The Sailor

(By The Marked One, 119/029)
Given birth, set out at sea,
young and strong
ignorant of what is to be.
A blank stare, his glistening eyes
fail to perceive the waves that arise.

The words never spoken,
The melodies unheard.
Left alone, friendless
Escapee from the herd.

The storms ruthlessly raged,
The tides danced across
Leaving him ashore, fragile and aged.

An eldery man sat ashore,
Looking upon the one thing he adored.

He sets sail one last time.

May

(By Roger Mortis, 118/029)
He lived in Berlin in May Forty-five,
midst concrete rubble and dying dreams
Volksturm`s crest on his empty sleeve
queueing to mingle with unfortunate limbs

They fought in Paris, May Seventy-one
last barricade falling, young lovers in arms
through cursed ideals she followed her man
the firing squad killing `nother romance

He dwelt in Phnom Penh, May Seventy-five
complacent a bit, warnings be damned
future was steamrolled, lucky ones ran
Year Zero arrived, courtesy of reason maimed

She drank in Khartoum, May Eighty-five
heads impaled with hive-minded rage
Highland Malt straight, strong as Mahdi`s strive
Slow recollection, was that son`s head in a cage ?

All with their reasons, perhaps even clear
humans offering sacrifice, kneeling on the floor
her majesty Hope it was, crowned in fear
seldomly in mood, she ran through the back door.

Paradigm shift

(By The Marked One, 117/028)
Таканаречената објективна вистина отсекогаш ќе генерира архетипови на моментални општествени феномени.
Ќе обликува карактерни црти и атрибуции на општествени единки,
ќе ги интегрира во Генералната слика и ќе ги истиска оние кои будно ја отфрлаат догмата.
Кон ваквите општествени феномени, генералната популација, просекот, секогаш пристапува по одредена парадигма која ќе ја обликува и предводи master-mind-елемент како власт, медиум, авторитетна личност како научник, филозоф или шоумен.

Се разбира, концептот е ever-changing и морфира и се молдира според желбите и потребите на истите оние кои го сублимираат во секојдневието на денешниот човек.
Ирационалната општоприфатеност на тврдењата на одредени непроверени интелекти доведува до сосем лесно, брзо и ефикасно менување на генералната слика во дадено општество.
Како тоа перцепира одредени индивидуи кои битисуваат во него, и се разбира како ги конфронтира истите.

Но, конфузно е како масата е игнорантна во врска со тие промени на општествениот архетип?
Зошто и како сеопштото население не ги забележува промените кои често се нелогични и ги заменува со приказни во кои е подопадливо да се верува и панично создава сопствени себе-измамувачки илузии поради постојаната потреба да се чувствува сигурно.
Дали на некој таинствен начин луѓето се способни да се натераат да ги заборават аргументите кои им ги наметнале истите тие кои сега наметнуваат некоја нова вистина , сосем спротивна на онаа во која досега се крстеле без воопшто да настане забуна и некој да се запраша што стана со старата.

Всушност, луѓето ќе заборават дека таа некогаш постоела.
Oваа способност да ја менуваат сегашноста ги научи господарите дека се способни да ја модифицираат и историјата.
Свесни сме дека тоа се случува и денес. Прост пример сме и ние како држава, учебниците денес содржат имиња на албански херои кои демек се бореле за некоја македонска кауза.
Информации кои не постоле во учебниците пред 15 години.
А сега спиеме на ново уво и во ист кош ги ставаме гегите и комитите.
Бесмислено е кога ќе се претстави вака, нели?
Но историјата е контролирана како и сегашноста.

А ако ги имаш овие две, третото е мачкина кашлица.

Фасцинирачки фасцинации

(By The Marked One, 116/028)
Соочен со длабоките корени на егоцентризмот во мене, принуден сум да ја ставам на тапет потребата од обожување одредени сензации и карактери, засновано на дадени атрибуции кои субјективно ги сметаме за вредности.
Непотребно е да го потврдуваме присуството на доза егоцентризам во било кој
Човек, потребата да се биде во право и илузиите кои се создаваат при задоволувањето на истите се само уште еден природен човечки атрибут кој го храни егоцентризмот.

Непотребно е сево ова да се дебатира и разјаснува понатаму со оглед  на тоа дека егоцентризмот во нас без размислување ја отфрла секоја аргументирана можност да биде прикажана во лошо светло.
А сепак сета таа фасцинација од сомнителни авторитети и самодекларирани интелектуалци...
Причината повторно лежи во човековата наивност.
Од колевка до гроб, човечката инквизитивна природа е постојано задушувана со пропагирање на истите тие псеудо авторитети, констатно под притисок, принудени нивните тврдења да ги земаме здраво за готово.

Учењата на старите филозофи се продаваат со задни намери и купуваат без грам сомнеж.
Се цени и форсира способноста да се меморираат податоци и следење наредби без прашање.
Лагите одамна го запоседнаа човечкиот ум, а кога веќе еднаш е засадено семето, плевелот е невозможно да се исчисти.

Веќе невозможно и апсолутно недозволиво е отворено да се критикува било кој јавен авторитет. Без разлика  дали е законски дозволиво или не, критичката контемплација и разумното резонирање кое е способно да ги разруши авторитативните догми ќе биде осудено и отфрлено од поробените умови како субјективно гледиште, тролање или платен вербален напад.
Дискредитирање на истиот оној кој ќе се обиде е детска игра, via ad populum, па сега би требало да го завршам  текстот со две-три реченици кои влеваат надеж во срцата на оние кои се чувствуваат како мене.

Нема.
Се е така црно како што ви се чини.
Можеби и потемно.

Common Sense = Common Fallacy

(By The Marked One, 115/028)
Нашите господари од секогаш биле сосем свесни дека индивидуалната измама е неефективна кога станува збор за сублимација на нивната волја, истовремено екстрахирајќи ја нашата.
Општото мнение веќе без понатамошни дискусии се презема како кредибилно, и се разбира, ad hoc се сузбиваат  сите обиди да се испита и рационално оцени вистиноста во истото.
Навидум, вистинитото тврдење може да се чини магливо и субјективно, но сето тоа е само нус продукт на неможноста на човекот рационално да рассудува согледувајќи ги фактите, кои доколку не одговараат на неговиот светоглед најчесто истите ги отфрла како loosely-аргументирани претпоставки на база на субјективна перцепција.

Ние сме свесни за ограниченоста на нашите сетила, за парадоксалниот дух на перцептивната дилема.
Сепак, науката експериментално ни потврдува дека материјалниот свет постои независно од перцептор, па така можеме објективно да утврдиме дека нашите сетила восприемаат нешто.
Останува на нас да ги процесираме и филтрираме новодобиените податоци и од овде да извлечеме колку што е можно пообјективни заклучоци.

Па тогаш од каде тука човековата потреба за општа конфирмација?
Човекот е грегариусно суштество.
Чувствува потреба да се социјализира, да партиципира во поголема слика, да знае дека неговата постоење има возвишено значење.
Егзистентна афирмација.
Одовде лесно се согледува зошто argumentum ad populum е така примамлива менталистичка замка која господарите ја поставиле токму за лековерните.
Единката чувствува дека има задача да се вклопи, да споделува но и да дели мислење со останатиот дел од стадото.

И порано зборував за параноидноста која се создава од општествената диференцијација.
Потребата на човекот да биде парче од сложувалката ќе го самоубеди  во наводниот кредибилитет на општо прифатената таканаречена вистина.
Народски кажано,  играме како што ни свират а ние од секогаш сме биле во војна со Истазија и овој марш ни се допаѓа; па што ако не болат нозете?

Го сакаме Големиот Брат!

Секој почеток има 14 милијарди години празно минато

(By The Priest, 114/028)
Нема лесен начин да се објасни ова. Можеби заради тоа што нема потреба. Што тоа јас правев последниот половина час?
Just thinking.

Ги одвоив телото и мозокот. На жабата. Тоа го пишува дневникот на студентот по биологија, или слично. Додека го читаш тоа, помислуваш дека е ептееен kewl, а всушност, иднината ќе те запрепасти. Иднината може да биде запрепастувачка? Како прво: за кого како. Како второ, иднината ја има, пред нашиот нос е. Е сега, кој колку знае да чита, воопшто, и кој колку знае да чита брзо и да ја скопча суштината.
Got it?
I don’t care if don’t.

Главата ми се потпира на палецот кој е притиснат од предните два заба, додека моите очи гледаат голем пајак во основата на зидот. Пајакот не се мрда. Многу е тоа пајачки dude! O, да, заборавив. Пајаците сan’t be cool. Тие don’t use drugs.

Fuck society? Зашто? Затоа што society fucks you?
- Пааааа, да!
Не чини?
- Не чини?
Зошто тогаш, сакаш да бидеш society look-a-like?

Почнувам од утре да го читам Орвеловиот кошмар. Нека ова бидат букви кои ќе ја дијагностицираат разликата (if any) пред и после восприемањето на литературата.

Моментов е створен за прашањето: кој сум јас?
Мислам дека знам кој сум.
Единствениот кој не знае да го одговори прашањето.

Cause

(By Roger Mortis, 113/028)
Find me a cause, my special one
I`m walking the walk of infinite doubt
deliver a meaning, thy will would be done
rescue my dreams beneath grayest of cloud

Might find me a cause, my sweetest one
mesmerizing objective, a perceptive shock
mirror your yearnings the songs unsung
at World`s disbelief, the societal mock

Find me a net, my lovely one
one of them chequered for bulky bulky catch
screw all those daily, numbingly spun
so anything netted be majestic to match

Find me a shadow, oh beautiful one
when daylight rears it`s obvious face
to follow our path, hence mimicry done
illusions backpacked with notable haze

Find me at least somethin`, my confused one
you know much as any, the price of the fall
corrupt claims of glory, thy will left undone
neither for me & much less for you, save a requiem so dull.

Truth

(By The Marked One, 112/027)
Wealth, fame, status... these are all mundanities of earthly origin.
People who crave such low and shallow virtues are ought to be labeled shallow and non-ambitious aswell.
Alas, it is all to well known that all of these trivial human desires have no immunity against the sands of time whatsoever.
Their masters all rot and decay, death is their only way out.
Or so it would seem.

Let us assume that we really are meant to fuse back again with one single being of immense energy.
Let us assume that death really is just another path, one that all in existence must eventually take.
How can one possibly accept a destiny like that?
The thought of living only to sustain a form presumably greater is revolting at the very least.
Truly a cog in a clockwork, another brick in the wall.
To welcome such fate is to accept the slave master without question.
Is independence not an option available to humans? Is this God that jealous and terrified of what he or she or it percieves as a potential competitor?!
Well then, is it possible to escape the path?
Evade the avaricy, Gods grasp of greed as he reaches out to recapture what he no longer owns?
Is it possible to cheat death?

Throughout history many have seeked the cure for death, tried to find a way out.
Still, the motives were always eternal power, knowledge, wealth, fame.
It is all too clear that man might never be relieved of the seven deadly sins, but hasn't it really occured to them that God does not yield so easily?
Knowledge as much as I crate its deliciousness, it's really a mere by-product of my true intent.
How would it feel not to be chained down by God. Break the shackles, cast aside the looming shadow of death.
True, men have always looked for a glimpse of the power of a perfect being.
I just want out of the ride. Eternal existence sepperate of Gods. I cannot accept a life of dependance, the life of a cell!

Perhaps these words are the ones who have set me on the right track.
The path to truth.
To freedom.

Twisted

(By Roger Mortis, 111/027)
Please sir i want some more !
awkward words uttered that morning
hope for a pinch of mercy, encore ?
line suddenly died, conscience was calling

Please sir i want some more !
landing on deaf ears, usual sound
expendable soul wrapped up to go
a thought went ahead, forehead bound

Please sir i want some more !
`You know me as Oliver Twisted,
do you remember me at all ?`
`sharpening tools, my name was listed`

Went up from under his trousers, an Axe so blunt
amidst brain pieces & bits, somewhat gore
He kept on smashing, `you merciless cunt,
would you like some more ?`

My own personal Jesus

(By Igor, 110/026)
Исус едноставно Е, а тоа што е, нема врска со мене...во однос
на тоа што бил ЗА мене.
Евангелијата се можеби преправани. А и да не се, не ги пишал Тој.
А и да ги пишал пак немаше да знам. Oсвен ако не поразговарам со него нема да знам кој бил.

Можам само да ги делам истите спознавања со него.
Или евентуално од некој (некои) други кои ги напишале евангелијата...а богами и апокрифите.
Oд тука доаѓаат сите мои цитати од евангелијата.

Во моето срце од друга страна секогаш ќе има посебно место, затоа што во моментите кога сум мислел дека "не сум од оваа планета"  бил првиот кај кого сум нашол сличности. Можеби имало влијанија, не било предмет на медитација и контемплација...како и да е.

Неговата моќ од друга страна да ги менува луѓето на подобро е мистерија, вербата во него кај многу христијани е благотворна.
Би го спомнал неговиот баланс помеѓу силите на "доброто" и "злото", кој е од неверојатно значење за човековото постоење на планетава. За овие неколку работи сум сведок лично, а колку се лажам тоа времето ќе покаже. Како и да е, претставува дел од перцепцијата која секогаш е дисторзирана, кога "погледот" ти е накај "надвор".

Така да доаѓаме до моментот кога ќе "заклучам"
дека не знам кој бил....a и не би можел да знам.
Барем сега за сега.
За да знаеш некого, истиот треба да ти даде дозвола прво, после следува се друго.

Bridgehead

(By Roger Mortis, 109/026)
Midnight Fairy turning five hundred
tender hint of milder depression
doom joins gloom, air-dropped they landed
Bridgehead shaping, ominous expression

He or she, or whatever it was
couldn`t exist except fueled by pain
of nameless thousands slaughtered on mass
shallow graves and tears, all in vain

High-noon Fairy turning eleven
baffled staring on that ancestral site
what of who could briefly explain
providing for beasts unchallenged might

Legends of old, hopes quite sudden
whistling in tune of forgotten band
Fairies exchanging in relay so ardent
frost bite from glances, time for last stand

Bewildered sweethearts

(By Roger Mortis, 108/025)
Има една ситуација кај значаен дел од луѓето која е нешто посебно и на која не се обрнало должното внимание.
А тоа е дека состојбата на мизерија и несреќа сама по себе им дава дополнителна содржина, и покрај декларативните заложби au contraire, во нивните глави барем. Оваа состојба најчесто е изразена преку тенденцијата да почнуваат или ако веќе се да останат во врска или брак кој може да се карактеризира како генератор на несреќа и страв.
Додадете тука и работно место, образовна установа или било кој вид позиција и комплетната слика се појавува на површина.

Why, oh, why all that bewilderment...

Бидејќи евентуална среќна и хармонична врска/брак би ја елиминирала „вредноста„ на повеќето од социјалните содржини со кои се бават. На поголемиот дел од перцепцијата за самите себеси. На fiat currency backup.
Веројатно секојдневната комуникација со другарки, другари, пријатели и познаници, реални и виртуелни, реални и виртуелни родители и роднини е таква да среќата никогаш не доаѓа на дневен ред.
А освен тоа, среќата ги дразни наведените лица. Многу повеќе од раскрвавен хемороид.

Не, среќата во ниедна комбинација не носи соодветен фидбек. Потребата од утеха? It`s a winner. Иако не се вика утеха никогаш, не се лажете да ги именувате работите онакви какви што се. Тоа ви е пат во еден правец кон изолација. Pulling the chain on those oh so powerful emotions? Chasing the rainbow round the corner?

Има секако мали разлики меѓу машката и женската верзија на оваа чудна ситуација, но разликите и не се така големи.
Се муабети надолго и широко како партнерот не чини, ваков е или онаков, ѓубре и стока, но ете...има светло на крајот на тунелот, се собира колективен совет на несреќна раја, другарките/другарите се осеќаат “потребни“ и “корисни“. Тешење, давање упатства...а после шестото пиво или седмата вотка се доаѓа до легендарните зборови “Па и не е толкав/а говедо...уствари и не е лош/а...има златно срце...ме сака“.

Бројот на врски кои завршиле егзекутирани од “добронамерноста“ на другари, другарки, пријатели, родители, родбина и останати ликови е неверојатен. Бенефитот е взаемен секако, reverse engineered мутуалистичка концепција без падобран, услугата се враќа со услуга кога мизеријата ќе го промени лицето, но не и содржината.
Но оние “советуваните“ во никој случај не се жртви. The good old compliance.

Но не е само тоа. Тука е и целата слика за самите себе, надвор од перцепцијата на најблиската околина со која се во секојдневна интеракција, алтер-егото, Понциевата шема. Being different you know. Original. Something else. Dancing counter-clockwise on a clockwise path.
Прашањето е колку е некој различен ако резултатите се секогаш исти со оние кај 999 од 1000 луѓе.

Vast, overwhelming majority of people don`t want to be happy. It takes all their projected values down the drain. So the only way to make a lasting relationship is to act in a way that makes them miserable.
If you are up to it and enjoy that.

If you are not...

Ask your self how fast can you run.

Give us derivatives, entertain us, bring us Pot.
Pol that is, not Mary Jane.

Brains

(By Roger Mortis, 107/024)
Thousand shades of brown
splashing through the empty pipe
Are dreams or nightmares going down ?
none too certain, fancy paper`s wipe

Brain in pains, trying to grasp
orgasms charging `cross `no man`s land`
can`t stand the passion, oh so vast
of pure substance, of meaning so grand

Brain in pains, scattered remains
Walpurgis night or X-mass comin` ?
could they care, those pinkish stains
perhaps if only proper shape was there

Brain in pains, shapeless and still
immovable completely, creativity slain
Pushin` up the daisies, burning the bill
demons mowed down, angels pulling the chain !

Субјективен поглед кон поубавата страна на реалноста

(By Roger Mortis, 106/023)
Не можам да најдам зборови доволно уверливи со кои би успеал да доловам во која мерка сум против денешната политика на успивање на улични песови или нивно затварање во ефтините еуфемизми за конц-логори - стационарите.
Истото важи и за давањето на тие битија во рацете на разни размазени лица да ги посвојат и со тоа да ја убијат нивната суштина и да ја сосечат во корен естетиката која се раѓа во секој еден потечен стомак на тазе спарената кучка !

Чувството кога покрај мене се мота глутница од дузина шугави, иззабени и скапани песови ме прави среќен.
Можеби ова чувство го делам и со понекој друг, а можеби и не. Не сум прашувал за тоа, and i don`t give a damn. Останува фактот дека ме прават среќен.
Како што волшебникот Мерлин бил среќен во присуство на еднорозите.

Во ред, јас не сум баш и некој Мерлин.
Зомбифицираните кучиња во сите облици, форми и мириси кои ги поседуваат се далеку од Еднорози.
А и нашите ебени градови не се огледала на Авалон, a place in this world, but not of it. Освен можеби Ресен, кој повремено мириса на јаболка.

Но тоа не значи дека нема убавина во сета таа ситуација. Секако зборот перцепција ќе се појави и во овој текст поради субјективното доживување на убавината. Која не секогаш мора да е мазна,фина и организирана. За разлика од кај нас, на еден остров од каде потекнуваат купишта перцепции извезени преку каналот (не, не е Јапонија, for fucks sake) народните поговорки имаат смисол. Како онаа - The beauty is in the eye of the beholder.

Зошто, о проклети поданици на телевизиската лоботомија, се обидувате со помош на ќорци во вид на лицемерие и осакатена есенција на моралот да ја убиете дистопичната идила на нашите градови!? Ако заштитник на животни ви каже дека почитува различност, направете му услуга и не земајте го за сериозно. Бидејќи сака овдешен град да е различен како...Цирих!?
Може ли овдешен град да биде како Цирих?
И тоа со помош на градење на покрив пред темели, како и секогаш...

Ниту Скопје би било Скопје, ни Битола - Битола, ни Велес - Велес без своите прекрасни четвороножни симболи на дистопијата и предвесниците на непостоечката иднина која има сјај на чир на кожата на полураспаднат пес.
И не зборувам само за песови, не ги заборавам ни останатите ѕверчиња, мачките кои влечкаат ребро најдено во контејнер кое било глодано од човек и за ручек и за вечера а богами и за појадок, стаорците, вечните Kондотјери на транзиционите процеси, од овде до Киншаса, чавките како утрински тролови, врапци кои се мотаат по паркови, бубашваби како знак дека крајот чука на врата...
Сите тие се само патници од иднината во ова наше време, потсетници на грешките во темелите на системот. Можеби затоа и толкава омраза кон нив. Кој би знаел.

Ги мразат скоро сите и оние кои би ги пукале по улици и оние кои чуваат мачори на седми спрат и толку ги љубат што им ги кинат јајцата за да ги претворат во повижни играчки. Ах...љубов...во време на сеопшт распад и гнилеж, обожувани и сакани можете да останете и без тестиси.

Second best option?
Меѓу-дистописка соработка и взаемна помош !
Чартер летови со Севернокорејски студенти и студентки кои би дошле кај нас со цел запознавање на чудната локална култура и несериозните животни навики. Може и да погледаат видео од Славе Жижек, пошто таму власта е непријателски расположена кон Мрежата.
А бидејќи размената е размена - можеби најкорисно би било во спротивен правец да се упатат мамини и татини синови и ќерки, да ги прошират видиците и се запознаат со една бизарна култура, различна во сите пори на егзистенцијата и да се обидат да влијаат прогресивно на своите колеги од другата страна на реалноста.

Why the hell not?

The Barrows

(By The Marked One, 105/022)
Shadow occupies
the land of the dead,
those who perished
peacefully laid to rest.

A misty dusk
above the hills,
wretched silence
that stiffens the soul.

And so they shall remain,
eternally numb
until the last star
crumbles and fades.

Diarrhea diary

(By Roger Mortis, 104/022)
Fuckin` hell, I shite so well
gazing at the National flag
all them quacks, prescriptions delving
No contest for this coloured bag !

Thought myself a lesson now
revelation and all, foretold
butchers apron did the job
But if tolerance strikes, constipation uphold ?!

No worries mate !
steer clear from ugly noise
don`t randomize music -
„Laxative Anthems„ volume one,
track by choice !

Bollocks

(By Roger Mortis, 103/021)
Tickets to Heaven, tickets to Heaven !
bye one, get one free
it`s a bargain i tell ya
should get some, so did he

Tickets to Heaven ?
costs an arm and a leg !
my credit spins downwards
is it lucrative to beg ?

So sorry to say this
beggin`s value dropped a bit
need to throw in ya soul
and a squeeze of yer sisters tit

`Alright then, where do I sign ?`
asked the man anticipating bliss
as he missed the geezer
tail & trident fashioned, takin` a piss

Oi ! You daft cunt !
don`t mind me, nevermind at all
what ya think yer doin`
too blind to see the goal !

I`m sellin` ya those things
belonging to yer all for free
don`t look at me like i`m bonkers
They sold them once to me !

Showed me all those cosmic visions
of shaggin blonds and crappin` gold
kept me from the simple truth though,
always offside, since day I was born

`You lying cunt, you look alright !`
do I now, ya cheap Tart
Know who am I, mirrors be damned ?
Yer Ulcer growing inside yer gut

No wonder I look promising & young
tumors and dementia tying ya to bed
all of them newborn, spawning & wild
Stuart Pierce`s free kick smashin` ya head

The man and the geezer
wavelenghts so apart
the tailed One pale and dyin`
as Man`s trip to Heavens start !

Pandemonium of Thought

(By The Marked One, 102/020)
Another blank page.
Barren,
like a desert,
stripped of life.

Absolute chaos
fills my lungs.
Desperate,
unending and black.

Rewinding,
toying with thought.
Starting over,
finding nothingness and death.

Alas,
I give in.
Consumed, numb
yielding to God.

The fetish called hatred

(By The Marked One, 101/020)

I feel it

deep inside.

Poison to my heart

it grows inside

like a parasite

and yet I caress it.

Like a loving parent

tenderly

I hold it in my hand.

I let it grow

so large its overwhelming.

And then I snap.

Burning, yet satisfying.

Slowly rotting

(By The Marked One, 100/020)
Another day has passed.
Time travels faster than light.
Life runs faster than a river.
Was it years, or was it a moment?
I no longer know the difference.
I no longer remember happiness.
All I can feel
is this accursed hollowness inside.
I am slowly rotting,
decaying from the outside.
I lost my heart.
I lost my mind.
I am hollow.
So alive, yet so dead.
When did this happen?
When did the river bend?
When did my temple collapse?
I no longer know.

Subhuman

(By The Marked One, 099/020)
Се губам.
Онака, досадно ми е, тонам.
Дали сеуште сум пиреј?
Дали сеуште и пркосам на горчината на животот?
Веќе не можам ни да го потврдам моето проклето постоење.
Ме преклопи лавината медиокритет.
Станав еден од нив.
Мал, неважен робот, слуга на новото време.
Срцето и умот ги заменив со машини.
Крварам киселина, плукам цијанид.
Коските пак ги обложив со титаниум, се заштитив од секаков удар.
Мртов, без емоции чекорам по трнливиот пат на судбината.
Но не боли, челична маса ја замени мојата кревка кожа.
Се самоуништив обидувајки да се спасам.
Човек?
Не!
Нешто помалку...

Крстопат

(By The Marked One, 098/020)
Пролетен самрак.
Небото е облеано во крваво црвенило.
Сонцето полека се губи зад хоризонтот.
Стојам простум на прашливиот пат.
Стојам свенато,
гледам кон крстопатот
и размислувам.
Се двоумам.
Ниту патоказ, ниту знак.
Каде е сега мојот Вергилиј?
Беспомошен сум.
Загубен на патот кон ветената земја.
Оставен на милост и немилост на ѕверот наречен време.
Мојата авантура се претвори во кошмар.
Ја загубив битката со реалноста.
Засекогаш се откажувам од надеж.

Агонија

(By The Marked One, 097/020)
Ноќ.
Земјата почива во темнина.
Се капи во мртвило.
Мртвило кое го чувствувам и во себе.
Горчина на мојот јазик.
Мирисот на смртта полека ги исполнува моите ноздри.
Го слушам нејзиниот шепот во миоте уши.
Чувствувам празнина,
шуплина во моите гради.
Нешто недостига.
Дел од мене.
Не почувствував дека го испуштив
брзајки низ преријата на болката
голтајки прашина, полека умирајки.
Сега?
Сега сум никој.
Сенка, бледа силуета на човек.
Но не и човек.
Само агонија.

Hollow

(By The Marked One, 096/020)
In solitude
I bestow my dreams.
Sucked dry,
sorrow as my guide.

I crave this hollow world.
Absolute darkness,
it's chilling grasp
nurturing my essence.

Severing emotions,
devoid of faith.
Perseverant,
the resolve of a King.

The Black Swan

(By The Marked One, 095/020)
I see you walk down the street
your stance burdened,
your soul tarnished
cold and alone.

The warmness of your heart
now long gone
you stand besides me
but you're not there.

What caused you to fade?
What was it
that eroded your will
twist your mind and
distort your very foundation?

Was it a person?
Was it me?
A fiend?
Or was it time itself?
Or perhaps it was only you
all along?

We might never know
for we never dwelled.
Never wondered
never questioned
never cared.

Now your temple is burning
and your fortresses are gone
all defences perished
under your own sword.

I could have been your collumn.
Could've been your guide.
Road be slippery but
to save you I might have died.

Now all that is left is but a shell of what could be
and never will.

Moralfags

(By The Marked One, 094/020)
I've never fucked a ten but once I fucked five two's.
I mean metric units. Music.
A doubled one, a single four...
Is there even a deeper meaning to this bullshit?
Is everything anything else other than bullshit? Well, I don't really know, do I?
Why else would I be asking?

I'm a wise man. I speak wisdom. Or at least it seems like it in my mental condition which is not in a very considerable condition i might say.
But who wants to read about my fucked up brain.
Hey, I'm fucked up, I ain't got something to hide. You're all fucked up, more or less. You being in denial only makes things worse.
You all have some kinky, yet demented wet dream. You wanna fuck your twin cousins, who by the way are siamese.
Or you crave the asshole of your neighbors rooster? Maybe you bestowed a small treasure to your daughter, like, gonorrhea?
Maybe you just made your 4 year old brother wank you off?
Who knows what mischief a human brain can be up to.

And every-fucking-body is talking about some moral code shit. Like we didn't make that shit up.
Animals aren't screwed up like this.
Animals don't come home drunk and beat the shit out of their wife and kids, just cuz the game was canceled.
You don't see cubs selling coke in the forest. And I've never met a lizard dopehead.
And yet, they feed us their lies, these pricks. These moralfags.
I'm a wise man.
I'm an old man.
I've seen shit.
You've all seen shit.
They feed you shit all the time.
You guys love it.

Hamburger

(By Roger Mortis, 093/020)
The meat grinder fed
With moronic notions of good and bad
Revolving palm bleeding onto the remains
You absolute bastards of ancient fame !

Tell me the tale, my favorite one,
nutritional value of bourgeois shit
Honest to be, could jizz a bit
Promise i`ll behave as a kid so sweet

The meat grinder fed
with notions ahead
of good and evil, my ignorance instead.
Twisting palm, hostage of shame, as i dwell again
why blood and guts run so quickly through the drain

Grind me gently
my cheap shit machine
Run past me a sales pitch
Wont go much a stray

Promise !

Hold Still

(By The Marked One, 092/019)
Hold still
While we inject
Our dogmas
Upon your eyes!

We desecrate
We pillage and burn
Your temple down
Hold still!

Such a horrid
Intense view
Now you,
Hold still!

Trade guts
For ideals
We’ve sown
From your dreams.
Hold Still!

What’s it worth?
Holding back,
Pushing against a wall
Of illusions.
Hold Still!

We’re the healer
Tranquilizer
Easer of pain
Hold Still!

It’s over,
Overwhelmed
Blood, sweat, tears
Hold Still!

Whispers in your head

(By The Marked One, 091/019)
Through space,
through time,
their will summoned
subliming thine.

Spread word,
the stories of old,
false promises
which never uphold.

Conquer
the present, the past,
blind faith
eternally it lasts.

Cyanide Messiah

(By The Marked One, 090/019)
Years,
Left in ignorance.
Blissful stupidity,
this concept of fools.

The path you take,
The price to pay,
God, oh ,God
You are to be pitied.

Devils smile upon your effort
To blur the vision
to dull the mind.

Alas,
We came to remind you
Of death.

With this pain,
We selfesly inflict
You know serenity.

Еverything cast aside,
Torment, oh, Torment
This reckoning dread.
Live once again!

Deepest of Man

(By The Marked One, 089/019)
Piri Reis
of ones own mind.
Cartographer of
the thought,
deepest of Man.

Set sail,
exploring the darkest,
deepest of Man.

Delving,
onto my secret stash,
what truly lurks
in the deepest of Man.

I relinquish myself,
falling into a sedation,
touching,
the deepest of Man.

While the body lingers.

Doom Blade

(By The Marked One, 088/019)
Time,
right to give in to my
Hate,
This spiteful snake,
warmth in my lungs.
Fear,
No longer I’m crippled,
Death wages.
Power,
Give in to brute strength
Bask in the presence of the Master.
Conquer,
The demons inside
To slay the ones I see.
Fight,
Hold back not even a second,
let doubt be cursed!
Triumph,
Ours at last,
Drink to those who were lost.

Honor of the Pure

(By The Marked One, 087/019)
One by one,
Aligned, arrayed
Horrified,
dismayed.

Bells,
They won’t toll.
Mothers,
nobody to answer their call.

All over the ground
Along this green field
Soldiers,
and the lives they yield.

Songs of bravery
United they recite,
Throwing their lives
In a monstrous delight.

Necrophagist

(By The Marked One, 086/019)
Look, another corpse!
Still in rigor mortis,
muscles stiff,
eyes open wide.

Yes,
gnaw it to the bones!
Bury your teeth,
don't stop!
Dead but tary not,
feast on his flesh!
How he died it matters not.
Nobody knows.
Nobody shall say.
Only a skeleton remains,
the story itself,
already a shade.

Бинарно лудило

(By Igor, 085/019)
Има два вида на лудило.
Едното е колективно, а другото индивидуално.
Карактеристично за колективното лудило е што е состојба на свеста на нивото на умот.
Индивидуалното лудило е под нивото на умот.
Просечниот народ (стадото овци) се карактеризира со колективно лудило.
Од време на време во најразлични ситуации, како нервоза, пијанство и слично доаѓа до појак израз.

Ама сепак се нормализираат работите, и колективната хипноза продолжува да си функционира без значајни проблеми. Лошо е (демек првото, колективното, не било лошо) да си во вторава група.
Да не разглабаме што е и како е лудилото, побитно е да се каже која е нормалната состојба на човекот, разјадена од секојдневното перење мозоци.

Има најразлични типови на перење мозоци.
Во зависност од начинот на кој се одвива индоктринацијата.
Колку што пиштолите и пушките на ТВ немаат влијание на децава толку и протенстанските родители немаат влијание на своите деца...а да не зборувам за образованието, на нив им е дадена целосна подршка.
Така да "ебење" во мозок е широк поим, и има најразлични нивоа на спроведување.

Потребната состојба е свеста да биде над умот...но како тоа да се постигне?
Дехипноза е правиот одговор на ова прашање.

Of the Paper Bag

(By The Marked One, 084/019)
6 o`clock
A chilly dawn
While this wretched town still yawns
A paper bag the wind has blown
no home to call it’s own.

From where it came
It cannot say,
ignorant to where it’s bones shall lay.

It’s stance now only a form
The insides still not grown
And yet so quick to name it’s own.

Thus it shall remain
A paper bag,
whom chilly winds shall always drag.

This dusty slaughterhouse

(By The Marked One, 083/019)
See the broodmare in her joy
her young ones already ashore
laying siege
on this dusty slaughterhouse.

Dancing,
spreading love
forgotten ancestors imprinted upon judgement
they foolishly claim as their own.

Everyone is the chosen one
when it comes to making love
through this dusty slaughterhouse.

Варијации на тема Индивидуалност

(By The Marked One, 082/019)

Збор-два на тема на која би сакал да зборувам со денови но ситуацијата е поставена така па немам којзнае колку време. А ни место.

А и не сум љубител на огромни есеи кои на прв поглед наликуваат на зборник на синоними.

Темата е индивидуалноста и сите нејзини мутагенези.

Забавни се, оние кутри мали хрчки кои упорно бладаат за нивната уникатност, нивниот единствен начин на битисување.

Грешни души, позаблудени од простиот малограѓанин кој пред само десетина минути го исмеваа и го китеа со погрдни епитети кои двојно повеќе би им одговарале ним самите.

Слуги на левата хемисфера, очајни патници во потрага по афирмација на сопствената квази-интелектуалност која самите тие ја перцепираат како позитивна карактеристика

на сопственото битие.

Можеби звучам претенциозно, дури можеби и арогантно.

Верувам дека поседувам одредена грамажа горделивост и вообразеност во стомакот. Можеби малку повеќе одошто е препорачливо, па затоа сега малку и ми е подуен.

Но постојат и едни кои во себе го гледаат новиот месија.

Нивната потисната игнорантност во нивните глави полека родила желба и идеја за промовирање на сопствената некомпетентност во форма на псеудо мед-и-млеко-реченици низ кои од време на време можат да се забележат ефтини жилети за бричење, малку зарѓани од претерана употреба.

Истите жилети со кои тие утре ќе си ги сечат сопствените вени додека од носот веќе им се лие крв помешана со дневната доза кокаин.

Комично е, но истовремено и тажно како ваквите се токму оние кои се издигаат на пиедесталот како изградени индивидуи, посебни личности, ракотворби на сопствените убедувања.

Комично е, бидејќи истите се обична екстензија и бледа копија на оние на кои потајно им се поклонуваат.

Истите оние чиишто белосветски зборови ви предизвикуваат верижни оргазми и ве поттикнуваат на ментална мастурбација, всушност не се ништо повеќе од Абибос, или Пумо, или Наке.

Навистина, да бев барем пет проценти убеден во нивните ДМТ приказни, глупештини пофантастични од стариот и новиот Завет воедно, можеби ќе размислев дали би го признал оној минијатурен труд вложен во ваквиот развој на сопствената личност.

Да не се давев во ова море од медиокритет, да не бев до нос во нивните гомна, можеби ќе ја подотворев устата во нивна одбрана.

Вака...тешко.

Раздор

(By The Marked One, 081/019)

Не генерализирајте.

Не глобализирајте.

Со самиот обид баш и не ја потврдувате својата интелектуална моќност...знаете.

Она што се случува, а вие очигледно сте премногу субјективно-критички (квази интелектуално ?!) настроени се вика - раздор.

И се случува токму сега, како последица на преголемата слободоумност која конечно добива глас последниве децении.

Во Македонија, пред триесетина години, во Титово време, кога бил закочен секаков духовен напредок а Водачите се крстеле во секуларност, навидум во пораст била интелектуалната моќ на населението.

Се разбира, во пракса, вистина е дека луѓето биле описменувани, но бидејќи и онака биле неписмени било лесно да ги излажеш дека there is nothing beyond.

И пукна Титова Југославија, прангите (видливи само за малкумина) кои дотогаш го држеа слепото население ги снема и ние буквално не знаевме што да правиме.

Сега, кога ти се отворени толку патишта стварно е тешко да одлучиш на каде главата да ја завртиш.

Тогаш таборот бил еден и едно, денес можеш да бираш, но сеуште сме во транзиција и бирањето, не дека не е опција, но едноставно сеуште го чекаме Комитетот за Бирање да гласаме за што ќе бираме.

Сеуште чмаеме во тој сон (Кошмар?!)...

Раздорот за кој зборувам, симплифицирано можеме да го поделиме на два интеграли.

Младина која е под влијание на медиумите и старото време и дијагностицирана со патриотизам и слични болештини на минатото, e истата младина која дреме на фејлбук и sparknotes.

Оваа младина се карактеризира со мрзливост и навидум неспособност и ниска интелигенција.

Ова е состојбата која вие пробувате да ја генерализирате.

Од друга страна се повеќе имаш нердови.

Интелектуално надмоќни битија, асоцијални, начитани.

16 годишни деца кои дебатираат за субатомска физика.

Вие нив ги знаете како “доташите“.

Штребер.

Затоа и не им обрнувате внимание.Затоа нив ги вработуваат Џонсон-Мети и сличните на нив.

Затоа што вам не ви е дојдено до дискусија со нив.

Во штреберот е царството божјо.

Изместување : повик до капиталистите

(By The Priest, 080/019)

Да не речам, до оние што немаат срце. Или поточно, до оние што немаат душа. Или најпрецизно, оние кои го вртат своето глуво уво кон врисоците на човекото страдање (Малакиан, 2005).

Повик до вас. Не до Вас, туку до вас. Никој капиталист кој свесно живее на човечката мака и чесноста на гладните не заслужува ниту грам почит. Ниту што било... И впрочем, зошто би се грижеле, тие таквите. Од почитта тие нема да за заработат, нели?

Повик до вас... Обединете се и заштедете не' Нас од вас. Бидејќи основата на вашата крволочност е штедењето, нели.

Поштедете не', ве молиме.

Ние, кои не сме сакале да работиме.

Ние, предавниците.

Ние, работниците.

Ние,

само ние...

Македонските мажи се срање!

(By Marsovka, 079/019)
И зошто никад работите нема да се подобрат во љубовната сцена во Македонија.
До пред некое време си мислев дека работите се до мене, дека не ме бива ецт. Илјадници комплекси набиени уште од раѓање. Се додека не прочитав темава 
Не, не...се додека не излегов неколку пати со некој кој не e одовде (а.к.а странец) темава беше капакот.

Да почнам да набројувам шо све не смрди кај македонските мажи?
Егоисти се, лингури, трачарат бетер од жена, поважно им е шо ќе каже друштвото и комшијата него како им иде со цурата, неспособни, пички, немаат основно воспитување, немаат смисла за хумор, изгледаат срање (несредени сте бе мајку му) не знаат три збора да сврзат, бараат леб преку погача (згодна пичка) and above all, на крај жените им се криви зошто они седат with blue balls all the time.
Не може ти да очекуваш некоја цура која има 20 и нешто со максимум тројца под појас да ти се предаде лесно па затоа плачете дека ве отеруваат во три лепе кога ќе им пријдете - фала богу дека ќе ве отера кога после ако “лесно“ ја добиете ќе дознае пола комшилук како онаа сте ја прцале.

Не дај боже обратна ситуација да биде цурата да пријде, тогаш ќе биде “Леле брааат онаа како ми се пуштаааааа“, егото ваше испосрано прави озонски дупки на планетава.
Да бидеш фина (со оглед дека работам во продавница) се сваќа како “Оваа ми се пушта“, а после пекаат како персоналот е неуслужлив.

Одиме даље, случајно сте се спанџале...и ако цурата е ок според стандардите на другарите се завидува, а шансите да не е ок се некаде 90 посто, гарант ќе му брцаат во его “Шо бе ти со оваа ау ау“ што потоа ќе се префрла во врската а немаат јајца да им кажат да се ебат во газ и да прекинат да јадат говна за цурата негова.

Врската ќе биде исполнета со потценувања и омалуважување, да не споменувам дека 90 посто од времето минато заедно после првиот месец ќе ви биде кај него дома, па кај тебе дома, а после 6 месеци ако има своја соба ќе биде кај него дома.
Понатаму...врската си трае ли трае 5,6,7 години...се досадувате, веќе гарант те вара за да разбие монотонија и да си набилда его.
Идемо даље, БРАК - роговите ти се загарантирани.
Цела куќа на твој грб со се децата и мајка му.
Па пичка ви мајчина на крај ние пак криви и курви одозгора. Море муфлари не знаете да заработите доволно пари за фамилија да издржувате а мрчите зошто жениве не сакаат брак. А бе шмизлине на Ленинова имаат пореални очекувања и помалце конфликтни барања од вас бе.

После пекате зошто странците ви прцаат жените .
Сакате да ви кажам зошто?
Пошто цура ако сака само забава, со странец и е најдобрата опција.
Сексот е ист и не мораш да мрчиш за кондоми, нема омаловажување, нема потценување, основна култура знаат да покажат и основна почит,  попрво ќе се застрелаат него со цурата да делат сметка. Најважното не мораш да пеглаш его 24/7 и не мора да се плашиш дека утре ќе те оговара по мааало  во стилот “Како ја ебев брааат“ ниту пак ќе се тресе дали задутре на дечко и ќе му се потсмева некој дека ја прцал (ма нема врска шо сте иделе година дена). Средени се, знаат како да те забављаат со шеги и разговор, имаат прошетано, те третираат на еднакво интелектуално рамниште, не ти се потсмеваат ако имаш поинакви политичко- верски убедувања од нивните. Најважното од се не им важно дали цурата изгледа ко Анџелина Џоли туку да е просек. Никогаш нема да ти брцаат у его со изгледот. (Важи за Европејци )

И после треба да се занимавам со некој од тука кој не знае два збора да сврзи и муабетот му е како некого го истепал, не знае да почитува туѓо мислење и смета дека е попаметен од тебе пошто ти си жена, а бетер е од жена самиот он.
Само за секс или наводна врска која се врти на секс со достава и шетање низ маало кога ќе ви досади неговата соба.

П.С : Пред да почнете...од каде знам дека маживе овдешни вараат и оговараат...работев како келнерка, доволно приказни изнаслушав и доволно женети и зафатени ме имаат замарано дали имам другарка или дали јас сум слободна. Делот со странците...повеќе е од еден.
Слободно можете да ме спалите на клада со познатите аргументи курва и исфрустрирана. Нема да ги смени фактите а ако продолжи понатаму богами тешко дека ќе видите женско во државава да остане, пошто она што на Запад се смета за злоупотреба и кривично се гони овде се смета за разумен компромис, на здравје дечки и ве молам почнете да се понашате ко мужи веќе еднаш можеби тогаш ќе ебнете нешто.

Forgotten tales of the Marked Ones

(By The Marked One, 078/019)

Part III

Springtime of Youth

Нејзината куќа беше на само стотина метри од мојата. Ја гледав секој ден, ја набљудував, со поглед ја соблекував. Толку млада, а толку развиена. Уште кога се досели се вљубив во неа. Го помнам тој ден како да беше вчера а беше пред веќе пет години. Јас седев во дворот и видов како една кола полека застана токму пред мојата врата.
Си помислив, зарем имаме гости?
Па никој се немаше најавено....

Почекав и видов како од зелениот СААБ со странски регистарски таблички излезе најубавото женско суштество што досега сум го видел.
Таа беше прекрасна...беше неверојатна.
Најпрвин ми беше срам да и пријдам, но по некое време се опуштив и почнавме да комуницираме.
Но се плашев дека таа не сака нешто повеќе од пријателство...но имав самодоверба.
И така ја поканив на мојот триесетти роденден, ја затворив во мојата соба и и објаснив што све чувствувам за неа.

Се противеше, велеше дека е премлада.
Јас се разлутив. Зарем ќе дозволи ситница како 20 години разлика да не раздвои?
Да не лажам...збеснав!
Нагло и се нафрлив и почнав да ја...знаете. Изгледа претерав и за кратко време таа не дишеше. Сакав да и го закопам телото во дворот но ме фати старата сосетка и повика полиција.
Ме осудија на бесилка.
Еве, ги слушам стражарите доаѓаат по мене...што се сторив за љубов....
Збогум суров свету!

Forgotten tales of the Marked Ones

(By The Marked One, 077/019)

Part II

Praise the Lord and pass the ammunition

It has been some time since I've last seen my therapist.
A month at the very least.
Well, nevermind, besides the rages I have from time to time I actually feel quite good. You see, I am a follower of God.

Yes, as you can see the villages priest Father Anusio claims that God will return each favour we grant him, so seeing him as the only one who can contact with our Lord I have decided to ask for a quest. Father Anusio told me that Lord had wanted me to take revenge upon the heretics and wreak havoc in the near city of Scrotoom.

I have prepared for months, I even wrote a parting letter to my husband...he will understand, I've kept his spirit alive in the refrigerator for ages now.
So having all prepared I've decided to do Gods bidding.
Hardly anyone will suspect me - a fragile woman, surely I look far from capable of doing something like a suicide bombing.
But no matter, they will never know what hit them.

Yours truly, Hooriya!

This is a picture of me on the day of my wedding!

Forgotten tales of the Marked Ones

(By The Marked One, 076/019)

Part I

Beep Beep

My story begins here.
For quite some time I have been under the impression that I infact am not a human but rather a jeep.
I swear, something strange is happening to me!
I can't stop beeping, something that really annoys my parents.

Strangely though, my ex-cellmates (yes, i was in a mental hospital) did not mind and infact I had severall friends like a car and a motorcycle, also I was in a short relationship with a plane.
Unfortunately, my parents proved the headmaster that there is nothing wrong in my mind and persuaded him to let me go.

But since that day I feel so empty and have had many attempts to reunite with my beloved one.
So far I've only failed, but I believe that one day, me and my beloved Boinga will be together and live happily ever after.

What do people value most

(By The Marked One, 075/019)

Tell me my friends, what do people value most?!

Добро прашање нели? Мислам, колкумина од вас ќе го кажат вистинскиот одговор? 

Всушност во вакво општество - повеќето. Или можеби се лажам, или лаже вашата привидна релативност?

Ќе откриеме...

Да наброиме, што е она што луѓето најмногу го вреднуваат?

Ќе ми речат...љубовта...

Интересно...не?

Колкави заблуди може да создаде човек?!

Ако љубовта е она што сакате да го заштитите, тогаш кажете ми...

Ако љубовта е она најбитното...објаснете ми!

Како е можно 95% од паровите што се во љубовна врска, да во било каква друга ситуација ни под разно не би можеле да коегзистираат?!

Секс!

Влажното мевце е она што ви е битно во оваа ситуација.

Вие не чувствувате Љубов!

Вие станувате зависни од секс, а понатаму останала само навиката!

Одиме понатаму.

Еднаш ми кажаа дека некое дете таму некаде далеку кога пораснало сакало да биде среќно...

Дали ова да го земам како валиден одговор?

Ајде...

Да речеме дека е така.

Тогаш зошто постојат толку несреќни луѓе?

Барем тие велат дека се несреќни...ајде...ќе им поверувам.

Ако е среќата она што вие сакате да го заштитите тогаш ЗОШТО ПО ЃАВОЛИТЕ НЕ ГО ПРАВИТЕ ТОА?!

Очигледно, повторно лаги!

Дури и смешно ми е, кога како одговор на ова прашање слушам...па тоа е слободата!

Хммм, така ли? Ајде да калкулираме, да пресметаме, да видиме колку ВИЕ навистина ја цените ВАШАТА слобода.

Погледнете подобро, погледнете во какво општество живеете!

Погледнете и со прст покажете ми еден човек, еден единствен човек кој денес се бори за својата слобода!

Нема, се разбира дека нема...бидејќи борбата значи ризик!

Ризик!

Опасност за вашата безбедност, за вашата работа, за вашето семејство, вашиот капитал!

Можеби кога не би биле еден куп кукавици, би ви поверувал, ама вака...никогаш!

Мојот oдговор, на ова прашање е вашиот живот.

Дури смешно ми беше да читам како тоа никој не се плашел од смртта, како немало од што да се плашат.

Сте ја погледнале ли смртта во очи?
Сте и го помирисале ли здивот?

Јас да...неколку пати...онака, тет-а-тет со неа.

Интересно е, навистина како моментот, средбата е страшна, но некако, како повторно да копнееш по неа.

Кажете ми вие…what do people value most?

High frequency Tango

(By Roger Mortis, 074/019)

Eнергијата a.k.a фреквенцијата која е основата на материјалниот и нематеријалниот свет..можеби никогаш нема да се објасни за да можеме да ја перцепираме на квантитавивно-материјалистички мерлив начин.

Нормално дека западно-центричниот начин на декодирање на информации бара егзактни вредности за да може да функционира, но тоа е модел како и сите други, со свои големи ограничувања, тргнувајќи од неможноста да ја прифати субјективната слика која зависи од набљудувачот толку колку што и од набљудуваното.

Сега ете се стигна до Хигсовиот бозон како основа на флуктуацијата во јадрото но и тоа не е ни оддалеку конечно, модели веќе има кои и таа честичка ја делат на составни елементи, со што пак се отвара простор за модел каде и составните елементи се делат, и тие шо се делат се делат...имаме ситуација која потсетува на куче кое сака да си ја касне опашката и се врти во круг без да ја дофати...нема крај...

Затоа што едното се содржи во сите и се проектира во сите, како што сите се состојат во едното.
Треба некоја несфатлива парадигма, нешто сосема ново за да може да се “фати“ природата на таа сила во самата суштина, а што веројатно никогаш нема да се случи.
Нема мерлив и квантитативен начин да се долови тоа.
Не барем со декодерот на реалноста кој го имаме на располагање. Познат како мозок. Познат и по тоа што многумина ко користат како украс.

Така да на крајот на приказната како и да се врти човек...we gotta take a leap of faith.
Што и не е толку лошо, не барем по мојата перцепција на реалноста.
Посебно ако се знае каква форма на материјализација понекогаш завзема таа енергија/фреквенција...

Секако, далеку од некакви религии и готови модели на верувања и ритуали...знаете како велат...God save us from religion. Религијата е основната сила со која елитата низ целата позната историја го оддалечува човекот од можноста за свесна ко-креација на реалноста со присилно наметнување догма која бара да се верува во надворешна сила, надворешен страшен авторитет кој казнува, сето тоа со сеење страв и немање доверба, вера, верба со себеси и сомневање во можностите кои се навистина огромни.

Интелектуално, многумина се свесни за тоа.

Но во срцето е тешко да се најде патот кој овозможува ко-креирање на сопствената реалност во согласност со дуалистичката природа на универзумот.

They made is believe in imposed limitations, so we experience those limitations.

Малкумина среќници го надминале тоа и стигнале до за нас незамислива реалност на постоењето.