(By The Priest, 042/012)
Зона на самрак, како забрана за нови вирови. Сегашноста како темна вода извира. Стрмецот планински низ три димензии собира страв од врисок. Поглед кон светлина, светло чуство на бистрина, порака во шишето примена, а од никого не пратена. И прашање се јавува како сон. И буден сонуваш. А ако си ѕид, стоиш подалеку, а ако си клетва, се слушаш надалеку. И ќе бидеш се'. Што не треба. И со кое право моето лево рамо е пристаниште за тебе, небесна птицо непосакана?
За миг створи нов миг. За почеток, нејасно делуваш, и војникот со факелот беше нејасен, а уште е интересен. И лозјето што тага преку радост ќе понесе, што на чешма преку мака ќе те однесе. И со кое право, ти си лик на Едгар Алан По, а како ден живееш во безнадежна лага, во која само јас не верувам? И ништо не е доволно тешко за пустинскиот самец, за песокот во дланката на Персискиот мудрец, за престижот стогодишен. И зафати страна.
Низ земјени виуги, од злато до верба, од езеро до друга вода сина. И очи заслепени од кои го кријам рајот. Ги чувам вратите од туѓи раце, од туѓата сенка месечева. И со кое право сонцето изгрева и кога не треба? И со кое право молитвите се услишуваат и на оние кои првпат го слушнаа облачниот молк?
Години се бројат, во соба што не постои, и прозорецот е свртен кон ридот, сивиот камен и понорницата река. И трчај додека зборуваш за никој да не те чуе. Да не помисли животот дека го предаде ноќва. Во самица на трева. И дрвото на вистината споена од лаги. Повторно.
Speak no more...
No comments:
Post a Comment