Дојде моментот кој сите го очекуваа. Свечената вечера беше при крај. Младенците иако уморни од сета глупава гужва, малограѓански честитки, луѓе во костуми кои не им се по мера, жени на кои вечно им се заканува кршење на петицата и кои се тетерават на штиклите...конечно го гледаат креветот пред нив, двајцата реликти на пуританското воспитување. Дојде моментот кој тој и таа го очекуваа...hush hush...
Изгреа сонцето и за Јуриј Владимирович Стрелцов, прв мандат, поранешниот комсомолец, четири пати силуван за цреме на плаќањето на долгот кон престилката на смртта и данокот кон Дедовштината. Воената академија, неприсуството на погребот на таткото алкохоличар и лудата верзија на едиповиот комплекс кон неговата мајка. Поткажувањето. Дојде неговиот момент. Власт. Пари. Моќ. Црвеното копче...
Дојдоа петте минути и за него, малиот од пристаништето, штедливото копиле кое држеше тезга, откажувајќи се од секојдневните ситни задоволства, стрпливо трасирајќи го патот кон средната класа, тоа дувло на попување и морализирање каде што тој мечтаеше да припаѓа, толку пати го имаше замислувано што и не остана место за некоја друга мечта...и конечно дојде пред целта, имаше свој бизнис. Иднината му изгледаше розева како задникот на мадагаскарски лемур.
Чекор со судбината фати и Дерек Чемберлен, роден во раскош и декаденција, Ivy League образование, Trust funds, површна површност, дете на сопственици на четири концерни за производство на страв, процесија низ многу женски и машки меѓуножја, скалилата на буржоаскиот сон, гувернерска канцеларија, нови избори и победа. Го доби своето, мандатот во Oval офисот. Моќ, слава и книгата со шифри за потомокот на старата лоза дегенерици.
Мозаикот се поклопи и за детето од другиот влез на зградата, не се делеше од фудбалската топка и од црвенилото во образите секогаш кога една негова мала плава врсничка ќе поминеше крај него. Се почесто им се сретнуваа погледите. Дојде и нивниот момент, првиот несмасен бакнеж и неговот збунето ломотење дека еден ден ќе игра за Евертон и дека таа ќе се гордее со него кога ќе им го набие на оние behind the Kop. Веројатно истиот ден кога таа ќе започнела да глуми заедно со Едвард Фурлонг...Сепак...тоа беше нивен ден, убав и прекрасен со вкус на нејзиниот јазик во неговата уста.
На исполнување на својата животна мисија од поодамна беше Ахмед Ибн ал-Самани, средовечниот шеик, чудовиштето од заливот, мајсторот за манипулации и интриги, строгиот муслиман, вечниот жонглер меѓу истокот и западот, коцкарот кој се коцкаше со милиони секој виденд, а во слободно време со животите и субдините на неговите поданици. Единственото нешто над кое немаше надзор беше баш во неговиот череп. Галопирачката шизофренија и манијата за величина.
Таа не беше ништо посебно по ниедна основа. Никаква фантазија не би била доволна за да најде некоја посебност и да и даде некакво значење. Освен за сопругот и двата сина, на нив тројца го посвети животот, приготви тони храна, испра тони валкани алишта и подари многу мајчински бакнежи за добра ноќ за синовите и инцидентен рутински секс за сопругот. Дојде време да се оствари нејзиниот сон. Синовите се школуваа, се вработија а на повидок беше и свадба на едниот од нив. Жената светеше како никогаш во животот.
Иднина предвидлива, танцот во сенката на Реал-политик полката и секојдневните радости и таги, малите и големите надежи на малите и големите играчи на сцената.
Некои би посакале да остане така, привиден спокој и лажен мир, насилство на екраните и пензионерски коментари во паркот. Скоро сите тоа го очекуваа, некаков си предвидлив пат на живеачката и главните актери како и епизодистите и статистите - likewise...Единствена пукнатина на таа слика беа демоните во една шеикова глава.
Вториот јавач на апокалипсата не дојде како што е предвидено во светите списи, немаше црвен коњ и меч. Дојде неприментно за морнарите на USS `Gettysburg` во форма на Exocet, а минути подоцна и за оние на `Удалои`.
Конфузната меѓународна конференција, прекинат коитус на врвот на страста од првата брачна ноќ, отварање на силосите за ICBM, шеиковата последна партија покер, големиот влог и истовремениот удар врз двете супер сили. Розевата иднина на новопечениот бизнисмен доби темноцрвени тонови од Mегатоните детонирани над неговото пристаниште.
Црвеното копче, книгата за шифри, breakdown in communications, блефот на Јуриј, блефот на Дерек обата неуспешни и ефтино изведени.
Скаменетата прегратка на клупата каде првата љубов ја доживуваа wannabe фудбалерот и глумицата, несвесни дека првиот им е и последен бакнеж. Задоцнет државен удар, The Fulda gap blues, главата на шеикот надената на копје од почесната гарда.
Интерконтиненталните балистички ракети како си салутираат разминувајќи се на патот кон вечноста. Недосонуван сон на една мајка за парче среќа откраднато од монотоното секојдневие жртвувано во име на среќното утре...
Yes, everybody was looking forward to that day after...
Well,don`t be so daft...
There was no day after...
No comments:
Post a Comment