Two brothers in the back of my mind

(By Roger Mortis, 041/012)

Излишно е да се каже дека не ги запаметив нивните имиња. И покрај тоа што учеа во другиот клас и што беа добри луѓе. Двајца браќа, цигани. Да...го имаа се она што нас ни бодеше очи. Партали, смрдеа, вечна  настинка...тешка сиротиња со еден збор...да не опишувам понатаму бидејќи не ми се опишува состојбата на нивната беда.

Беа ете...различни од нас. Остануваа после часови и одеа да соберат од мензата она што останало. Нас, на ситите говеда ни делуваше sooo lame таквата постапка. И тоа што се повторуваше секој ден.
Знам...знам...тоа го собираа за дома, за да каснат нешто уште неколку нивни браќа и сестри. Сега знам. А тогаш...ги пресретнувавме надвор и им го правевме она кое им го правевме...лебот завршуваше на земја од каде повторно го земаа, шлаканиците, клоците и навредите беа standard drill, ни служеа како боксерска вреќа на која ги истуравме ебаните фрустрации од дома, од школо, од ќенеф, од мозокот кој ни беше празен иако натопен во тестостерон кој не се трошеше во нечија пичка туку во шољата од вецето, задните клупи и садистичките испади врз послабите од нас.

Бевме стандарден произод на образовниот и општествениот систем. И ни беше лесно во умот и мило на душата.

Ништо од тоа не може да се спореди со шокот. Шок...зошто не пружаа отпор, зошто не се бореа, зошто на некого од нас не му ја скршија главата навечер позади некој ѕид со шипка...зошто не ги повикаа своите бројни браќа, братучеди, другари...браќата Цигани...се уште не можам да сфатам иако знам дека одвај стоеја на нозе...и веројатно имаа некоја своја животна филозофија (ова е срање каква филозофија, ама ајде...да ја развијам мислата во некој правец...) која беше неразбирлива за нас...
И уште нешто знам...nevermind Махатма Ганди и се она што сум го прочитал од тогаш...преку вас излезе на виделина она што го криевме...тешката заебаност...наша а не ваша...вие само сакавте да ве оставиме на мир. И солзите во вашите очи, и зборовите, измешани цигански и македонски со кои не молевте да ве оставиме...тоа се врежа во нашиот хард диск...остана...иако секогаш ќе биде избегнувано при евоцирањето спомени од `среќните школски денови`...

Не...браќата не беа единствените на кои им беше приредувано тоа. Иако на друг начин имаше и многу други. Кои добиваа редовно следување мизерија и очај. Заради други “причини“ секако, соодветниот фајл даунлодиран од системот во нашие черепи се активираше на различни работи...но со сличен резултат.

Сме биле деца? Не сме знаеле поинаку? Е па фала...родители, роднини, комшии и наставници што не направивте такви. Фала што не воспитавте така, најголемо задоволство ни беше а и уште ни е да видиме некого во калта да се утешиме дека не сме најзаебани гомна на светов, дека и под нас има некој кој можеме да го газиме. Свршувавте на тоа и нас не дресиравте на тој начин.

Фала за ништо.
..............
Ова ви е посветено вас...знам дека не живеете во виртуелниот свет, дека немате интернет и дека овие зборови никогаш нема да ги прочитате.
Ви се извинувам од се срце и се надевам дека еднаш, некогаш ќе го имате сето она што јас го немам и дека еден ден ќе ме погледнете со ист онаков презир со каков што јас и останатите ве гледавме тогаш.