Слобода

(By Marsovka, 030/009)

Поминавме векови врескајќи колку што не држи силата “Дајте ни слобода, дајте ни слобода,  дајте ни...“. Ја добивме после илјадници борби и превирања, ја добивме конечно. И што сторивме со тоа, што сторивме со слободниот избор? Се исплашивме, се исплашивме - бидејќи сме ние своите креатори на судбината, ние. Ние сме тие кои се виновни доколку нешто тргне наопаку, ние сме тие кои го држиме кормилото.

Испадна дека не е така розево како што го мислевме. Не е така лесно. Толку многу избори, толку многу патеки, толку многу работи...

Уште првите пет минути се свртивме назад кон нашите некогашни опресори вриштејќи и плачејќи како мали деца  “Сакаме назад“. Сакаме да бидеме ние згрижените, не е важна цената само да не мораме да бираме. Take away our choices, just take them away, give us an illusion, give us another pile of bullshit, new dogma, another oppresing religion and systems. Give back our slave chains. 

Секој ден имаме некаков избор, секој ден имаме некакво право, го знаеме тоа ама сепак не го користиме. Се жалиме, кенкаме, но во реалноста не сакаме да ја имаме слободата која можеби е на дофат. Затоа што треба да ја жртвуваме нашата сигурност, треба илузиите да умрат. Илузија е дека сме сигурни, илузија е дека сме обезбедени, илузија е дека сме независни. Секој од нас ја има слободата како избор но ретко кој ја бира. 

Секој избор има последици, изгледа дека не ни се допаѓа несигурноста и сносувањето на одговорност за нашите постапки. Затоа редовно седиме вовлечени удобно во нашето столче со оковот околу врат и ќенкаме дека не малтретираат, дека е овој или оној е крив. Уствари не сакаме да признаеме дека нас ни се допаѓа ова, ние сме амнестирани од превземање одговорност секогаш мора да има некој друг кој е одговорен и крив, безразлика дали е нашот Премиер, Хорхе, Бране или соседот Петре, важно е секогаш да има некој друг кој барем во нашите очи е крив. 

Прекрасна илузија каде ние сме ангелчињата со крилја и невини. Не за џабе Ниче рекол - Во рајот седат сите досадни луѓе. Има ли нешто подосадно од тоа да не го живееш жизвотот во целост? Има ли нешто попримамливо од тоа да бидеш во вечна улога на малото злоупотребувано беспомошно дете кое не може да стори ништо? Кое секојдневно добива порции на храна а за возврат да биде злоупотребувано. Бидејќи премногу се плаши да излезе низ отворената ширум врата или да ја поттурне подотворената - надвор кон непознатото и да вкуси слобода. Бидејќи не сака да се откаже од топлиот оброк и неколкуте часа телевизија.

I am walking away, I am tired of this lie, уморна од илузии недофатливи, уморна од кенкање. Заминувам кон непознатото...