Дали неможноста да ја одредам траекторијата по која движењето е најповолно е причина да аболицирам од моментот во кој бдеам? Дали воопшто е неможност?
Воздухот е застоен, неподнослив.
Дамарите ми баботат од проклета монотонија и полека емотивно асфиксирам. Патеката која внимателно ја трасирав, агресивно пресекувајќи низ игнорантноста се губи во натежнувачката магла. Белата густина опсегајќи се до бескрај, сурово разорувајќи ги моите клетки, на патот остава уште еден обичен човек, испиен и емотивно мртов.
Апсолутно исклучен од терминалот, закотвен во сопствените мисли. Потрагата по веродостојност на идентитетот, валидизирање на светогледот, едноставно е премногу исцрпувачка а божемните награди аквизирани на крајот од тунелот се, во најмала рака, незадоволителни. По се изгледа, скршениот компас повторно и повторно ме доведува до безизлезни ситуации. Зомби во кои е олицетворена сеопштата стагнација во слеп бес ме раскинуваат и полека тонам, длабоко во абисалот на глупоста. Проклети да се синџирите во кои ме оковавте! Темните зандани во кои насилно ме фрливте додека очајно ја барав вашата помош повеќе не се предизвик за овој ум. Сега, кога се надвиснав над вашите скршени тела како самиот ѓавол кој настапил при кулминацијата на претставата, се што можат вашите погани усти да генерираат се безуспешни обиди да се зачува колку што може повеќе вашето еродирано его.
Со израз на неверица на лицето ги набљудувам прашливите излози, застарените методи кои циркуларно се продаваат, старите приказни во кои веќе ретко кој верува. Сиот тој театар на интелектуален разврат претставен пред моите крвави очи. Принуден да бирам од зла, со заврзани очи да посочам со прстот по клетвата која сам ќе си ја напишам. Сакрамент во кој со сопствената крв ја пишувам фактурата на сопствената индивидуалност.
Време. Репетицијата стана досадна. Повторно и повторно влетувам во истиот оглупавувачки кошмар, канцер во мојот напредок без никаква надеж за ремисија.
Време. Конечно, повторно ќе се нурнам во сопствениот пламен, ќе ја анихилирам секоја трага од се што некогаш сум бил.
Време. Книгата на лагите испишани сиве овие мизерни години ќе биде закопана длабоко во сенките на минатото. Величенствена експлозија проследена од злокобна тишина, последна порака од тинејџерот до неговиот наследник.
No comments:
Post a Comment