Трката на Животот

(By The Marked One, 029/009)
(Трет дел)
Хак!

Хак ме слушаш ли?!
Еј, Хак!
Хак, тебе ти зборувам!
Хак!

Само сон.

Лежеше во тврд кревет во болничкото крило. Беше приквечерина, барем тој заклучок изгледаше најлогичен според нивото на темнина во собата.
Се обиде да стане но се чинеше дека секоја клетка од неговото битие е направена од олово.
Се опушти и повторно се спушти на перницата.
Имаше некое чудно чувство во долниот дел од телото, се обидуваше да се помрдне но безуспешно. Погледна кон малиот замаглен прозорец од спротивната страна.
Низ него веќе јасно се гледаше месечината, беше скоро полна.
Убава глетка, си помисли. Колку ли ќе мине додека повторно не трча под нејзината насмевка.
Не знаеше зошто, но месечината отсекогаш му беше синоним за мајка му.

Всушност некое чудно чувство одвнатре му велеше дека всушност мајка му е месечината, се чувствуваше како да е вечно под нејзината закрила, безбеден.
Собата мирисаше на алкохол што го дразнеше,отсекогаш го мразеше тој мирис.
Го потсетуваше на детството, на работата во полето, многумина од работниците додека работеа на памукот редовно потпивнуваа ракија.
Но сега беше сам во собата, овде, на фронтот дури ни месечината не беше пријателски настроена.
Му недостигаше домот, и таа.
Се прашуваше дали ќе му дадат отпусница, да може да се врати и да се запише на факултетот.
Стариот Чемберс му вети дека ќе му фати врски, му рече дека отсекогаш знаел дека е талентиран за професијата.
Таков замаен во мислите не ги ни забележа Еди и полковникот кои штотуку се појавија на вратата.
Полека влегоа и се сместија до неговиот кревет.

-Што се случи... праша Хак.
-Леташе другар, како швабски проектил се вивна во небото. Веднаш потоа тргнавме во офанзива, благодарение на тебе се разбира... рече Еди со прилично широка насмевка на лицето.

“Смири се малечок, иднината на нашиот пријател не му е баш најсветла”
Полковникот полека покажа кон долниот дел од креветот на Хак.
Жал ми е дете промрморе тој.

“Деноноќно седевме и ја гледавме медицинската екипа како се обидува да ги закрпи деловите што останаа од тебе.”

“А швабите?” премалено праша Хак.

“Ах, швабите, швабите. Ги истеравме од брегот, конечно можам да речам дека имаме стабилна ситуација. Но што ти е тебе гајле, заминуваш во вторник…” рече полковникот.

Но...можам да...

Можеш да што? Да лазиш? Да молиш? Не се глупирај, одмори се од овој кошмар.
Ајде малечок, да го оставиме нашиот херој.

Излегоа.
Хак остана сам во темнината. Не му се спиеше. Главата го болеше и му се повраќаше. На сето тоа, во неговиот ум полека се прикриваше болната вистина. Никогаш нема да прооди.
Се прашуваше што ли ќе помисли таа, дали ќе биде исто како порано. Се немаа видено веќе две години, но тој знаеше дека таа ќе чека. Се чувствуваше згаден од себеси. Не сакаше да потроши уште еден човечки живот.
Во тој момент Хак сфати, сета горчлива, сурова вистина го удри во лице и тој заплака.
Неизмерна болка се всели во неговите гради и онака имаше тешкотии со дишењето, плачењето речиси го задуши.
Смртта на еден сон.

Полека плачејки не сети дека конечно повторно заспа.