Духот од Тонгва

(By Roger Mortis, 304/184)
Кога гласниот апарат ќе го изговори поимот "дух" најчесто се мисли на натприродна појава налик на холограмска проекција со човеколика структура. Обично тоа се обриси на мртви луѓе кои поради некоја причина сеуште се мотаат во оваа димензија, плашејќи ги суеверните, уверувајќи ги неверните или вршејќи некоја само за нив позната дејност.

Но што е што со ентитетите од неорганска природа?
Зарем предметите немаат своја натприродна репрезентација во вид на 3D визуелен израз?
Зошто и како постои овој вид на дискриминација не е познато, но не би било лошо да се потсетиме дека нашите далечни претци, барем во 90% од времепостоењето на човекот како вид биле закоравени Анимисти и верувале дека и предмети, места, објекти...имаат своја "душа" а некои од нив и свој "дух"!

Годината е сепак 2018-та и наводно нема повеќе место за анимистички пориви меѓу светското население но мора да се каже дека сеуште постојат објекти кои и покрај својата неживост имаат свој дух. Од друга страна пак, може да се забележи дека се` повеќе живи створови немаат душа иако не е исклучено да постанат духови еден ден...
Еден таков анимистички дух се материјализираше неодамна, пред цели два месеци, на 28.Август 2018, пред очите на стотици посматрачи на пат кон Бурманското пристаниште Тонгва. Анимистот во мене веднаш се присети на еден стар Лаптоп кој го употребував цели 11 години и за кој сум сигурен дека имаше некаква "душа", знам дека имав сосема искрени емоции кон него и дека сеуште го чувам завиткан и спакуван на суво и темно место за да ја задржи својата форма. Ако еден ден ме посети духот на мојот омилен "Ејсер 5050" тоа ќе ми биде многу мило.

Бродовите како превозни средства и онака се прилично склони да исчезнат и да постанат духови, океанските широчини се преполни со сведоштва за илјадници бродови-духови кои ги вознемирувале морнарите и патниците низ целиот свет. Но она што е посебно за "Сем Ратуланги", дваесет и седум илјадутонско чудовиште долго 180 метри - е тоа што бродот се вратил во нашата димензија после девет години избивање од неа...
Овој трговски брод за превоз на контејнери со најразлична роба, пуштен во употреба во 2001-ва година, што значи прилично нов, пловејќи под славното Индонезиско знаме (Полско знаме свртено опаку, за неупатените) исчезнал некаде во Септември 2009-та, во близина на Тајван.
Неговиот екипаж, неговиот терет и бродските записи исто така исчезнале, но за разлика од самите труп на бродот кој ќе се појави повторно под сводот небесен - од нив до денес нема никава трага.

Последна фотографија од бродот под полна опрема и екипаж била онаа од Порт Судан во 2008 година. Бурмански рибари, изненадени кога чудовиштето се створило покрај нив во близина на Тонгва - се качиле на бродот за да проверат дали има некого, или барем нешто кое би можеле да го запленат, но за нивна жал, немало ништо. Напуштајќи го лутачкиот брод, ја обавестиле Бурманската воена морнарица која пак упатила Реморкер за да го одвлечка бродот до Читагонг, едно од многуте места на кои завршуваат бродовите, последната станица на ужасот за некогашните моќни бродови кои владееле со морските рути, своевидни гробишта на пловила каде што илјадници раја, при осека, ги раситнуваат до последно штрафче и ги упатуваат на рециклажа при што добиваат понекоја пара на име на килограм "отпадно железо".
Овој ризичен, нископлатен бизнис однесува секоја година стотици жртви, што лешеви што инвалиди, бидејќи не е баш најздраво да се сече метална плоча од два тона со ацетиленска боца или да се залута низ зарѓаните мрачни лавиринти на бродовите, но ја врти економијата на веселите земски репрезенти на Пеколот како Бангладеш, Бурма, Пакистан, Индија и Шри Ланка.

Екипажот на реморкерот после извесно време се откажал од задачата, ги пресекол каблите за влечење и го оставил големиот Сем повторно да лута наоколу. Подоцна, друг Реморкер се упатил на местото на настанот и после 13 мачни денови тегнење некако успеале да го довлечкаат Сем Ратуланги до Читагонг, гнасниот бродски `ад.
Во тоа време на сцена стапила и бирократијата, така што засега не се знае кому ќе припадне оваа олупина дали на Малезиски власници, дали на пронаоѓачите од Бурма према меѓународното поморско право или во игра ќе се замеша уште некој агент. До тогаш Сем ќе си гние на полусувата плажа очекувајќи да биде распарчен и продаден за претопување.

Но ништо од тоа не дава одговор на основното прашање, што се случило со оригиналниот екипаж на бродот, каква дупка на судбината ги проголтала и како тоа цели девет години овој огромен брод не бил забележан на ниту една светска широчина.
Сосема инкогнито, бродот се створил во Андаманското Море доаѓајќи празен, без екипаж, навигација и без гориво од Јужното Кинеско Море, преминувајќи веројатно преку преминот Малака, место со можеби најголема поморска гужва на светот. 3600 Наутички Милји без ниту еден очевидец при сета таа гужва...тоа упатува на помисла за влегување во друга димензија и подоцнежно излегување од неа на сосема друга локација, или било што кое пркоси на секојдневните објаснувања?!
Да, можно е екипажот да го соголил бродот но за тоа е потребен ист таков брод кој ќе го преземе масивниот терет и соодветно пристаниште кое ќе го растовари сето тоа. Секако дека и продажба на сета таа роба би оставила трага и доколку морнарите се согласеле на апсолутна тишина.
А каква тишина ги проголтала најверојатно никогаш нема да се дознае.

Некако е на работ на убавината што и во оваа 2018-та година се случуваат вакви работи, па макар доаѓале и од места кои се викаат Мјанмар, новото име на државата Бурма, а бидејќи ме фаќа туѓ срам при пишувањето на овој лигаво-грд поим, мислам дека подобро би било да си остане стариот симпатичен, Киплинговски поим - Бурма.

Безимениот

(By Roger Mortis, 303/183)
Тоа сончево септемвриско утро 1863-та, на брегот на Сенди Ков, во заливот Фанди, собирачите на Морска трева и школки очекувале да имаат пријатен ден. Она што не го очекувале, што изникнало на плажата - тоа бил човек во несвест.
Човек? Да, но не целосно.
Пронајдениот човек на брегот на Нова Шкотска, во она што за четири години оттогаш ќе се нарекува Канада, бил без обете нозе, хируршки прецизно ампутирани под колената и завиени во сеуште свежа и крвава преврска, разјадени од солената морска вода.
Освен тоа, имал крвава повреда на главата и многу расекотини и модрици по телото.

Враќајќи го сознанието после испивање малку Бренди, се испоставило дека овој човек е уште помалку целина од останатите. Бидејќи не си го знаел ни сопственото име.
А не знаел ниту да зборува.
Оштетување на гласните жици, жесток удар во главата или ментална попреченост, претпоставките биле многу, иако оваа последната со текот на времето се покажала како сосема неточна.
Оваа личност која морето необјасниво ја исфрлила на светлото на денот, под екотот на брановите, на рацете на плимата, заедно со трупците и алгите кои се чести гости на песочните плажи - добила експресно име од локалното население кое се насобрало да го види тоа чудо.

Џером. Зошто баш Џером?
Напрегајќи се да објасни нешто, типот испуштал звук кој наликувал на името "Џером" или барем така им се чинело на рајата. А зошто и да не? Можело да биде и Том и Дик и Хари, но ете, сепак доживеал второ крштевање под името Џером.

Извесна фамилија со презиме Олбрајт се сожалила на страдалникот и го прибрала привремено, барем додека не се опорави за да може да продолжи, до домот, до своите, до своето.
Но Џером немал ни дом, ни свои, ни свое. Секако дека некаде по белиот свет имал некого, но што со тоа кога немал меморија? Немање сеќавање значи немање ништо.
Олбрајтови после некое време, притиснати од својата сиротиња биле принудени да го дадат на друга фамилија да го чува Џером, некакви Корзикански емигранти со полукриминогено потекло со презиме Николас. Локалната франкофонска општина Метеган одредила 2 долари неделна издршка за Џером, (околу 60-тина денешни долари) пари кои ги давале на Николасови за да се грижат за најосамениот човек на планетата.

А тој, без свое знаење станал нешто како вашарска атракција, локална занимација, легенда за која се чуло низ цела Нова Шкотска па и подалеку. Раја почнала да доаѓа да го види човекот, да ги слушне звуците кои се обидувал да ги пушти. Џером не бил секогаш расположен да излегува пред народот кој плаќал по некоја цента за да го види тој необичен лик, но во тој случај мотивацијата била во вид на ќотек со кој бил теран надвор од куќата.
На ќотекот се придружиле и другите јавачи на понижувањето како исмевањето, фрлањето предмети во негов правец, имитирањето на неговиот специфичен `од со дрвени нозе и штаки од страна на децата, навредите и погрдните зборови, пуштањето кучиња на него да го плашат, а посебна забава биле неговите реакции во вид на `ржење и мафтање со самоделските штаки во обид да закачи нечија глава и да се одбрани од садистички настроените поединци.

После повеќе од шест години во таа куќа, Џером некако избегал и бил прифатен од друго семејство, овој пат Де Клерови во селото Сен Алфонс во истата општина, кои ќе го одржат во живот уште цели 43 години, грижејќи се за него во рамките на своите можности. А Џером не правел никакви проблеми, ги чувал нивните деца и си играл со нив, поднаучил да чита Француско писмо и најчесто по нешто читал, а врв на животното задоволство бил тутунот, кафето и чајот кои ги употребувал седејќи пред портата на дрвена даска и така чекајќи го зајдисонцето, буквалното и метафоричното, секој ден, скоро половина век...

Никој никогаш не го препознал Џером, негови фотографии биле објавени низ цела Канада, новинарите напишале неколку жалостиви наслови и артикли, сето тоа попусто. Шпекулациите дека е италијански морнар кому гангрената му ги одземала нозете, дека неговата фамилија го унаказила и протерала за да биде спречен да земе наследство, дека е екс-пират...останале само пусти шпекулации. Исто како и онаа најсуровата, дека бил несреќен член на екипажот на некој Канадски трговски брод чиј капетан не сакал да плати за осигурување на здравјето на морнарите и проблемите со нивните тешки повреди ги решавал со тоа што ги оставал на рандом места низ огромното крајбрежје и острови на истокот на Канада, самите да изгнијат по себе...

Невработлив поради чудниот сплет на околности, Џером никогаш не ја напуштил општината Матеган, проминувајќи скоро половина век помеѓу внатрешноста на куќата на Де Клерови и клупата во дворот, ретко патувајќи повеќе од неколку километри во посебни и прилично ретки прилики.
Поимот осаменост е неупотреблив во овој случај бидејќи е блед и неуверлив за да ја опише состојбата на изолираност на кутриот Џером, барем на момент да ја пецне нашата перцепција за болката во неговата душа...а кој збор воопшто и би го можел тоа?!

Седејќи си вечно така пред куќата, Џером го испуштил последниот здив на 15.Април 1912 година, на свои недефинирани, горе-долу околу 85 години.
А токму на тој исти ден, малку на Југоисток, неколку часа пред него, оваа реалност ја напуштиле и 1524 души од патничкиот брод "Титаник". Овој поморски помор ја украл смртта на Џером од насловните страни на локалните весници и осигурал големо друштво на јадниот Џером на патот од другата страна, ако неа воопшто ја има...
Но не и од локалната колектива свест, до денешен ден по Нова Шкотска сеуште било присутно преданието за овој непознат човек, кој дошол од никаде од непознати причини со непознат идентитет и останал сам, само да ја посматра природата, смените на годишните времиња, смените на генерациите, никогаш не присеќавајќи се кој е, што бил и зошто завршил така како што завршил.

Но Џером не е само оној кој заминал на исти ден со Титаник.
Го има во разни форми насекаде, по сиот свет, посебно онаму каде што погледот на луѓето никогаш не допира.
Ако баш не мора.
А за жал, баш и не мора...

Првата Генеза

(By Roger Mortis, 302/182)
Познат и признат факт е дека Цивилизацијата, ако со тоа име можеме да го удостоиме организираниот живот на раја под власт на разни психопати и социопати, започнала таму некаде во Сумер, пред некои 6.500 години и оттогаш наваму имаме илузија за линеарно движење на историјата, од поедноставни форми до денешните ултра-компликувани општества (Јапан, јави се).

Но што ако историјата е цикличен циклус, што ако постоела барем една претходна релативно високо развиена глобална цивилизација, или можеби и неколку, што ако таа исчезнала под теретот на сопствените грешки и заблуди и само ни оставила голем број на објекти како предупредување за следните цивилизирани луѓе да не ги повторуваат нивните грешки?

Зошто ваквите хипотези секогаш наидуваат на осуда на официјалната Академија е нејасно, не дека и меѓу нив нема раја која би сакала да истражува во тој правец, но тоа би значело ставање крај на кариера, па тука се кредити за куќа и кола, сопружник и деца, одмор на Бали, така што и најдобрите намери завршуваат таму некаде, во ехото на ходниците на универзитетите.
Има за среќа и такви како Робер Бовал или Роберт Шок, (да, тоа е презиме), високо стручни лица кои ги напуштиле институциите и со помош на нетот створиле не само алтернативни хипотези туку и успеале да ја надминат финансиската уцена на разни начини, од продажба на книги до предавања на места каде алтернативата е ценета.

А за каква хипотеза се работи во основа, што е сржта на потребата од нови откритија?
Се работи за претпоставка темелена на бројни докази и индиции за постоење на високоразвиена цивилизација која егзистирала приближно пред 12.518 години.
Обично погрешно и кобно се именува како Атлантида, Лемурија, Му-Мајката Земја, Хипербореја, Шамбала, Агарти а во игра се и остали поими.
Зошто е тоа грешка? Затоа што не знаеме како самите се нарекувале и можеби затоа често се користат тие поими во опишување на таа цивилизација.
И нашава цивилизација нема име ако сме веќе кај тоа, името кое ќе и го дадат некои наредни цивилизации откако оваа ќе приумре ќе бидат повторно погрешни.
Јас инсистирам на зборот “Прва Генеза“ а оваа пост-Сумеријанската би била “Втората генеза“ на човековата цивилизација.

А што ако имало и пред претпоставената други цивилизации? До таму за жал, мојот ум не може да перцепира иако треба и мора да се остави простор за такво нешто.

Некои луѓе уживаат во поимот "Претпотопна цивилизација".
Под цивилизација се мисли на глобална цивилизација поделена на повеќе држави (!?) или некакви ентитети со многу сличности но и многу разлики од денешнава. Претпоставката која е најлогична е таа дека во одреден момент поради исцрпување на ресурси, судир на интереси, алчност за профит, зони на влијание...избувнала војна која ја уништила таа цивилизација во најголем дел.
А тука е и теоријата која неодамна се појави со цврсти и несоборливи докази дека Земјата минала низ "опашот" на Комета во распад баш во тој временски период што предизвикало огромни уништувања од честите метеорски дождови како последица на тоа, следеле и климатски промени кои го заглавиле светот во последното глобално Ледено доба и тоа бил крајот на светот за тие луѓе.

Но тие луѓе не сакале да си одат од оваа реалност пред да остават барем некаков траг зад себе. Разни споменици кои сеуште науката не може да ги објасни се некоја врста временски капсули кои ги оставиле како порака за идни цивилизации, за денот кога човештвото ќе закрепне и пак ќе тргне по нагорна линија, да ги сфати како предупредување што може да се случи ако се повторат нивните грешки. Или само како потсетник дека ете, некогаш живееле тие луѓе по светот.

Бидејќи оваа претпоставка не е доволно истражена тешко е дефинитивно нешто да се каже што не би претставувало субјективно мислење. Независните истражувачи не располагаат со средства за темелни истражувања, све е препуштено на официјалната наука која упорно ја негира таквата можност, иако сама не е способна да даде дефинитивни одговори.

И покрај милијарди долари и евра кои секоја година ги трошат, археолозите, историчарите, палеонтолозите...со еден мал дел од таа цифра конечно би се дошло до одговор на прашањата кои сеуште постојат под името “мистерии“...но тоа веројатно нема да се случи, наследените интереси, катедрите, его-триповите, фондовите, издаваштвото...си имаат своја инерција и свој наследен интерес. Затоа ќе слушаме навредливи објаснувања од типот на 100.000 робови и работници кои влечкале камења од 80 тони а немале сеуште измислено тркало, и како за 50 години, за пар генерации, се усовршило градењето на пирамиди од Џосеровата скромна до величествената Кеопсова, и после имаме повторно драматичен пад во изградбата на пирамиди низ цела староегипетска историја, или ако немаат одговор како на пример во случајот со линиите од Наска...ќе измислат некоја религија заради која наводно биле градени тие линии и отстранет цел еден врв на планина за таа цел, од страна на лица кои немале технологија за тоа.
Иако ситници како немањето авиони пред 2000 години и неможноста за проектирање такви колосални цртежи на простор од десетици километри кои се видливи само од воздух воопшто не ги вознемирува.

Тоа секако не значи дека алтернативата е секогаш во ред. Многу луѓе паѓаат во стапицата на црно-белото резонирање, па така ако официјалното е некогаш погрешно, алтернативното мора да биде точно. Не. Алтернативците не се ниту 50% во ред, можеби не се ниту 10%. Многу од нив си предат лажни сказни, има тука од све за секого, од вонземјани до супер-херои, од богови до лудило. Но барем поставуваат понекое одлично прашање и ја одржуваат широката маса во љубопитна состојба.
А заедничко на двете страни им е што зборот "Не знам" ги плаши и ужаснува повеќе од било што на светот.

Важно е да се земе плата
И да се оди на одмор со фамилијата.
И да се вози теренско возило кое никогаш нема да напушти асфалт.

Истото тоа би го имале и во случај да ги отворат умовите за дел од алтернативните хипотези.
Како што некој забележал, на истражувањата на Стариот свет не му недостасуваат египтолози, археолози и лингвисти. Потребни се инженери, геолози, историчари кои се бават со економска и финансиска историја, специјализирани за стариот свет, people of some Grit, луѓе кои знаат дека не можеш да подигнеш 80 тона на 100м висина без сериозна механизација, раја која цел живот работи со подигање терети и не верува во ефтини приказни.
Египтологот нема проблем да поверува дека тоа е можно. И без тркало, и со 1,3 милиони раја популација во Египет за време на Кеопс (денешна РМ има повеќе), половина жени, одреден процент деца и старци, власт, голем клер и војска, па инвалиди, болни и луди...и таа раја што останува како воопшто способна за активност на платото Гиза требало за 21 година да го суспендира животот, да ја замрзне економијата, да престане да јаде и пие и повторно нема да им било доволно тоа за стварање на било каква економска можност за изградба на такви објекти.
Освен ако Кеопс не бил Пол Пот.
А и да бил, немало да успее, не за друго, затоа што е невозможно.

Зошто повеќе луѓе не се осеќаат навредени од такви прикаски ми е нејасно.

Пијаниот Кинез

(By Roger Mortis, 301/181)
Годината е 2017-та, локацијата е Јужна Кина, поточно градот Гвангжу, орудието на Судбината се пар риби познати како Барски Јагули а причината е Алкохол, многу лош Алкохол помешан со наплив на лудило, веројатно појавено некаде помеѓу нискиот свод на изнајмената соба, внатрешниот бес и надворешниот притисок.

Но која е личноста која излезот од анонимноста го побарала преку туркање на двете Јагули во сопствениот Анус? Дневниот весник Хуанчу не го соопштува името на машката особа, ниту пак неговите сексуални афинитети, семеен статус или музички вкус, само кажува дека имал 45 години, работел на околните градилишта и дека бил зависник од Алкохол.
Сепак, човекот за кој станува збор не бил забележан да направи сериозен инцидент под дејство на Алкохол се до тој значаен датум, 10.Март 2017, кога Јагулите како вид веројатно за прв пат стапија во човековата утроба.

Пиејќи сам цела вечер, неименуваниот господин во настап на крајно оригинална самодеструктивност, не знаејќи што да прави со себе и со светот околу себе - ги грабнал една по една двете Јагули од аквариумот и започнал да ги става во својот Анус. За среќа или несреќа, Јагулите имале природен лубрикант во вид на некаква лигава маса околу себе и така се нашле во Ректумот на Кинезот а потоа продолжиле кон дебелото црево. Бидувајќи околу 2,5 цм широки и 15-16 цм долги, не е тешко да се разбере како го направиле тоа.
Оттаму рибите, можеби чувствувајќи се некако клаустрофобично, го пробиле ѕидот на дебелото црево и се нашле во внатрешноста на организмот на ликот, предизвикувајќи стравични стомачни болки и грчеви.

Брзата помош веројатно ја имала најшокантната интервенција во историјата на Гвангжу и пошироко, преполна со досетки за хомоеротска зоофилија, а докторите го упатиле 45-годишниот алкос на Дигитална радиографија со цел да бидат пронајдени неочекуваните гости во телото на Кинезот. Бидејќи рибите биле во движење а инфекцијата присутна, ризикот од Сепса и евентуален крај на животот на овој човек не бил за потценување.
Сепак, после 24 часа од аналната апликација на Јагулите, едната риба била хируршки отстранета од телото.

Втората риба била малку потешка за локација, но поради јасниот отвор во цревото кој јагулата го пробила и крварењето, патот на рибата станал видлив по крвавата трага. Таа била најдена склупчена некаде до желудникот и извадена.

Бидејќи не нарушил ниту еден закон, Кинезот бил само пратен на Интензивна нега да се опорави од операциите и оттаму повторно, брзо и сигурно се вратил во анонимноста на непрегледната кинеска раја. Понатамошната судбина на овој човек не е позната, што се случило во овие година и пол откако си ги ставил јагулите во чмарот е мистерија, дали сепак станал славен и богат и се оженил со Царската ќерка или понатаму останал да чмае во малата соба, во крајно загаденото и пренаселено предградие, во бескрајните работнички блокови, продолжувајќи ја рутината соба-посо-соба-ракија,  нема никогаш да дознаеме.
Останува надеж дека нема да ја прекинува таа рутина со својата перцепција за оригиналност.

Како што нема да дознаеме ништо и за тоа како се осеќале двете јадни риби кои морале да пројдат низ една чудна, смрдлива и грозна авантура...

Жалната Лили

(By Roger Mortis, 300/180)
Еден тотално безначаен квази-јублилеј, на дното на виртуелната реалност - тоа би бил овој тристоти блог-пост, поттикнат од вечната и несовладлива љубов кон необичното, бизарното, мистичното и необјаснетото, беспотребен текст на некаков лик кој куца на тастатура за да се справи со болката преку воајеризам на нечија туѓа болка, некогаш, низ изгубените страници на малите истории, никогаш напишани и (скоро) од никого запомнети...

Некаде заглавени помеѓу ураганот на судбината и фанатизмот на индивидуалецот, затекнати во пркосот и никогаш до крај разјаснети - остануваат животните приказни кои не може да ги замисли ни најголемиот фантазер помеѓу сценаристите во Холувид.
Дури никој од нив не се осмелува да напише нешто за, да кажеме Жил Бургле познат како Кожниот Човек кој го носел својот Крст низ вечниот круг на североистокот на САД или за Лилиан Алинг, жената која тргнала во еден правец, во окото на Бурата, во самракот на предодреденоста, во очајот на осаменоста, од Њу Јорк кон Беларус.
А што беше тоа Беларус?
Па да, Белорусија.
Некаква територија на север од Чернобил.

Да. Таа тргнала од ТОЈ Њу Јорк кон Беларус.
Пешки.

За Лилиан Алинг или едноставно Лили, не дигаат галама ниту безбројните псевдо-феминистички организации. Иако нејзиниот спектакуларен подвиг е чудесен - тој нема контекст кој им е потребен на навремено "ухлебените" и крајно загрижени особи кои го експлоатираат јавниот простор со глупости низ медиумите во земјите каде што основните егзистенцијални прашања се одамна решени.

Лили не сакала да докаже никому ништо, не пратела никаков дискурс кој би бил употребен за дрдорења на родови теми и дилеми, немала никакви амбиции, скраја било - не следела ниту идеологија или религија.

Лили само сакала да си го пронајде домот.
Да се врати во светот од кој доброволно никогаш не заминала.
Светот кој останал како Светилникот на крајот на желбата за живот.

Родена на крајот на векот, во место во кое нејзиниот живот ќе бидне понесен од трагиката на мноштвото одвратни настани кои започнале да се редат како на филмска лента, една револуција, погроми, една светска војна, друга револуција, па трета, па контрареволуција, глад, болести, очај и страв. Лилиан заедно со потесната фамилија морале да избегаат некаде, а некаде тогаш значело - во Америка.
Среќа во несреќа, имале доволно средства тоа да го сторат, наводно биле Евреи а Евреите наводно сите имаат пари. А веројатно и воопшто не биле Евреи. Нејзиното право име е непознато. Она кое осамнало на пасошот прегледан на островото Елис веројатно било вешт фалсификат чија цел била влез во ветената земја.

Околу 1925 година, Лилиан веќе е во Америка, вработена во некаква фабрика и ако ништо друго барем е безбедна од хаосот кој го остави зад себе во новоиспилениот ентитет наречен Советски Сојуз.

Срамежлива и повлечена, склона на илузии и очекувања за среќен живот и голема љубов, Лилиан се затекнала себеси во најстрашната од сите осамености, онаа во големиот град, онаа која мотивира многу осамени лица да легнат на железничките шини, да посегнат по шишето со смртоносна течност, кон парчето олово истрелано кон черепот, кон гранката или гредата каде што со посредство на јаже или каиш го напуштаат светот на изолацијата...
Иако брзо го совладала англискиот јазик, тоа не и помогнало премногу, на половина пат помеѓу гетоизираната заедница на избеглици од старата Руска Империја и жителите на Њу Јорк, двете страни на клештите кои ја истргнувале душата од телото на јадничката Лили.
Омаловажувана од сонародниците, игнорирана од Њујорчаните, и онака разнишата самодоверба на Лилиан допрела ново дно.
Но не за долго.

Некои подоцнежни и помалку површни истражувачи на животот на госпоѓица Алинг тврделе дека една од компонентите на тагата на Лилиан била и таа што таму некаде, во мизеријата Белоруска, морала да се раздели со нејзината животна љубов, некој тип кој поради немање пари и имање тешка рана од војната не можел да патува со неа во Америка.
Некои би рекле дека во милионски град преполн со секаква раја не би требало да биде проблем за Лили да си најде нова љубов, но тоа било попусто, таа отсекогаш си била така малку...чудна, родена на некој баксузен меридијан, под необичен сплет на распореденост на небеските параметри, со поинаков софтвер во главата.

И така Лилиан одлучила да се врати назад, во немаштијата, кај неименуваниот тип кој можеби и не бил повеќе жив, на местата кои ги знаела уште од мала, да стигне до препознатливите рељефи на ридовите и ливадите низ кои радосно трчала низ пролетните денови како дете.

Но како до пари за билет назад? Бродските цени во тоа време, па макар и за трета класа биле прилично скапи. Помеѓу киријата, храната, превозот и останатите трошоци, сметката никако не испаѓала охрабрувачка. Како до виза за влез во веќе темелно изолираниот Советски Сојуз кој прераснувал во престолнина на Паранојата? Немањето амбасада или конзулат на таа земја во радиус од 5.000км преставувал географски придонес во полза на бирократската злоба.
Можеби за 5-6 години и ќе успее да заштеди. Можеби за десетина СССР ќе отвори амбасада во САД. Можеби...

Но како што кажавме, такви ситници како немање пари и виза не ја уплашиле Лилиан и таа се одлучила да си оди назад - пеш!
Припремите вклучувале чести посети на јавната локална библиотека каде што Лилиан копирала географски карти и исцртувала маршрути и правци на движење. Патот бил избран, скромната заштеда која и останала после набавката на храна, облека, торба и чизми за патување, еквивалент на денешни 300 долари. Комплетот го надополнувала челичка шипка која ја пронашла во фабриката со двојна намена, потпирач при одење и заштита од ѕверови, дво-и четворо ножни.

Еден ден во доцната пролет 1927, после две години престој во Њу Јорк, Лилиан Алинг тргнала назад. Не се познати реакциите на породицата по тоа прашање но тоа и не е важно.
Планот бил да се изоди преку Канада и Аљаска до Беринговиот проток, ако може да се поминат тие 80-тина километри кои ги делат континентите - пеш, во случај да температурите се доволно ниски за да може да се оди преку мразот, а ако не се, да се набави чамец од локалните Ескими и со него да се совлада тој премин.
Лилиан била забележана во Чикаго, Минеаполис, Винипег и остали градови и села за да нејзнината приказна добие на публицитет во Хејзелтон, Британска Колумбија на пат кон Јукон и повторно влегување во САД овој пат во Аљаска.

Но таму, во Хејзелтон, локалниот шериф бил загрижен.
Бидувајќи доцна есен, евентуално тргнување на Лилиан на планираната рута би значело сигурна смрт при температури од -50 степени и поларните ветришта кои ровареле низ белиот пекол. Соочен со упорноста на Лили, шерифот се одлучил за превентивно дејство. Дали малата по раст госпоѓица го разбудила алтруистичкиот нагон во него или што и да било, тој ја уапсил поради скитништво (!?) и ја сместил во топла и осветлена ќелија со три оброци дневно, да ја закрепне малку и да ја излечи од тврдоглавоста.

Со надоаѓањето на пролетта, физички и психички одморена и опоравена, Лили се збогувала со локалните лица и понекој залутан новинар кој ја пишувал нејзината сторија за неколку големи весници. Сепак морала да надокнади за презимувањето на сигурно и го засилила темпото до неверојатни 50км дневно одење.
Учејќи како да преживува во дивината во `од, хранејќи се со ретките плодови на шумите и горите, таа била на прагот на Чудото. За тоа време, низ Северна Америка весниците објавувајќи ја сторијата за жената која тргнала пеш на пат од 10.000км и донеле кратка но голема популарност, за што таа немала поим.

Следејќи совет на некој скитник, таа се одлучила да ја следи трансконтиненталната телеграфска линија на Јуконскиот сектор при што стигнала во Досон Сити, центар на изгубените души заробени од златната грозница која ледбеела наоколу како дух на пропаднатите надежи на стотици поранешни ископувачи на злато. Таму пронашла работа како келнерка за да ја помине втората зима по патот и да купи чамец и остали ствари.
Со помош на чамецот, преку реката Јукон и некои притоки, таа стигнала до Ноум, мало пристаниште на прагот на Беринговиот проток. Ескимите подоцна им раскажале на новинарите дека и помогнале да го премине протокот и дека таа успеала во тоа!

Но тоа била и последната сигурна информација за неа. Од збогувањето со Ескимите понатаму, Лили влегува во нејасниот свет на мистеријата, на трагедијата, на конфузијата и тагата.
Што се случило со неа после пристигнувањето на азиско-сибирско-советско тло никој не знае со сигурност. Како да била проголтана од Случајноста, од несфатливо огромната пустелија и уште поужасната ситуација позната како Сталиновото царство.
Три децении подоцна, случајна средба на канадски писател со советски морнар на неутрален терен била повод за нови шпекулации. Морнарот тврдел дека во некакво село наречено Провиденија во Сибир ја забележал необичната жена во парталави алишта како се обидува да купи храна и ствари за да продолжи по патот. Но патот бил препречен од локалните власти кои во неа виделе капиталистички шпион, империјалистички провокатор пратен да прави којзнае што на штета на домовината на работничката класа.

Завршила во Архипелагот Гулаг каде што ги оставила своите коски на непозната точка, низ мачните логорски работни денови со малку храна и вода и многу смрт.
Но тоа било само мислење на морнарот и на некои новинари. Други слушнале за скромен дрвен надгробен спомен кој го носел нејзиното име на гробиштата во Јакутск, релативно голем град во Сибир.
Трети верувале дека конечно успеала да се врати дома, но од љубовта на нејзиниот живот останал само затворениот гроб, четврти укажувале на гласини од поранешниот Естонски амбасадор кој во една прилика во Ленинград упатувал на можноста дека Лилиан Алинг го пронашла својот љубен жив - и заедно со него подоцна се криеле од советските власти пребегнувајќи преку граница од Беларус во Естонија каде што под превезот на посакуваната анонимност доживеале релативно среќни десетина години, барем до окупацијата на Естонија од страна на СССР во 1940 година кога повторно морале да бегаат...

Вистината никогаш нема да се дознае, а можеби е подобро така.
Има во оваа тажна сторија доволно штоф за кроење на епилог кој одговара на сечиј карактер, како на песимистичниот кој крајот го лоцира веднаш во пеколот на Гулагот или уште победно - во длабочините на Беринговиот проток, така има простор и за оној оптимистичниот, како шкрабателот на овој тристоти пост кој секако е доволно меланхоличен и би бил среќен доколку крајот бил некаде далеку од прогонот, после многу децении исполенти со среќа на парот исцрпени души, реминисценција на доживеаните авантури, меѓусебно помагање за премостување на последиците од тешките им животи и барем мала надокнада од Судбината, Универзумот или некоја слична илузија за сите страданија кои ги доживеала несреќната Лили Алинг на патот кон Сонот.

Убаво е да се верува.
Убаво е да се може тоа.
Како се прави тоа - не би знаел...