Божиќното примирје

(By Roger Mortis, 188/68)
Последниот Божиќ се навршиле точно сто години од еден неверојатен настан кој е важен денес исто колку и тогаш и кој секогаш ја враќа вербата во човештвото, барем на краток момент кој не трае повеќе од едно трепнување...

Божиќ, 1914.
Западниот фронт, смрт и страдање, јуриши кон бодликавата жица преку ничијата земја, од Ла Манш до Швајцарската граница се случувала масовна кланица.
Да бидат работите уште погадни, ако тоа е можно, и природата се придружила кон човечкото зло испраќајки ги најниските зимски температури откога истите се мереле.
Снајпери вребале прилика да убијат понекој невнимателен војник или уште подобро, офицер на противникот.

Во таква атмосфера пристигнала и Божиќната ноќ.
На двете страни на рововите на линијата на фронтот луѓето чмаеле, се срмзнувале и чекале да се раздени.

Одненадеж чудни звуци почнале да допираат од германските ровови. Со секој тон се` поразбирливо, низ маглата и смдеата на трули лешеви, низ кратерите полни со затруена вода, стаорци, крв и блато, низ матната ноќ, преку ничијата земја - до Британските и Француските уши почнале да надоаѓаат стиховите на Stille Nacht, Heilige Nacht. Прво поедини гласови а потоа се повеќе и повеќе Германски војници почнувале да пеат. Наскоро, низ целата линија, десетици илјади грла ја пееле најпознатата Божиќна песна.

Низ образите на премрзнатите и шокирани сојузнички војници се појавиле и првите солзи. Веројатно тоа било последно што го очекувале на светот во тој момент. Смртта секако била очекувана со многу поголема сигурност. Песната почнала срамежливо да се пее и на Англиски и Француски, во обете варијанти.

Една песна три јазици, една ноќ.

После извесно време стражите забележале Германски војници со бели знамиња и без оружје како се појавуваат на ничијата земја и како зборуваат нешто. Неколку поочајни, позабегани или почовеколики војници од сојузничката страна (за кого како) самоволно се упатиле да се сретнат со своите `непријатели`. Дошло до првиот мирен контакт меѓу луѓето на двете страни. Набрзо средбата станала масовна и се разменувале цигари, оние кои го знаеле јазикот на противникот почнале муабет, се поделиле скромните оброци меѓусебно.

На Британците им текнала и сосема Британска идеја во мугрите, се појавиле неколку импровизирани фудбалски топки и започнале неколку фудбалски меча. Тој ден никој не запукал и наредбите скоро и да биле игнорирани насекаде.

Офицерскиот кадар на двете страни бил шокиран и загрижен од ваквите испади на човечност и високите генерали одлучиле да стават крај на толку девијантни и непатриотски појави како играње фудбал и делење порција со довчерашен противник. Паднале и првите смртни пресуди за предавство и луѓе биле стрелани за делење цигара со човекот мобилизиран и донесен на фронтот - од спротивната страна.

Наредните денови млади луѓе биле изнесувани на стрелање, биле седнувани на столче во мугрите откако претходно цела ноќ биле изолирани во бараки, веројатно за да го контемплираат својот `грев`, врзани за столчето и неможејќи да ги контролираат меурот и дебелото црево од страв, врискајќи и плачејќи - само допринесувале за проклетството на ситуацијата, сцени кои се невозможни  за ниедна филмска лента, но кои служеле како опомена дека државата очекува да го убиеш посочениот врсник, `непријателот`, а не да пееш Божиќни песни со него.

Настанот очекувано останал на маргините на историјата, иако е поважен од сите одвратни битки и воени операции кои збришале цела една генерација...

Таа ноќ. Тоа утро. Тој Фудбал.
Таа ноќ ги искупила сите гревови на човештвото во еден магичен момент.

Спасоносен комшар

(By Roger Mortis, 187/67)
За некои луѓе се вели дека имале среќа ако купат добитно лифче за лотарија.
А за некои што го избегнале мрачниот косач благодарение на импулсивност или сон.
Од 213 патници и членови на екипажот на С.С. `Вората`, патнички брод кој патувал во обратна насока од дотогаш популарната рута за населување на Јужната Земја, значи од Мелбурн, Австралија - за Британија во 1909 година - 211 души исчезнале без трага и глас, освен двајца на кои ќе се навратиме подоцна.

Си бил еден брод патнички кој носел емигранти во Австралија а се враќал назад со нова тура патници кои оделе да го посетат `стари крај`, сосема нов брод иако не баш особено исклучителен, истиснувал некои 16.000 тони вода - сосема солидни димензии за тоа време. Тој брод направил веќе едно патување до Британија и назад.
Второто патување ќе остане забележано како уште една во низата на необјасниви мистерии со кои се полни океанските пространства...

Тргнувајќи од Мелбурн, бродот меѓу останатите пристаништа застанал и во Дурбан, Јужна Африка, да пополни гориво. Следна станица бил Кејп Таун, уште едно од низата пристаништа на патот за Европа.
Еден од патниците, измачен од кошмарни соништа претходниот ден во кои јасно сонувал дека бродот ќе потоне - решил да се симне во Дурбан. Друг пак, сосема импулсивно се решил да го скрати патувањето и да се обиде да најде работа баш во Дурбан. Тоа и ќе им го спаси животот бидејќи наредниот ден `Вората` испловила на пат...на кој ќе биде забележана од неколку брода... пред да исчезне тотално, комплетно и неотповикливо.

Најмалку два брода се разминале со `Вората`, вториот дури и разменил Морзеови сигнали со помош на бродските рефлектори. Се` било во најдобар ред, морето релативно мирно иако временските прогнози не биле баш најдобри. Последниот брод кој ја забележал `Вората` бил на 180 наутички миљи од Дурбан. `Вората` била очекувана да пристигне во Кејп Таун за неколку дена... кои се претвориле во неколку недели...кои им отстапиле место на месеците...за да не пристигне никогаш и ден денес после 106 години судбината на бродот е непозната.
Вообичаен кривец бил баран во тешкото море но Вората бил голем брод со моќни мотори а условите биле далеку од заканувачки по толкав брод. Други шпекулирале дека центарот на гравитација на бродот во однос на метацентарот бил наводно погрешно пресметан што се одразило во градење на бродот со погрешна статика а соодветно на тоа и нарушена пловност и стабилност...но тоа е малку веројатно бидејќи бродот веќе патувал од Британија до Австралија, најдолга поморска рута на светот. Нестабилен брод тешко би го успеал тоа настрана што бродовите секогаш имаат баласт за да ја одржат стабилноста.

Во 1999 се пронел глас дека е пронајден потонатиот брод но подоцнежните испитувања укажале дека нема ништо од `Вората` туку станува збор за сосема друг потонат брод од Втората светска војна.
Екипата која го барала бродот во 2004, после 22 години истражување и барање конечно се откажала од сето тоа бидејќи бродот не бил никаде каде што по сите закони на логиката требало да биде.

Патникот кој го сонувал сонот за потонувањето се обидел да предупреди неколку патници да се симнат. Никој не го послушал...

Now you see it...

(By Roger Mortis, 186/66)
Исчезнувањата отсекогаш биле безвременски феномен, ако може така да се каже, бидејќи колку и да постои убеденост и консензус дека се случило најлошото - секогаш останува надежта дека некаде таму, некако, некои...успеале да ја измамат смртта, what`s more, дека можеби и живеат подобро отколку пред исчезнувањето, разблажена верзија на митовите за задгробна егзистенција во која за жал, веруваат премногу луѓе на кои предгробната егзистенција им носи само мизерија.

Боинг Б-707 во карго верзија на бразилската компанија Вариг полетал од Токио за Рио на 30.1.1979 со шест члена на екипажот и без патници.
Комуникацијата со контролата на летот била нормална, временските услови ок, немало ништо особено...за да половина час после полетувањето нагло се прекине сета комуникација, што всушност бил и последниот контакт на пилотите со оваа димензија. Постојат сличности со случајот на Малезискиот авион од минатата година само што тука имало и други фактори во игра.
Истрагата за брзо време навлегла во слепа улица а подоцна било издадено соопштение дека се работи за декомпресија во кабината - без да се има никаков доказ, тотално ништо со што би било поткрепено таквото тврдење.

Факторот што неофицијално бил значаен било присуството на 153 умтенички слики на јапонскиот сликар Манабу Мабе, проценети на тогашни 1,3 милиони долари (Повеќе од 4 милиони денес).
Дали таа сума била доволна за екипажот да види начин да си обезбеди безгрижна иднина? Можеби.
Ако се има во предвид дека подоцна се појавиле гласини дека некои од сликите искрснале по приватни колекции и аукции за клиенти од затворен тип, можно е екипажот да си направил сметка.

Проблемот со оваа теорија е во тоа што тешко сите шестмина би се согласиле да се одвојат од фамилии, пријатели, кариери и од сиот дотогашен живот со тотален прекин на комуникација со било кого.
Друг проблем е слетувањето. Б-707 е авион од првата генерација млазни патнички авиони за долги линии и му требала прилично долга, бетонска писта. Не дека не би можел да слета и на импровизирана, посебно ако е one-off ситуација, сепак е малку веројатно. А и каде би се наоѓала таа писта?
Подоцна следеле и други теории, како што е обичај и ред, на пример дека КГБ направил дил со пилотите да слетаат во Северна Кореја, веројатно базирано спрема сличен случај кога Јапонски граѓани, членови на (тогаш) злогласната урбана герила позната под името Јапонска Црвена Армија киднапирале патнички авион со кој слетале во Пјонг Јанг) до вообичаените интердимензионални створови и дежурните вонземјани кои обожаваат авиони и бродови, бидејќи се колекционери на ретро технологии од планетата Земја.

Ништо дефинитивно не се открило, официјалниот извештај и објавил војна на елементарната логика и случајот останува уште една од низата мистерии.

Духовното чедо на Хари

(By Roger Mortis, 185/65)
НР Кина во годината 2008. веднаш асоцира на глобалниот настан познат како Олимписки игри. Но во тоа време на светска обземеност со спортскиот ритуал, целосно незабележано прошол еден многу позначаен настан - а тоа е мисијата на Јанг Џиа, млад човек на негови 28.години кој го повторил подвигот на неговиот британски пандан Хари Р. и тоа со двојно поголема ефективност.

Човек со сомнителна способност за социјализација, на маргините на конкурентниот мегалополис на олимпискиот Пекинг - Шангај, измачуван од демоните на немаштијата и бештиите на бирократијата доживеал врв на мизеријата во вид на апсење и жесток ќотек пропратен со понижување и изживување во полициска станица.
А причината за апсење е неверојатно дистописка - тоа што возел нерегистриран точак. Го употребувам зборот точак пошто неговиот стандарден еквивалент - велосипед звучи безвеза. Или беше без врска...

Во земјата каде арачот е на ниво да мораат да се регистрираат и точаци (веројатно поради нивната масовност а со тоа феноменално голема даночна база) - немало простор за ликови како нашиот Јанг.
Но Јанг не бил од оние кои ја гушат својата мака во молк. Како духовно чедо на култниот Хари - се решил да се одмазди. Прво се обидел преку редовни канали, со тужба, но редовните канали биле затрупани од ѓубрето на цајканската правна недопирливост. Откако ги исцрпел `легалните` можности се одлучил на драстичен чекор.
Тука постојат разлики во фактографијата, постојат неколку верзии околу DIY Дамокловиот меч кој требало да биде орудие на праведниот гнев...според некои се работело за ефтина реплика на самурајски меч (Катана), според други за нешто подолг кујнски нож а спред трети - грубо изработено самоделско сечило од страна на самиот Јанг Џиа.

Како и да било, Јанг вооружен со споменатото сечило, чекан, гас-маска и цела гајба со Молотови коктели се упатил кон полициската станица во која бил измачуван. На патот на Правдата се испречиле барем дваесетина цајкани но Јанг понесен од осветнички транс искасапил шест, тешко ранил тројца а полесно уште неколку од чуварите на редот. Може само да се замисли напнатоста на таа ситуација во сета своја крвава драматика и убавина...

Олимпијадата му донела на Јанг неколку месеци живот бидејќи судењето било одложено за некои `поинакви` времиња, кога камерите на светските медиуми нема да бидат толку присутни. Правните перипетии биле необично кратки и за разлика од Јанговата тужба кога бил измачуван - овој пат државната `правда` се обрушила со сета своја тежина на обвинетиот - во форма на смртноносна инјекција во Ноември 2008.

Сличностите со случајот на Хари се фрапантни (иако Јанг имал двојно појак скор) - меѓу народот почнала да се пее песна за Херојот Јанг, разни дисиденти и непријатели на режимот почнале да го користат како симбол на класната поделеност а извесен кинески Панк-рок бенд под име Панг Гу снимил песна за Јанг Џиа со (слободно интерпретиран) наслов Нож дома свог ...за која што морале подоцна експресно да заминат во егзил...

Легендата за Јанг Џиа како далекуисточна варијанта на легендата за Хари, вирее на далечниот Исток а освен неа делумно вирее и Другарот Јанг, не како дух или зомби туку во сосема поинаков контекст.
Raduje me jedna istina, sa bara se niko ne vraća? Цајканите секако нема да се вратат, но Јанг...
Органите на Јанг сега живеат втор живот, пресадени во припадници на подобростоечки Кинески граѓани на кои им бил спасен животот поради недоброволното донирање на органи од лицата на смрт осудени во хипер-капиталистичката оаза, овозможена од Кинеската комунистичка партија...

Тужни дечак

(By Roger Mortis, 184/64)
Необичната и тажна сторија за Каспар Хаузер - "човекот кој дојде од никаде" :

На ден 26-ти Мај 1828 година во Нирнберг, чевларот по име Георг Вајхман здогледал млад човек на некои 15 до 20 години како целиот во партали, куцајќи и пуштајќи неразбирливи крици му се приближува. Вајхман го прашал човекот дали е се во ред, да не му се случило нешто, но како одговор добива само неодредено мумлање - кога младиот човек му дава писмо адресирано - До капетанот на 4-от ескадрон, 6-ти коњички полк, Нирнберг.
Сожалувајќи се на младиот, прегладнет и очигледно дезориентиран човек, Вајхман решава да се обиде да му помогне. Го носи дома, му дава јадење и гледа дека со детето нешто не е во ред, панично се плаши од разни предмети и бега од светлото...

Единствено нешто кое го добиваат како одговор од непознатата особа е - `Вајс нихт`, не знам ништо. По некое време чевларот го пронаоѓа капетанот на 4-от баварски ескадрон Весениг кој зачуден го отвара писмото и чита во него дека името на детето е Каспар Хаузер, дека е роден во 1812 и дека за целото време од неговиот живот бил затворен во некој подрум под земја каде еднаш дневно имал контакт со светлоста (кога му носеле храна), никогаш не бил пуштен надвор од подрумот каде друштво во 16-те години заточение му прават стаорците и неколку дрвени играчки-коњчиња.
Се наведува и дека бил несакан плод на нечија страст и дека најдобро би било баш капетанот Весениг да се погрижи за него (!?) и да го запише во воено училиште.
Весениг, немајќи намера да се грижи за Каспар - го носи во полиција каде случајот треба да се разјасни. Луѓето го сметаат Каспар за имбецил бидејќи не може да состави барем една разумна реченица. Ставен е во затвор, каде станува очигледно дека Каспар е навикнат на самување и мрак. Дури и неговата конституција е чудна како некој кој цел живот го поминал во ниска ќелија, подгрбавен.

Неговата судбина интригира неколку луѓе кои се обидуваат да ја разрешат мистеријата. Со првите контакти со луѓето со подобри намери отколку исмевање, Каспар ги демантира тврдењата дела е ментално заостанат - напротив, за многу брзо време учи да чита и пишува, а по некое време доаѓа под старателство на Георг Фридрих Даумер, професор и филозоф. Тука се случува целосна преобразба на Каспар кој за неколку месеци од неписмен и полу-нем достигнува да чита филозофски дела и да разговара со својот ментор Даумер. Што претставува незабележана брзина на интелектуален развој во познатата историја. Каспар зе неколку недели учи да црта, ги слика првите пејсажи, се занимава со компонирање, ги употребува и десната и левата рака (Амбидекстер) и почнува да ја пишува својата автобиографија.

Во неа кажува дека не знае ни кој е, ни кои му се родители, ниту од каде е, ни како се нашол во Нирнберг. Знае дека живеел во подрум, дека некој му подавал храна низ некаков отвор, дека одвреме навреме водата која му ја давале имала чуден вкус по што заспивал, дека немал видено целосно човечко лице се до денот кога се појавил во Нирнберг, а не знаел ниту кој му го дал писмото во кое се бара од тотално непознат човек (капетан Весениг) да се грижи за него...

Оваа автобиографија го прави славна личност низ цела Европа во тоа време. Јавноста се интересира за бизарната судбина која го снашла Каспар Хаузер.
Градот Нирнберг распишува награда за оној кој би дал информации со кои ќе се разјасни мистеријата, но никој таа награда не ја подигнува. Не постои никакво семејство Хаузер. Се отвара и истрага која по некое време заглавува, бидејќи не можат да се одделат фактите од шпекулациите кои тврдат дека Каспар е од кралско потекло од оваа или онаа династија.
Малку по малку Каспар се надева да дојде до нормален живот, но на 7-ми Октомври 1829 се случува обид за негова ликвидација. Каспар е најден со голема рана на главата предизвикана од чекан. Обидот за убиство се случува во куќата на неговиот ментор Даумер.
После овој настан се јавуваат и други луѓе кои сакаат да му помогнат, Анселм фон Фојербах и англискиот милионер Лорд Стенхоуп, кои решаваат да го заштитат животот на Каспар.
Најмен е платеник да го чува Каспар, но се` е залудно.
На 11-ти Декември 1833 Каспар Хаузер е заклан недалеку од својот нов дом.
Убиецот никогаш не е пронајден.

Дали се работело за садистички експеримент, континуирано одржување на табула раза во распон од 17 години, заточение поради припадност на аистократско наследно право или нешто сосема друго, не е познато. Латентните менатални супер способности на Каспар Хаузер кои дошле до израз откако бил избавен од подрумот се исто така причина за шпекулации околку неговата судбина и смрт.
Останува само тагата...

На неговиот надгробен споменик во Ансбах стоeле зборовите -

На ова место
од непознати причини
еден непознат човек
беше убиен од друг непознат човек.

На ова место лежи
загатката на нашето време
Место и време на раѓање - непознато
Причина за смртта - непозната.

Човекот од Тауред

(By Roger Mortis, 183/63)
Концептот на национална и етничка припадност е крајно религиозен феномен кој во поново време е ставен на испит преку создавањето на т.н. Микронации кои се состојат од мал број на луѓе. Понекогаш дури и не е потребна ниту територија на која ќе се одвива расплетот на етно-националната идеја во ултимативниот симптом познат како држава.
А имало и нации кои се материјализирале преку постоењето на само еден единствен човек, па дури и само во нечија глава...

Еден таков случај а воедно и добра мистерија е  `Човекот од Тауред`.
Јуни, 1954, непознат лик се симнал на аеродромот во Токио. На царинска контрола службеникот станал сомничав кон името на државата на пасошот - Тауред. Патникот, белец во негови средни четириесетти со ништо не одадавал дека нешто не штима, без проблеми се согласил да биде испитан.
Пасошот делувал леџит до таа мера што имал и печати од разни царински и гранични служби. Што докажувало дека без проблеми патувал со тој пасош. Дури имало и печати од јапонските служби што говорело дека не влегува прв пат со Јапонија со тој пасош. Имал пристојна количина пари во разни европски валути во себе. Она што ги шокирало јапонските службеници било тоа што патникот говорел течен јапонски со леснотија.

Му биле побарани дополнителни документи при што мистериозниот тип извадил возачка дозвола и други документи официјализирани од државата Тауред. Па дури и бизнис преписки со јапански фирми кои соработуавале со неговата фирма од Тауред...

Не знаејќи што да прават, му донеле карта на светот да покаже каде е таа држава при што патникот покажал кон Пиринеите, некаде на границата меѓу Франција и Шпанија, во близина на Андора. Патникот бил шокиран што на картата го немало Тауред и делувал тотално збунет.
Немајќи дипломатски односи со непостоечката земја и не знаејќи што да прават, властите го упатиле патникот во хотел со `придружба` од полицаец и еден царински чиновник. Типот се сместил, чуварите се паркирале пред неговата врата на петтиот кат на хотелот и тоа било тоа.

Утрото му чукнале на врата. Не добивајќи одговор влегле во собата каде што немало никаква трага од никого, собата делувала како да не влегол никој во неа а од гостинот немало ни трага ни глас. Од тогаш па до ден денес не се слушнало ништо за човекот од Тауред ниту за неговата судбина. Едноставно исчезнал.

Разни теории започнале да се појавуваат, од тоа дека се работи за патник од друга димензија па се до тоа дека е обичен измамник но ниту една не држела вода. Можеби човекот ја користел игнорантноста на чиновниците од разни гранични служби кои му удирале печати на пасошот, но зошто воопшто би го правел тоа? Зошто би правел фалш пасош од непостоечка земја кога веќе можел да си направи таков пасош од постоечка и со тоа да избегне ризик? Бидејќи колку и да биле игнорамуси, на некој чиновник ќе му светнело дека не постои таква држава, барем низ Европа. Неговото знаење на јапонскиот било бизарно како и исчезнувањето.

Ако бил од друга димензија каде што постоела држава Тауред на Пиринеите и каде што бил чест соработник со јапонски бизниси не би било бизарно тоа што знаел јапонски и тоа што патувал низ светот. Then again this is so far fetched that hurts, точно е дека теоретски постои можност за постоење на други димензии, но скок од квантните светови во макрокосмосот со држави и пасоши е...на границата на веројатното, ако не и нешто повеќе.

А можеби само сакал да си направи своја држава, да ги реализира вековните стремежи на Тауредскиот народ за слобода, самостојност и државност...

Легендата за Хари Робертс

(By Roger Mortis, 182/62)
Историјата на Британскиот криминал е богата со типови кои со своето `творештво` си обезбедиле место меѓу псевдо-легендите, полумитовите и локалниот фолклор. Од Робин Худ па се до Рони Бигс (опеан во баладите на Секс Пистолс) меѓу мноштвото живописни ликови се издвојува Our mate Harry.

Хари Робертс, ситен криминалец од Лондонското подземје влегол во историјата еден месец после светската титула на Англија во 1966. Исто како и Џеф Харст и Хари бил стрелец но за разлика од Џеф не тресел мрежи туку прецизно гаѓал униформирани лица.

А три такви лица во полициска кола патролирале околу Вормвуд Скрабс затворот во Лондон. Возејќи се наоколу на сметка на даночните обврзници, тројцата припадници на силите на редот забележале паркирано комбе со тројца, како што им се сторило - сомнителни особи внатре. И најстрашно од се` - комбето немало налепница за платена регистрација! Шокирани и потресени од тој злостор, униформираните веднаш прешле кон идентификување и легитимирање на тројцата во комбето.
Подоцна се појавиле приказни дека комбето било паркирано во близина на затворот со цел да се обезбеди превоз за некој бегалец од затворот, очигледно бидејќи митовите за храбрите чувари на законот кои наводно спречувале затворско бегство биле потребни за да се избегне сувопарната баналност на ситуацијата. Нема хероизам во смрт поради проверка на нерегистрирано возило, нели?

Споменетата баналност на насилно наплаќање на давачки, измешано со оправданијата кои ги смислувал возачот на комбето била прекината со истрел од 9мм Лугер и директен погодок на еден цајкан во окото при што бил убиен на лице место.
Вториот цајкан се обидел да избега кон својата кола но бил спречен од два истрели на Хари Робертс од кои вториот завршил во главата на жртвата. Шокираниот трет цајкан кој останал во своето возило се обидел да го стартува возилото и да избега али Хари је био бржи и со четири истрели во главата и телото го ливидирал и третиот чувар на регистарски таблици и соодетни налепници.

Хари и друштво побегнале од местото на настанот (Шепердс Буш) и се криеле секој за себе на различни места. После три месеци масовна потрага Хари е фатен и по игра на случајот не добива смртна казна која што била укината само неколку месеци пред настанот - туку е осуден на thirty-to-life, втора најтешка казна во Британското правосудтсво после онаа life-for-life каква на пример сеуште одлежува Јоркширскиот Мевосек.

Ако ја парафразираме песната на Забрањено Пушење кои од своја страна ја парафразирале песничката на Џони Кеш, ќе испадне дека -

U Shepperds Bushu kada pođem ja, prati me dva-tri drotova
Okružni sudija je reko tries` godina, tries` godina strogog zatvora.
Okružni sudija je reko tries` godina, tries` godina za gadnog Harija.

Медиумите и официјалниот наратив се обиделе да дадат на приказната херојски спин во кој цајканите се херои а Хари манијак, но за чудо по извесно време меѓу рајата почнала да се пее песната Our mate Harry која со својот текст испраќа недвосмислена иако непријатна порака...

One Harry Roberts
There`s only one Harry Roberts
One Harry Roberts
There`s only one Harry Roberts

Harry Roberts is our friend
is our friend
is our friend
Harry Roberts is our friend, he kills coppers.

He lines them up two by two
two by two
two by two
Harry Roberts is our friend, he kills coppers.

Let him out to kill some more
kill some more
kill some more
let him out to kill some more, Harry Roberts

He shot three down in Shepherd's Bush
Shepherd's Bush
Shepherd's Bush
He shot three down in Shepherd's Bush, our mate Harry

Harry Roberts is our friend
is our friend
is our friend
Harry Roberts is our friend, he kills coppers.

Овој израз на урбаното народно творештво се пее и ден денес, поретко во пабови а почесто на трибини на фудбалските стадиони кои самите по себе отсекогаш биле микрокосмос на едно општество.
Останува прашањето зошто го тоа Хари направил. Можеби поради нерасчистени сметки со цајкани, можеби поради трауми од Кенија каде што бил пратен како задоцнет колонијален војник, можеби едноставно го мразел државниот рекет, а можеби само Хари си знае.

На крај треба да се одбележи дека Хари не отслужил триесет години туку цели 48 и конечно бил пуштен минатата година на слобода, во време кога Англија го забележа најлошиот испад на светско во фудбал. Вејн Руни не е Џеф Харст и Маракана не е Вембли. Излишно е да се каже дека пуштањето од затвор било проследено со поделеност во ставовите кај јавноста, од крајно згрозување над настанот до славење меѓу одредени кругови на Лондонското општество.

Raduje me jedna istina, iz KP doma vratit ću se ja
Ali Hakija nikad neće sa bara, sa bara se niko ne vraća.
Ali Hakija nikad neće sa bara, sa bara se niko ne vraća...

Spooky

(By Roger Mortis, 181/61)
Враќајки се дома од некоја прослава околу два часот по полноќ на 24 февруари 1957, познатиот американски актер Тели Савалас (славен по улогата на детективот Коџак) останува без бензин на автопат далеку од неговиот дом.
Чека извесно време да помине друг автомобил и со автостоп евентуално да се префрли до најблиската бензинска пупма. Сепак Савалас не дочекува ниту еден автомобил туку силен дожд. Решава да тргне да бара бензинска пупма - пеш. По неколку стотини метра среќата му се насмевнува, слуша звук на автомобил зад него иако автомобилот возел со исклучени светла што му се чини глупост или барем настраност на Савалас.
Црниот Кадилак застанува и возачот го прашува Савалас дали може да му помогне. Актерот прифаќа и влегува во колата иако му е нелагодна целата работа со тип кој вози без светла во тоа време на ноќта.

Савалас му кажува на возачот да го префрли до најблиската пупма. Тој се согласува и вози. Тели се обидува да започне неврзан разговор но човекот не одговара ништо освен на прашањето 'Каде возиш во ова време?' на што добива одговор - 'на крстосницата на мојата судбина'. Савалас по ова не се обидува да прави муабет помислувајќи дека возачот е луд или пијан...

Стигнувајќи до првата бензинска Савалас посегнува по својот новчаник и со ужас се присетува дека го оставил на прославата. Од нелагодната ситуација го вади чудниот соговорник кој му дава пари за бензин и конечно проговорува да не се грижи бидејќи ќе му ги врати парите кога ќе биде во можност.
Савалас кој утрото треба да оди во студио да снима, не може да си дозволи да отсуствува од снимање бидејќи се уште е на почеток на кариерата и ги прифаќа парите, но пред тоа ја запишува адресата и името на човекот кој двоумејќи се сепак му кажува кој е и каде живее. По неколку дена, Савалас сака да се оддолжи за услугата и се појавува на дадената адреса.

Ѕвони и ја прашува жената која му отвора дали тука живее Хари Аганис. Жената прашува во што е работата и Савалас објаснува зошто доаѓа. Жената почнува да се оденсува хистерично и му вели на Савалас да си оди. Актерот заинтригиран од целата ситуација и ја дава на жената членската карта од Синдикатот на актерите, објаснува кој е и го опишува Хари Аганис, нејзиниот сопруг, кој му помогнал на автопатот. Жената во солзи му дава слика од својот - покоен сопруг - и Савалас го препознава типот кој му позајмил пари. Исто дознава и дека Хари Аганис загинува во 1954 година во сообраќајна несреќа на истата делница од патот каде го сретнал. Хари Аганис враќајки се од годишнина на матура се судира со камион и загинува на самото место.

Тели Савалас до својата смрт во 1994 година раскажува за овој случај не можејќи рационално да објасни што се случило таа ноќ, и во два други наврати кога возејќи подоцна по тој ист пат се разминува со црн Кадилак кој вози без светла.

Larger than life

(By Roger Mortis, 180/60)
Оваа е една од оние прекрасни larger then life мистерии, кои ги надминуваат и најсмелите филмски сценарија, кои остануваат неразрешени и после децении и само ја подгреваат славата на легендарниот извршител, очигледен поклоник на доктрината за `индивидуална експропријација`...

На 24.11.1971, некој лик со целосно рандом фаца, експресија и надворешност си купил карта во еден правец од Портланд до Сиетл под име Ден Купер. Си седнал на седиштето заедно со уште 35 други патници и по извесно време ја повикал стјуардесата за да и даде лифче. Стјуардесата, навикната на типови кои и се пуштале на разни начини не обрнала внимание по што Ден морал да инсистира.
На изненадување на струајдесата, немало покана за пијачка туку закана со бомба. Ден и ја покажал бомбата (или барем нешто што личело на бомба), споменал дека има контакт-упаљач во раката и дека пораката треба да оди кај пилотите.
Се покажало дека Купер е скромен киднапер на авион, барал 200.000 долари (околу 1,2 милиони во денешна пара) во апоени од 20 долари, 4 падобрани и полнење со гориво на авионот кога ќе слета во Сиетл. За возврат ќе ги ослободел патниците.

Пилотите се известени за ова и ја известуваат контролата на лет која пак го известува ФБИ. Советувано им е да постапат според барањата на киднаперот. Немало многу време да се исполнат барањата на киднаперот, околу два часа лет, но и покрај тоа - полицијата успеала да ги сними сериските броеви на банкнотите и да му ували еден лажен падобран меѓу четирите.
По слетувањето, Купер се покажал како киднапер од збор, душа од човек, и ги ослободил сите заложници. Not sure ни дека знаеле дека воопшто биле киднапирани. Тоа се вика киднапирање со стил.

Авионот бил наполнет со гориво и повторно полетал, овој пат кон Рено, Невада, на барање на Купер.
Уследиле многу чудни и специфични инструкции на киднаперот, брзина на авионот од 320 км на час (нешто над минималната потребна колку да се одржи во лет), висина од 3000м, барал да не се активира вештачкиот притисок и да се спуштат тркалата. Пилотите немале избор и се согласиле.
Подоцна станало јасно зошто воопшто ги барал тие работи и зошто воопшто избрал Боинг Б-727 за киднапирање. Имено, тој тип на авион поради конфигурацијата на мотори имал помошен излез со скалички позади, сосема погоден за намерата на Купер да скокне со падобран.

Купер порачал виски и цигари и спокојно си седнал на седиште. После некое време ставил два падобрани на себе, ги зел парите, наредил да го отворат помошниот излез и скокнал - во легендите...

Неколку ловци Ф-106 во тоа време веќе го прателе авионот но попусто, не виделе ништо освен тоа дека скалите на помошниот излез на патничкиот авион се отворени.
Подоцна медиумите ќе го наречат киднаперот Д.Б.Купер чунки тоа име им делувало некако посекси.
Авионот слетал, сите членови на екипажот биле во најдобар ред а некаде во шумите на државата Вашингтон веројатно се приземјил најдрскиот киднапер во светот.
И покрај стотиците полицајци, федералци, војници и доброволци кои деноноќно ја чешлаат областа никаков траг не е најден, ниту падобран ниту било што друго.
До ден денешен не се знае кој бил и како завршил киднаперот и покрај исцрпната истрага, деталното барање низ шумите и планините и медиумската хистерија. Разни теории со текот на времето се појавувале, имало многу осомничени но ништо конкретно. Единствена трага се појавила 1980 кога биле пронајдени три пакувања со вкупно 5.000 долари на брегот на некоја река а сериските броеви се совпаѓале со украдените пари. Тоа докажало дека...ништо не докажало само ги подгреало шпекулaциите кои траат и ден денес.

Се тврдело дека Купер е екс-специјалец поради знењето и смелоста, други дека бил аматер, трети дека загинал при скокот, четврти дека го виделе на рандом место години после настанот...каква и да е вистината, човек не може а да не се запраша зошто во такви случаи просто `навива` за престапникот.

Лично сум фан на верзија во која живеел долго и лагодно без да се занимава со секојдневни стресови и во која `уз муабет, кафе и цигара` на некој шанк расправал со присутните околу тоа кој бил навистина Д.Б.Купер...

Вечната војна

(By Roger Mortis, 179/59)
Смртта најчесто е сосема анонимна, посебно во тивката класна војна која трае одамна и продолжува со несмален интензитет.

`Денес после пад од скеле се упокоил градежен работник.` е типичен наслов по медиуми, ако наслов воопшто и има. А многу почесто го нема отколку што го има.
Уште еден од армијата мртви кои го губат животот на работно место поради лоши услови за работа, немање заштита, премореност или пад на концентрација...
Колкав е бројот на мртви е тешко да се каже затоа што статистиките ги води државата а државата и од неа преферираниот економски модел се причинителот за смртта и би било многу наивно да се очекува од убиецот прецизно да ги документира своите злосторства. Кога станува број за трудови инвалиди тогаш тој број може да се помножи со некој шпекулативен мултипликатор и одненадеж непријатната реалност на илјадниците мртви и ранети во тивката војна на државата против рајата станува тешка за перцепирање.

Тие особи не се во служба на режими, не претепуваат и убиваат деца по улици, градат згради и куќи кои ќе бидат нечии домови, канализации и водоводи, инсталации и сето она кое го прави животот поудобен.

Но и покрај тоа, тие се страшно анонимни, нивната смрт не постои, се регистрира со два реда на 23 страна на весник во најдобар случај, нема индивидуализација на жртвите, нема дневни мудрувања, никој не ги есапи.
Нема почесна стрелба, нема тв-камери, нема изјави на породица и пријатели.
Нема ништо.

И така тивката војна подолжува да јаде човечко месо и меле човечки судбини.
Од мобилниот кој е во нашите раце поради смртта на милиони во Конго до типот кој бил затрупан во вашиот град копајќи за да се намести водовод, бескраен низ на тажни судбини и бескраен низ на раја која својата анонимност од овој ја пренесува на оној свет.

Стендек

(By Roger Mortis, 178/58)
И после година и половина не се знае ништо за судбината на исчезнатиот Малезиски патнички Боинг Б-777. И покрај безбројните шпекулации и теории многу е веројатно дека никогаш нема да се дознае реалната ситуација а ако некогаш се дознае тоа би можело да биде само по игра на случајноста.

Како во случајот на еден одамна исчезнат авион за кој се ределе многу приказни...
Во 1947 британски патнички Авро Ланкастриан (за оние кои се фанови на летечки машини - адаптација на бројните бомбардери Ланкастер, познати по ноќните посети над германски градови) на компанијата Бритиш Саут Америкен на пат од Буенос Аирес кон Сантиаго во Чиле - исчезнал без никаков траг.
Овој случај станал славен меѓу љубителите на мистерии поради последната порака на пилотот која гласела `Стендек`, збор без некое особено значење кој бил повторен на барање на контролата на лет неколку пати. Подоцна овој збор бил толкуван на разни начини, од забеганост на пилотот па се` до добрите стари мали зелени вонземјани кои киднапираат раја. Нејаснотијата на последната комуникација само придонесувала за мистичноста во овој случај.
Бензин на мистериозниот оган додавале и изјави на радио аматери дека и по последниот регистриран контакт со контролата, примиле `сос/мејдеј/something` сигнали.

Потрагата не дала никакви резултати и случајот останал без објаснение. Со децении се шпекулирало за судбината на авионот, се` до 1998 кога бил најден првиот траг од авионот (дел од еден од моторите) од страна на планинари во Андите.
Подоцна војници на Аргентинската армија нашле некои остатоци од лешеви за да во 2002, цели 55 години после настанот, преку ДНК идентификација се потврди идентитетот на патниците и судбината на авионот кој закачил врв со долниот дел од трупот и се срушил врз глечер.

Снегот кој силно врнел го прекрил авионот и оставил останатата работа да ја заврши глечерот.
Глечерот, делувајќи во склад со својата нестабилна природа целосно го прекрил авионот со мраз, едноставно го голтнал и го лансирал меѓу легендите...

Со подоцнежно топење на мразот, после половина век - од замрзнатата планинска утроба на светлина на денот излегла тажната реалност.
За потомците и понекој сеуште жив современик на патниците - конечно случајот добил епилог.

Можно е и во случајот со Малезискиот авион да се случило некакво фрик сценарио како погоре наведеното со што вистината би останала во домен на шпекулации се додека контра-фрик-ивент не би дал некакви одговори.

Космосот и Митре

(By Roger Mortis, 177/57)
Постои една категорија на лица која без моја свесна желба го активира Црвениот Кмер во мене.
Оние кои при споменување на било каква тема која е надвор од daily grind ја карактеризираат со зборови како `абе бегај филозофии` или `безвеза се замараш брат` , `криви дрини сеа ќе исправаме хехе`, `дај кажи како да се напраи пара вии го Митре до лани немаше сол во очи сеа вози бембе од девеесдевета` и слични изливи на општонародна мудрост.

Што може да се каже освен - Матер вам јебем.

Како да им кажеш дека си човек, резултат на милиони години еволуција, створ во посед на најкомплексниот мозок со најкомплексна невронска мрежа низ која секојдневно струјат илјадници мисли и идеи - во познатиот универзум?

Матер вам мусаву јебем.

И тоа што со самото постоење како човек, на тацна им се дадени мисловни процеси кои ги нема...да повторам, ниту едно битие во радиус од барем четири милиони светлосни години?

Матер вам црну јебем.

Можност за индивидуална перцепција, за сопствен израз и креација како дестилат на Случајот и на неброени варијабили кои и не морале да се постават на тој начин за да сето ова стане можно, колку коцки требало да се поклопат за воопшто да се егзистира како човек, можност за живеење на самосвесен живот за каков нема можност ниту едно нешто во познатиот...yup, познатиот космос?

И после сето тоа, како да се одреагира на ликови кои се обидуваат да ја ограничат вашата перцепција на бемвето на Митре од 1999?

Море Матер вам се ретардирану најебем.

Подземје

(By Roger Mortis, 176/56)
Чудна е потребата на властите во скоро сите рожби на злото познати како држави - да градат подземни скривалишта каде би се сокриле во случај на губење власт или во случај на природна или антропогена катастрофа.

Повеќето од државите во светот имале подземни скривалишта во распон од обичен бункер па се` до цели подземни градови. Нуклеарниот холокауст или Зомби апокалипсата не смее да ги затекне политичарите неподготвени...

Во САД се познати Норад центарот Чејен маунтин и Рејвнрок базата каде што постојат огромни подземни комплекси, во првиот случај издлабени во гранитна планина, каде што америчката власт и главниот штаб требало да се скријат во случај на инкаминг нуклеарни проектили. Освен подземните градови имаат и неколку авиони, сериозно модификувани Боинг Б-707 и 747, не само популарниот Ер форс уан туку и многу други, Е-4 Најтвоч на пример, најскапиот авион на светот после Б-2, тука се и соодветни бродови кои овозможувале продолжување на дејствија после `првиот удар`.

Советските власти исто така имале такви чуда, како континуитет на подземни тунели и градби уште од времето на Иван Грозни, се зборува дека под Кремљ наводно имало специјална линија на метрото која водела до други подземни центри или аеродроми и за неа требало хајест клиренс за да се пристапи. Најголем дел од тие градби биле започнати во времето на Сталин, а колку и какви постојат е предмет на шпекулации. Друг центар имало под планината Јамантау на Урал.

Своевремено Хитлер, како убер-злобна но и впечатлива особа имал свој подземен град под Берлин а тука била и Волчјата Јама во Источна Прусија. Можеби единствен пример на ставање во оперативна употреба на типично Думсдеј живеалиште со цел да се заштити власта, иако знаеме како сето тоа заврши (or do we?).
Во Баварија имало напуштени рудници за сол кои нацистите ги модифицирале во подземни бази од каде што требало да делуваат наци-герилските сили, организацијата Ди Веревулф после потпишувањето на капитуалцијата, вршење зулуми по сојузничките окупациони зони. Не биднало нешто од тоа, рајата била уморна од војни...но затоа останала легендата на нацистичките тајни бази на Антарктик (!?) каде Адолф, Менгеле, Борман и други фини господа и дами нашле прибежиште од рушевините на третиот Рајх и нормално, напорно работеле на создавање на четвртиот Рајх (а што друго и би правеле по цели денови на Антарктик).
Оваа теорија се базира на реални експедиции пред војната на Антарктик каде била прогласена Нова Швабија на одредена територија на белиот континент.

Што и не е толку чудно, кој континент би бил поприкладен за Ариевци од - белиот?

На просторите на екс-Југославија најпознати се подземниот град на Тито, `Д-0` кај Коњиц во Босна и подземниот аеродром (no brainer, but still...) Жељава во Хрватска.
Во Романија, Чаушеску изградил подземна мрежа под Букурешт, посебно околу неговиот дворец  кој бил втор најголем објект во светот по квадратура после Пентагон. Недовршен до времето на прекрасното стрелање на Никулае, објектот сеуште не бил доволно истражен а наводно имало и раја која залутала истражувајќи по тунелите.....and was never seen again.

Во Македонија има муабети за планината Јасен каде што имало екс-ЈНА подземна база која денес имала намена за прибежиште на политичари во случај на фрка и некои муабети за слична градба на Криволак.

Основната идеја на ваквите бизарни градби е т.н.состојба на continuity of Government, продолжување на владеењето на државните власти и после катаклизмичен настан.

Или со други зборови - властите низ светот порачуваат дека планираат да земаат арач и во постапокалиптичен свет на нуклеарна зима која може да стане реалност само по нивна вина...

Ел Псикопата`

(By Roger Mortis, 175/55)
Феноменот на сериските убијци одамна е навлезен во популарната култура.
До таа мера што припадниците на `елитата` на сторители на ултимативното кривично дело - убиство се перцепираат со фасцинација кај широките народни маси, на таквите креатури им се посветува несразмерно внимание, медиумите се полни со `подвизите` на особи кои според дефиниција убиле барем три лица со меѓупериод на `кулирање`.

Let`s jump into the bandwagon then...with a hip twist of course, let`s go to Latin America.

Познат е случајот на серискиот убиец `Зодијак` кој ординирал во САД во 60-те и 70-те години (а можеби и подолго) снимани се филмови и документарци и пишувани се и книги.
Надвор од секојдневните меридијани, манијак со сличен modus operandi и со иста способност за `исчезнување` и изоставање траги убивал во Коста Рика, поточно убил 31 жртва од 1986 до 1997. Наречен Ел Псикопата, убиецот најчесто убивал парови кои оделе на осамени места да имаат секс. Но со тек на време тоа му станало недоволно за неговите апетити и во една прилика масакрирал шест ученички заедно со учителката кои биле на излет во природа, во реонот кој станал познат како `Триаголникот на смртта` меѓу градовите Алахуела и Картаго.

Најчесто користел автомат М-3 Грис Ган за самите убиства, а кај повеќето жртви продолжувал со сечење на делови од телото, обично градите на девојките кои веројатно ги собирал како сувенири.
Костариканските власти се обратиле за помош на ФБИ но и покрај заедничката работа манијакот останува до ден денес на слобода. Дали продолжил да убива не е познато бидејќи после 1997 убиствата во тој реон престанале.
Не е невозможно еден ден и да се појави во јавност и да си живее безгрижно бидејќи во Коста Рика, за разлика од многу други земји - и убиството како кривично дело било подложно на застарување.

Постојат многу теории за тоа кој е убиецот, од екс-герилец на кого му избегала топката по удолница, богат и размазен син на влијателни родители кој своите манијакални апетити ги задоволува со помош на корумпирање на полицијата, а можеби и самиот Зодијак кој емигрирал во Коста Рика откако истрагата во САД се приближила доволно блиску за да избега во тропскиот рај и да продолжи со своите крвави навики.

Мистерија е зошто многу манијаци убиваат љубовни парови, што е тоа што ги доведува до бес при погледот на пар кој се бакнува или има секс?!
Дали нивната немоќ да остварат било каква искрена врска со припадник на човечкиот род ги доведува до убиствено лудило?

Како и да е, за неколку години се очекува излегување на албум со самолепливи сликички `Најголемите сериски убијци во 20.век`. Децата ќе можат да се менуваат со своите другарчиња со дупликати и да навиваат за својот омилен сериски убиец во директен пренос на најновото реално шоу -`Убиствено катче`.

Онака...

(By Roger Mortis, 174/54)
Апатијата е едно од најголемите зла на овие простори.
Колку се мртви луѓево немаат поим.
А некој би помислил дека мртвилото доаѓа со смртта.
Не баш, мртвите се секаде наоколу, ги среќавате секојдневно, некои ги гледате а некои се сосема невидливи и покрај определената физичка форма.

Единствено никој не ги информирал дека се мртви па затоа сеуште не ја напуштиле оваа реалност.

Убиена е секоја радост, иницијатива, ентузијазам.
Умираат и радостите и тагите.
Свадби, матури, свршувачки, дипломирања, родендени, крштевки...ради реда, онака, ``на вересија``, колку да се каже, да се помине на редот.
И исти такви погреби...онака.
Порано мислев дека луѓето ги кријат емоциите и се` контролираат.
Но деновиве сфатив дека воопшто немаат емоции за да ги скријат.
Ништо повеќе не ја раздвојува емоцијата од нејзината симулација.
Симулација поради навика. Или поради очекувањата на останатите.

Онака. Лабаво. Живот ради реда. Да не е ``без ич``...

Regards from Sector Northeast, Earth 4, Quadrant 75 of the Multiverse

Седум два седум до крајот...

(By Roger Mortis, 173/53)
Дали е можно човек да не биде откриен кога е баран од ЦИА, ФБИ, Хоумленд Секјурити и генералниот штаб на американските вооружени сили и тоа после неколку години детална потрага, со ангажирање на сите расположиви средства кои се на располагање на најмасовната и технички најопремена воено-обавештајна машинерија?!

Можеби да а можеби и не...

А дали е можно човек да се скрие - не сам туку во друштво на патнички авион Боинг Б-727 in all it`s size & glory, во случај да го бараат горенаведените организации?
Сосема можно!

Тоа го сторил извесен Бен Падиља, американски пилот заедно со механичарот Џон Мутанту од Конго-Киншаса (симпатично презиме, нема што).
Во Мај 2003 од пистата на меѓународниот аеродром во Луанда, Ангола, двајцата ликови се качиле во ветеранот Б-727 кој бил без никакви ознаки на него, ги исклучиле сите сигнализации (светла, транспондери) и покрај шокираните контролори на лет кои не им дале дозвола за полетување - полетале.
И секако - од моментот на полетувањето до денес - нивната судбина и онаа на авионот остануваат непознати.

Во екот на паниката поради настаните од 9/11, Американските власти не штеделе средства да го пронајдат авионот и крадците. Попусто, после две и пол години опсежна потрага и неколку можни сценарија кои испаднале дека не се точни - се откажале од потрагата. Имајќи ја во предвид денешната технологија, чудно е како може да исчезне толкав авион без никаква трага зад себе. Никој никаде не видел или пријавил пад или слетување ниту пак прелет на авионот над некоја територија.

Останале само шпекулациите, гласините, теориите и претпоставките - од измама со осигурување, преку тајна продажба на авионот, влетување во паралелна димензија до киднапирање од вонземјани.
Но и да станувало збор за осигурување или продажба, некогаш, некаде ќе излезел на виделина некаков траг, било што. До ден денес немало апсолутно ништо...

За една шака ориз

(By Roger Mortis, 172/52)
Постои генијално решение за проблемите кои ја мачат напатената работничка класа, работното селанство и интелектуалата во РМ : формирање на Маоистичка герилска организација во преспанските џунгли која ќе се нарекува `Црвени Хунзи` - според светлиот пример на другарот Салот Сар во Индокина.

Црвените Хунзи, со самопрегорна работа и просветителска дејност со цел формирање на класна свест кај руралното население (со акцент на постари младинци и младинки) треба да формираат вооружена сила која ќе создаде услови за дигање на револуција.
Откако ќе придобијат доволно голем број револуционери - следува пресметка со силите на режимот, клерот и ситно-буржоаската психологија. За неколку месеци револуционерниот жар ќе ја зафати целата земја и при крајот на пролетта, Црвените Хунзи триумфално ќе влезат во Скопје.

Следува бришење на 2015.година од календарот и објавување на `Нулта Година`, со што ќе започне сметањето на времето од моментот на триумфот на револуцијата. Следен чекор - АГРАРНА РЕФОРМА !

За да успее револуцијата ќе требаат средства.
А тие лежат во извозот.
Тоа значи нула увоз а многу извоз.
Се зборува дека на светските пазари многу бил баран оризот.
Црвените Хунзи ќе го евакуираат целокупното градското население и ќе го распоредат по руралните предели каде што ќе се бави со земјоделие, со главен акцент на одгледување оризови култури.

Оваа одлука ќе има и прочистително дејство, и онака градовите се потенцијално легло на контрареволуционерна дејност.
Посебни задачи ќе добијат припадниците на стариот режим, бирократијата и религијата, на пример копање и празнење септички јами, канали и ендеци. За почеток...
Секој ќе мора да си го заработи својот леб насушен, во случајов својата шака ориз.
Напоредно со тоа, ќе се одвива и вистинско, народно образование, младинците и младинките ќе учат да ракуваат со АК-47, СКС и РПГ, бидејќи непријателот никогаш не спие!

Можеби нема да преживеат сите, но оние кои ќе преживеат ќе влезат директно во светлата иднина на бескласното општество.
А ако не влезат, и онака не заслужиле.

Летечкиот Холанѓанец

(By Roger Mortis, 171/051)
Од многуте мистерии на морските длабочини, мистеријата за бродот кој се појавува и исчезнува околу `ртот на Добра надеж (на работ на Јужна Африка) е еден од најдолготрајните.

Холандската фрегата Де Флигенде Холандер во средината на 17.век се упатила за Источна Индија под водство на капетанот Хендрик Ван Дер Декер. Стигнувајќи до `ртот кој не е познат како премногу едноставен за пловење, посебно во тоа време кога на многу морнари им станал гроб, Хендрик решил да го преплови по секоја цена, и тоа што побрзо за инает на бурното време и струите кои му сметале на `Летечкиот холанѓанец`. Откако не успеал во првиот обид, упорен човек каков што бил се обидел повторно...и повторно...и повторно...сето тоа залудно.

Упорноста не секогаш се исплати и морнарите биле исцрпени и гневни а таа комбинација во тоа време често резултирала со побуна и висење на капетанот на ветренцето кое го ниша јажето на јарболот.
Капетанот свесен за тоа, решил да посегне по помош на малку...неортодоксен начин - повикувајќи го Ѓаволот лично да му асистира, откако Бог не направил премногу за да ги услиши молитвите.

Ѓаволот како ѓавол, помогнал ама барал потпис, нормално - со крв.
Некои морнари, разочарани од про-сатанскиот договор на капетанот, во склад со своето време - го проколнале капетанот никогаш да не пристигне во ниедно пристаниште се` до крајот на светот и крајот на времето. Не им текнало дека со тоа и самите нема да стапнат на копно до судниот ден, веројатно и не биле најбистри...

Како и да е, откако го поминале `ртот, бродот, капетанот и екипажот - исчезнале.
Нивната субдина останала непозната иако низ вековите па се` до денес - глетката на Летечкиот Холанѓанец е честа појава, за посуеверните морнари знак за претстоечки проблеми или соочување со тонење и смрт. Многу познати личности го виделе бродот-фантом како лута заробен во регионот околу `ртот (а понекогаш и нешто понатаму), меѓу кои и британскиот крал Џорџ V кој за време на едно пловење на крстосувач на британската морнарица јасно заедно со екипажот го забележал Холанѓанецот како плови пред нивниот брод на мало растојание, језива појава со искината едра и црвени светла на палубата.

Опседнати со оваа мистерија биле многу писатели и поети, а најпознат е композиторот Рихард Вагнер кој го овековечил бродот со својата опера - `Летечкиот Холанѓанец`.

Постои и приказна за најбаксузниот морнар ever кој пловејќи со векови на Холанѓанецот - после многу перипетии некако успеал да избега од проколнатиот брод, да скокне во вода и да се надева на спас.
А спасот дошол после неколку часа кога еден друг едреник го забележал морнарот и го избавил од водата. Наоѓајќи се безбедно на палубата и благодарејќи им на морнарите кои го забележале и спасиле, морнарот прашал за името на бродот кој го пронашол.

Одговорот бил - Мари Селест...

Cult goes Atomic

(By Roger Mortis, 170/50)
Што имаат заедничко забегана секта и атомска бомба? Можеби повеќе отколку што би се помислило на прв поглед.

Една од најкреативните секти во последните децении, јапонската Аум Шинрикјо, славна по бројни убиства и самоубиства и секако нивните `пет минути слава`, нападот со нервен отров Сарин во Токиското метро во 1995 кој одзел барем 12 животи а повредени имало над 6.000.

Нивната `теологија` се состоела од токсичен микс кој се состоел од христијанското Откровение, сомнителни ранобудистички толкувања, незаобиколната Шива и неколку пасуси на Нострадамус, сето тоа споено меѓусебе со харизмата на лидерот и очекувањето на крајот на светот околу истекот на Милениумот.

Сепак најшокантно делува сознанието дека експериментирале и со нуклеарна опција.

Мистериозниот сеизмички настан кога сеизмометрите регистрирале потрес како резултат на експлозија во Австралискиот аутбек на локацијата Банџаварн на 28.мај 1993 а кој би бил еквивалент на детонација од 2 кТ, заедно со сведочењата на Абориџини и фармери за голема експлозија - наведува на можност дека научниот тим на сектата создал некаква направа која би ги сместила во нуклеарниот клуб како единствена невладина организација со нуклеарен потенцијал во светот.
Или дека однекаде донеле веќе готова бомба.
Сведоци потврдиле дека сектата набавила заштитни одела, механизација, лабораториска опрема, механички копачи, хемикалии и мистериозни кутии со непозната содржина декларирана како `солна киселина`...

Потврдено е дека сектата која што имала огромна фан-база во тогашна Русија се обидувала да набави тактичко нуклеарно оружје од арсеналот на зомбифицираната руска држава. Дали навистина набавиле и пробно детонирале такво оружје е тешко да се каже но постојат сериозни индиции кои наведуваат на таков заклучок.

Властите не реагирале на настанот бидејќи сектата сеуште ја немала репутацијата која ќе ја стекне со нападот во Токио, а ранчот од 200.000 хектари сектата го продала пред да се `прослави` со нервен гас. Подоцна било откриено дека меѓу другите забегани активности секташите ископувале ураниумова руда на ранчот...

Некој би помислил дека толку креативна секта брзо би исчезнала од сцената после пресметката на Јапонските власти со неа и пресудата на смртна казна на лидерот Шоко Асахара - и би се излагал.
Секташите се` сеуште вредни како мравки и се ребрендирале под ново име `Алеф` па веројатно продолжуваат да сонуваат за нов крај на светот поттикнат од нивна атомска бомба која би била трета детонирана на Јапонско тло...