Чудни се патиштата човекови.
Особено кога станува збор за колективниот идентитет и евентуалната идеолошката припадност, некои би рекле еволуциски вградената потреба од припаѓање на некое Племе.
Ако се тргне од претпоставка за барем малку натпросечна интелегенција кај поединец и елементарна интелектуална чесност - тогаш тој поединец кога тогаш во својот живот ќе стигне до Анархијата, на интелектуален и идентитетски план.
Едноставно е невозможно да биде поинаку.
Зошто е невозможно? Затоа што сите патишта водат кон поединецот како единка сама по себе, почеток на секоја група, последна инстанца на биолошката предодреденост. Никој не се родил во група.
Еднаш стигнувајќи до неа не се знае каде човек ќе продолжи и по кои координати ќе замине,
Раскрсницата на која ќе се најде е чуден феномен. Нема четири правци туку безброј.
Патот кој ќе се фати е ствар која зависи од илјада фактори.
Страв, немоќ, несигурност, утилитаризам, жена, деца, осуда од средина, плата, прагматизам, кредит за кола...или ништо од сето тоа туку нешто сосема осумнаесто.
И сосема разбирливо.
Сепак поентата е дека луѓето кои барем две минути во животот го очешале рамото со Анархијата се оние поради кои животот е колку толку поднослив во овие услови.
No comments:
Post a Comment