Откако одредена класа на паразити во човечка форма дошле до сознание како да се приграби вишокот на производи на одредена територија која ја прогласиле за држава понатаму следува релативно едноставна динамика на настани, вечен круг на ограбувачи и ограбувани.
Но колку и да бил силен организираниот мистицизам, dollars for donnuts, често доаѓало до јавни и недвосмислени испади на незадоволство изразени во селски и робовски побуни и востанија, елиминации на аристократијата, клерот и владеачките семејства. Можеби најпознат пример од `старото време` се робовските војни во Римската империја, посебно Третата робовска војна во која робовите ја донеле Империјата на работ на колапсот. Името на Спартак останало до ден денешен како симбол на борба против државата и експлоатацијата.
Но Спартак сам по себе е само капка во морето во 7 милениуми старата борба меѓу паразитите и сапрофитите на две нозе. Од денешното `заборавање` да се даде фискална или да се пријави реалниот приход (двојно книговодство) се до набиената глава на надбискупот од Кентербери или испразнувањето на шаржер во телото на претседателот на САД Мекинли, борбата навидум е вечна и трае со различен интензитет, географските, културолошките, психолошките и индивидуалните разлики се и разликите во отсликувањето на таа борба.
Основните постулати на организираната сила со цел енфорсирање на собирање арач од популацијата омеѓена со одредена граница од друга популација остануваат непроменети од древните времиња на Сумер до денес. Разликата е во технологијата која се менувала и давала нови форми на грабежот.
Старата шема, the divine right to rule траела околу пет и пол милениуми. И сосема успешно со помош на клерот (без разлика дали замислените другарчиња биле наредени во пантеон, осамени ама сепак тројни, или едни и апсолутни) ерата на државата како регулатор на сите односи во општеството никогаш не била сериозно разнишана, иако имало неколку значителни предизвици. Се` до доцниот среден век. Then slaves become kinda restless.
Така доаѓаме до друг дефинирачки момент во историјата а тоа е настанокот на националните држави. По слабеењето на влијанието на религијата и нејзината улога во заштита на државниот поредок, поради Ренесансата, индустриската револуција, големите научни и географски откритија, астрономските ереси, меѓуконфесионалните војни и корупцијата на црквите (посебно католичката), новите идеологии и филозофии (можеби најдобро претставени преку Дидроовата изјава `Men will never be free until the last king is strangled with the entrails of the last priest`) и ерата на рационализмот, стотиците ако не и илјадници кметовски бунтови, востанија и револуции низ Европа и Азија...потребата од ново замислено другарче на кое ќе се повикува елитата во своето контунирано опстојување и експанзија на туѓ грб била очигледна.
Enters the new deception.
The Nation.
Но тоа другарче требало да им импонира и на свештениците на секуларниот мистицизам. На учените и писмените. Да одговара на новиот предизвик за припадност кон некоја група. Larger then thyself. Always.
Стравот од Бога е апдејтиран со Љубовта кон нацијата/државата.
За порационалните и оптимистичните тука се и наводните бенефити од државно-бирократскиот апарат врз даночниот обврзник.
Кој мора да работи двојно повеќе за да нема време да се прашува колку навистина чини тоа што наводно ќе го добие ако му се укаже потреба.
Но секако, едно останало непроменето. Државјанинот нема никаков документ каде е согласен со условите под кои треба да егзистира. Колку, дали и ако добие нешто за да не стане бесен и да ја согледа соголената реалност...се решава арбитрарно. Како во Сумер така и во Белгија...
(To be continued)
This comment has been removed by the author.
ReplyDelete