Џган

(By The Marked One, 144/033)
Џган!
Зошто е градов преполн со џган?!
Фрустрацијава која навира од сите страни како проклета делта од лава, гнев кој претекува од сите страни, несомнено каузалноста на рацеве кои се тресат чиниш страдам од Паркинсон. Скопје. Мизерна савана инфестирана од змијарници и свински буништа запоседнати од новиот џган со кој безволно кохабитирам која во мене раѓа контемплација околу прашањето “Што ме спречува да одам на човечко сафари?!”.

Од сиот џган, стар и нов, што најмногу мразам денес?!
Спасението за оваа безвредна сурија одамна го избришав од опциите кои се нудат на пазарот. Скептичен, со неверица на лицето одмавнував со главата пред секое протеже кое душегрижниците par exellance го возвишуваат, валидизирајќи ја неговата интелектуална немоќ. Низ годиниве кои изминаа лаев, се препелкав на земјата и плукав пена и крв во агонија, обидувајќи се да потенцирам на оваа несопирлива општествена чума. Ги проституирав сопствените нерви, неврони и мускулна маса со желба да придонесам до репарација на дефектите, едукативниот хендикеп на џганот. Мајчински од мене. Сожалував, гласен во поддршката на слабиот, природно обележан за екстинкција. Бев помлад, умот ми леташе, нормативизмот на кој ги калемев своите мислења наивно го распостилав пред нечистотијата на свинските стапала на џганот. Бев помлад, и кревок. И имав надеж. За човештвото како раса. Сега тоа зло, таа застрашувачки моќна алатка во рацете на изнемоштените и слабите повторно ја заклучувам во кутијата од која и дозволив да одлета.
Summa Summarum, го ремоделирам сопствениот терк, систем на вредности кој очигледно ме доведува до погрешни заклучоци и ја амплифицира мојата толеранција која во мое присуство ја сметам за непожелна. Најстрого ја осудувам секоја желба да се вознесе џганот, оваа дамка во еволуцијата. Со сета сила ќе ја сатанизирам сатанизирам умствената немоќ, неуморливо атакувајќи на секоја родилка на стагнацијата. Нови цени!