Кога чудакот со илјада гласови занеме

(By The Marked One, 134/031)
Чудакот навистина имаше илјадници гласови.
Секој глас беше посебен, колоритен и сосем реален, уникатен во многу погледи. Секој од нив некако таинствено се проткајуваше меѓу останатите, архетип на индивидуалната волја, а сепак заедно грмеа посилно од катаклизмична вулканска ерупција. Нешто што тој одамна го беше изумил, сознание кое го беше запоставил како кујнска алатка која ретко се користи.

Долго време чудакот зборуваше со себеси, во еманципирачки акт наспроти опресијата на осаменоста емулираше дебата, за чудо секогаш доаѓајќи до разни констатации кои понекогаш и не му беа по волја. Беше тоа одамна, а воздухот во неговата кревка куќарка која осамена се клацкаше во планинските венци, одеднаш се промени. Чудакот не ја насети промената, беше сосем внесен во дебатирачките игри и воопшто не обрна внимание.

Всушност, џагорот беше доволно бучен, расправата доволно разгорена при што чудакот никогаш не забележа дека еден од гласовите засекогаш згасна. Чудакот имаше илјада гласови, еден од нив, дали повеќе или помалку во моментов не правеа разлика.

Но гласовите продолжија да исчезнуваат. Еден по еден, како мали светулки, ѕвезди кои го достигнале својот финален стадиум згаснуваа во ноќта. Мирисот на смртта, гнил и застоен, тлееше во воздухот. Се чинеше дека чудакот конечно стануваше се посвесен за зголемувачката тишина. Џагорот полека замираше, беше тих, ослабен, како да доаѓа од некоја огромна далечина.

Чудакот сепак остана со неверица на лицето, сеуште убедувајќи се дека гласовите ќе се вратат. Зборуваше полека, со смирен израз на лицето а сепак длабоко во себе го чувствуваше надоаѓањето на пропаста.
Не мина долго, а чудакот забрзано занемуваше. Се обидуваше да ги повика своите гласови, поставувајќи го грлото во специфични позиции, чиниш инструмент, во беспомошен обид да ги врати. Веќе избезумен по неуспешните обиди, почна да се тресе и безумно да си нанесува повреди по телото. Дивјачки се удираше по главата, се гризеше по рацете и си ги гребеше градите.
По десетина минути кога заморот конечно го кутна, легна врз прашливиот под покриен со модринки и длабоки рани, заспивајќи веднаш.

Кога утредента се разбуди, стана и тргна да се замие во тоалетот. Се погледна себеси, се насмевна и рече : “Бурна вечер...”
Никаков звук не произлезе од неговата уста. Се обиде повторно. И повторно. Се обиде со други зборови, реченици. Други гласови. Безуспешно. Врескаше, или барем се обиде, бесчујно, со израз на болна агонија на лицето.

Поразен, кутнат од сопствената клета судбина се испружи на подот и ги затвори очите.

Constantine

(By The Marked One, 133/031)
Беше дождливо тоа утро.
Вообичаено за тој дел од годината, сепак баш таа година и не беше позната по влажноста, барем така ми вели сеќавањето.
Па токму тоа, невообичаено утро се појавија тие.
Мисионерите.
Беа дојдени од некоја далечна земја, таму некаде на западот, тоа мистериозно подрачје на светот со кое јас не бев запознат.

Мисионерите беа чудни луѓе, јас никогаш немав сретнато ликови од таков крој. Беше апсолутно конфузно на почетокот, комуникацијата иако бавна и со потешкотии за двете страни сепак ми се допадна. Веројатно и другите го мислеа токму истото.

Не мина долго време, а јас иако сметајќи се себеси за едно од поучените деца во нашето селце, со оглед на тоа дека бев слабичок и не можев да се посветам на физичка работа како моите врсници, сепак се најдов во тесно, чувствувајќи се толку неук, дури и глупав во присуство на тие моќници.
Тие беа совршени, чиниш блескаа од сето тоа знаење, моќта на информираноста беше материјализирана во заслепувачка светлина која доаѓаше од нивните глави крунисани со еден ореол симболизирајќи божественост. Беа надмоќни во секое поле, и нормално сите ние сакавме да учиме од нив.
Така мисионерите станаа наши тутори, наш Вергилиј низ пеколот на незнаењето посочувајќи го пред нас патот како мала газиена ламба, единствен пријател во темнината. Учевме од нив, ги восприемавме нивните мисли но и нивните амбиции и полека, можеби делумно со намера се претворавме во нашите учители.

И тогаш тие си заминаа.

Нашето селце остана пусто, џагорот затише и ние потонавме во медитативен транс. Јас лично се чувствував како пропаднат експеримент, напуштен од некој научник кој поради оваа или онаа причина не оставил нас, субјектите, длабоко во некој прашлив магацин во тегла без етикета. Сега тие се некаде далеку, претпоставувам во нивните домови во таа мистериозна западњачка култура која нашите умови не ја разбираа, а нашите обичаи никогаш не ја прифатија.

Магичен круг

(By Igor, 132/031)
Кој ги издигнува политичарите?
Ние.
А ние сме влезени во магичен круг, единствениот спас е да се рече стоп. Само што е потребна  дехипноза на народот, бидејќи рајата од поодамна е во хипнотички транс. И "итрите" политичари и "простиот народ" се дел од играта. И проститутките и светците, и сите други спротивности во кои едните се демек горе а другите долу.

Снобизмот е директна последица од години и години перење на мозок. Тоа се програми кои се комбинација на непосредно наметнати "програмирања" или како реакција на истите. Слободна воља кај луѓето не постои, се се тоа патерни на однесување. Се е влезено во магичниот круг во кој некој друг ги диктира правилата. На прв поглед тоа е државата, но ако се запрашаме кој е мотивот зад сето тоа?
Дали можеби позади системот постои некоја интелигенција која го створила всушност?

Eве еден симбол на Византија.
Во едната рака двоглавото орле држи меч (симболизирајќи ја државата), а во другата е црквата (крстот). Над тие две е круната која ги контролира и обете. Се живо на овој свет работи за интересите на "круната".

Често она кое луѓето го посочуваат е само мал дел и не може да се третира изолирано од сите други програми. Во основа државата го стимулира егото, можеби од таму треба да се почне. Можеби кога би дознале за својата вистинска природа луѓето ќе појдат по правиот пат.

Гледам и се чудам дали е тоа можно...најлесен начин е да го снема апаратот за контрола и манипулација на народот, а тоа е државата. После многу години (генерации) на луѓе можеби ќе се стабилизира животот на планетава. Кога би се просветлиле луѓето, кога би дознале за својата природа животот на земјава ќе стане како во замислениот рај.

The truth is outside of all fixed patterns.

Гасеници

(By The Marked One, 131/031)
Чекав автобус вчера.
Како и завчера. Ништо посебно навистина. По стандардната маршута проаѓав покрај собранието со претерано очигледен неизмерен презир на лицето, нешто слично на гримасите кои ги правам во тоалетот рано наутро по долга ноќ исполнета со чили, месо со непознато потекло и статии на купени новинарски ректумољубници.

Во пресрет, повторно ми дојде Г-дин АкоСакате. Фино момче во години, судбината, каква и да била токму неговата, го оставила на улица. Очигледно, позицијата во која се наоѓа е во најмала рака незавидна.
Прилично круто, без збор, дури и без да го погледнам фрлив некоја зафрлена монета во малото пластично канче и незаинтересирано, некако ноншалантно ја продолжив маршутата.

Секунда контакт доволно да ме зашемети. Барем во истиот момент кога решив да и обрнам внимание на целата таа навидум вообичаена сцена. Одеднаш, како самиот ѓавол (кој не постои) да ми шепна цела филозофија читко компактифицирана во два збора.

“Јади гомна!”

Како требаше да го сфатам ова?
Како што сакам, јади гомна ѓаволе...Всушност не постоиш. Зарем повторно со себе зборував тој ден?

Во очи веднаш ми падна еден млад пар. Не им давам повеќе од 14-тина годинки на дечиштата.
Очигледна беше љубовта. Или барем љубовта на момчето кон недооформеното (иако веројатно веќе ебено од минимум тројца соселани и еден близок роднина) газе на девојката.
Раката која повеќе од очигледно не дошла во контакт со Бон-Тон сликовница во прво одделение скоро да пенетрираше низ гаќите на кои има ДНК од минимум тројца кои не ги носеле.
Soft porn на автобуска станица, без разголените гениталии. Звучи како вообичаениот влажен сон на просечниот otaku. Само што девојката не беше CGI.

Како и да е,  почувствував силен наплив на омраза кон се околу мене. Општество каде изопаченоста достигна ново ниво, секојдневно надминувајќи се себеси во една величенствена парада на непристојност.
Човек денес би правел се и сешто, на се и сешто. Било кога, било каде. Сексот се форсира надвор од табу блокот, во ред, но не и на лицата чијашто возраст соодведствува со зрелоста потребна за да се афирмираат како активни учесници во истиот.

“Завршивме основно и он очекува да ме најде невина?”

Урбана легенда или не, младите слепо се впуштаат во девијантни актови кои само се презентирани и карикирани како „in„ и младиот џган без грам едукација е препуштен сам на себеси да преплива низ сексот и дрогите.
Од едната страна ги имаш дечињата кои уште не ја прочитале ни Хајди, а веќе гордо можат да набројат со колку мажи биле досега. Од другата страна имаш багра која напаѓа деца и стари дедовци по сокаците, демолира автобуси и пишува политички натписи по фасадите на зградите.

Гореспомнатите ректумољубници тирадираат околу истово како и јас, се разбира не заборавајќи да напоменат дека немирите се обид на противничките ректуми да ги дестабилизираат овие кои ги плаќаат.

А, кој навистина е виновен што нашите и вашите деца се фатени во вкрстен оган?

Па, ние.

LTBS (Long-term brain spasm)

(By The Marked One, 130/031)
Ритчето измет кое денес модерните религиозни иституции ни го продаваат и бескрајно трагикомичните последици од спроведувањето на писмото на истите. Како да не ги сакаш? Како да не ги мразиш?
Како добра комедија која те боде во его. Како одвратен хорор кој едвај чекаш да заврши.

Сеуште контемплирам околу целата конфузија која ми ја креира неможноста да го разберам слепилото кое од никаде го индуцираат малигните клетки на овие институции.
Накалемени во општеството како антагонистот во Alien, ја цицаат рационалната мисла и ја импозираат својата доктрина, маргинализирајќи го секој обид да се секуларизира истото.

Две карти, страв од знаење и страв поради незнаење веројатно отсекогаш играле клучна улога при креирање на превез за одредена целна група на луѓе, барем кога станува збор за акумулирање на материјални средства на грбот на истата, истовремено умствено поробувајќи ги нејзините идеи притоа заменувајќи ги со ветер и магла.
Шематизацијата, повторно и повторно се реализира во бескраен континуум, единствено генерирајќи уште причини за младиот необразован човек насилно да ја импозира пресно наметнатата идеологија врз своите врсници, кои нажалост, ја немале среќата да му дојдат во пресрет на неговиот замислен пријател, ниту пак се во посед на огнено оружје во моментот.

Едноставно прашање, “Дали мојот замислен пријател е и твој замислен пријател?” е тенкото парче стакло меѓу вас и 11 милиметарскиот куршум кој е на траекторија кон вашата слепоочница.

Синото или црвеното, во секој случај болат.

Контемплацијата, едукацијата и слични ноќни мори на новите генерации

(By The Marked One, 129/031)
Се наоѓаме во ситуација за која само најгнасниот речник на некој носач на јаглен, кочијаш или шофер во шпедиција би бил погоден доколку би сакале истата да ја опишеме.
Последиците на една болест, која е неспоредливо поодвратна од вирус кој го претвора вашиот дигестивен тракт во материјалот кој го експортира до ректумот, допрва ќе ги почувствуваме на своја кожа, јас лично сум згрозен од симптоматските последици на она што го предвидов пред неколку години.

Се наоѓам во Скопје, одбивен воздух, мирисот на неморал, беспрекорност на грешките во образованието и непокорна глупост ги исполнува моите и така веќе разорени гради, вбризгувајќи ми чувство на прекуноќно застоен секрет во грлото.
Силно чувство на одвратност ме обзема и се чувствувам како некој да ми заглавил прст во грлово, надевајќи се дека ќе повратам. Го поддржувам, доколку асфиксирам од повраќаницата.
Веќе сме на штрек, со гради кои скоро да напукнале од нетрпение, трепериме во исчекување на веста за првата смрт на 12 годишник, претепан во автобус додека се враќал сам накај дома бидејќи останал да ја поправи тазе единицата по Географија.

Кутриот, го нападнале дивите орди како што милуваат телевизиите да ги нарекуваат и решиле дека неговото постоење, наводно дефинирано на толку многу начини како религија и националност, атрибути со кои се здобил по случајност, се разликува од нивното, треба да биде помножено со нула.
Кој е па тој сега, да има различно мислење, став и верување?
Крв треба да падне! Нели?
И ви велам, не се тие виновни.

Целата вина паѓа на истите тие кои овие дрва ги наводнувале со лоши или никакви информации. Дивите орди се диви затоа што тоа е единствениот начин на кој тие и можат да битисуваат во општествово ни насушно.
Високо Образованите Личности (В.О.Л.-овите) кои успеаа така читко и ефикасно да дефецираат врз нашава и така нестабилна иднина сега ќе ги решаваат проблемите кои патем тие ги создадоа?!
Навистина, а потоа ќе мастурбираме на истите, ќе ги обожуваме нивните плакати проаѓајќи покрај плеховите на Железничка.

Истите тие кои ни ги клесаат надгробните плочи и секојдневно пишуваат епитаф на рационалниот и инквизитивен став на младите.
Не може да се одржи соживотот кој не постои. Што фајде од малтерот кога наместо цигли имаш весници?!
Истите тие ликови кои се колнат во Бог или некоја друга фигура од бајките дека “работат на тоа да се превентираат нередите низ градот” заборавија да напоменат дека воведоа фаличен систем кој требаше да помогне воопшто да не дојде до тие нереди.
Сега, генерација по генерација младите се адаптираат на lazy thinking, ги пијат дркотините на група квази авторитети и уживаат додека нивните лаги ги стимулираат нивните центри за задоволство.

Воопшто не ни помислуваат на либерација од доктрините.
Причинско-последично имаме натепани деца и баби по темните напуштени улички.
И кој е крив?
Па, ние.

Razor

(By The Marked One, 128/031)
Godless,
Demented contraption.
Named by man
In dazzling diffraction.

Twisted,
Bringer of fright.
Blood freshened God
Overseeing the night.

Fistful ideas
of torment most vile.
I clench it towards you
with my crooked smile.

Pouring cyanide
On your fragile dreams.
In shackles eternal
agonizingly scream.