Амбивалентност

(By Roger Mortis, 222/102)
Деновиве е скоро невозможно да се избегнат вестите за масовната миграција на сиријски граѓани низ Балканот. Медиумите надолго и нашироко известуваат за ситуацијата а на сето тоа се надоврзуваат еден куп `аналитичари` кои од `стручен` агол ќе ја обавестат јавноста за сериозноста на ситуацијата...

А ситуацијата е сериозна. Трагична и бесмислена, но и сосема непогодна за емпатија, барем не надвор од онаа мера во која е еволуциски вградена во човека. Слика на дете кое вреска во рацете на родителите додека чекаат транзит е вознемирувачка (освен за социопатите, патриотите и психопатите) но сето тоа добива целосен контекст само ако малку се загребе под површината.

Ситуацијата во Сирија (и Ирак), како места со најстари континуирани државни апарати на планетата (во разни форми) кои датираат до 6.000 а можеби и 6.500 години наназад - е уште еден во бесконечниот низ на недвосмислени докази за трагедијата на етатизмот, потсетник на злото кое го симболизира државата и за тоталната иронија во постоењето на етатистите како поединци и како групи, слепи фанатични верници во исправноста на државата која на овој или оној начин ги сотира илјадиници години, за да тоа продолжи и во 2015-то лето господово, кога истите тие етатисти тргнуваат на пат од 5.000 км за да избегаат од `својата` држава и да стигнат во едни други држави кои се помало зло од нивната, иако за воља на вистината со многу помлада етатистичка традиција - каде што никој не ги сака и чии политичари се до гуша замешани во срањето кое се дешава на Левантот.

Наводно, Дамаск бил град со најдолг континуиран урбан `стаж` на планетава, а Урук најстар град воопшто иако со одамна прекинат континуиет. И таму, на местата со најстара државна традиција на планетата - нема никаквов показател дека времето е сојузник на митот за државата како `спасител` на човекот. Напротив, таму како и секаде, без разлика дали етатизмот постои 500, 1000 или 6.500 години - сировата реалност е сосема јасна, државата краде, убива, урива и силува.

Кога човек ќе погледне од ваква перспектива, одеднаш спласнува секаков хуманистички порив кон милиони слепи верници во етатизмот (верата во Алах е само тажен додаток, данок на додадена вредност на милениумскиот идиотизам).

А балканската раја, која во моментов ја гледа миграцијата во живо - воопшто нека не се грижи, ако излезе некој проблем - државата ќе ве заштити, се што треба да направите е да си ја сакате, да вложите силни и искрени емоции, да плаќате даноци и да си го почитувате `социјалниот договор` кој веројатно го имате врамено дома, на ѕид, помеѓу иконата и портретот на рандом `херој на нацијата`.

Навистина, кој им е крив на Сиријците што направиле толку лош `социјален договор`, сличен на оној кој го направиле жителите на Југославија од почетокот на деведесеттите? Зошто бегаат од територијата на својата држава која упорно ги брани, која си ја сакале од самото раѓање а можеби и пред тоа, во мајчината утроба, државата која се грижела за нив како за свои родени чеда?

Или сите оние милијарди низ вековите, убиени од страна на оваа или онаа држава, а сето тоа само поради fine print-от на последната страница на `социјалниот договор`, голема последица поради мало недоразбирање?

They will never learn...
Or they`ll need glasses.
Or contact lenses.
Or more death and destruction...

Стаорци на крстарење

(By Roger Mortis, 221/101)
Никого не изненадуваат поделени флаери на кои покрај телефонскиот број за контакт има фотографии од рандом куче или маче кое исчезнало. Се случува. Но потполно да исчезне брод in this day and age е секако нешто несекојдневно.
И тоа не било каков брод, скромен рибарски тролер или малечка едрилица, туку патнички круз лајнер...кој исчезнал сам од себе.

Токму тоа му се случило на `Љубов Орлова`, руски брод за крстарење во далечната 2013.
Изграден во Југославија во 1976 како еден од осумте идентични патнички бродови од класата `Марија Јермолова`, градени за СССР според наводен договор на Тито и Брежњев околу помагање на јужнословенската бродоградителна индустрија, овој брод бил специјализиран за крстосувања околу Антарктикот, најмалку антропофилниот континент од сите.
`Љубов Орлова` не бил именуван како што бил именуван поради еротоманска опсесија на некоја пост-советска бродска компанија со орли.
Ниту со соколи или јастреби. Едноставно се работело за омилената Сталинова филмска дива, Љубов Петровна Орлова, бољшевичкиот пандан на Марлен Дитрих и Хеди Ламар.

Бродот ја завршил кариерата во 2012 и бил довлечкан до Доминикана каде требало да биде исечен на делови. Арно ама се откачил од реморкерот кој го влечел кон последното пристаниште и стекнал mind of its own. Бидејќи не му се допаѓало да заврши рециклиран, забегал по Атлантикот а бидејќи немало активен ГПС уред на него и не му било тешко да исчезне...
Последен пат бил забележан во Јануари 2014 недалеку од Ирска.

Шпекулациите зборувале за стаорците на бродот кои сосема ненадејно се нашле на луксузно крстарење а кои откако изеле све што можело да се изеде дури и од страна на стаорец - соочени со глад се свртеле кон самите себе и започнал глодарски канибалски бал.

Не е познат изворот на оваа информација која осамнала во британските таблоиди, како што не е познат и изворот на сигналите за помош кои биле примени од бродот, од радио-уред наменет исклучиво за таа намена - и тоа долго време по исчезнувањето. Стаорците се прилагодливи битија но и од нив е претерано да се очекува еволуција во радио-оператери за толку кратко време.
Друга можност е (поради тоа што бродот се мотал околу Ирска), `Љубов Орлова` да била киднапирана од Лепрекани кои го одвеле бродот во Тир-на-Ног, `рајот` според келтската паганска митологија.

Лепреканите настрана, останува нејасно каква комбинација на некомпетентност, глупост и мистичен сплет на околности му овозможил на 5.000-тонски брод да исчезне пловејќи низ Атлантикот, без погон, без гориво, без навигација и без луѓе на него, на очиглед на локалните морнарици и крајбрежни стражи. Морските струи се моќни, но не толку моќни да скријат од поглед цело челично чудовиште.

Очигледно Морето останува последната граница а `Љубов Орлова` пост-модернистичка варијанта на `Мари Селест`.

Ноќни мори на попуст...

(By Roger Mortis, 220/100)
Неговата сопруга отсекогаш се прашуваше зошто Аксел тешко потонува во сон.
Беше навикнат да заспие со цврста прегратка околу својата `подобра половина` а таа навика не го напушташе ниту после четири години заеднички живот.
Можеби со тоа компензираше нешто од минатото за кое ретко зборуваше, можеби се работеше за (пре)силно изразени емоции а можеби потполно едноставно и најлаконски, беше само ствар карактера.

Таа ноќ, после подолго време се појави еден сон, сосема едноставен и лишен од драматика но сепак ги исполнуваше сите услови за да биде наречен Ноќна мора`.
Локацијата на сонот беше недефинирана, како што често се случува при патувањата низ царството на Морфеј. Препознатливи беа три лица, едно возрасно машко и едно возрасно женско, а третото беше дете во износена детска јакна и очигледно за нијанса поголеми кондури отколку што треба.
Детето имаше благо зачудена физиономија а погледот му падна на локалниот киоск каде што се продаваа весници, цигари и разни дрангулии.
Покрај сликичките од фудбалери од некое недефинирано првенство...

Погледот кон сликичките го потсети дека скоро кај некои деца имаше видено албуми во кои ги лепеа сликичките при што кристално чисто во мозокот му се појави сликичката со шарен грб на кој имаше црвен лав на жолто-плава позадина а под неа пишуваше Scotland, на друга имаше чуден стадион со прекрасна зелена трева а на трета - црн играч со смешна коса, за која ако не на детето барем на сонувачот би му текнало дека се вика Dreadlocks фризура.
Бидејќи уште од најмали нозе беше кондиционирано навреме да престане да бара играчки, чоколади и ситнурии, детето не се осмели да упати прашален поглед кон родителите. Но сепак не беше судено искушението да пројде само од себе, таткото застана пред трафиката и купи кутија цигари, само момент пред еден тинејџер да каже `дај десет пакетчиња од тоа сликичките` по што следеше нејасен коментар од продавачот дека ќе му се паднат многу `дупли`.
Детето не знаеше што се тоа `дупли` а тоа не го ни заинтригира, она што му го привлече вниманието беа пакетчињата, светликави и тенки кои во себе ја криеја крајната детска желба, тајната на тоа какви сликички ќе се паднат со разни играчи, стадиони и шарени грбови.

Детето се` повеќе заостануваше влечејчи се и вртејќи се постојано кон трафиката, онака како што мајка му и татко му полека се оддалечуваа од неа...
`Тато, купи ми сликичка` беа зборовите кои тивко ги изусти во тој момент. Таткото прво го погледна детето со израз на страв а потоа се заврте кон мајката со која размени некој, само за нив разбирлив поглед.
Мајката почна некој `педагошки` муабет со синчето, нешто во смисол `што ќе ти се сликички, голем си веќе, седум години направи, треба да имаш симпатија на школо а не да собираш сликички како бебињата`...

Реалноста беше дека двајцата родители во тој момент имаа доволно пари барем за албум а можеби и за неколку пакетчиња, но тие пари одамна беа наменети за нешто сосема друго, можеби половина килограм мешано мелено месо и две кила компири со кои ќе се пројдат барем уште ден-два...Која и да беше точната намена на тие пари, детето воопшто не беше заинтересирано за сето тоа, само знаеше дека сака барем едно пакетче со сликички.
Ниеден сметководител на светот не би успеал да избалансира помеѓу детската желба и моменталните приоритети така што изборот беше очекуван...
Родителите ја применија тактиката на `стратешко повлекување` забрзано оддалечувајќи се од трафиката а воедно и објектот на наивното детско искушение.
Детето попусто се обиде да го тргне татка си за ракав, потоа истото го проба и со мајка си...на кои погледот им се вкрсти повторно, но овој пат со поинаков израз, мешавина од гнев и тага на лицето на таткото, збунет поглед некаде настрана кај мајката...

Детето ја наведна главата и некако немаше сила да се растажи повеќе отколку што тоа беше случај. Продолжи да оди покрај родителите назад кон домот.
И тогаш погледот ненадејно му се фиксираше на пакетче со сликички како се вее на ветрот низ улицата. Беше пресреќно што си најде пакетче на сред улица. Се упати кон него и го подигна од земјата за сето тоа време задржувајќи ја насмевката од уво до уво.

`Мамо, тато, видете шо најдов` му беше првата реакција.
Родителите се свртеа да видат што се случува и го забележаа озареното лице на детето како држи пакетче во рацете.
Она што веднаш им стана јасно на родителите беше дека пакетчето е веројатно празно, бидејќи не постои дете кое би фрлило такво нешто на земја пред да го отвори.
Нешто поспоро но сосема сигурно тоа му стана јасно и на детето кое почна да плаче кога зебележа дека пакетчето е скинато и дека нема ништо во него.
Сепак, бришејќи ги солзите од зацрвенетите образи, детето го метна празното пакетче во џебот, се смири и продолжи да оди напред.

Аксел во тој момент се разбуди, неволно се ослободи од меѓусебната прегратка и седна на креветот.
Беше прекасно за обид за повторно заспивање, за утеха остануваше и повеќе од доволно време за редовниот утрински ритуал со кофеин и никотин, бедни супститути во поглед на исполнување на инстант среќа во споредба со едно пакетче сликички во некое друго време или во некоја друга, потполно исчашена димензија...

Островот на радоста

(By Roger Mortis, 219/099)

Островите поради својата специфична положба и природна изолација од копното отсекогаш си имале свое посебно место во агендите на властодршците. Ѓаволскиот остров близу Француска Гијана, злогласен затвор за најзакоравените криминалци од `метрополијата` и противниците на државата, овековечен во книгите на двајца бивши робијаши и еден феноменален филм со Дастин Хофман и Стив Меквин.

Голи Оток и Свети Гргур, трауматичните симболи на Југословенскиот политички прогон, островот Робен, западно од Кејп Таун, апартхејдскиот одговор на Голи Оток кој служел како стовариште за непослушни црнци, Алкатраз - можеби најпрочуениот затвор на сите времиња и секако Возрожденија, бившиот остров кој поради низа `генијални` одлуки на советските политичари и трагедијата на Аралското море доживеал преобразба во полуостров, поранешен таен центар за испитување на хемиско и биолошко оружје, домаќин на експлозии на бомби со Антракс, Бубонска чума и Вариола Вера.

Ниту еден од овие центри на злото не може да се спореди со континуираното, повеќевековно постоење на мизерија, смрт и несреќа на островчето Повељиа, сместено на актрактивна положба во Венецијанската лагуна која е магнет за милиони туристи секоја година.

Иако политиката играла споредна улога во историјата на Повељиа, бизарноста на неговата историја е тешко сварлива.

Поради честите посети на бактеријата `Јерсиниа Пестис` која преку жедните за крв болви со посредништво на стаорците - неколку пати била на праг да го истреби човештвото во `стариот свет` - властите на Венецијанската република одлучиле дека блиското островче е идеално место за Карантин, 40.дневна изолација на потенцијални заболени од чума.

Подоцна островот бил промовиран во масовна гробница за жртвите на таа болест и во изолационен центар за оние кои веќе биле заболени. За брзо време Повељиа се здобил со таква репутација што дури Бенедиктинскиот ред го одбил како поклон доделен од `Млетачкиот Дужд`.

После падот на Венеција, другите `стопани` на ова парче земја се обидувале да го нашминкаат и да ги прогонат суеверијата кои го опркужувале. Биле изградени фортификации, светилник, царински терминали, но сето тоа било однапред осудено на пропаст, дали поради суеверието или поради реално проклетие кое го следело островот е тешко да се каже, во зависност од тоа кој колку верува во натприродното.

Бидејќи чумата не била во мода во тој период, пациенти со други тешки заразни болештини биле носени на островот да умрат во изолација...

Нормално, ако на едно малечко островче-слеш-масовна гробница на повеќе од 100.000 жртви на чума репутацијата оправдано му била нарушена - таа била докрајчена во дваесеттиот век кога бил направен затвор за сторители на најтешки кривични дела, the criminally insane, за да после Првата светска војна, напливот од психички заболени млади лица, последица на `војната која требало да ги заврши сите војни` бил решен со изградба на лудница во која ќе бидат сместени умствено болните.

Резидентниот психијатар во лудницата (на кого за жал историјата не му го запаметила името и затоа оттука натаму ќе го викаме Џузепе) бил креативен доктор кој на свој начин се борел против лудилото. Бидејќи Лоботомијата сеуште не била кристализирана како постапка (тоа ќе се случи некои десетина години покасно), Џузепе на своја рака, аматерски се бавел со лоботомија на `тешки` пациенти, користејќи адаптиран кујнски прибор и други несоодветни апарати како произлезени од сценарио за ефтин хорор филм.

Во својата повеќегодишна напорна борба со лудилото, Џузепе паднал како жртва на олтарот на менталното здравје, и самиот полудел и една ноќ искасапил неколку пациенти со нож. Наредното утро, жалејќи се дека духовите на убиените почнале да го прогонуваат, Џузепе се искачил на светилникот и се фрлил оттаму, како уште едно во низата самоубиства кои станале обичај на Повељиа.

Лудницата егзистирала се` до 1968 кога конечно била затворена, лудаците биле редистрибуирани во разни лудници на копното а со затворањето на установата - островот бил целосно напуштен и останува напуштен и до ден денес, ненаселен запуштен трагичен бисер на неколку стотини метри од еден од најпознатите туристички центри на планетава.

Локалните жители не гореле од желба да го посетат островот а странците...изгледа и тие не се воодушевени од посета на rat infested масовна гробница и затоа островот останува настрана од збиднувањата. Единствено понекој будаласт `ловец на духови` се упатува таму за да ги `снима` наводните јадовни гласови на напатените души кои не нашле мир на оној свет и останале на `ничија земја`, меѓу двата света, заробени во вечното исчекување...

Just do it !

(By Roger Mortis, 218/098)
Многу е тешко да се замисли сценарио во кое ентитетите Веб-дизајн, Комета и Кастрација би се споиле во некаква заедничка точка, не верувам дека постои писател кој би можел на `сувисли` начин сето тоа да го спои и да создаде уверлив наратив.
Но затоа онаму каде што имагинацијата е немоќна тука е реалноста со својата понекогаш тешко веројатна но сосема реална динамика. А таа реалност за стотици луѓе во САД, од 1975 до 1997 била позната под името `Рајска Порта`.

Стартот на трендот на религиозно мотивирани самоубиства не принадлежи на сектичка туку на мејнстрим религијата Јудаизам и околу 960 припадници на истата (плагијат на опскурен пустински култ и абортираната религија на психото Акенатон) кои во 74 година АД одбрале да си го одземат животот соочени со алтернативата - предавање во рацете на паганските римски легионери...

Овој тренд доживеа свој `ривајвл` во деведесеттите кога екстремни секташи од сите страни на светот се обединиле во своето лудило и триумф на ирационалноста, соочени со појавата на три нули во бројот на годината која била последна во вториот Милениум.

Во веќе споменатата 1997 година, на небесата со голо око беше јасно забележлива кометата Хејл-Боп, можеби некој случајно залутан виртуелен патник-намерник на овој блог читајќи ги овие редови ќе се присети на спектакуларната глетка од пред 18.години кога небесното тело беше јасно видливо неколку месеци со својата долга опашка на небото, бледо осветлувајќи ја ноќта и привлекувајќи ги сите погледи вперени нагоре.
Токму таа појава која кај обичната раја не предизвикуваше ништо повеќе од блага нелагодност измешана со респект и понекоја случајна помисла за значајноста or lack there of на старата добра планета Земја - за мала група секташи значела конечен спас, избавување од овоземните страданија, вознесување на ново ниво на егзистенција и секако - враќање дома, како што пишувало и на нивното лого - Heaven`s Gate - Away team.

Домот бил вонземска планета од некоја, на јавноста непозната галаксија, идеја која вриела меѓу ѕидовите од мозокот на лидерот Маршал Еплвајт и неговата псевдо-сопруга Бони Нетлс која не го дочекала судниот ден во физички облик туку се јавувала како духовен концепт на својот квази-сопруг после смртта...
Светот, соочен со постојана лавина од срања, барем во последниве 6.500 години - бил страно место за секташите кои биле убедени дека се ништо повеќе отколку физички контејнери на вонземска свест.
Хард-кор од почеток до крај, сектата била иновативна, во чекор со времето а понекогаш и нешто понапред, интернетот освен како извор на приходи (дел од секташите биле веб-дизајнери и девелопери) служел и за самопромоција и за регрутирање на нови членови. И сето тоа во средина на деведесеттите кога нет-пенетрацијата била на самиот зачеток. Колку лешеви наместо 39 ќе имало во изнајмената `палата` во близина на Сан Диего, Калифорнија ако на располагање имале Фејсбук, Јутјуб или Твитер е прашање, јас би се кладел барем десет пати повеќе.

Еплвајт, енигматичен харизматик, поранешен универзитетски професор по музика и екс-рисјанин - доживеал тешка криза на идентитет, пред се` поради неговата несфатена бисексуалност и општата (контра)култура на шеесеттите години од 20.век што резултирало со нова религија во која имало место за вонземјани, Исус, Битлси (обожувани и од неговиот секташки претходник Чарлс Менсон), аскетизам и секакви Њу Ејџ ситуации од кои Маршал заедно со сопругата створиле прилично едноставен и заводлив концепт.
Земјата според нив била на прагот на `рециклирање` поради долгиот стаж на владеење на Сатаната во неа а вонземјаните со својот вселенски брод кој патувал вешто камуфлиран позади опашката на Хејл-Боп кометата - се упатиле кон земјата за да ги прифатат душите на оние кои ќе заслужат евакуација преку вознесение во бродот. А вознесението било можно само со долги сеанси, испосништво, негирање на сексуалноста (најмалку девет члена своерачно си ги отсекле своите тестиси) и секако - самоубиство!

Меѓу 19-ти и 21-ви Март 1997, опремени со нова облека и нови патики (Најки) - секташите припремиле пеколен коктел од големи количини Фенобарбитол, Вотка и сокче. А за да сонот биде конечен, тука биле најлонските ќесиња околу главата. Споро паѓање во сон придружено од задушување...
Поради заштита на нивните лешеви од сквернавење со фекалии и повраќаници (природна реакција на телото после пиење на коктелот и после задушувањето), Еплвајт и неговиот најдобар следбеник останале после иницијалниот суицид на 37 членови и членки за да ги исчистат гомната и повраќаниците и да ги остават лешевите во респектабилна позиција, на кревети, покриени со виолетови ќебиња. Потоа и водачот и неговиот `аѓутант` си го одзеле животот, како што и треба, бидејќи `капетанот` последен ја напушта клетата димензија...

Антологиските снимки, направени од секташ-кастрат кој по игра на случајот единствен ја пропуштил дешавката наредниот ден - покажуваат покриени мртви секташи во нестварно мирна атмосфера, нежно нарушена од стрчењето на 78 нозе, сите со црни Најки со препознатливото лого...They Just Did It !

Двајца екс-секташи откако виделе на ТВ за случајот, вознемирени од можното пропуштање на вонземскиот брод кој се `шлепал` позади кометата, се отруле два месеци подоцна со што конечниот биланс на секташи кои отишле во пресрет на вонземјаните ја стигнал конечната цифра 41.

Малку језиво но вистинито, сајтот на сектата сеуште постои и можете да го посетите на следниов линк : http://heavensgate.com/ иако од разбирливи причини не е ажуриран уште од Март 1997...
Непознато е кој плаќа за хостинг на овој сајт бидејќи бројот на преживеани активни членови бил 1 (еден) но бројот на екс-секташи од кои многумина останале со голема почит кон сектата и лидерот е неколку стотини па сосема е можно некои од нив да плаќаат за овој сајт.

Единствена секта која е по-Хард-кор во поглед на верувањата од оваа се Нувабијанците за кои е невозможно да се одреди од што све не земале да мешаат во лонецот на нивната теологија, разни митологии и религии кои нашле место во главата на нејзиниот основач Двајт Јорк, поранешен играч на Манч....лол, не, сепак тоа е друг Двајт Јорк, имено-презимењак на познатиот фудбалер и барем неколку стотини светлосни години позабеган од него.
Едно од фундаменталните верувања кај Нувабијанците е следново :

Everyone is originally conceived as twins, but usually only one of the twins survives to be born.
Other one is usually aborted. Some of the aborted fetuses survive their abortion to live in the sewers, where they are being gathered and organized to take over the world !

Фетуси.
Фетуси екс-близнаци.
Кои преживуваат абортус.
И се повлекуваат по канализации.
Каде што растат и се собираат.
Со цел да се организираат.

За освојување на светот...

На кратко ќе се навратам на почетната изјава дека фантазијата е немоќна контра реалноста. Бидејќи никој на светот не е толку (не)креативен за да може да измисли луѓе кои веруваат во погоренапишаново.
Такви може да створи само реалноста...

Големиот индиски ѕид

(By Roger Mortis, 217/097)
Се претпоставува дека по мариовските села постоел човек кој немал слушнато за Големиот кинески ѕид. Некои тврдат дека сепак се работи за земјоделец од одредено полошко село, а трети упатуваат на наставник по историја од Радовиш. Без разлика на сето тоа, кинескиот ѕид е општопознат во сета своја фантастичност, величина и визуелна атрактивност која привлекува милиони туристи секоја година.
Древната идеја за изградба на долги ѕидови кои според својата дефанзивна природа би биле пречка за надворешни агресори - има две лица, едното е она одбрамбеното, а другото е помалку познатото, непријатното, а тоа е контролирање на популацијата која што се наоѓа внатре, на територијата која е ограничена од ѕидот. Појасот околу Берлин на пример, драматичниот симбол на Студената војна имал исклучиво офанзивна задача - да ги спречи луѓето да излезат надвор од бизарната творба позната под име `Германска демократска Република`.

Деновиве самодекларираните наследници на некогашните Хуни (унгарците) градат ѕид за да се заштитат од наводна наезда на сиријски бегалци. Згодна иронија, ако се знае дека Хуните биле познати како двоножна Чума, спречувана во своите ненајавени посети на разни територии кои ја имале таа несреќа - баш од разни одбрамбени ѕидови...

Но ниту еден ѕид не може да се спореди со сосема непознатиот Голем индиски ѕид, творбата на џиновската корпорацијата `Источноиндиска компанија` створена за колонијална експлоатација на индискиот потконтинент.
Што е толку посебно во уште еден ѕид, овој пат од другата страна на Хималаите?
Ништо, освен тоа што бил долг 4.000 км.
И тоа што за разлика од другите ѕидишта, овој бил - жив!

Во својата безмилосна потрага по повеќе и повеќе приходи, челниците на компанијата одлучиле да ги наголемат даноците на солта, најважниот продукт на потконтинентот од кој зависела сета економија, заедно со здравјето на поданиците. Поради климатските особености, населението на тие подрачја губи сол од организмот преку губење на телесни течности и потење и таа треба да се надомести.
Солта како стратешки продукт на тие простори била предмет на обиди за монополизација од страна на компанијата, приватен ентитет со државни прерогативи при собирање даноци, царинење и акциза. Имајќи приватна полиција и приватна војска, компанијата долго време се обидувала да ја наголеми наплатата на давачки и да ја намали евазијата и криумчарењето.

Не се знае точно авторот на идејата за изградба на ѕидот иако понекогаш се припишувала на шефот на царинската служба на Агра - некојси Џорџ Сандерс.
Градинарството и одгледувањето на живи огради, ѕидови и лавиринти во Британија е доведено до степен на уметност. Традицијата се протега на стотици години искуство а тоа искуство било повеќе од добредојдено при одгледувањето на Големиот индиски ѕид.
Околу 1840 година, после пробна селекција на многу локални растенија - биле избрани неколку кои ќе бидат посадени во етапи од подножјето на Хималаите на северозапад - се` до Бенгалскиот залив на југоисток во должина од 4.000 км. Заедничка особина на избраните растенија биле трњето, густината и брзината на раст.
Ѕидот бил висок од 3 до 5 метри а широк од два до четири, сосема доволно за да ги обесхрабри можните шверцери на сол и други комодитети.

Очекувано би било да се помисли дека огнот би бил логично решение за уништување на овој ѕид од страна на шверцерите, но една од спецификите на растенијата кои го сочинувале ѕидот била таа што испуштале огромни количини бел, надалеку видлив чад при горење. А тој чад би довел дел од 15-те илјади војници, платеници на источноиндиската компанија и царински чувари распоредени долж ѕидот - на точната локација на местото каде што некој би се обидел да го запали ѕидот.

Овој потфат брзо вродил со плод, населението било приморано да патува низ `тесните грла` долж ѕидот, богато орнаментирани со царински објекти, мерни пунктови и вооружени чувари. Набрзо, приходите од давачки се удвоиле, а подоцна и утроиле. Сепак сето тоа не поминало без инциденти, при разни судари на чуварите и шверцерите загинале 115 службеници а преку 1000 биле ранети за време на скоро 30 годишното виреење на ѕидот.

А тој си растел и растел, одржуван со помош на дел од парите од даноците издвоени за таа намена, изгорените делови биле заменувани со новозасадени трње, стотици бунари и резервоари за дождовница осамнале со цел чудовиштето да се одржи во живот.

Како што знаеме, оданочен човек е жив ѓавол па така и тогашните жители на Хиндустан станувале се` покреативни во избегнувањето на бариерата, спомените од големата Побуна од 1857 биле сеуште свежи а гладот и болестите кои го погодиле Бенгал кулминирале во 1876-78 кога најмалку шест милиони луѓе умреле, делумно и како резултат на постоењето на ѕидот поради недостапноста на солта кај милиони луѓе.
Цифрата е препознатлива бидејќи е еднаква на онаа од Холокаустот со таа разлика што во Хундустан таквите настани биле правило кое се повторувало секои две до три децении, никако исклучок.
После истекувањето на договорот на компанијата со Круната во 1858, управувањето со ѕидот и неговата надградба ја презела британската колонијална управа, крвавиот Британски Раџ на чело со индискиот Вицекрал.

Соочени со опишаните кризни ситуации, растечкиот гнев, масовното дезерирање на чуварите и намалувањето на приходите од даноци, Раџот одлучил да го напушти ѕидот во Април 1879. Без одржување, ѕидот во наредните дваесетина години се проретчил за да потоа и целосно исчезне останувајќи на маргините на сеќавањето, без заслужената историска злогласност која подоцна ја имал неговиот `колега` околу Источен Берлин.

Ако кинескиот ѕид е најголемата градба изградена од човечки раце во историјата, тогаш индискиот ѕид е секако најдолгата засадена било кога, единствен во својата оригиналост, трагичност и брз заборав...

616

(By Roger Mortis, 216/096)
Лудилото кај човекот знае да поприми разни форми, некои бенигни а некои ужасни до таа мера што предизвикуваат мрзнење на крвта и превртување на цревата.
Како што веќе споменавме, непостоечката Црна Ружа е синоним за секташко делување на овие простори иако никој не познава директно нејзин член - многумина се колнат дека слушнале од трета рака дека некој некаде направил зулум во име на ѓаолот...

Иако споменот на сатанистички секти кои прават ѓаволштини денес најчесто предизвикува потсмев - сепак реалноста е дека такви секти не само што постојат туку ако се земе просек меѓу бројноста на членството во една религиозна групација и извршени злочини од членови на истата - поклониците на Лукавиот би биле на врвот без сериозна конкуренција.

За разлика од други секти каде што `стадото` го насочува лудилото кон себе - некои од оние со преференција кон Сатаната го манифестираат своето лудило исклучиво врз околината.
Такви примери има многу а крвавиот траг се протега од Скандинавија до Мексико, од Сибир до Чикаго постојат креатури кои се обидуваат да дадат значење на својата психопатија со помош на ритуали и соодветни убиства - во име на ѓаолот...

Една од `најславните` сатанистички епизоди е сектата позната под назив `Екипата на Мевосек` кои оперирале во САД, поточно Чикаго и околијата во почетокот на осумдесеттите. Не станувало збор за заблудени интелектуалци или лица кои се `бараат себеси` и на тој начин забегуваат во егзотични секти. Оваа група се состоела исклучиво од нискообразувани луѓе од работничка класа, ликови кои чесно заработувале за живот, градежни работници и занаетчии кои наместо класна свест развиле вкус кон окултното, некрофилијата и канибализмот. Sort of a `equal opportunity` psycho club.
Официјално нивниот поход во слава на Паднатиот ангел започнала некаде во Мај 1981. во едно предградие на Чикаго каде што била пронајдена задавена проститутка (омилен плен на манијаците).
Убиствата на `дамите на ноќта` се честа појава но овој пат имало нешто повеќе, недостасувале градите на убиената а тука биле и убоди во пределот на вагината. Полицијата би преминала и преку тоа доколку во наредните година и половина не се појавеле уште 17 лешеви на жени од разни профили и возрасти, сите со трејдмарк - отсечени гради и искасапени вагини...

Случајноста одиграла најголема улога при откривањето на оваа секта која броела најмалку пет лица. Деветнаесеттата жртва - за чудо преживеала и дала прецизен опис на еден од секташите како и на возилото кое било употребено за нејзино киднапирање. Полицијата за кратко време, повторно по игра на случај забележала баш такво возило (црвено комбе) и при контрола биле пронајдени купишта облека и `сувенири` од препарирани женски гради...
Уапсениот за брзо време признал и ги `исцинкарил` своите сатанистички пријатели. Бројката од 18 жртви е најконзервативна процена т.е. оние за кои правосудниот систем имал доволно докази. Но тоа не значело многу бидејќи бројот на исчезнати жени на кои никогаш не им се дознала судбината во тој период бил многу поголем, некои проценуваат дека постојат барем педесетина жртви на оваа секта.
Нормално не` сите исчезнати биле резултат на оргијата на страв и психопатија која завршила во Октомври 1982, но индициите за други жртви освен оние веќе процесуираните не довеле до понатамошна истрага.

На судењето се дознало и за другите особености кои ја издвојувале оваа секта од останатите, силните лидерски способности на водачот Робин Гехт кој ги `заразил` останатите членови со сатанизам, нивните ритуали со сексуална пенетрација во отсечените места на телата на свежите лешеви, мешавината на крв и сперма која ја припремале во отсечените гради и потоа ја пиеле, поењето на ритуални песнички, тетоважите и цртежите на подовите во поткровјето на Гехт каде што главно ги извршувале своите ритуали, колективните трансови...
Гехт имал и мини-библиотека каде самостојно се образувал со книги на теми како `Средновековни начини за мачење` и `Ритуали во чест на злото`...

Двајца секташи добиле смртна казна но на лидерот подоцна таа му е заменета со доживотна робија, каква што добиле и двајца други лудаци. Петтиот не бил осуден во отсуство на докази а дали постоеле и други членови на `Екипата` останало само како предмет на претпоставки.
Доминација на еден лудак врз неколкумина други? Тоа било официјалното објаснување - но тоа не држи вода бидејќи шансата да се најдат неколку серијски убијци кои ќе прават дела како погоренаведените - истовремено, во толку мала географска целина - е невозможно. Постојат примери каде што двајца манијаци работеле заедно, но и тие се екстремно ретки во аналите на злочинот.

Легитимно служење на замислениот Принц на темнината?
Малку веројатно со оглед на тоа што таков не постои.
Но постојат такви кои веруваат во негово постоење и веруваат дека постои начин да му се `доближат`, да му служат со разни испади на исквареност и злоба и да заслужат место `до него` во замислената димензија каде што веруваат дека ќе ги однесе.
Ништо поразлично од останатите религиозно мотивирани злосторници и убијци, од почетокот на времето до денес...

Фазаните

(By Roger Mortis, 215/095)
Популарната музика има свои подеми и падови, постојат повеќе нијанси на квалитет и неквалитет отколку во најдобриот каталог за индустриски бои, срамни и славни моменти, но само во исклучително ретки прилики тука се оние безвременски продукти кои еднаш во неколку години ќе ја почестат сцената со своето постоење, ќе излезат од рамките на популарното и баналното и ќе влезат во главата за да останат засекогаш таму.

Една од тие нумери на која времето (како и на Пирамидите) не и може ништо, напротив делува посвежо со секоја измината декада е незаборавната песна `Кад фазани лете`.
Доколку беше жив Оскар Вајлд сигурно би се гордеел со Бранимир `Џони` Штулиќ кој ете успеал да направи музички еквивалент на литерарниот феномен на Доријан Греј кој останувал вечно млад поради рефлексијата на неговите гревови на платното со негов портрет кое ги `впивало` ефектите од стареењето.
`Фазаните` остануваат млади поради рефлексијата на општествените гревови на платното наречено `Човечки живот` на кое `сликаат` генерации психопати и социопати познати како `владетели` а ефектите на страдањето ги впиваат `народните маси` во сета своја несвесна тупавост - на тој начин заштитувајќи ја песната од стареење и овозможувајќи и вечна актуелност.

Песната потекнува од Југословенскиот `нововаловски` бенд Азра, од времето кога новите бранови ги заплискувале бреговите на производителите на звуци од Германија до Ирска и од Југославија до Јапонија.
Иако се појавила како непланиран пород на Цунамито на Панк-рокот, новобрановската музика остави фанатастични песни, можеби токму затоа што дојде како резултат на музичари кои првите чекори ги направиле во Панкот, со нешто побистри умови од своите Панк-колеги - getting their act togehter - успеале да создадат нешто како ова :

Zašto tražiš karizmu u sebi punjena ptico
mogućnost prosvijećenosti
razdvaja te u beskraj od žudnje za misijom
miris zemlje
koncentrični krugovi gluposti i neznanja kao prstenje
ono dalje ne razumijem
izgleda mi da je mrtva straža

rekoh sebi `moj bože`
koliko demagogije sustavno poređane u artiljerijske salve
koliko pokradenih misli iza koji ne stoji ništa osim mržnje, sujete, vlasti
i koliko pokvarenosti treba da se izlije pred naše noge
i kako je do neprepoznavanja dovedena suština prevare!

i rijeka nije bila rijeka u samom početku
i nije nužno
da ne bude ponornica do kraja
što se događa
kad mrtvi fazani lete iznad naših glava
kad mrtvi fazani lete a nijedan ne pada!

I što se događa kad
očajanje zahvati ljude
kad očajanje neumitno prelazi u kajanje
gledajući iz daljine konture na sceni
padaju mi na pamet vodene boje
umazane ruke brzo se peru...

Дури и оваа да била единствена песна на Азра (а секако дека не е), дури и да биле типичен one hit wonder (а не биле) и по некој случај да престанеле да се бават со музика веднаш по објавувањето на `Фазаните` - тоа би било сосема доволно за да го победат времето и да ја пратат пораката. А коју су то поруку послали?
Една интерпретација би можела да биде следнава...

Zašto tražiš karizmu u sebi punjena ptico
mogućnost prosvijećenosti
razdvaja te u beskraj od žudnje za misijom
miris zemlje
koncentrični krugovi gluposti i neznanja kao prstenje
ono dalje ne razumijem
izgleda mi da je mrtva straža

Најчесто неугледните, физички и морални накази кои се на врвот на системот се наоѓаат во панична потрага по инстант харизма со која ќе го хипнотизираат гласачкото тело, полнети птици, препарирани дронови на Злото и деструкцијата, самопропагирани Месии и спасители на `народот`, подвижни ленти за исфрлање празни фрази и флоскули.
А зад сето тоа, во сиот свој сјај дречат koncentrični krugovi gluposti i neznanja kao prstenje, голата и грда реалност, понекогаш тешко разбирлива зад лажниот сјај на катодните цевки и течните кристали и мртвата стража на легиите глупаци спремни на жртвување поради туѓи интереси.

rekoh sebi `moj bože`
koliko demagogije sustavno poređane u artiljerijske salve
koliko pokradenih misli iza koji ne stoji ništa osim mržnje, sujete, vlasti
i koliko pokvarenosti treba da se izlije pred naše noge
i kako je do neprepoznavanja dovedena suština prevare!

Артилерискиот бараж е една симпатична појава, се работи за т.н. `артилериска припрема` на теренот кој подоцна треба да биде нападнат со пешадија. Стотици па и илјадници топови, хаубици и минофрлачи со часови и денови непрестано пукаат врз одредена територија за да уништат све што може да биде закана за пешадијата. А ако наместо гранати се пука со демагогија, резултатот не е нешто помалку разорен.
Секако, да се очекува оригиналност од елитата е смешно, со ретки исклучоци - се работи за репетиција на милениумски финти, рециклирани по којзнае колку пати.
Она што е тажно е фактот што ништо не може да го измести робот од неговата опсесија со робувањето. Може политичар да му го силува детето, може да го убие, да го ограби, да го уништи - ништо нема да го помрдне верникот од неговата верба во системот.
А тој систем и покрај се` треба да биде обожуван како што никогаш не биле обожувани Златното теле и Големиот брат, бидејќи се базира на пропагираниот морален аргумент за сопствената доброта и праведност како и псевдо-историската оцена за неизбежноста.

i rijeka nije bila rijeka u samom početku
i nije nužno
da ne bude ponornica do kraja
što se događa
kad mrtvi fazani lete iznad naših glava
kad mrtvi fazani lete a nijedan ne pada!

И `широката народна маса` не била отсекогаш збир на Зомби и не мора да биде таква до крајот на светот и покрај непрестаното летање на мртвите, безживотни и бесмислени `величини` над нивните глави. `Величините` кои и покрај немањето пулс и тоталното отсуство на содржина сепак летаат како Орли и немаат намера да паднат на земја, едноставно ледбат на облаците на глупоста на рајата.
Луцифер иако познат како есенција на злото, сепак бил исклучително фер ентитет кој барем имал доблест да падне главечки на земја откако му биле потсечени крилата. Или гравитацијата го сторила своето?!

I što se događa kad
očajanje zahvati ljude
kad očajanje neumitno prelazi u kajanje
gledajući iz daljine konture na sceni
padaju mi na pamet vodene boje
umazane ruke brzo se peru...

Прстот на вината мора да покаже кон себе, никогаш кон злосторникот.
Self consume your woes, што би рекол лудиот селски поет Џон Клер.
Рацете секогаш се мијат, постапка популаризирана од страна на Понтиус Пилат, прагматичниот гувернер на Јудеја. Денес миењето раце е изразено преку дебиластиот мит за `Социјалниот договор` и оној не помалку идиотскиот за `вољата на гласачите`.

А можеби сето ова било залудно и пораката нема кој да ја чуе?
Сосема можна и реалистична претпоставка.
И сосема погрешна затоа што пораките кои еманираат од длабочините на историјата ретко кога биле создавани за постојната публика. Или за публика воопшто. They just were.

In fact i cannot shake off the feeling that people creating all them amazing stuff did not give a fuck if anybody was nodding their heads understandingly...or not.
For if everyone was born out of the same stock, people would perish from shere boredom midst whatever class they belong to.
Meaning in life never comes cheap.

Има време...

(By Roger Mortis, 214/094)
По се изгледа дека секоја култура или цивилизација има навика да пее своја `Лебедова песна`, оправдано или не, уште од времето на Сумерите кога одразот на Енлил во огледало познат како Енки решил да стави крај на `Златното доба` во земјата на Меѓуречјето.

И нашата цивилизација, ако со такво име смееме да ја почестиме денешната доминантна парадигма во светски рамки, која се појави на сцена благодарејќи на жесток фикс со фосилни горива - е дојдена до степен на психолошки threshold каде што отворено се разговара за `смак света` сценарија. Не само тоа туку и литературата, филмот и телевизијата доживуваат невидена наезда од апокалиптични теми и дилеми.

Во повеќе земји, почнувајќи од 1936 до денес постојат проекти за временски капсули. Станува збор за изолирани комори а во поново време и сателити кои содржат секакви информации за нашава цивилизација, од најобични секојдневни предмети, преку семиња од најразлични видови - до информации околу денешниов свет и општество.
Према податоците на Меѓународното друштво за временски капсули (lol) - ги има околу 15.000 во целиот свет.

Типичен пример е капсулата на Универзитетот Оглиторп во САД каде што пресметале дека нашата цивилизација почнала да го брои времето во 4241 п.н.е (најраната досега откриена запишана дата) што е 6181 години до 1940 кога капсулата била запечатена. Механизмот за отварање на капсулата е подесен да се отвори за исто толку години од кога капсулата е затворена, тргнувајќи од претпоставка дека тогашните луѓе би биле повторно на доволно технолошко ниво да видат за што се работи...во 8113. година
Овој проект не се базира на оптимизам бидејќи претпоставува некаква катаклизма после која човештвото би почнало да се опоравува во далечната иднина.

Сателитот КЕО подржан од Обединетите Нации и лансиран во 2012-та, содржи право богатство од информации за нашава цивилизација. Дел од проектот бил во тоа што имало доволно вградена меморија за секој еден жител на планетава да испише по максимум четири страници лична порака или било што друго што ќе му дојде на памет и преку меил, директно на сајтот или преку пошта да ја прати до агенцијата која што работи на овој проект.
Не е познато на колкав одзив наишол ваквиот пристап но тоа и не е важно.
Освен лични мислења на рандом раја, сателитот носи и податоци за ДНК/Човечкиот геном, примероци на човечка крв, морска вода, земја и воздух, дигитални записи од се` и сешто, енциклопедии, фотографии...

Re-entry во орбитата е предвидена за 52.000 години од денес...што е сигурно сигурно е.
Освен ако тогашните луѓе бидат премногу напредни за да ја разберат пораката. Или ако се вратат на анимален стадиум на развој при што пораката нема да им значи многу. Или ако тогаш не постојат повеќе луѓе...можностите се безбројни.
КЕО не бил прв сателит со ваква намена но е најголем проект до сега. Постојат и други кои треба да се реализираат во непосредна иднина.

Која е целта на овие капсули во денешно време?
Очигледна и рационална цел - не постои, сепак се работи за страв од проклетството на заборавот, од темпоралноста и краткиот животен век на сите човечки продукти - макар тоа биле и глобални цивилизации, потребата да се каже `И јас бев тука`, за што најдобро сведочи феноменот на Римските `графити` кои преживеале вулкански ерупции и два тешки милениуми и немаат никаква друга порака освен веќе наведената.

Можеби оваа цивилизација е пред крај а можеби и не е, секако за разлика од други цивилизации не зависи само од `надворешен фактор` за катаклизма - туку е самата способна за ставање крај, со Атомска зима или мутиран лабораториски вирус без разлика, но човечката потреба од оставање на печат препознатлив во далечната иднина е присутен уште од времето на Сумерите па и многу пред тоа, ако може да се суди спрема цртежите на сеуште нецивилизираниот човек по разни пештери кои датираат од пред 35.000 години.

А којзнае, можно е гледањето во иднината да биде само контрапункт на носталгијата, феномен изроден од незадоволството со сегашноста но со преференца кон непознатата иднина наспроти глорификацијата на минатото кое што никогаш не се случило...

Sunday, Gloomy Sunday

(By Roger Mortis, 213/093)
Границата помеѓу масовната хистерија, емоционалната преосетливост, урбаните легенди и паранојата понекогаш е бледа и нејасна, таа граница знае да избледи до таа мера што ја прескокнува логиката и навлегува во шпекулативни води. Затоа пак понекогаш сета таа мешавина знае да извади на површина феноменална приказна...како онаа за музиката која наведува на посегнување по сопствениот живот...

Сите обиди да се пронајде правилна транскрипција на името на главниот јунак на приказната остануваат безуспешни во отсуство на лица кои го зборуваат Унгарскиот јазик. А такви нема многу во околинава и затоа наместо Резо Шерес, Режо Сереш (?), Ресо Шереш и остали малку веројатни комбинации, најдобро е неговото име да стои во оригинал.

Rezső Seress, унгарски композитор кој живеел во Париз, во 1932 ја компонирал песната Gloomy Sunday, музичко дело кое наводно одзело илјадници животи. Композиторот во тоа време се обидувал да изгради кариера во музиката, рискирајќи многу, без да прави компромиси и без да бара дополнителна работа со која би се издржувал.
Неговата свршеница не можела да ја поднесе постојаната немаштија и исчекување и го напуштила. Rezső Seress останал сам, без пари, без девојката која ја обожувал и која му го олеснувала самотниот живот во емиграција, без пријатели и без иднина...in one word he became Forever Alone.

На сето тоа се надоврзале и декемвриските париски денови со дожд и магла...крајниот резултат на неговата душевна состојба бил најголемиот успех на композиторот кој во еден единствен ден својата тешка `патња` ја претворил во ноти. Митот бил роден.
Една издавачка куќа ја прифатила музиката и ја отпечатила композицијата, а во јавноста е пласирана преку радиото и грамофонски плочи во изведба на тогашни и идни поп-ѕвездички како Пал Калмар, Пол Робертсон, Дамиа, Хол Кемп и супер-ѕвездата Били Холидеј.

Првата жртва паѓа во Берлин каде песната станува инстант хит.
Млад човек бара да му ја отсвират песната во кафеана, си оди дома, му кажува на неговите дека песната `го дотепала` и дека не може повеќе да продолжи, се затвора во соба и се убива со револвер.
Една недела после тоа, повторно во Берлин, млада девојка се беси. Во нејзината соба наоѓаат примерок од плоча со Gloomy Sunday.
Два дена подоцна во Њу Јорк, друга млада девојка се самоубива со плин а во пораката пишува дека сака на својот погреб да се свири Gloomy Sunday.
Следната жртва, некоја стара жена, исто во Њу Јорк, се фрла од седми спрат после слушањето на песната.
Истиот ден тинејџер во Рим се фрла од мост.
Последна песна која ја слушал била Gloomy Sunday...

Медиумите веќе почнале да ја третираат песната. Особено по случајот во Лондон кога комшиите на една девојка, иритирани од нејзиниот грамофон кој неколку часа ја свири таа песна поради изгребаната плоча решаваат да преземат нешто. На повиците и тропањето на нејзината врата никој не одговара. Повикана е полиција која провалува...девојката ја наоѓаат мртва. Самоубиство со преголема доза Барбитурати.
Поминуваат месеци и се` почести се новинските извештаи за самоубиства, посебно кај депресивни лица кои ја имале таа несреќа да ја слушаат Gloomy Sunday.
Управниот одбор на BBC решава да игра на сигурно и го забранува емитувањето на песната преку националното радио.

Во Париз, Rezső Seress за тоа време собрал добра пара на име на авторски права. Конечно финансиски стабилен, и пишува на својата девојка писмо во кое ја моли да му се врати. Наместо нејзин одговор, добива писмо од нејзините родители кои го известуваат дека девојката си го одзела животот со труење. Полицијата покрај отровот пронаоѓа и примерок на плочата со Gloomy Sunday покрај нејзиното тело...

Со почетокот на Втората светска војна песната паднала во заборав, бранот на извештаи за стотици самоубиства бил засенет од воените ужаси и страдање на милиони луѓе. And as people say, suicides tend to be a bit redundant in wartime.
Сепак песната уште еднаш се нашла на насловните страни многу години после војната и тоа ден по самоубиството на Rezső Seress, композиторот на најмеланхоличната песна на сите времиња.

Gloomy Sunday with a hundred white flowers
I was waiting for you my dearest with a prayer
A Sunday morning, chasing after my dreams
The carriage of my sorrow returned to me without you
It is since then that my Sundays have been forever sad
Tears my only drink, the sorrow my bread...