And who by fire,
who by water,
Who in the sunshine,
who in the night time,
Who by high ordeal,
who by common trial,
Who in your merry merry month of may,
Who by very slow decay...
(Leonard Cohen)
Маестро Коен сосема прецизно го лоцира феноменот на тивкото самоубиство, она каде што нема истурени мозоци, празни чаури, јажиња кои се нишаат над турнатото столче, скокање од мостови, сечење вени или гнетење Фенобарбитол.
Тоа е самоубиството каде човекот полека гние, одамна се откажал од животот, ја игнорира инерцијата како да е досадна мува и само чека смртта да се сети и да го земе. А тоа може да е по 5, по 25 години или по 55 години, правило нема.
Веројатно зависи од тоа колку време ќе фати за да животните сокови конечно пресушат.
Или на кратко - `Ја и мој живот смо се разишли на различите стране` како што изјави еден лик од одличниот екс-ју социјален филм `Петријин венац`, со тоа скоро совршено дефинирајќи ја оваа тажна состојба.
Тоа тивко самоубиство е масовна појава на овие простори. Неспоредливо побројно од активниот суицид, иако и таа цифра не е за занемарување во последните две проколнати децении.
Безживотни лица накалемени врз безживотни тела кои само правно-формално се сметаат за живи - можат да се забележат на секој чекор, во автобус, пред шалтер, на постојка, на пазар, на улица...а можеби и во самиот ваш дом.
Но она што ваквите луѓе ги одвојува од драматичните самоубијци кои активно пристапуваат кон проблемот на скратување на сопствениот живот - најчесто е непосредната околина, семејството, играчките, кафенцето, пивото, неделната утакмица која со децении губи по некоја ронка драж, peer pressure midst the variety of zombies...а можеби е тоа што сеуште тлее некаква надеж, некаде запретана во потсвеста дека можеби утре...
Утре...
Што утре?
Ништо.
Онака.
Можеби нешто
Шо знаеш?
No comments:
Post a Comment