Сандеј афтернун

(By The Priest, 032/009)

Почнаа лебедите да испаруваат од Охрид. Жеравите од Дебрца. Луѓето и од Охрид и од Дебрца. А нема крај. Крајот одамна е „закраен“. Останува само да ги слушаме приказните на Боб Дилан,  кои не се за добра ноќ, ами се за добро утро. Сите приказни да беа за „будење“ ќе беше светот убав. Ама за добра ноќ се.

Навикнати сме ние на тешка лоботомија. Дека Дедо Мраз ќе дојде низ оџакот. А живееме на 11. спрат и се грееме со парно. Дека Црвенкапа одела кај баба и на посета и го преварила волкот. Што бара да живее баба и на Црвенкапа в шума? Како тоа го заеба волкот? И зошто после,  малите деца не ги пуштаат да излегуваат од дома сами? А претходно им раскажуваат приказни за девојче кое се шетало само низ шума. И на крај, треба сето тоа поучно да биде. А како дете сам да појдеш на флипери, низ нос ќе ти извадат се што фантазираш. Уште ако пиеше мартини, лошо ќе беше. Можеше и педер да испадниш. Нејсе.

Глуп збор. Нејсе. Некако те прави анемичен, меланхоличен. Апатија ти ствара бре! Нејсе ... Е што нејсе? Двајсе шо викаат нашите саутерн мен колеги.
До кај бев? Воопшто не е битно до кај бев, ами битно е до кај ќе сум, на крајот. И зошто Highlands oд Боб Дилан не е искомерцијализирана песна. Еееее. Јебеш.

Сакав да ви кажам дека ништо не е сигурно денес. Ама ниту утре ќе биде нешто подобро и посветло. Секогаш ќе биде ... за никаде!

Или нејќев да ви го кажам тоа. Ама на крајот (пак овај крај бе маме му ебам) се е исто. И почетокот е битен како крајот. И едно без друго не можат. И така зборуваше Џои Рамон. Бог да му душа прости, еден од поголемите испотени шампиони. Чест ми е што му бев современик. 
Долго време.