел да ги оттргне очите од девојчето.
Погледот му бил фиксиран како што никогаш нема да биде фиксирана ракета "воздух-воздух" врз својата цел.
Бидејќи ракетата нема душа.
А Тоља Москвин ја имал.
Фиксацијата не можела да биде ограничена само на гледање на лешот. Чувствувал како нешто да го влече кон неа, како да слушал женски глас кој му зборувал да се приближи.
Малиот несреќник се упатил кон сандакот и оставил еден срамежлив бакнеж на челото на покојната. Па потоа и еден на нејзините усни. Со тоа запечатувајќи го својот емотивен живот засекогаш.
Не се знае кога за прв пат чул за Мајкл Скот.
Не, тоа не е симпатично иритантниот Мајкл Скот од The Office, туку оној кој сметал дека мртвите може да бидат оживеани со помош на одредени ритуали и одредени хемиски формули, шкотскиот математичар, астролог и некромант, заборавен уште од средниот век, кога бил сметан за еден од најголемите интелектуалци во Европа.
И бил сметан за Вештер.
Сепак тоа било пред модата на употреба на вештери како огревен материјал да дојде до израз.
Некаде низ средно, или за време на студиите по Филологија и Лингвистика кои екстремно интелигентниот Анатолиј Москвин ги завршил со врвен успех, се заинтересирал и за Келтската митологија па може таму некаде, во огромната универзитетската бибиотека во Москва, преку лавиринтите на судбината, од некаде да искрснало името и делото на Мајкл Скот.
Како и да било, Тоља создал скромна но релативно стабилна кариера движејќи се на маргините на академскиот пазар на трудот, предавајќи, асистирајќи, преведувајќи, лекторирајќи, пишувајќи за списанија и весници, објавувајќи бизарни дела и работејќи на своето животно дело.
А тоа било попис на сите гробови во Нижњоновгородската област, своевидна database на сите покојни од почетокот на гробната бирократија па се до денешни дни.
За таа помалку морбидна цел, имал подршка од неколку колоритни ликови како Олег Рјабов и Алексеј Лесин кои освен вербално, го помагале и финансиски. Алексеј бил издавач на бизарно списание за сите ствари поврзани со смрт, списание во кое нормално нашиот Тоља бил чест контрибутор.
Но Анатолиј бил крајно осамен. Во Новгород а посебно во Москва, само како што човек може да биде осамен во милионски град, најстрашната врста на осаменост која е полоша од онаа на Арктикот или онаа во Сахара.
Затоа што луѓе има на секој чекор.
А нема збор.
Нема пријателска насмевка.
Нема безгрижен муабет.
Нема ништо.
Освен осаменоста, повременото живеење со родителите кои го подржувале (?!) во неговиот чуден животен пат, на сцена стапила и менталната болест, наводна Параноидна шизофренија, но тоа ќе биде дијагностицирано дури отпосле, по епилогот, можеби само како барање начин да се смести Анатолиј во предвиденото место во општеството.
Анатолиј никогаш немал девојка, не знаел како со жените, бил болно срамежлив, повлечен, збунет и крајно несмасен во нивна близина. Самодовербата му била пониска отколку Мртвото море, погледот изгубено талкал за да избегне поглед очи во очи.
Но на крај на краиштата тие и не му биле потребни.
Барем не во таа форма.
Барем не кога имале пулс.
Можеби за да ја победи самотијата, можеби за да ја убие емотивната глад, да го неутрализира чувството на неадекватност поради својата физичка непривлечност или поради тоа што бил тотален лудак - Анатолиј започнал да откопува гробови.
Гробови на свежо закопани девојки, на возраст од осум до триесетина години.
Слушал како го повикуваат, како им е тешко под мермерните капаци и споменици.
Како никој не доаѓа да ги посети.
Како сите ги заборавиле.
Освен Анатолиј, Тоља, човекот кој ги сакаше погребите.
Вкупно откопал некои 150 гроба но во својот дом пренесол "само" 26 посмртни остатоци.
Веројатно оние кои не биле премногу трули, кои можеле да бидат хммм..."спасени", онакви какви што "враќал" во живот проколнатиот Мајкл Скот, некогаш, меѓу шкотските ридови, низ маглата и реата на мртвилото.
А дома, чекале спремни - када полна со сол, некои хемикалии, нашкрабана тешка езотерија наоколу по ѕидовите и книги. Со рецепти од Мајкл Скот.
И така, ден по ден, нашиот лудак ги сушел и балсамирал лешевите.
Ги облекувал и шминкал. И на крај ги "оживувал" со ритуалите на шкотскиот математичар.
Барем во неговата глава.
Таму тие биле одново живи, благодарни што ги избавил од тесниот дрвен ковчег.
Што им бил друштво.
Што ги прашувал како се`.
Што никогаш не им ги заборавал родендените.
Но во еден случај, родителите на едно покојно девојче, убиено од страна на наркоман во потрага по нешто ситно - биле чести посетители на гробот во својата болка. А таа била страшна, неопислива, кога виделе дека гробот е отворен. И таму ја немало нивната ќерка.
Алармирана била полицијата, медиумите, Радио Милева.
И не било посебно тешко, дури и во стравичната Русија, да се пронајде кривецот.
Тој и онака никогаш не ги криел своите опсесии.
Патот водел право кон станот во зградата, низ хаосот на околу 50.000 книги и списанија, неред и нечистотија.
И така родителите морале да ја закопаат по втор пат својата ќеркичка.
Другите 25 балсамирани "кукли"? Не се знае. Веројатно на општински трошок.
Уапсен во Ноември 2011, Анатолиј бил прогласен за луд и поради тоа избегнал затвор и бил пратен во лудница. На секои две години се вршела ревизија на неговиот случај. Во 2013 и 2015 било одлучено дека сеуште е премногу болен во умот за да биде пуштен.
Исто и во оваа 2017. Што значи дека најрано што ќе може да излезе на слобода е во 2019 година.
Анатолиј се колнел дека никогаш немал сексуални односи со лешевите, дека озборувањата за неговото некрофилство се злобни и одвратни. И веројатно било така, затоа што од она што се знае за некрофилите - тие никогаш не би се оддале на толкав напор и труд за да го задоволат својот нагон.
Но кој би можел да знае...
Подобро да е во право.
А тој само сакал да шета низ гробиштата.
Да си прилегне кога ќе се умори.
Врз нечие вечно почивалиште.
Да ја преспие ноќта таму.
Во друштво.
Како тогаш.
Во советските досадни седумдесетти.
Кога ја поминал првата ноќ на гробишта, до гробот на својата прва љубов, единствената девојка која ја бакнал во животот.
Озборувањата се сведувале на дилемата дали Анатолиј е Асексуалец или сепак се работи за Некрофил.
А кога за било кој човек постои таква дилема, тоа е неубав знак.
Ништо убаво не произлегло од житието Анатолиево, напротив, овој несреќник на крај завршил во прегратките на кошулата без ракави, помеѓу меките ѕидови на лудничката ќелија, помеѓу електродите на машината за Електроконвулзивна терапија.
Но не поради озборувања. Сеуште тие ја немаат таа моќ да праќаат луѓе во лудница.
Туку поради долгиот пат кој го изодил Анатолиј, скоро цел живот, стартувајќи уште кога бил основец.
Тој пат започнал на градските гробишта во Нижњи Новгород, во почетокот на седумдесеттите, во тмурните советските времиња, во стариот град по рабовите на европска Русија.
Процесијата била тажна и траурна, сосема очекувано при погреб на единаесет годишно девојче. Присутен на погребот бил и малиот Анатолиј кој не можел да ги оттргне очите од девојчето.
Погледот му бил фиксиран како што никогаш нема да биде фиксирана ракета "воздух-воздух" врз својата цел.
Бидејќи ракетата нема душа.
А Тоља Москвин ја имал.
Фиксацијата не можела да биде ограничена само на гледање на лешот. Чувствувал како нешто да го влече кон неа, како да слушал женски глас кој му зборувал да се приближи.
Малиот несреќник се упатил кон сандакот и оставил еден срамежлив бакнеж на челото на покојната. Па потоа и еден на нејзините усни. Со тоа запечатувајќи го својот емотивен живот засекогаш.
Не се знае кога за прв пат чул за Мајкл Скот.
Не, тоа не е симпатично иритантниот Мајкл Скот од The Office, туку оној кој сметал дека мртвите може да бидат оживеани со помош на одредени ритуали и одредени хемиски формули, шкотскиот математичар, астролог и некромант, заборавен уште од средниот век, кога бил сметан за еден од најголемите интелектуалци во Европа.
И бил сметан за Вештер.
Сепак тоа било пред модата на употреба на вештери како огревен материјал да дојде до израз.
Некаде низ средно, или за време на студиите по Филологија и Лингвистика кои екстремно интелигентниот Анатолиј Москвин ги завршил со врвен успех, се заинтересирал и за Келтската митологија па може таму некаде, во огромната универзитетската бибиотека во Москва, преку лавиринтите на судбината, од некаде да искрснало името и делото на Мајкл Скот.
Како и да било, Тоља создал скромна но релативно стабилна кариера движејќи се на маргините на академскиот пазар на трудот, предавајќи, асистирајќи, преведувајќи, лекторирајќи, пишувајќи за списанија и весници, објавувајќи бизарни дела и работејќи на своето животно дело.
А тоа било попис на сите гробови во Нижњоновгородската област, своевидна database на сите покојни од почетокот на гробната бирократија па се до денешни дни.
За таа помалку морбидна цел, имал подршка од неколку колоритни ликови како Олег Рјабов и Алексеј Лесин кои освен вербално, го помагале и финансиски. Алексеј бил издавач на бизарно списание за сите ствари поврзани со смрт, списание во кое нормално нашиот Тоља бил чест контрибутор.
Но Анатолиј бил крајно осамен. Во Новгород а посебно во Москва, само како што човек може да биде осамен во милионски град, најстрашната врста на осаменост која е полоша од онаа на Арктикот или онаа во Сахара.
Затоа што луѓе има на секој чекор.
А нема збор.
Нема пријателска насмевка.
Нема безгрижен муабет.
Нема ништо.
Освен осаменоста, повременото живеење со родителите кои го подржувале (?!) во неговиот чуден животен пат, на сцена стапила и менталната болест, наводна Параноидна шизофренија, но тоа ќе биде дијагностицирано дури отпосле, по епилогот, можеби само како барање начин да се смести Анатолиј во предвиденото место во општеството.
Анатолиј никогаш немал девојка, не знаел како со жените, бил болно срамежлив, повлечен, збунет и крајно несмасен во нивна близина. Самодовербата му била пониска отколку Мртвото море, погледот изгубено талкал за да избегне поглед очи во очи.
Но на крај на краиштата тие и не му биле потребни.
Барем не во таа форма.
Барем не кога имале пулс.
Можеби за да ја победи самотијата, можеби за да ја убие емотивната глад, да го неутрализира чувството на неадекватност поради својата физичка непривлечност или поради тоа што бил тотален лудак - Анатолиј започнал да откопува гробови.
Гробови на свежо закопани девојки, на возраст од осум до триесетина години.
Слушал како го повикуваат, како им е тешко под мермерните капаци и споменици.
Како никој не доаѓа да ги посети.
Како сите ги заборавиле.
Освен Анатолиј, Тоља, човекот кој ги сакаше погребите.
Вкупно откопал некои 150 гроба но во својот дом пренесол "само" 26 посмртни остатоци.
Веројатно оние кои не биле премногу трули, кои можеле да бидат хммм..."спасени", онакви какви што "враќал" во живот проколнатиот Мајкл Скот, некогаш, меѓу шкотските ридови, низ маглата и реата на мртвилото.
А дома, чекале спремни - када полна со сол, некои хемикалии, нашкрабана тешка езотерија наоколу по ѕидовите и книги. Со рецепти од Мајкл Скот.
И така, ден по ден, нашиот лудак ги сушел и балсамирал лешевите.
Ги облекувал и шминкал. И на крај ги "оживувал" со ритуалите на шкотскиот математичар.
Барем во неговата глава.
Таму тие биле одново живи, благодарни што ги избавил од тесниот дрвен ковчег.
Што им бил друштво.
Што ги прашувал како се`.
Што никогаш не им ги заборавал родендените.
Но во еден случај, родителите на едно покојно девојче, убиено од страна на наркоман во потрага по нешто ситно - биле чести посетители на гробот во својата болка. А таа била страшна, неопислива, кога виделе дека гробот е отворен. И таму ја немало нивната ќерка.
Алармирана била полицијата, медиумите, Радио Милева.
И не било посебно тешко, дури и во стравичната Русија, да се пронајде кривецот.
Тој и онака никогаш не ги криел своите опсесии.
Патот водел право кон станот во зградата, низ хаосот на околу 50.000 книги и списанија, неред и нечистотија.
И така родителите морале да ја закопаат по втор пат својата ќеркичка.
Другите 25 балсамирани "кукли"? Не се знае. Веројатно на општински трошок.
Уапсен во Ноември 2011, Анатолиј бил прогласен за луд и поради тоа избегнал затвор и бил пратен во лудница. На секои две години се вршела ревизија на неговиот случај. Во 2013 и 2015 било одлучено дека сеуште е премногу болен во умот за да биде пуштен.
Исто и во оваа 2017. Што значи дека најрано што ќе може да излезе на слобода е во 2019 година.
Анатолиј се колнел дека никогаш немал сексуални односи со лешевите, дека озборувањата за неговото некрофилство се злобни и одвратни. И веројатно било така, затоа што од она што се знае за некрофилите - тие никогаш не би се оддале на толкав напор и труд за да го задоволат својот нагон.
Но кој би можел да знае...
Подобро да е во право.
А тој само сакал да шета низ гробиштата.
Да си прилегне кога ќе се умори.
Врз нечие вечно почивалиште.
Да ја преспие ноќта таму.
Во друштво.
Како тогаш.
Во советските досадни седумдесетти.
Кога ја поминал првата ноќ на гробишта, до гробот на својата прва љубов, единствената девојка која ја бакнал во животот.
No comments:
Post a Comment