Интересен е феноменот на вербални или виртуелни изрази на емпатија на одвешната раја во врска со скорешното `срање у Француској`.
Нема ништо лошо во емпатијата, напротив - но таа секогаш е резервирана за групации кои луѓето ги сметаат за блиски или барем се во сериозна делузија дека им се блиски. И во тоа нема ништо лошо само по себе, но не треба да се забегува.
Овдешна раја може да се идентификува со рандом популација која загинала на концерт во Париз, затоа што и сами одат понекогаш на концерт, или со загинати во кафиќ пошто често одат по кафиќи или со убиени пред стадион пошто се претпоставува дека одат на утакмици на овдешната фудбалска репрезентација или на некој `стадион` од несреќите познати како мак-клубови.
Затоа што Жана и Мишел кои загинале на концерт се некако слични, скоро наши, со мало поместување на параметрите тоа можеле да бидат и Станко и Биљана во Прилеп.
Сето тоа делува препознатливо, туѓо а наше, вообичаена (или барем се тежнее/копнее кон неа) социјална динамика која е нарушена од брадати манијаци кои доаѓаат од пеколот. Некои лица дури можат да ја сфатат ситуацијата како лична навреда, напад врз `нивните` вредности.
Но реалноста е туробна и груба, овдешна раја оди помалку на концерти и утакмици од француска раја, чисто ради стандард, седи на гол цемент на полураспадната трибина или оди во кино со искинати седишта и прожектор произведен во времето на Тито. Слично како и фан на некој клуб од...Либан...
И сето тоа е во ред, животниот стандард не би требало да биде мерило при изразување емпатија.
Проблемот е што луѓето сакаат себеси да се доживуваат како дел од западната цивилизација.
А кутрите не сфаќаат дека не се. Западот не ве смета како составен дел од себе и никогаш нема да ве смета. Уште од Војна Крајина наваму, секогаш ќе бидете Границата меѓу `светлиот` Запад и `мрачниот` Исток. Западната раја не ја смета југоисточната раја за `своја`. До вчера постоеше визно гето за вас. И денес постои Шенген. Постои поради вас. И нема да емпатизираат со вас при слични услови. Како што не емпатизираа премногу за време на Вуковар, Овчара, Книн, Сарајево или 2001. Никогаш нема да се најдете на нивните насловни страни, без разлика колку луѓе загинале. Или евентуално можеби ако загинат толку многу жртви што би им било незгодно да не ве стават на прва страна. Како Сребреница да речеме.
Поимите Ауслендер, Југо, источњак, Вог, балканец - се составен дел од секојдневниот западен вокабулар. Нешто повеќе од Сенд-нигер но многу помалку од белгијанец.
Но и тоа не значи дека не треба да се изрази сочуство кон трагедија на запад, напротив, треба. Сепак, повторно ќе напоменам, не треба да се забегува...
Емпатијата би требало да е дистрибуирана кон сите невини жртви на планетата. Бидеќи ако постои степенување на значајот на жртвите - тогаш тоа не е емпатија туку само израз на наведената желба да се припаѓа некаде, да се доживее себеси како дел од нешто, во случајов западната култура. Или цивилизација, ако ви е подраг тој збор.
Со дете од Конго кое умира на 14 години црнчејќи во рудник никој нема намера да се идентификува, да емпатизира или воопшто да го есапи пошто тоа дете е страно, непрепознатливо, нема обрасци во мозокот кои би навеле на емпатија.
Тука на 14 години дете оди во осмо оделење, се симпатише женска, се играат игрици, се фрла баскет, се спие во детска соба а.к.а. сите оние ствари кои ги нема детето од Конго. Тука никој не оди во рудник на 14 така да нема што да се емпатизира.
Исто како оној митот за индиосите кои наводно не можеле да ги видат шпанските бродови кога се приближувале до некој мезоамерикански брег, не ради кусогледост туку демек немале патерн во умот дека е можно да постои нешто такво како брод.
Или смрт од термобарична бомба. Или од граната. Во Сирија. Секојдневие. Но термобаричната бомба и нејзиното дејство врз луѓето е апстрактна, туѓа, неспознатлива работа - hence неможе да се пати од виртуелна/вербална емпатија или загриженост во врска со `таму некои`...Сенд-нигери.
Тоа што цивилизациски, граѓанството на Република Хунзистан е многу поблиско до блискиот Исток него до западот е непријатен факт кој треба да се прекрие со некоја нова митологија, со Ниче Македон или Кирче Лазароф.
Затоа што искрено се радувате на манџа со запршка каква што се јаде и во Бејрут, а не на Багет.
Затоа што сте корупмирани до сржта и имате полуфункционални општества како нивните. Затоа што градовите ви наликуваат на депонии како и нивните. Затоа што сообраќајната култура ви е далеку послична со онаа во Стамбол него со онаа во Ден Хаг. Затоа што...пиво пред коорепација. Затоа што четири канти за отпад ради рециклажа ви се страни и несфатливи како и на рандом лик од Алепо.
И затоа што сте во единствениот европски регион кој може да генерира војна на стариот континент.
Нормално, не сте тотално исти ниту со рајата од блиски Исток, пред се поради тоа што кај нив е присутна деструктивната улога на радикалниот Ислам кој е подвижна лента за продукција на идиоти, средновековен атавизам залутан во денешно време.
Балканот е посебен, секогаш на граница меѓу истокот и западот, не припаѓајќи целосно ниту на едниот од тие два света. Иако ако сме искрени, многу повеќе сличен на Левантот.
So next time shit hits the fan, put the Kurdistani flag up along with the Belgian one.
No comments:
Post a Comment